Het positieve aan een slechtere periode is, wanneer het weer achter de rug is. Ondertussen, weet ze, dat ook dàt, met z'n te ondernemen stappen, van voorbijgaande aard is. Alleen, is je ellendig voelen, zo ellendig hé. Maar, ze besloten samen dat, de volgende chemobeurt, hij niet enkel die dag, maar ook de hele week zal thuis blijven. Zij, voelde zich in eerste instantie wat schuldig, hoewel onbeholpen schuldig, maar zijn besluit staat vast. En zij, op haar beurt is opgelucht met zijn besluit. Ook al beseft ze dat hij niet veel kan doen. Een steunend woordje tussendoor, een schouderklopje en de vraag: Gaat het? of, Heb je iets nodig? Ook al gaat het helemaal niet en heeft ze niks nodig is het leuk dat hij dit vraagt, want zij weet dat hij dat doet vanuit het diepst van z'n hart. Die tergende lange dagen zal hij delen. Ze kan zich geen betere partner voorstellen. In alle ellende maakt nou net dàt haar geluk.
Maar daar, staat ze momenteel verder niet bij stil. Da's voor binnen twee weken, wanneer het weer zo ver is. Nu, is ze wat beter en wil ze voluit gaan voor elk moment dat ze kan genieten. Niet vermoeien hoor. Dat gaat trouwens niet, maar met kleine hapjes genieten van momenten. Dat moet ze doen, want da's nou net wat haar voldoende kracht geeft om deze periode door te zetten.
Collega's sturen regelmatig een kaartje of een mail. Zo heeft ze afgesproken met een kadee die haast een buurman is. Ze had altijd al een goede relatie met hem, ook toen ze beiden nog tramchauffeur waren. Nu, werkt hij ook op de centrale controle en, toeval of niet, staan ze nog steeds in dezelfde werkrol. Ze zien mekaar dus heel regelmatig op het werk. En, ze spraken af. Niet thuis, nee. Ze zouden in de buurt iets gaan drinken, zo mòest ze wel een kleine wandeling maken, na die zware week. Terug in beweging, telkens weer van onder aan de trap beginnen. Hij wacht haar op de hoek van de straat op, dus maken ze de wandeling samen. Wat doet dat goed, zo'n praatje met een collega waarmee je't goed kan vinden. Meer vriend dan collega dus. Koetjes, kalfjes, reizen, werk, De Ziekte, filosofie, en zelfs eventjes economie of politiek komen aan bod. Wat doet het goed de zinnen te verzetten. Ook met haar partner doet ze dat, maar dat gaat natuurlijk niet alle dagen hé. Met een supergoed gevoel, wandelen ze samen weer naar huis. Et voilà, weeral punten gescoord op de gezondheidsbalans... dankzij... ;-)
En twee dagen later... gaat ze met zoons gezinnetje de stad in. Kleinzoontje wordt immers vier. Ze heeft een verrassing in petto. Ze gaan met de paardenkoets een ritje maken. Eerst eten ze een pannenkoek, nou, de kinderen toch. Elk woordje, zinnetje, gebaartje telt dubbel vandaag! Kindjes zijn zo open, zo lief. Ze spreken steeds vanuit het hart. Godfried Bomans zei ooit: 'Kleine kinderen trappen op je tenen. Grote mensen, op je hart.' Een waarheid. Niet dat haar kleintjes al ooit op d'r tenen hebben getrapt. Maar ze zeggen alles zo ongedwongen... hoewel het oudste, zes jaar nu, al beseft dat ze soms beter de dingen wat grootser kan maken. Kwestie van op goede maat te leven met je naasten. En ook dat is leuk om te merken, de stadia die de kleintjes doorlopen. Ze genieten van de rit. De jongste zit bij z'n ouders, de twee grootsten zetten zich bij hun moeke. Er wordt gevraagd, verteld, gezongen en gezwegen, hoewel dat laatste in kleine mate. Ze wist het op voorhand. De kinderen zijn voor haar zeer belangrijk om zich goed te voelen. Dat zijn de echte therapeuten. Ze neemt haar zoon en -dochter vast en drukt er nog maar eens op, hoe 'n fijne kroost ze hebben. Manlief komt haar ophalen en eindelijk thuis is ze bekaf. 't Was misschien een beetje teveel van het goede vandaag. Maar 't is het dubbel en dik waard!!!
