Vandaag is de laatste dag voor de volgende d-day. De week zo goed als uitgewrongen, heeft ze zowat alle positiviteit die te vinden was, er uit gehaald. In zichzelve gestoken. Slot op de doos. Goed bewaren is de boodschap. En good vibes waren er beslist, met dank aan al diegene die ze haar bezorgden! Door middel van bezoekjes, berichtjes, natuurwandelingen en vooral, het aangenaam contact. Vandaag is het wat moeilijker om morgen van zich af te zetten. Ze moet al medicatie beginnen nemen en zo wordt ze met de neus op de feiten gedrukt. Er moet dus iets ondernomen worden. Gelukkig regent het niet de hele dag aan een stuk. Die fijne motregen wil ze wel trotseren. De hevige bui deze morgen zorgde enkel voor uitstel.
Er was een bloemententoonstelling in De Dames in Antwerpen. Makkie. Met de tram ernaartoe. De auto kon lekker binnen blijven. Hartje stad is niet moeilijk te bereiken. De tentoonstelling is zeker de moeite. Maar het gebouw is een excelente omgeving. De ingang is langs de Meir. Nog nooit kwam ze daar eerder. Het is zeer de moeite. Alleen spijtig dat het gebouw dringend aan renovatie toe is. Muur- en zolderingschilderingen zijn aan het afbrokkelen. Renaissence, voor zover zij er iets van kent. Ze kan er ook wreed naast zitten. Houden van, doet ze niet. Maar de kunstenaars respecteren doet ze zeker wel. Géén makkie om dit te maken. Als ze bedenkt dat kinderen les krijgen in zo'n omgeving, vind ze het reuze. Hopelijk worden die kinderen op hun schoolomgeving gewezen, als zijnde zeer speciaal. Het verzet haar gedachten zoals het hoort. Het was de bedoeling en is dus geslaagd.
Ze nemen de tram terug naar huis. Wanneer ze net voorbij Berchem Station zijn, merken ze nogal wat politie- en andere drukte op. O, ja... de Sinterklaasstoet van Berchem. Er staan nogal wat Sintedinges, grote wagens, zelfs enkele reuzen en verder een massa zwarte pieten en politie verzameld. Alle pieten maken er een heerlijke sport van om te wuiven. Eén doet teken, dat we hen moeten vergezellen.
Ze voelt zich stukken beter en wil het beste uit die ene week persen. Alles wat er maar te halen valt wil ze zich gulzig toe-eigenen. In de mate van het mogelijke. Start... het Schoonselhof. Daar is wandelen, hardlopen, bij wijze van spreken. Het is daar zo rustig, dat je'r iedereen voorbij steekt hé. Galgenhumor. Mag. De nog steeds prachtige herfstkleuren bewegen haar om -eindelijk- te gaan wandelen in het kerkhof-voor-alleman. Ze spreekt af met -dochter, die daar achter de hoek woont. Kindjes zijn naar school. Eentje nog thuis wegens te klein. Twee jaar. Te klein dus. Te klein waarvoor? Nee hoor, helemaal niet te klein. Hij is al een flinke kerel met een krachtig eigen willetje. Hij gaat mee, maar zit in de buggy, goed onder een dekentje, want het is best koud. Zo'n wandeling haalt het beste in een mens naar boven. Praten, babbel taterwater. Over vanalles en nogwat. Over hun diepste gevoelens, maar ook over koetjes en kalfjes. Leuk!
Daarna trekken ze naar het warme huisje van zoontjelief. Kleintje slaapt, blijft dus eventjes in de buggy. Zij, blijft tot de kindjes uit school komen. Hier moet nog geknuffeld worden straks. Kleintje wordt wakker. Altijd een beetje nors, wanneer hoofdje ontwaakt maar hartje nog dommelt. Maar op moekes schoot is dat al snel over. Ze toont een foto van hem, genomen vanmorgen in het kerkhof. Hij zegt: MIJ. Zij zegt: Elias. Hij zegt: Mij. Zij zegt Elias. Hij knikt ja, en zegt: Elias. Telkens moeke iets aanwijst op de foto's, zegt hij de woordjes die hij kent en herhaalt de woordjes die zij hem voorzegt. Echt een leuk spelletje; moeke-kleinzoon. Wat later straalt hij van geluk met broer en zus thuis. Hij heeft hen erg graag. Hij wil ook met Moeke spelen en komt haar tikken en kriebelen. Wanneer zij hem aanspreekt, antwoordt hij: Mij. Wanneer hij iets tegen z'n moeke zegt, klinkt het: JOUW.
Het bezittelijke is hem al duidelijk, merkt moeke. De juiste persoonlijke voornaamwoorden komen nog...
