Het was zo ver. Zussen, schoonzussen en -dochterke samen in de koekenstad. Ik werd thuis opgehaald, want heus, ik word echt wel deftig in de watten gelegd. We mochten op de parking van 't werk van m'n schoonzusje parkeren. Da's lekker in 'centrum stad' en voor gezonde mensen, dicht bij zowat alles. Voor mij, net iets verder, maar toch dik in orde. Zeker als ik in de sterke zussen-armen mocht steunen, al schoffelend zoals een oud vrouwke. Wat trager gaat ook. Iets bereiken, ligt niet zozeer aan het tempo, maar aan volhouden. Ik dacht dat we laatst zouden komen op plaats van afspraak, maar het tegendeel was waar. Goed rondgekeken om dan te constateren dat wij er eerst waren. Plaats gezocht en iets te drinken besteld. Onderweg had L zich bij ons gevoegd en op G moesten we niet lang wachten. Het was best koud. Vooral een noorderwind wilde ons dwars zitten. Eens we goed en wel waren opgewarmd, trokken we naar de Meir. Ik wilde graag naar een knutselwinkel, wat verder. Eigenlijk wat ver voor mijn doen, maar ik wilde het graag proberen. Trouwens, samen ben je altijd wat sterker. Ik was er echt van overtuigd dat het wel zou lukken.
Eerste halte 'desigual'. Gr wilde daar absoluut gaan rondsnuffelen. Best een grote, kitscherige, gezellige winkel, met aangename verkoopsters. Het mag gezegd. 'k heb er enkele foto's genomen, vanwege het kleurrijke palletje. E bleef buiten, want hing aan hare gsm. Wij, maakten grapjes omdat het gesprek heel serieus leek en het duurde nogal lang. Na een hele tijd kwam ze naar mij toe en zei dat ze 'iets' had geregeld en dat ik gewoon moest meegaan met de flow. Niet reclameren, niet tegenspreken (ze kent me blijkbaar al goed) maar simpel geen vragen stellen en doen. Of zo'n handeling me nieuwsgierig maakt? En of! Je mag beweren dat je een groots cadeau voor me hebt gekocht, maar dat ik nog enkele weken moet wachten alvorens te weten wat het is. Geen probleem. Echt. Dat kan ik van me afzetten en zelfs vergeten. Maar de manier waarop E dit aanpakte was helemaal anders. En ik ken haar. Ze kan vér gaan in onverwachte toestanden. Ik loste haar daarom niet. En ik was niet van plan dat te doen alvorens ze me had verteld wat ze had gepland of zeg ik beter 'gefixed'... Ze had een taxi gearrangeerd om me naar de Jezusstraat te brengen. Dat wilde ik natuurlijk niet omdat dat veel te veel kost naargelang de korte afstand. Ze verzekerde dat het gratis is. Niet omdat ik dat niet wilde betalen, maar omdat ik ook niet wil dat zij zoiets betaalt. Toen had ik het door. Haar collega's zouden met een combi komen en mij en een tweede persoon brengen. Die tweede persoon mocht L zijn. Ik wilde namelijk vooral met haar daarheen, omdat zij me zou kunnen helpen en uitleg geven over de dingen die ik eventueel zou kopen. De anderen zouden te voet nakomen. En, zo gezegd, zo gedaan. L en ik werden door de politie naar onze winkel gereden langs de drukke Meir. Want pas in die combi zagen we hoeveel volk er wel rondliep. Je zit iets hoger en krijgt wel een redelijk goed zicht op de mensenmassa. Te voet, viel het ons niet zo op. Natuurlijk ook omdat we al stappend pret maakten. Grappig, vooral grappig, waarvoor ik ons E'ke toch heel erg bedank!
De tijd ging veel te snel. We zijn van plan het nog een keertje over te doen, maar toch een ietsje anders aan te pakken. Het moet ook niet altijd hetzelfde zijn. Om thuis te geraken heb ik het mezelf blijkbaar moeilijk gemaakt. Dankzij L is dat allemaal nog goed gekomen. Zo lief... smakkkkk, knuffff!!!
Wat later op de middag, toen L en ik nog iets gingen drinken, kreeg ik een sms-ke van Mark, m'n engelse neef. Z'n moeder, Doreen Nyza, was overleden 'smorgens. Hoewel ze al een gezegende leeftijd had, kwam het toch aan. Zo spijtig... dat ons oudste familielid langs de tak van mijn overgrootvader, overleden is. Zo gaat het toch heel dikwijls. Negatief, positief, of in de andere volgorde. Het één kan niet zonder het ander. Yin en Yang. Balans. Noem het hoe je wil, maar tegenpolen houden ons en de aarde in evenwicht.
Maar zolang we blijven herinneren, is het goed, denk ik.
