Een rondleiding gehad in het ziekenhuis, afdeling radiotherapie. Ze heeft lang getwijfeld, of ze wel naar de infoavond zou gaan. Ze heeft ondertussen een grondige hekel aan het ziekenhuis. Wanneer het niet echt moet, komt ze'r liever niet. Maar, langs de andere kant, dacht ze, is het misschien wel aan te raden toch zo'n infoavond mee te maken. En, inderdaad, ze merkte dat ze bepaalde dingen die de dokter haar had verteld, anders had begrepen. Ze zal op 22 januari nog helemaal geen bestraling ondergaan. Ze zal dan een simulatie ondergaan, da's heel wat anders. De lijnen om de te bestralen plaatsen zullen worden getekend, met behulp van de scanner. Handig om te weten. Dan zal het nog enkele dagen duren alvorens de aanvang van de radiotherapie. Ze wandelen naar de kelderverdieping, waar de toestellen staan. Tja, daar is niks speciaals mee, vindt ze. Maar oké, voor anderen is het misschien wel belangrijk om de boel eens gezien te hebben. Zij, denkt alleszins niet dat ze zal panikeren ofzo. Ze kan zich echter wel inbeelden dat mensen die aan claustrofobie lijden, zich erg ongemakkelijk kunnen voelen. Er wordt ook erg gedrukt op veiligheid en gemak voor de patiënt en mensen worden nadrukkelijk gerust gesteld. De anderen die zijn komen opdagen, deze avond, lijken nogal makke en onzekere volgers te zijn. Misschien mensen die nog maar net de diagnose hebben gekregen...? Wanneer de verpleegster de groep voorgaat en iets wil tonen, lijkt niemand haar te durven naderen. Raar hoor... denkt zij... terwijl zijzelf zo nieuwsgierig is. Ze neemt dus zo'n beetje het initiatief, als het er op neerkomt. Zo'n rondleiding van ongeveer anderhalf uur, is best vermoeiend. Het lange stilstaan vraagt z'n tol. Wanneer het er eindelijk op zit, blijven ze niet om iets te drinken. Het idee alleen al... Nee, ze gaat veel liever direct naar huis om thuis rustig avond te eten. Maar, nu weet ze tenminste al wat meer over wat komen zal.
De wereld draait door, dus vooruit met die geit. Ze had zich voorgenomen om naar 't werk te gaan. Zo stillekes aan wil zo toch wel één en ander bespreken en daarmee kan men maar best tijdig mee beginnen. Ook de bazen moet daarvoor tijd vrij maken en daarvoor hebben ze, yep, tijd nodig. Ook al zit ze nog in een 'wat moeilijk moment' na de chemo, ze zal naar 't werk gaan. Dàt, combineert ze dan in ene keer met dingen die ze nog te doen heeft in de stad. Zeer belangrijke dingen. Wol kopen om mutsen voor de -dochters te breien. Afspraak met -dochtertje is gemaakt en zo kan dat in één moeite doorgaan. Maar, first things first. ...Het werk! Iedereen wil natuurlijk een polleke schudden of, gezien de nieuwjaarsperiode, een kus geven. Nee, nee, nee!!! Niks van! ...had ze zich ook voorgenomen. Er heerst griep, het kwam in 't nieuws. En ze wil daar beslist niet aan deelnemen. Nee dus! Hoeveel keren ze 't heeft moeten herhalen, weet ze niet. Elke collega bedoelt het goed natuurlijk, maar telkens weer meent ze een teleurstelling, begrip en sporadisch onbegrip te bemerken op gezichten. Op den duur voelt ze zich zelfs een beetje schuldig. Ze wenst iedereen van harte het allerbeste voor 't jaar, maar zonder fysieke bijstand, gelijk welke aanraking dus. Sommigen kunnen ermee lachen. Oef! Het is anders best leuk nog efkes te praten met de collega's. Ook op het werk, is het een beetje 'thuiskomen'. Telkens weer worden haar dezelfde vragen gesteld, telkens weer geeft ze een min of meer hetzelfde antwoord. Hoe kan het anders? Met enkele bazen praat ze over progressief werken. En, voilà, die noot is gezet. Ook al weet ze nog niet of ze in april terug kan beginnen. Wanneer ze het kantoor verlaat, heeft ze een heel goed gevoel. Precies of ze kan alles aan. Zo'n boost, dankzij de collega's. Tof hoor!!!
Dan gaat ze naar de plaats van afspraak met -dochter. De wol wordt gewikt en gewogen. Voor de afwezige -dochter, hoopt ze een goeie keuze gemaakt te hebben. Vooraf uitgepraat natuurlijk, want kiezen voor iemand anders is haast onmogelijk. Er wordt nog wat rondgetoerd tussen winkels. Bekaf bekent ze haar -dochter dat ze moet rusten. daar wordt voor gezorgd. Soep gegeten. Kleinzoontje onderhoudt moeder en grootmoeder met z'n leuke uitspraakjes. Echt een makkelijk kind om mee op stap te gaan, zo rustig. Het kan ook anders, weet grootmoeder, ze kent hem maar al te goed, de lieve schat. Uitgepraat raken de dames niet, maar er wordt toch maar een eind aan gebreid. Naar huis met de tram, waar iedereen zich zo rustig als wat laat meedeinen op de sporen des Lijns. Voor haar zit een vrouw steeds in haar haar te krabben, ze krijgt er zelf de zenuwen van. Af en toe haalt die vrouw dan iets vanonder haar vingernagels wat het vieze gevoel nog verergert. Telkens weer, als ze zoiets ziet, vraagt ze zich af of mensen echt niet door hebben, dat ze zich wel erg vies gedragen. Maar, het antwoord is vanzelfsprekend uiteraard. Anders zouden ze zich niet zo gedragen. Er gaat een zekere last van haar schouders wanneer de vrouw de tram verlaat.
En, even later zit ze thuis, moe, onderuit uit te blazen in haar zetel.
