De perenboom is weg! We hebben/hadden er twee. Ene stond eigenlijk veel te dicht naast de tuinmuur, jeweetwel, de buurgrens. Buren hou je best te vriend, is onze strategie. Of, nog beter: doe niks bij een ander wat je zelf als onaardig zou ondervinden. Daar die boom ook schuin naar die muur toe groeide, besloten we om die ouwe perenboom dan toch maar weg te halen. Met hulp van makkers én na het inlichten van onze buren, werd het karwei geklaard. Chanse dat het weer meespeelde. Geen regen, jippie!!! Anders had het een modderploeteren geworden. Ik vroeg of ze de andere perenboom ook niet in één keer wilden snoeien, want dat is ook hoognodig... al enkele jaren. Nu steekt de stronk van één boom nog in de grond en de andere is deftig gekortwiekt. Wat hebben we veel licht in huis nu! Maar... Ook al nam onze makker een ferm deel hout mee, er ligt nog heel wat hout in de tuin gestapeld. Ik voelde me redelijk goed en kon het niet aanzien. De motivatie om de handen uit de mouwen te steken was dus niet ver zoek. Ik heb me dus geëngageerd om takken klein te knippen met een snoeitang. Hoewel ik tussendoor nood had aan uitblazen, ging dat werkje redelijk goed. Dit -zo herinner ik me- was ook zo alvorens de kanker werd vastgesteld. Ik had toen al heel wat pijn, maar als ik in de tuin werkte ebte die pijn precies wat weg. Als ik wat lang stap of gewoon sta (bijv. wachten in de winkel ofzo) kan ik niet rechtop blijven staan. Maar als ik bezig ben in de tuin, sta ik niet stil natuurlijk, ik blijf in beweging. Enfin, tot m'n eigen verbazing, kon ik onze groene container vullen met afvalhout in kleine stukjes gesneden.
Vandaag, is 't andere koek. Of zou ik beter schrijven 'cake'? Zondagochtend. Straks gaan we naar de ouders van m'n schoondochtertje. Een zeer fijn stelletje. We doen daarom niks speciaals in huis. Nou, dat dacht ik toch oorspronkelijk. Maar al tijdens het ontbijt dat E me voorzette merkte ik dat hij een cake zou maken. 't Is altijd wel een leuke bedoening om hem zijn cakespinsels te zien creëren. Eerst vraagt hij hoeveel van dit erbij moet als hij bijv. zoveel eieren gebruikt. Maar uiteindelijk meet hij niks af en kapt hij er maar wat bij. Telkens met het commentaar: 'k ga dat zo es proberen... Dit wordt dus een spannend uitkijken naar veronderstelde zoetigheid... En ik? Ik, blijf rustig gezeten in m'n gemakkelijke stoel en hou me kalm om op een zo optimaal mogelijke manier een aangenaam regendagje tegemoet te gaan...
Niet lang geleden, kwam één van m'n zussen me thuis ophalen. We reden met haar pick-up (echt een toffe rammelkar om mee te rijden) naar haar thuis. M'n gitaar ingepakt, samen met een bundeltje songs die ik de laatste tijd maar af en toe ter hand neem. 'k Heb gitaar spelen nooit als vermoeiend beschouwd. Integendeel. Maar nu ervaar ik dat wel degelijk zo. Doch, dat was de afspraak. Nouja, ik bedoel niet dat de afspraak was om gitaarspelen vermoeiend te vinden. De afspraak was, die gitaar mee te brengen naar haar thuis. Enfin, ondertussen had m'n nichtje, m'n zus haar dochter, gehoord dat ik kwam en ook zij wilde erbij zijn. Idem dito nog een andere zus, die een beetje later zou komen. Dat was natuurlijk een behoorlijk leuke verrassing. Gitaar en mandoline werden afgewisseld met getater en gezwans. M'n schoonzus heeft een deel van die gekdoenerij opgenomen. Hiermee zal nog wel gelachen worden nadien... We hebben ons samen verdomd goed geamuseerd. 'k Wil dat heus nog wel een keertje over doen. De tijd is voorbij gevlogen. Dit was nog eens een ferme time-out. We hebben het wel effe over kanker gehad, maar enkel het hoognodige verteld. Niet aan kanker denken is zo ontspannend.
Na nog een weekje geduld, was het dan zover. We kunnen de chemo weer opstarten, of verder zetten. Hangt ervan af vanuit welke hoek je't bekijkt. Het is een dubbel gevoel hoor. Het aller-allerliefst krijg ik geen chemo. Maar da's dan -toegegeven- een beetje geredeneerd als een kip-zonder-kop. Ik ga ervan uit dat ik zonder chemo niet lang meer zou vertoeven in m'n kleine paradijs. Er is teveel dat ik zou moeten opgeven. Dus, zolang ik ermee overweg kan, juich ik (oh... ironie) die chemo dan maar toe. 't Is het dubbel en dik waard. Hoewel ik toch heel regelmatig aan de dood denk. Niet in de zin van: hoe zou het zijn... en blablabla... nee... Maar ik zie het momenteel als al die lieverds om me heen opgeven. Conclusie: mensenlief, ik geniet van alles om me heen.
Afgelopen zondag was er perenpluk in onze tuin. Wat wil je, met twee perenbomen in ons stadstuintje...? Zonen en hun gezinnetje zakten af naar ons Berchem om te plukken. De kleinkinderen waren gretig. Of, toch zo gretig mogelijk tot in zekere mate. De kleinste is 9 maanden. Nog wat jong om in de bomen te klimmen. M'n kleindochtertje, de oudste der klein-telgen, besloot na tien peren te hebben geplukt dat het nu haar plicht was om voor de benjamien te zorgen. De twee jongens werden in de lucht gestoken om die hooghangende peren te naderen. De schoondochters hadden al snel erg veel te vertellen aan mekaar, dus werd de perenpluk eerder een echte mannenzaak. Naderhand wat broodjes uit het vuistje. En ik, onderuit in m'n zetel, want ik had naweeën van de chemo. Het was natuurlijk wel druk, maar niet overdreven. Niettegenstaande was ik naderhand uitgeteld. En wie ruimde alles op en poetste alles? Yep, manlief. Da's gene gouden maar een edelstenen man, die van mij...
