Een doktersbezoek dringt zich op. De nagels spelen op. Prikken en overgevoelig. Als maag of darmen dat doen, vinden we dat min of meer acceptabel. Maar de nagels toch niet... Vooral die ene, zwarte omhoog gekomen, zint haar niet. Ze wil weten of ze iets kan ondernemen voor extra verzorging. Ze vraagt dus een consultatie tijdens haar eerste bestraling vandaag. Zich voorbereidend om nog een hele tijd in de wachtzaal te moeten zitten alvorens bij de dokter te kunnen, neemt ze alvast haar leesboek bij de hand. Best aangenaam. Het boek beschrijft de bedevaarttocht van een pelgrim naar Santiago de Compostela. Een reporter (Arnout Hauben) maakte er een reeks afleveringen van die ze zag op tv. Het boek is aangenaam geschreven en leest vlotjes. Hij beschrijft oa wat zo'n voettocht mentaal doet met een mens. Ze begrijpt het gevoel volledig en beseft nu waarom sommigen zo'n tocht maken na een zware ziekte of een ingrijpende verandering in hun leven. Het helpt je omgaan met veranderingen. Je komt jezelf tegen. Je wordt er sterker van, daarom niet zozeer fysiek, maar vooral mentaal. Je verlegt grenzen. Dat doe je ook door zo'n ingrijpende ziekte. Tijdens het leven, ben je onderweg. Het hangt van jezelf af, of je je weg verder zet. Hoe je die weg verder zet. Welke richting je kiest...
Na een luttele vijf minuten mag ze al bij de dokter. Die raadpleegt de dermatoloog. En die raadpleegt de oncologe. Ze krijgt medicatie voorgeschreven tegen ontstekingen, maar daar ze geen overdreven pijn heeft, wacht ze verder beter af. Dat komt wellicht wel goed dus. Met manlief rijdt ze nog één en ander af, alvorens nog even over en weer naar huis te keren om dan alweer terug naar het ziekenhuis te rijden voor die tweede bestraling. En eens die achter de rug is, is ze haast ademloos. Ze heeft precies één of andere sportwedstrijd achter de rug. Maar verder gaat het wel. Ze wordt min of meer de mond gesnoerd door de therapie. Als ze wat veel praat, wordt ze kortademig. Da's natuurlijk niet zo erg.
Heeft ze pech? Of, zal ze 't maar gewoon accepteren en er het beste van maken...? Ze opteert voor het tweede. Ook al heeft ze'r effe tijd voor nodig om 'daar' te geraken. Een tweede telefoontje, even voor de middag. haar vermoeden wordt bevestigd. Ze hoeft vandaag toch maar niet naar het ziekenhuis te gaan. Mercurius laat zich kennen als koppigaard en de boel raakt dus niet in orde. Maar goed dat het weer eerder vandaag spelbreker was. Anders had ze haar wandeling onderbroken om zich tevergeefs naar Mercurius te begeven. Om een lang verhaal in te korten; Morgen zal ze -onder normale omstandigheden- tweemaal naar het hospitaal gaan om aan haar portie bestraling te komen die wekelijks vereist is. Ze wist het niet, maar om effect te hebben, moet men toch minstens driemaal wekelijks bewerkt worden. Ze krijgt nog het voorstel om zich naar st Niklaas te begeven, want daar staat ook zo'n Mercurius-bestralingstoestel. Daarvoor bedankt ze hartelijk doch kordaat beleefd. Vandaar dat ze morgen dubbel bediend wordt. Fingers crossed, dat morgen de boel het doet.
Naar aanleiding hiervan vindt ze dat ze een super-jingles-koffiedag (ze kreeg lekkere 'jingles-koffie cadeau van haar zoon, een speciale uitgave rond de feestdagen) moet houden. Het weer is namelijk nog steeds zeer wispelturig en nog meer wisselvallig, dus heeft ze nu wel de tijd maar niet de goesting om te gaan wandelen. Een heerlijk ongezond dagje met een bakje troost, voor den tv zal het worden. On ge loof lijk Mar gi naal, Yesssss!!! Maar... eens ze zich goed heeft geïnstalleerd, komt de zon toch wel piepen zeker. Als een kieken zonder kop, besluit ze zich warmpjes aan te kleden, fototoestel mee te scharrelen en zich naar het St Annastrand te begeven. Ze heeft het nog niet gedacht, of ze is al onderweg. Een lange wandeling, helemaal alleen. Ze hoeft zich van niks of niemand iets aan te trekken. Ze kijkt naar den overkant en geniet van Skyline Antwerp by day. Als de zon schijnt, straalt het goudgekleurde riet, met z'n diamanten regendruppels de zon weerkaatsend, aan de rand van de Schelde. De rust ademt een zengevoel dat haar absorbeert zoals een spons doet met vocht. Talrijke zeilboten houden hun winterslaap, beschermd door een omheining waarover een fitte jonge kerel zonder moeite over kan springen. Maar er is niemand dan zij, zij alleen. En heel af en toe een hondenwandelaar, die er helaas door moet voor de hond z'n sanitaire stop. De hemel is prachtig. Een helderblauwe hemel, wordt doorklieft door witte stapelwolken, afgewisseld met lichte en donkergrijze hagelbollenwollenwolken. Wanneer de massa's hagelbollekes gedropt worden, tussen kleine smeltende sneeuwvlokken, is er geen schuilplaats in de buurt. Ze geniet ervan met haar rubberlaarzen door plassen te waden. Kleddernat. Kijken. Twee witte zwanen schelden in zwanentaal een kompaan uit. Ze jagen nr drie weg. Die wilde wellicht een triootje of drong zich alleszins teveel op. Zoals zij de zwanen bestudeert (in een plensbui) zo wordt ook zij bestudeerd door het trio. Van 't zelfde laken een broek, heet dat dan. Een klein uurtje later, warmt ze zich op in een bistrozaak, want ze is zowat verkleumd. Daarna neemt ze de tram naar huis.
