|
Het is lang, te lang, geleden, dat ik nog iets schreef in m'n miekemotblog. Ondertussen is er natuurlijk wel één en ander gebeurd. Om kort te gaan, zijn we nog een week op cruise geweest naar Noorwegen. De Fjorden. Zeker en vast de moeite hoewel wij niet mogen gerekend worden tot cruise-fanaten. De eerste keer in ons nog te korte leventje dat we dit deden. Fysiek gezien was die cruise voor mij de beste manier om te reizen. Veel kan, niks moet. Dat was onze ingesteldheid zo'n beetje en daarmee ging het goed hoor.
Nadien namen de klachten, (vooral over de neveneffecten van de chemo) toe. Pijn, misselijkheid, onmogelijk te aanvaarden klachten en nog maar eens klachten allerhande. Dit alles tezamen werd teveel en te zwaar. Het ging niet meer. 'k Voelde me zieker en zieker worden. Het werd me allemaal veel te zwaar en kon het niet dragen. Toen heb ik samen met m'n man Erik, besloten om te stoppen met de chemo. Deze beslissing was eigenlijk snel genomen. We hadden hier al meermaals over nagedacht, gesproken, mekaar vragen gesteld enz. We hebben gewikt en gewogen, Geen Chemo Meer... Basta! Tussen zoiets zeggen en echt voelen, echt doen, zeggen tegen je naasten dat er afscheid zal moeten worden genomen, is niet bepaald kinderspel. Je wordt een emotionele spons. Tranen vloeien. Bij mij misschien al sneller dan bij een ander, dat kan. In elk geval, er zijn wat zakdoeken nat geworden. Ken je dat liedje van de Strangers van jaren geleden? 'k Hem geblet voor mijne eerste keer. 'k Hem geblet, mor ik doen dat nooit niet meer. 't Water stond in kassen. In d' ingemaakte kassen. En tussen d' ondertassen, dreef mijne schoofzak, schoofzak...
Heel erg veel gepraat met de oncologe en de huisarts, man, familie, vrienden. Hoe, wat, wanneer, waarom, beseffen we wel voldoende wat het inhoudt??? En nog meer van die vragen, die toch belangrijk zijn en waarom we onze antwoorden moeten kennen. Die zijn belangrijk. Ook de begrafenisondernemer kwam al langs met hopen uitleg. Hierover praten met Erik doet goed. Zo staat hij er dra niet alleen voor. Een détail mag dan klein zijn, het maakt het niet minder belangrijk. Met de man met de zeis solt met niet. De tijd blijft doortikken. Ondertussen is het oktober.
Ik probeerde terug m'n handen, waarmee ik haast niet meer kon werken, chemo-effectje, zie je, in de plooi te krijgen door te breien of één of ander knutselwerkje te maken. Dikwijls een verjaardagskaartje, hoewel die kaartjes altijd te laat klaar kwamen. Ze mislukten soms, maar m'n vingers oefenden volop. Nu loop ik ondertussen met een wandelstok. Al een tijdje. En nu, hebben we (nou, Erik ging alleen) een rolstoel aangevraagd bij de ziekenkas. Op straat stappen lukt echt niet goed meer. Afgelopen zondag ben ik nog maar eens gevallen met de fiets. Blijven proberen fietsen kan dan goed zijn, 'k zou toch liever niets breken, zoals een goei kennis van me dat wel deed. Knie gebroken. Nee, dat hoef ik niet. Een dikke knie, gelukkig niet te pijnlijk en helemaal kapot doet me dan wel nadenken. De fiets wordt opzij gezet en dan toch maar toegegeven aan die rolstoel waar ik zo erg tegenop zie.
Vandaag ging ik dus terug aan het blogschrijven. We waren naar onze binnenstad getrokken. Ik dacht dat ik maar weer eens moest gaan schrijven dus. Maar... Het te dichten schrijversgat, tussen augustus en oktober is zo groot, dat dit een veel te lang epistel gaat worden. Wat ik vandaag wilde schrijven, zal morgen of overmorgen worden neergepend. Zo blijft alles rustig leesbaar. En zolang het in m'n mogelijkheid mag liggen, hou ik de boel hier bij. Ik, probeer er het beste van te maken en laat me verder lezen, zolang m'n korte toekomst dit toestaat...
|