Het weekeinde heel rustig gehouden. 'k Was moe. E heeft het ook heel rustig aan gedaan. Nog een beetje in huis gerommeld. Ja, da's het goede woord, want nu is hij het kleine kamertje weer aan het leeg halen. Uiteindelijk vindt ie dat het eenpersoonsbed daar toch niet op z'n plaats staat. Daarmee ben ik het volledig eens, dus ik wist dat deze verhuis er zat aan te komen. Natuurlijk wil dat ook zeggen, dat er weer terug vanalles gestapeld staat in onze nieuwe slaapkamer. Yep, daar waar ik liever geen rommel meer zou zien. Ik weet dat het tijdelijk is. Maar nu komt de hamvraag: Hoe Lang Is Tijdelijk? Moeilijk ga ik zeker niet doen hoor, hij heeft ook maar 2 handen.
De laatste dagen heb ik weer wat meer pijn. 't Is te verhelpen met extra pijnstillers. Toch wel vervelend. Als ik heel stil blijf zitten in de zetel, gaat het. Maar ik kan toch niet de hele dag roerloos blijven? Niet goed voor de spieren, bloedsomloop en heel den annekesnest (ik hou van dat woord!!!). Ik had eerder deze week tegen E gezegd dat ik misschien een cursus schrijven zou kunnen volgen. Die cursus zou via het internet moeten, daar ik me niet zelfstandig kan verplaatsen. 'k Heb wat gegoogeld maar vind niet direct iets dat me zint. 'k Moet wel toegeven dat ik niet erg sterk ben in googelen (goochelen ook niet). Ik geef nogal snel op. Maar, dacht ik, misschien kan ik op eigen houtje wel één en ander doen. Dus, vervolgde ik tegen E, dat ik zou kunnen beginnen met een persoonsbeschrijving te schrijven. Twee bladen. Getypt. En natuurlijk zou die beschrijving leesbaar moeten zijn. Aangenaam leesbaar. Zonder te vervelen. 'k Heb me er dus aan gezet en het lukte aardig. Het schrijven dan. Zelf kan ik niet oordelen over de kwaliteit. Ik kan enkel zeggen dat ik in die zin tevreden ben over het resultaat, dat ik besloot het op Facebook te zetten. Dwz, ik lijd niet graag gezichtsverlies. Hihihi.. leuke vergelijking als het gaat over een persoonsbeschrijving... Uiteindelijk heb ik dus moed nodig om het op fb te zetten. Ik dacht dat, als er nogal wat mensen het 'liken' het wel oké zal zijn. Maar langs de andere kant, kan het ook zijn, dat mensen maar een deel lezen en het liken. Liefst zou ik kritiek lezen. Maar ik betwijfel of men dat op fb zal zetten. E zal het nog lezen en sowieso zijn gedachten er over laten weten. Hij zal nooit zeggen dat ie het goed vindt als dat niet zo is. Hij geeft opbouwende kritiek, weet ik uit ervaring. Met volgende link zou het te voorschijn moeten komen... hocus pocus pats...
Blijkbaar... kan ik ook niet toveren... De link doet het niet. 'k Heb op verschillende manieren geprobeerd mijn artikel hier in te krijgen, zonder deze blog te lang te maken. Maar nee dus, het internet beslist er anders over en ik moet me erbij neerleggen...
Donderdag zou ik, volgens een brief die ik net kreeg, naar een controle onderzoek van de mutualiteit moeten. Om 11u. Wel, dàt laten ze ook tijdig weten... E is dan aan het werk. M'n oudste zoon ook. Ik kan toch m'n jongste zoon niet vragen, dat, als hij vrij zou zijn, hij van Betekom efkes over en weer komt om me naar die controlearts te brengen? Komaan zeg. Ze zouden dit toch minstens een week op voorhand moeten laten weten, zodat men een oplossing kan vinden. E heeft direct naar die dienst gebeld. Eerder dacht ik te wachten om te reageren, want misschien zou E een alternatief kunnen bedenken. Wel, dat was het dan, zijn alternatief. Hij liet weten dat ik 'doodziek' (eigenlijk is dat wel zo, alleen staat het niet op m'n voorhoofd geschreven) ben en niet zonder begeleiding buiten kan en dat uur niet haalbaar is voor hem, daar hij werkt. Resultaat; We moeten een bewijs van de dokter bezorgen, dat ik niet alleen daar geraak. Daarenboven moet ik ook nog zo snel als mogelijk de hele ruttepetut over mijn dossier bezorgen, AsHetEffeKan! EnSnelWat of ErZalWatZwaaien... enfin, zo komt het toch over. Wee, gij die ziek zijt! Vervloekt zijt ge!
