Gisteren in opname voor de chemo. Vandaag om 9u opgehaald door E om naar Katies' begrafenis te gaan. Het moest gewoon. Het is zo belangrijk om L en A te steunen en uiteraard ook haar echtgenoot en zoontje (die het nog niet helemaal beseft. Maar goed ook denk ik dan, want die tijd komt heus nog wel. Ondertussen kan hij nog even genieten van z'n vrolijkheid, z'n ongewisse, z'n niet beseffen, het genieten van z'n genot).
Nu bleek toevallig, gisteren in het hospitaal iemand wat verderdoor op de gang, te vechten tegen de naderende dood. Dat, ben ik ondertussen gewend. Wat wil je, op zo'n afdeling... Er was erg veel over en weer gewandel van Turkse en/of Marokkaanse mensen. Maar in tegenstelling tot gewoonlijk als ze op bezoek komen, waren deze mensen zeer stil. Af en toe huilde een vrouw, die dan werd weggeleid door familie of vrienden. Dan weet je genoeg. Ik sprak er een verpleegster die me kwam verzorgen over aan, en zij bevestigde m'n vermoeden. Verpleging zal nooit zelf hierover beginnen praten. Doch, ik ben blij dat het geen taboe is. Als men iets vraagt antwoordt men correct met discretie, maar naar waarheid. Deze situatie duurde de hele dag en op gegeven moment, werd het me teveel, hoewel ik de zieke helemaal niet ken. Wellicht door het overlijden van Katie, kon ik het niet loslaten. Ik zakte wat weg, wilde alleen zijn met m'n gedachten. Ik kon ze niet verzetten, want m'n kamergenote was een chinese vrouw waarmee ik niet kon converseren. Na een tijd kwamen m'n twee zussen op bezoek. Ik kon ze wel opeten van contentement! Wat kwamen zij goed gelegen. Het is zo fijn mensen om me heen te hebben waarbij ik m'n gevoelens kan uiten, zonder teveel omhaal. Ze reageren prachtig naar mijn persoontje. Ze zijn gebleven tot sluitingstijd. E kwam ook nog eventjes langs, zag dat ik het goed had met m'n zussen en liet ons dan maar weer achter in elkaars genoten gezelschap. Toen ze vertrokken was ik weer helemaal de oude. En, kon ik voor mezelf uitmaken hoe ik het best de komende begrafenis zou verwerken.
En nu is het belangrijk om L, mijn schoondochtertje op te krikken. Ze is er zo kapot van dat haar vriendin... Zoete woorden bestaan, troost is er, maar haar verdriet moet nog worden verwerkt en ik wil er zo graag zijn voor haar. Zo ook voor mijn zoon, die als westerse man niet zo met z'n gevoelens te koop loopt, maar daarom doet het niet minder pijn. Mij zet het nog maar eens aan het mijmeren. Hoe ga je om met de dood hé? Dàt doet me nou net weer sterker beseffen dat ik niet mag vergeten over 'hoe ga ik om met het leven?' zeker als de mogelijkheid vergroot dat m'n overige tijd wel eens kort zou kunnen zijn... Soms wil ik wat teveel hooi op m'n vork nemen volgens E. Ik besef nu wellicht de reden...
Vorige week hebben we enkele dagen doorgebracht in de Ardennen. De oostelijke kantons, om juist te zijn. Gisteren, wilde ik daarover schrijven. Hoe leuk het wel was. Dat het zo goed had gedaan. Enzovoort enzoverder. Maar ik kon niet lang genoeg aan de computer blijven zitten. Niks ergs. Dan doe ik dat morgen wel, dacht ik. Zoals regelmatig gebeurt. Geen potten gebroken dus... Alvorens te gaan slapen, nam ik gisteravond nog eens vlug een kijkje op facebook. Met het idee om de boel daarna direct af te sluiten en wel degelijk naar bed te gaan. Het eerste bericht dat ik las op fb, was het afscheid van het leven van een goede vriendin van m'n zoon en schoondochter. Mama van het vriendje van m'n kleindochtertje. Haar man had het bericht geplaatst in haar naam. Wat ik eigenlijk wel bewonder. Ik wist dat ze zeer ziek was. Ze leed al een tijd te veel, dat wist ik. Maar toch geschrokken telefoneerde ik direct naar m'n zoon. Steeds weer word je overrompeld door zo'n nieuws. Hij wilde me er vandaag van op de hoogte brengen. Zo goed ken ik de vrienden van A en L ook weer niet. Maar goed genoeg. A en L praten graag over hun vrienden en ik, hoor het graag. Daar ik -in betere gezondheid- regelmatig/wekelijks de kinderen mee ging afhalen aan school, leerde ik ook die vriendenkring wat kennen. Als 'de vrienden' weer eens iets samen hadden gedaan, wat heel regelmatig gebeurde, hoorde ik nadien altijd wel hoe leuk het was geweest. De ziekte van hun vriendin had hen al erg aangegrepen. Ze waren hechte vrienden, in de juiste betekenis, want het woord 'vriend' wordt gemakkelijk misbruikt. Ook voor hen is het een zware klap. En daarom dus, kan ik nu, nog geen 24 uur na haar gecontroleerde overlijden, niks vrolijks schrijven. De Ardennen wachten wel...
Alle dagen lees ik wel een artikel over kanker. Over nieuwe medicatie. Over vanalles en nog wat. Vandaag stond er dan weer een artikel in de krant over een mediafiguur, mij onbekend maar soit, die een kankerattributenwinkel, pop up store, opende in het gentse. Ze heeft zelf ook kanker overwonnen en wil mensen over hun schaamte helpen met het verkopen van sjaaltjes en mutsen en dies meer. Geërgerd dacht ik bij mezelf: je wil er geld aan verdienen ja... zo'n stomme kankermutsen draag ik niet want da's nog een grotere 'kanker'stempel dan een kletskop.
Vandaag is dus weer zo'n dag... Ik ben zooo kwaad op kankerrrrr!!!
