Een tijdje terug was ze erg ziek. Met erg ziek, wil ik zeggen, dat ze niet hoge, maar heel hoge koorts had. Dàt, is niet de eerste keer, maar wil niet zeggen dat men niet allert moet zijn. Telkens ze die hoge koorts heeft -vorige keer vonden ze niks en bleek het uiteindelijk om een gewone virale infectie te gaan- is het kleintje o zo ziek. Eten noch drinken krijg je in dat kleine lichaampje. Maar, gelukkig is ze sterk en na enkele dagen weer springlevend uit op ontdekkingen en uitdagingen. Mama en papa hadden me opgebeld, want ze hebben geen auto. Met het openbaar vervoer naar het ziekenhuis had ik hen al afgeraden onder deze omstandigheden. Dus had ik me aangeboden als chauffeur. Wanneer het nodig zou zijn, zouden ze me maar even moeten bellen en ik zou hen ophalen. Ze moest niet blijven in het ziekenhuis, want daar merkte men dus die virale infectie op. Met de nodige instructies trokken de ouders en het kleintje in hun armen, naar huis. Nou... ik bracht hen uiteraard. En ja, hoor, na enkele dagen medicatie en de nodige zorgen, was kleine ukkepuk weer helemaal de oude, voor zover deze uitdrukking telt voor een peuter.
Drie weken geleden presteerde ze het weer. Net, nadat er een brief was meegegeven vanuit school dat de Mexicaanse griep, of varkensgriep in school heerste. In de brief stond niet in welke klas, of klassen, die griep was genoteerd. Misschien maar goed ook, er zou wellicht een vorm van paniek uitgebroken zijn bij sommige ouders. Het gaat immers over jonge kindjes. Nou, de volgende dag, was ze ziek. De koorts bleef maar stijgen. Met weer maar eens 40°C, nam mama het kleintje naar de huisdokter, die vaststelde dat ze griep had. Hij vermoedde Mexicaanse griep, maar kon het nog niet met zekerheid zeggen. Naderhand bleek het om een ...rarara... zware kou te gaan. Geen griep dus, maar die koorts naar beneden krijgen, is bij haar niet zo simpel, blijkt. Twee dagen later, was kleine broer aan de beurt. Hij was ook erg onder de voet en had koorts, maar hij doet z'n ouders niet diezelfde schrik beleven als z'n zusje. Lagen ze daar beidjes onderuit in de de zetel, zodat mama ondertussen kon proberen iets gedaan te krijgen van het huishouden. De vaat moet ook worden gedaan, en was, is er des te meer, daar ze makkelijk overgeven tijdens het ziek zijn. Ze vroegen veel van mama's geduld. Mama werd beproefd, maar slaagde wat mij betreft, probleemloos. Papa, deed ook z'n best, maar heeft altijd heel vroege diensten en moet toch iets proberen te slapen, om de boel aan te blijven kunnen, wat maar normaal is.
Gelukkig was het de week nadien vakantie. Een welgekomen schoolvakantie, naar mijn mening, daar zusje deze week goed kon gebruiken om weer op krachten te komen. Ze speelden met z'n beidjes weer en mama kleedde hen heel goed aan, wanneer ze even buiten kwamen. Kleintje eet de laatste tijd altijd moeilijk, maar at toch makkelijker dan wanneer ze ziek was. De week liep ten einde en er werd gesproken over naar school gaan, wat kleintje goed geluimd stelde. Ze doet het heel graag. Tot... zondag, de laatste vakantiedag. Kleintje, weende en maakte koorts. Al snel liep de koorts hoog op, weer diezelfde 40°C. Alweer hetzelfde liedje, overbezorgde ouders, en vooral hoe langer hoe meer ongerust. Mama deed alles om de koorts naar beneden te krijgen, maar het lukte niet. Integendeel, de koorts steeg tot 40,8°C. Toen was het maandag, dus mama verwittigde school dat kleintje niet zou gaan. Ze maakte een afspraak met de kinderspecialist in het ziekenhuis en ging er met het kleintje heen. De dokter meende dat kleintje een keelontsteking had. Ze kreeg antibiotica voorgeschreven en de nodige koortswerende middelen. Mama trok weer huiswaarts en begon vol nieuwe moed haar kindje te verzorgen zoals het een ouder betaamt. De tijd liep, dinsdag... woensdag... 's Namiddags kon ze het niet meer houden en belde me om haar verhaal te doen. Ik was nog niet op de hoogte. De koorts bleef zo hoog, zakte niet met de supo's en kleintje werd zowat hysterisch wanneer mama haar een afkoelend badje wilde geven. Ik sprak haar moed in en beloofde klaar te staan indien het nodig zou zijn. Mama had gebeld naar het hospitaal, maar ze moest niet langskomen, zeiden ze. Want ze konden toch niks ondernemen dat zijzelf ook niet kon. De moed zonk haar in de schoenen...
Eindelijk... de volgende dag, zakte de koorts, de medicatie had dan toch een effect. Kindjes, kleinkindjes... ze stelen je hart, maar ze maken je ook bang soms...