En dan denk ik lekker sarcastisch: DankUWel! Donderdag heb ik afgesproken met zussen enzo, maar da's pas 's middags. Ook van hen kan niemand me begeleiden naar die controlearts, anders was ik wel gegaan. Maar ik kan niet verlangen dat zij vrij nemen daarvoor. Wil ik niet. Doe ik niet. Ik, wacht lekker thuis, tot zus Gr me komt ophalen. We rijden samen naar de stad. We wachten mekaar op, op plaats van afspraak. En, we gaan genieten. Met of zonder mutualiteit, maar... onder begeleiding
Tjonge, zelfs als ge niets doet, vliegt een week nog voorbij... De gebruikelijke visites met de daaraan gepaard gaande amusementen zijn natuurlijk ook alweer gepasseerd. Deze keer misschien iets minder nijg gitaar gespeeld, maar toch, ook nog wat nieuw materiaal uitgeprobeerd. En dàt waar m'n zus eigenlijk echt voor komt, hebben we ook gedaan. Blablabla... tatersnater... taterwater... lol... en, deze keer, niet gesnoept.
Ondertussen ook weer met een nieuw boek begonnen. Maar ik kan geen twee bladzijden lezen of ik val in slaap. Niet dat het een slecht boek is. Misschien heeft het toch wat met m'n medicatie te maken... vraag ik me af. Tom Wolfe, geen slecht schrijver, zou ik zo zeggen. De titel: De trip. Gaat over het hippieleven en tja, lsd enz. De échte trips dus, die je doet zonder te reizen. Daar ik helemaal nog niet ver ben, kan ik echt nog niet zeggen of het een -naar mijn mening- goed exemplaar is. Straks proberen om nog wat te lezen met m'n ogen open. Dat zal helpen enig oordeel te kunnen vellen en vooral, te genieten van die trip...
Afgelopen vrijdag was er de nieuwjaarsdrink van De Lijn. Nog nooit ben ik daar heen gegaan. Niet echt mijn ding. Eerder was het -zo begreep ik het toch- enkel voor mensen die wat hoger op de hiërarchische lijnladder stonden. Eens ik mee in de centrale controle werkte, kon ik me eventueel ook veroorloven om daar heen te gaan. Maar het werd gesuggereerd, niet echt gezegd. Daar ik helemaal niet hou van onderscheid maken voor zoiets luttels als samen iets drinken en mekaar een vrolijk jaar toewensen, ging ik niet. Vorig jaar, nieuwe baas, nieuwe wetten, was het voor elke werknemer van De Lijn. Voor de eerste keer ook buitenshuis (in De Roma), daar er dan veel te veel volk is natuurlijk. Ook toen ben ik niet gegaan, hoewel ik dan terug fijn en levendig aan het werk was na m'n eerste kanker, half time weliswaar. Maar ik vertrouwde het niet zo. Naderhand hoorde ik heel wat enthousiaste opmerkingen van collega's. Dit jaar kreeg ik die uitnodiging in m'n bus, thuis opgestuurd dus. Daar ik de meeste collega's al heel lang niet meer gezien heb, had ik er wel zin in. En dat heeft heus goed gedaan. Lang ben ik niet gebleven. 't Doet wel raar hoor. Telkens weer en weer, moest ik m'n kankerverhaal doen. Dat was minder leuk, maar wel begrijpelijk vanuit het standpunt van die bezorgde collega's die niet echt wisten hoe het met me gesteld is. Ik vergelijk het wat met passagiers die telkens maar weer dezelfde vragen stellen aan de chauffeurs. Al die mensen hebben één ding gemeen. Dat is, dat ze iets niet weten ivm het openbaar vervoer of de rit die ze willen maken. Telkens weer diezelfde vragen, maar, gesteld door verschillende mensen met een gemeenschappelijk doel. Hmmmm... zou ik misschien ergens eens kunnen opschrijven, zodat collega's die zich daar ook telkens weer druk om maken zouden begrijpen dat zij dus net hetzelfde doen en dan hopen op begrip. Eén keer, was ik het wat beu. De betreffende collega, ken ik echt niet, maar hij kende mij van ziens. Dat gebeurt wel meer. De man had heu... net iets teveel alcoholhoudend spul binnen gewerkt, vermoed ik. Hij bleef maar vragen stellen en wilde naar mijn gevoelens een ander soort contact. Een testosteroncontact als het ware. In principe is dat niet zo erg. Hij deed niks verkeerd ofzo, voor alle duidelijkheid. Maar hij wilde steeds maar meer weten, terwijl ik, omdat ik hem niet ken, liever afstandelijk bleef. Op den duur zei ik dat ik al langer dan een half jaar ziek ben en daarom geen antwoord kon geven op z'n vragen betreffende mijn job en m'n directe collega's, want daarover ging z'n vragenronde. Hij bleef maar vervelend boren, wat ik dan wel zou hebben? Is het erg? Waarom wil ik het niet zeggen? Nou ja, gewoon omdat ik dat niet aan iedereen zijne neus hang hé. Anders kan ik evengoed een bordje rond m'n nek hangen, net zoals de pestlijders in de middeleeuwen. Ik geraakte niet verlost van den tiep en dus zei ik: "niet dat je't niet mag weten, maar ik zou vanavond wel eens over iets anders willen praten dan over mezelf. Ik heb kanker." Zijne mond viel open, precies of ik had hem een onheil voorspeld dat niet te overzien is. Beleefdheidshalve vroeg hij voorzichtig of het ernstig is? Of ik ben geopereerd? Of ik dit? Of ik dat? Dus ging ik verder: "Niet geopereerd, gaat niet. Geen radiogestraal, gaat niet. Chemo TotDerDood. Begrijp je nu dat ik ook eens graag over wat anders zou willen praten?" Hehe.
