Gisteren wilde Mercurius zich maar weer eens laten gelden. De machine was zo dwars als wat. Resultaat... geen bestraling. Anderen konden nog met een andere machine verder geholpen worden. Zij niet. Ze kon weer naar huis. Heel bewust stond ze'r maar niet bij stil. Het zou op dat moment toch niks aan de zaak veranderen. Nog een dag die ze moet inhalen. Da's het enige dat ze moet weten.
Als ze had geweten dat die ene week zonder bestraling dient om eventuele miskleumen in te halen, had ze natuurlijk geen citytrip vastgelegd. Nou, ze was niet op de hoogte van in te halen dagen, dus meende ze tussen die bestralingsmomenten door te verpauzen. Eén en ander werd vastgelegd. Drie dagen maar. Mag het? Mogen...? Het moet zelfs! Iets om naar uit te kijken. Ze besluit om de verpleging op de hoogte te brengen, zodat men geen nieuwe afspraken gaat vastleggen op dagen dat ze niet kan komen. De verpleegster kijkt wat verwonderd. Tja... zeg... ge leeft toch maar ene keer hé...
Vandaag geeft men haar in het ziekenhuis een briefje met daarop de nieuwe afspraak. De enige nog vrije dag die ze heeft vòòr haar citytrip. De verpleegster laat nogal dwingend weten dat, als er nog problemen moesten zijn met Mercurius, ze naar st Niklaas zal moeten. Zij... knikt nee: Heus, dan moet het met de trein en de bus of watdanook.
De verpleegster wordt gelijk een meter groter door haar authoritaire uitstraling die ze zich anders niet aanmeet. 'In dat geval zullen we u verder helpen via de sociale dienst. Dan wordt u gebracht...' ofzo... Aandachtig luisteren doet ze al niet meer. Ze knikt, want wil helemaal niet argumenteren. Don't want no bad feelings... Hupsakee, naar Mercurius, die vandaag een kleine poging onderneemt om dwars te doen, maar het daarbij laat. De straling kan gestraald worden. Ondertussen is ze toch wat verontrust over de gang van zaken. Hangen patiënten dan toch als marionetten aan touwtjes die anderen in handen hebben? Toch wel een beetje griezelig. Dit geeft haar een wrang gevoel. Maar voorlopig relativeert ze; ze kan natuurlijk ook niet verlangen dat de wereld naar haar pijpen gaat dansen. Hoewel... het zou een leuk zicht zijn...
Van de therapie laat ze zich naar de controlearts rijden. En die brave man bezorgt haar zo'n beetje een koude douche. Het verhaal zet ze hier nog niet. Ze heeft hiervoor een goeie reden. Maar wat ontdaan gaat ze zijn cabinet weer buiten. Ze is verdomd dankbaar dat ze had afgesproken met haar -dochter, die meekwam maar buiten bleef wachten. Een welkome toeverlaat waartegen ze haar hart wat kan luchten. Een dumper. Een put(je) waar ze nog es moet uitkruipen. -Dochter kan 't niet oplossen, maar ze luistert. En het helpt. Vooral om die eerste beet in de zure appel door te slikken.
