|
Zaterdagvoormiddag. Het loopt tegen 11u. Het typen gaat wat moeizaam, maar ik weet wel hoe het komt. Da's trouwens niet erg vind ik. Deze morgen heb ik na 7u nog een morfinepil genomen. Niet dat de pijn ondraaglijk was, maar op den duur werkt dat geknaag op m'n gemoed. Zo de dag beginnen is niet jedàt. 'k Heb al wel meer ondervonden dat als ik zo'n pil na 6u 's ochtends inneem, ik de dag moeilijker start dan gewoonlijk. Omdat ik in bed lig, blijf ik dan te slaperig en sta ik dikwijls wat te laat op om m'n andere medicijnen in te nemen. Ik neem die natuurlijk wel in. Maar... zou ik die pil niet geslikt hebben, zou het ook veel langer duren voor de andere hun heilzame werking voelbaar wordt. Nadien pluk ik daar de vruchten van. Dus, wat later dan gewoonlijk ontbeten en medicatie ingenomen, maar na dat ontbijt had ik een energieboost. Dan moét ik gewoon. Er is geen ontkomen aan. Erik teent naar de badkamer voor zijn ritueel. Ik begin de keuken op te rommelen en zie ditjes en datjes die ik anders niet zou oprommelen, maar doe dat nu wel. Ik neem daarna een dweil en veeg de keukenvloer. Als Erik beneden komt, verwittig ik hem: 'Niks zeggen, ik weet wat ik doe. En, weest gerust, ik ga seffens zeker en vast zitten.' Hij weet ondertussen, dat ie dit wicht gerust moet laten en trekt met een boodschappentas naar de winkel. Da's het juiste op zo'n moment. Onderbreek me niet, laat me gewoon doen. Wat ben ik content dat hij daaraan ondertussen kan toegeven. En nu, zit ik hier, met m'n kop thee en voze vingers. De huid voelt geraspt aan, maar da's normaal als ik even met water ben bezig geweest. Sinds één van de vorige chemo's, blijft dit euveltje, samen met nog enkele anderen me trachten het leven wat zuurder te maken. 'Saluut', denk ik bij mezelf. 'k Weet het en onderga gewoon. Straks is dat over. Het belangrijkste is, dat ik ervoor moet zorgen geen wondjes op te lopen. Maar als ik de keuze mag maken, kies ik eerder voor dit ongemak dan voor een chemo waarbij je niks kan proeven en moet overgeven.
De muziek staat op jazz. Dat gaat me ook goed af. Ik ben in een jazzybui, wat voor mij betekent dat het best wel eens een heel aangename dag zou kunnen worden. Na het prachtige weer van gisteren is voor vandaag minder goed weer voorspeld. Gisteren heb ik haast de hele dag in de tuin gezeten. In topje en korte broek. Erik heeft de spade kapot gemaakt in z'n tuin-ijver. Het repareren verloopt moeilijk, maar hij blijft er mee in de weer tot de job geklaard is. Af en toe onderbreekt hij z'n werk om samen te overleggen hoe we de tuin verder zullen afwerken hier of daar. Dat overleggen is nog het leukste vind ik. Mini minivergaderingetjes lijkt het wel. Onze huisdiertjes, de meesjes lijken gewend te raken aan ons en durven al makkelijker op- en afvliegen terwijl we dichter bij hun huisje zijn. Eventjes kan ik eentje van dichtbij goed bekijken. Hoe mooi, die lijntjes op het lijfje, wit en donker en dan de tekening op borst en hoofdje. Het zijn mooie vogeltjes. Wanneer Erik de compostbak wil verplaatsen -wat een heel karwei is- strooit hij het gerotte afval over de grond. Dikke, grote aardwormen kronkelen overdonderd door deze plotse overrompeling chaotisch over de grond. Wij gaan opzij en houden ons rustig, zodat de vogeltjes even naar het viersterren restaurant kunnen voor een heerlijke dis. Zalig om te zien. Tjonge, pieren op deze manier gepresenteerd, krijgen ze niet zo dikwijls aangeboden. In Thailand zijn we wel eens tijdens een wandeling op een plaats gekomen waar ik honderden pieren zag kronkelen. Toen had ik ook graag gebleven in de hoop veel vogels te zien genieten. Gisteren was een typische thuisdag, maar heel gezellig, net door die leuke dingen.
Donderdagmiddag was heel wat anders. Afspraak bij Greetje thuis. Hard werken geblazen. En plezier? Ja natuurlijk datte! Met hopen zelfs. We waren compleet, wat de zussen betreft. En ik... Ik was weer lekker mezelf. Ik wilde iets constructiefs doen. Een simpel liedje wil ik meertonig kunnen zingen met ons vijven. Voor drie gaat het, daar we er toch al wat ervaring mee opdeden samen. Lang geleden wel, maar toch. De andere twee plus Sinita, hebben daar niet zo'n ervaring in. Hoewel Sinita een bijzonder mooie stem heeft én kan zingen is het voor haar zeker wennen. Zet daar ons Greetje en Patricia bij en er is leute. Zij hebben altijd al meer problemen gehad om de juiste toon te vinden. Ze kunnen het hoor. Maar ze moeten zich daarvoor net iets meer inspannen dan dat ik gewend ben. Als zij een andere melodie horen, laten ze zich allengs meeslepen en verschuift hun melodie tot ze één is met die andere. Giechel giechel... En toch weet ik dat het gaat lukken. En, ik weet dat ik dat zal meemaken ook. Heel misschien, als het lukt, nemen we het een keertje op en zet ik hier een link. Maar dat zal nog wel effe duren. 'k Had nogal wat van mezelf gegeven die middag en was helemaal opgebrand toen Erik me kwam halen. Dus, eens thuis was ik heel stillekes, heel rustig, heel gedwee.
Vandaar misschien dat ik vond dat ik deze morgen wel eens een beetje energiek tegengewicht mocht leveren...
|
