Tjonge, zelfs als ge niets doet, vliegt een week nog voorbij... De gebruikelijke visites met de daaraan gepaard gaande amusementen zijn natuurlijk ook alweer gepasseerd. Deze keer misschien iets minder nijg gitaar gespeeld, maar toch, ook nog wat nieuw materiaal uitgeprobeerd. En dàt waar m'n zus eigenlijk echt voor komt, hebben we ook gedaan. Blablabla... tatersnater... taterwater... lol... en, deze keer, niet gesnoept.
Ondertussen ook weer met een nieuw boek begonnen. Maar ik kan geen twee bladzijden lezen of ik val in slaap. Niet dat het een slecht boek is. Misschien heeft het toch wat met m'n medicatie te maken... vraag ik me af. Tom Wolfe, geen slecht schrijver, zou ik zo zeggen. De titel: De trip. Gaat over het hippieleven en tja, lsd enz. De échte trips dus, die je doet zonder te reizen. Daar ik helemaal nog niet ver ben, kan ik echt nog niet zeggen of het een -naar mijn mening- goed exemplaar is. Straks proberen om nog wat te lezen met m'n ogen open. Dat zal helpen enig oordeel te kunnen vellen en vooral, te genieten van die trip...
Afgelopen vrijdag was er de nieuwjaarsdrink van De Lijn. Nog nooit ben ik daar heen gegaan. Niet echt mijn ding. Eerder was het -zo begreep ik het toch- enkel voor mensen die wat hoger op de hiërarchische lijnladder stonden. Eens ik mee in de centrale controle werkte, kon ik me eventueel ook veroorloven om daar heen te gaan. Maar het werd gesuggereerd, niet echt gezegd. Daar ik helemaal niet hou van onderscheid maken voor zoiets luttels als samen iets drinken en mekaar een vrolijk jaar toewensen, ging ik niet. Vorig jaar, nieuwe baas, nieuwe wetten, was het voor elke werknemer van De Lijn. Voor de eerste keer ook buitenshuis (in De Roma), daar er dan veel te veel volk is natuurlijk. Ook toen ben ik niet gegaan, hoewel ik dan terug fijn en levendig aan het werk was na m'n eerste kanker, half time weliswaar. Maar ik vertrouwde het niet zo. Naderhand hoorde ik heel wat enthousiaste opmerkingen van collega's. Dit jaar kreeg ik die uitnodiging in m'n bus, thuis opgestuurd dus. Daar ik de meeste collega's al heel lang niet meer gezien heb, had ik er wel zin in. En dat heeft heus goed gedaan. Lang ben ik niet gebleven. 't Doet wel raar hoor. Telkens weer en weer, moest ik m'n kankerverhaal doen. Dat was minder leuk, maar wel begrijpelijk vanuit het standpunt van die bezorgde collega's die niet echt wisten hoe het met me gesteld is. Ik vergelijk het wat met passagiers die telkens maar weer dezelfde vragen stellen aan de chauffeurs. Al die mensen hebben één ding gemeen. Dat is, dat ze iets niet weten ivm het openbaar vervoer of de rit die ze willen maken. Telkens weer diezelfde vragen, maar, gesteld door verschillende mensen met een gemeenschappelijk doel. Hmmmm... zou ik misschien ergens eens kunnen opschrijven, zodat collega's die zich daar ook telkens weer druk om maken zouden begrijpen dat zij dus net hetzelfde doen en dan hopen op begrip. Eén keer, was ik het wat beu. De betreffende collega, ken ik echt niet, maar hij kende mij van ziens. Dat gebeurt wel meer. De man had heu... net iets teveel alcoholhoudend spul binnen gewerkt, vermoed ik. Hij bleef maar vragen stellen en wilde naar mijn gevoelens een ander soort contact. Een testosteroncontact als het ware. In principe is dat niet zo erg. Hij deed niks verkeerd ofzo, voor alle duidelijkheid. Maar hij wilde steeds maar meer weten, terwijl ik, omdat ik hem niet ken, liever afstandelijk bleef. Op den duur zei ik dat ik al langer dan een half jaar ziek ben en daarom geen antwoord kon geven op z'n vragen betreffende mijn job en m'n directe collega's, want daarover ging z'n vragenronde. Hij bleef maar vervelend boren, wat ik dan wel zou hebben? Is het erg? Waarom wil ik het niet zeggen? Nou ja, gewoon omdat ik dat niet aan iedereen zijne neus hang hé. Anders kan ik evengoed een bordje rond m'n nek hangen, net zoals de pestlijders in de middeleeuwen. Ik geraakte niet verlost van den tiep en dus zei ik: "niet dat je't niet mag weten, maar ik zou vanavond wel eens over iets anders willen praten dan over mezelf. Ik heb kanker." Zijne mond viel open, precies of ik had hem een onheil voorspeld dat niet te overzien is. Beleefdheidshalve vroeg hij voorzichtig of het ernstig is? Of ik ben geopereerd? Of ik dit? Of ik dat? Dus ging ik verder: "Niet geopereerd, gaat niet. Geen radiogestraal, gaat niet. Chemo TotDerDood. Begrijp je nu dat ik ook eens graag over wat anders zou willen praten?" Hehe.
