|
Vanmorgen was ik -in tegenstelling tot gisteren- voor 9u wakker. De rollen werden dus voor een keertje omgedraaid. De ontbijttafel werd voor de verandering, want lang geleden, nog eens gezellig aangekleed door mij, voor Erik. Een voldane nachtrust doet veel. Op m'n gemak ging het me allemaal goed af. En, ik heb het leukste geschenk van den dag gekregen, toen hij beneden kwam en blij was. Kleinigheidjes hé... 'k Heb het altijd al geweten. Daarom noem ik deze blog ook zo natuurlijk. En, zeg nu zelf... zo je dag beginnen, dan is die toch al half geslaagd.
Gisteren was ik om 5u opgestaan, na al 3u wakker te hebben gelegen. Daar het kleintje van Angel en Loide er dringend zit aan te komen, heb ik me noest aan het dekentje gezet. Het moet af. Hoewel ik denk dat dit niet tijdig zal lukken, moet ik blijven doorgaan hé. Zo snel mogelijk is ook goed. Om eerlijk te zijn, ben ik niet tevreden met het resultaat. Maar toch blijf ik verder werken. Ik heb besloten alles op alles te zetten om het zo goed mogelijk te doen. Zo'n twee lapjes aan mekaar haken, is niet zo simpel. Die haakpen ligt niet goed in m'n handen. Onhandig dat ik nu ben. Niet te schatten. Maar... ook in het woord "on-handig" zit het woord "handig", denk ik dan maar. Als ik nu weer een tijdje alle dagen verder werk, moet het toch binnen de redelijke termijn lukken.
De reuzen zijn dus in Antwerpen. Ik schreef het al eerder. De stad op een leuke manier op z'n kop. Want dit is heel tof voor de volgers, maar minder voor het verkeer met momenten. Goed zo! Zo beseffen mensen (misschien) nog eens dat een gezellige stad, meestal eentje is zonder overdaad aan verkeer. Organisatorisch vraagt dit heel wat. De kleinkindjes zijn er ook geweest. Gisteren hebben we nog getelefoneerd en Gabriel en Elias hebben me piekfijn op de hoogte gebracht van het reilen en zeilen. Enthousiasme alom. Loide ocharme heeft het hard te verduren. Ze krijgt al met regelmaat voorweeën. Spannend hoor. Mij, geeft het allemaal een fantastisch gevoel. Ik zit om één of andere reden op rozen.
's Middags ben ik naar een drink geweest van een collega die op pensioen gaat. Hartje stad, Italiëlei, daar moest ik zijn. Erik heeft me gebracht en haalde me op. Met de auto, en dat viel nog heel goed mee eigenlijk. De drink op zich was best gezellig. 'k Heb niet al m'n collega's gezien, maar het zij zo. We hebben heerlijk bijgepraat over vanalles en nog wat. Vooral over het werk, maar dat stoorde me niet in het minst. Wij, Erik en ik overwogen nadien of we effe een kijkje zouden nemen bij de Reuzen, maar deden het toch maar niet. Oost West Thuis Best, besloten we. Toen ik later naar de live beelden op ATV keek, betreffende het Reuzenevenement, herkende ik twee collega's bij het uitoefenen van hun job. Controle van thuis uit. Leutig. Moet kunnen hé.
En tot slot, ben ik in de boekjes begonnen die Els me geleend heeft. Toon Hermans. Kàn ik gewoonweg niet links laten liggen. Ik lees alle versjes en noteer degene die me heel diep raken. Voor mezelf natuurlijk. Wat een woordkunstenaar. Ook z'n positieve nootjes in rijmpjes gegoten, mogen me smaken. Ondertussen was Erik aan 't boren en bedrading leggen voor de radio, die we willen laten spelen in onze eetplaats. Een stuk eenvoudiger dan telkens een kabel af te rollen en over de vloer te drapperen voor de aansluiting. Dan, met ons hoofd in de wolken, na het avondeten en de pillen te hebben geslikt, voel ik me weer opperbest. Het moment bij uitstek om te doen wat Erik eerder nog wilde. Gaan fietsen. Deurne. Heeft best mooie gezellige straten om rustig te fietsen. De temperatuur is net goed. De regen wil spel breken, maar doet het toch maar niet. Dat valt mee. Dat zal wel bijgedragen hebben tot de goede nachtrust, denk ik...
|
