|
Gisteren, vrijdag, brachten we ons driewekelijks bezoek in het hospitaal. Eigenlijk moet ik schrijven, dat ik op consultatie ging. Da's correcter. Sinds ik naar de dagkliniek ga, is dit al de vierde oncoloog waarbij ik terecht kom. Op zich is dat niet hartverscheurend of zal ik daar geen blijvend trauma van oplopen. Maar het heeft toch een vervelend kantje. Als ik er over nadenk, kom ik meer en meer tot het besluit dat er een communicatief probleem heerst. Effe uitleggen... De dr stelt vragen. Ik antwoord. Dr noteert in de computer. Ik zie natuurlijk niet wat de arts schrijft. Ook leest de dr van de computer af wat de bloeduitslag is. Meestal is dat in de zin van: 'Je bloedwaarden zijn goed' of '... beter' enz... En dan stelt die vragen zoals: 'Hoelang krijg je deze chemo?' of 'Welke medicatie neem je? Hoeveel?' en ga zo maar door. Zo'n vragen irriteren me enorm. Des te meer omdat men volgens mij maar op een knopje moet drukken om al die info te kunnen aflezen van het scherm voor hun neus.
Dàt... zou niet gebeuren als ik steeds bij dezelfde dokter zou komen, want die zou me op den duur kennen. Dàt... zou ook niet voorvallen als men wel degelijk het dossier van de patiënt die voor hen zit, zouden inkijken. En dàt... zou de patiënt -dat geldt toch voor mij- meer het gevoel geven, dat men is geïnteresseerd in de persoon die men behandelt. Ik ervaar dit als alles behalve leuk. Op zo'n momenten denk ik, dat ik heus wel beter te doen heb dan om zo'n reden naar de kliniek te komen.
'k Had me voorgenomen om enkele vragen te stellen bij dit bezoek. Ik heb nog nooit een afdruk, of afbeelding gezien van alle foto's die al zijn gemaakt van mijn lever of de thorax. Waarom eigenlijk? Ik zou wel eens de uitleg willen krijgen terwijl ik die lever wel degelijk voor ogen heb. Nog niet lang geleden ging ik -aangemoedigd door m'n zussen- op de computer kijken en ik schrok van de grootte van de lever. Door die afbeelding te zien, weet ik dat bepaalde pijnen die ik heb en waarvan ik vermoedde dat het spierpijnen waren, wellicht leverpijn is. Gewoon omdat ik niet wist dat de lever zo ver reikt. Zou het niet beter zijn dat de dr me laat kijken naar mijn kankerlichaam en dan uitleg geeft? Ik denk het wel. 'k Begrijp het wel als men mensen wil behoeden voor bepaalde negatieve indrukken. Men hoeft die afbeeldingen ook helemaal niet op te dringen, maar ik vind wel dat ik ze moet kunnen bekijken en dat had men me al wel eens mogen voorstellen. Enfin, ik wilde dus één en ander vragen aan de dokter. Zo had ik me voorgenomen.
Totaal onverwacht komt een dr die ik niet ken me halen voor de consultatie. De man stelt zich vluchtig voor en neemt een conversatie-aanloopje voor de goed orde. Ge kent dat wel. Zo van: 'Hebben wij mekaar al gezien? 'k Geloof het niet hé...?' Geen probleem. Maar voor alle zekerheid vraag ik de brave man nog maar eens hoe hij heet, want dit ging me iets te snel en ik had z'n naam niet eens gehoord. Da's -voor mij- niet goed. De man kan het niet helpen, hij bedoelt het zo niet. Weet ik wel. Maar mijn weegschaal is dus al een klein beetje naar de verkeerde kant doorgeslagen. Die moet eerst weer in evenwicht, alvorens ze positief te laten doorzakken. Zo werkt het althans bij mij. En... geef me daarvoor een beetje tijd als het effe kan. Mijn aura tintelt en zendt signalen die wijzen op alarm. In zo'n geval moet ik me behoeden om niet te sarcastisch te antwoorden. Beheersing alom dus. Is dàt normaal? Als je op consultatie gaat? Ik dacht het niet! Helemaal niet! Ik wil relaxed op doktersvisite. Er hoeft niet bepaald een vakantiesfeer te heersen, maar ik wil echt wel op m'n gemak zijn tijdens zo'n onderzoek. Eerlijk gezegd, voel ik me een pingpong-balleke dat altijd maar weer over en weer gekaatst wordt.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik blokkeer. Zo simpel is het. Liever niks zeggen, dan spanning, die ik niet onder controle krijg, te veroorzaken. Resultaat??? Ik stel geen vragen. O, ja... jawel. Eentje. Enkele teennagels zijn beschadigd en ik vraag of dat een schimmel kan zijn. De man kijkt er naar en zegt dat het kan maar dat hij niet zeker is. Ik kan maar best eens een afspraakje maken bij 'onze dermatoloog' in het ziekenhuis. ...Kapoemmmmm!!!... 'Onze dermatoloog???' denk ik. Ik vraag of die -loog onder m'n nagels zal gaan zitten peuteren, want dat ik echt niet zo'n dappere mie ben. Ik m'n gedachten zie ik allerhande middeleeuwse, maar soms nog toegepaste, folterpraktijken waaraan ik onderworpen zal worden. Hij, den onco-loog, gaat er niet echt meer op in en laat me achter op de ligbank. Alles klaar, laat hij me nog weten. Ik denk, terwijl ik m'n schoenen weer aantrek, dat hij dan wel een afspraak zal regelen ofzo. Maar nee hoor. Niks. Geen woord meer daarover. Ik, dus ook niet. Lippen op mekaar. De man heeft afgedaan, alsook de hele santenboetiek. Vragen stel ik niet meer. Van hem hoef ik niks meer te weten. Er wordt nog enkel info uitgewisseld over de voor te schrijven medicatie.
Au revoir of beter, tot nooit meer, hoop ik. Binnen drie weken terug. En nu al vraag ik me af, welke charlatan ik dan weer ga moeten antwoorden op altijd maar weer die stomme vragen. Om zelf te blijven zitten met de mijne...
|