Soms doet het goed om effe beleefd cynisch uit de hoek te komen. Het makkelijkst gaat dat bij mensen die je niet kent, maar je blijkbaar weten te ergeren. Ik heb hem nog een fijne avond toegewenst. Puur gemeend, geen sarcasme deze keer, want ochottekes toch... Ergens zal hij het wel niet slecht bedoelen zeker. Maar het deed me goed. Toevallig passeerde toen net een collega die ik heel goed ken en me aansprak. Samen hebben we onze jas genomen en zijn we er vandoor gegaan, want het werd tijd.Het was een fijne maar zeer vermoeiende avond. En die ene tiep, heeft echt niks verbrod hoor. Want, daartegenover staat dat ik eerder al ferm geschrokken was van m'n nabije collega's, die me heel erg bezorgd soigneerden met van alle kleine dingen en daden. De weegschaal slaagt dus heel erg positief over, waarvoor dank vanuit het diepste van m'n hart! Wat ben ik blij dat ik zoveel toffe mensen nog eens heb ontmoet. Een ware opsteker!
E heeft nog snel enkele vakantiedagen genomen. Hij had die nog te goed. Educatief verlof. Dat maakte dat hij een vijfdagen weekeinde had. Maar hij niet alleen. Ik ook natuurlijk. We hebben dat goed aangepakt. Hij is nog steeds in huis bezig, maar niet al te stressy. Tussendoor ging hij bijv naar 't stad. Door de terorristische moorden van de afgelopen dagen in Parijs, wil iedereen z'n mening daarover wel kwijt. En, het mag harteloos klinken van me, maar ik denk dat sommige magazines en/of kranten een stuk van de (verkoop)koek willen, die daaruit vloeit. E werd op straat aangesproken door journalisten. Foto genomen, naam erbij. En, meneer? Wat vindt u zoal van het islamgeweld als zodanig? 'k Zie het zo voor me. 'k Heb niet veel uitleg nodig om het me in te beelden, want ik was er niet bij. Hij was alleen op stap gegaan. Ik had me thuis makkelijk geïnstalleerd met (voor de verandering) een boek, een film... Enfin, hij vertelde z'n verhaal terwijl hij z'n jas en schoenen uitdeed. Aan spontaniteit geen gebrek dus. O ja, ik zag het zonder problemen zo voor me. E is namelijk geen spraakwaterval, geen grootprater of geen fantast. Stel hem een vraag en hij geeft onomwonden zijn mening. Er wordt geen rekening gehouden met diplomatie of er wordt al helemaal niet rond de pot gedraaid. Voor zolang ik hem ken, en dat mag toch al effe tellen, heb ik hem nog nooit iemand weten beledigen. Aan E moet je niet uitleggen wat gelijkheid is. Hij kent dit begrip beter dan diegene die het uitvond, denk ik. Stel jezelf maar een keertje op de proef. Gelijkheid altijd en overal is heel wat anders dan je gelijk willen krijgen. Dat kan namelijk ook in je eigen nadeel werken. Hij neemt dat nadeel zoals hoort, erbij. Altijd en overal dus. Hij heeft ongezouten z'n mening gegeven. Dat weet ik. Over islam of gelijkwelke godsdienst. Hij oordeelt niet, en veroordeelt helemaal niet. Maar, het staat vast als een paal in diep water, E wordt heel dikwijls verkeerd begrepen, net omdat anderen menen dat men moet oordelen over een ander.
De bewuste krant (gazet van antwerpen) met het interview hebben we niet gekocht. Die krant kopen we nooit, dus om E's mening over een aanslag of godsdienst die erbij betrokken wordt, gaan we ze ook niet kopen. Waanzinnig dom zou dat zijn, daar we beiden weten hoe E denkt. Nee dus, de gva niet gekocht. Dinsdag kwam hij thuis van z'n werk. Enkele collega's hadden 'hem' gelezen in de krant. Van gekende maar daarom nog niet beminde vlaamsblok-gezinden (die zijn altijd maar over hun politieke mening bezig, zie je) kreeg hij plots schouderklopjes. Iedereen had plots een mening over E. Maar niemand had de krant bij. Nu vraag ik me natuurlijk wel af wat er in dat artikel staat. En hij is nog nieuwsgieriger, want kan zich niet bepaald inbeelden dat ie zo rechts uit de hoek zou zijn gekomen.
Dus nu weet ik het nog zekerder dan tevoren. Als er iets over kanker in de gazet staat, lees het, maar begrijp zowat het tegenovergestelde van wat er staat...