gisteren liep 'het' gesmeerd!!! Een half uurtje, niet langer was ze in het hospitaal. Als het zo verder zal gaan, zal ze'r er nog graag heen gaan in de nabije toekomst. Zou het echt nog zo ver kunnen komen? Zo zal ze haar boek niet uigelezen krijgen, tenzij ze zich er thuis aan zet natuurlijk. Enfin, het is best leuk op deze manier.
Nu, moeten patiënten 't zelf laten weten als ze de dokter willen spreken. 't Is niet zoals tijdens de chemo, dat patiënten bij elk bezoek eerst bij de dokter passeren. Bij elk bezoek zou inderdaad wel overdreven zijn. Dagelijks bij de dokter is voor niks nodig. Maar misschien zou men wel wekelijks een verplicht onderhoud kunnen inlassen, dacht ze zo. Ze heeft raad nodig ivm haar nagels. Da's nog een chemorestant. Ze was zinnens om -zoals men had aangeraden- een verpleegster te zeggen dat ze een consultatie wilde. Maar die mensen hebben het zo druk, dat ze't er uiteindelijk maar bij liet. Resultaat... geen consultatie dus. Nogal wiedes. Maar thuis, voelt ze het ongemak haast continue. Het zicht is ook niet alles. Maw, ze voelt er zich niet goed bij, vooral omdat het aan de linker hand is. De kant waarmee ze moet oppassen voor ontstekingen ed. Wegens weggevallen soldaatjes hé. Ze dacht dat ze't dan wel vandaag zou vragen.
Maar... de telefoon gaat... Ze neemt de hoorn. Een vriendelijke stem zegt haar dat ze niet op het afgesproken uur naar het ziekenhuis moet komen. De machine, Mercurius, heeft het namelijk weer laten afweten. Men vraagt haar om tegen 14u te komen. Het is dus nog geen dag-uitstel, maar een uur-uitstel. De lieve verpleegster verontschuldigt zich voor het ongemak. De arme vrouw kan er natuurlijk ook niks aan doen. Er wordt dus vooral niet gesakkerd. De dame zei, dat ze nog zou terugbellen als het uit de hand zou lopen en de patiënte vandaag toch niet zou kunnen behandeld worden. Nou, zo ver is het natuurlijk helemaal nog niet, maar nu zit ze daar hé. 't Is toch een beetje ongemakkelijk. Ze zal nog wel afwachten hoe druk, chaotisch het zal zijn op de dienst radiologie. Anders zal de consultatie voor nog wat later zijn. Ze besluit om toch maar thuis te blijven, want, nu zou ze voor de behandeling een wandeling kunnen maken ipv daarna, zoals ze oorspronkelijk gepland had. Maar het weer is te wisselvallig. In het beste geval gaat ze straks toch naar het ziekenhuis, dan beweegt ze ook nog wel wat. In het slechtste geval... nou, ja... zal ze straks misschien wel buiten komen. Naar de winkel, ofzo...
De machines zijn twee dagen in onderhoud geweest. Het begin verloopt dus al ...met hortjes en stootjes, laten we zeggen. Ze trekt het zich niet aan. Ze was verwittigd en zo profiteert ze 'rvan om thuis nog één en ander te poetsen. Eens die therapie serieus bezig is, zal ze alle dagen naar het ziekenhuis moeten daarvoor. Als een mens dan nog iets wil plannen, moet er echt wel ingecalculeerd worden. Toch zeker als ze iets wil doen dat nogal wat tijd in beslag neemt. Maar ook dat is niet onoverkomelijk.
Vandaag begint het serieus. Ze staat tijdig op, want heeft een grondige hekel aan haast en spoed. Voor het ontbijt wordt de nodige tijd uitgetrokken. Liefst zonder ook maar één keer op de klok te kijken. Heerlijk zo. Dan neemt ze rustig de tijd om via de website van De Lijn op te zoeken rond welk uur ze best de bus neemt. Ze zet de wekker in haar gsm op, zodat ze zich niet vergist en zich tijdig klaar maakt.
Telefoon rinkelt.
Men belt vanuit het ziekenhuis. Er is een panne. De machine doet het niet, of niet goed genoeg, weet zij veel. Ze zal alleszins niet tijdig hersteld geraken. Toch fijn dat men haar verwittigt. Vandaag hoeft ze dus helemaal niet te komen. Deze consultatie zal gewoonweg achteraan de hele reutepeteut volgen. *zucht* denkt ze. Maar oké, zo is het dan maar. En nu weet ze, waarom ze een week rusttijd had tussen deze therapie en de allerlaatste week, wanneer het litteken wordt bestraald... Die week wordt dus met zulke dagen opgevuld.
Een half uurtje, niet langer was ze in het hospitaal. Als het zo verder zal gaan, zal ze'r er nog graag heen gaan in de nabije toekomst. Zou het echt nog zo ver kunnen komen? Zo zal ze haar boek niet uigelezen krijgen, tenzij ze zich er thuis aan zet natuurlijk. Enfin, het is best leuk op deze manier.