Soms doet het goed om effe beleefd cynisch uit de hoek te komen. Het makkelijkst gaat dat bij mensen die je niet kent, maar je blijkbaar weten te ergeren. Ik heb hem nog een fijne avond toegewenst. Puur gemeend, geen sarcasme deze keer, want ochottekes toch... Ergens zal hij het wel niet slecht bedoelen zeker. Maar het deed me goed. Toevallig passeerde toen net een collega die ik heel goed ken en me aansprak. Samen hebben we onze jas genomen en zijn we er vandoor gegaan, want het werd tijd.Het was een fijne maar zeer vermoeiende avond. En die ene tiep, heeft echt niks verbrod hoor. Want, daartegenover staat dat ik eerder al ferm geschrokken was van m'n nabije collega's, die me heel erg bezorgd soigneerden met van alle kleine dingen en daden. De weegschaal slaagt dus heel erg positief over, waarvoor dank vanuit het diepste van m'n hart! Wat ben ik blij dat ik zoveel toffe mensen nog eens heb ontmoet. Een ware opsteker!
E heeft nog snel enkele vakantiedagen genomen. Hij had die nog te goed. Educatief verlof. Dat maakte dat hij een vijfdagen weekeinde had. Maar hij niet alleen. Ik ook natuurlijk. We hebben dat goed aangepakt. Hij is nog steeds in huis bezig, maar niet al te stressy. Tussendoor ging hij bijv naar 't stad. Door de terorristische moorden van de afgelopen dagen in Parijs, wil iedereen z'n mening daarover wel kwijt. En, het mag harteloos klinken van me, maar ik denk dat sommige magazines en/of kranten een stuk van de (verkoop)koek willen, die daaruit vloeit. E werd op straat aangesproken door journalisten. Foto genomen, naam erbij. En, meneer? Wat vindt u zoal van het islamgeweld als zodanig? 'k Zie het zo voor me. 'k Heb niet veel uitleg nodig om het me in te beelden, want ik was er niet bij. Hij was alleen op stap gegaan. Ik had me thuis makkelijk geïnstalleerd met (voor de verandering) een boek, een film... Enfin, hij vertelde z'n verhaal terwijl hij z'n jas en schoenen uitdeed. Aan spontaniteit geen gebrek dus. O ja, ik zag het zonder problemen zo voor me. E is namelijk geen spraakwaterval, geen grootprater of geen fantast. Stel hem een vraag en hij geeft onomwonden zijn mening. Er wordt geen rekening gehouden met diplomatie of er wordt al helemaal niet rond de pot gedraaid. Voor zolang ik hem ken, en dat mag toch al effe tellen, heb ik hem nog nooit iemand weten beledigen. Aan E moet je niet uitleggen wat gelijkheid is. Hij kent dit begrip beter dan diegene die het uitvond, denk ik. Stel jezelf maar een keertje op de proef. Gelijkheid altijd en overal is heel wat anders dan je gelijk willen krijgen. Dat kan namelijk ook in je eigen nadeel werken. Hij neemt dat nadeel zoals hoort, erbij. Altijd en overal dus. Hij heeft ongezouten z'n mening gegeven. Dat weet ik. Over islam of gelijkwelke godsdienst. Hij oordeelt niet, en veroordeelt helemaal niet. Maar, het staat vast als een paal in diep water, E wordt heel dikwijls verkeerd begrepen, net omdat anderen menen dat men moet oordelen over een ander.
De bewuste krant (gazet van antwerpen) met het interview hebben we niet gekocht. Die krant kopen we nooit, dus om E's mening over een aanslag of godsdienst die erbij betrokken wordt, gaan we ze ook niet kopen. Waanzinnig dom zou dat zijn, daar we beiden weten hoe E denkt. Nee dus, de gva niet gekocht. Dinsdag kwam hij thuis van z'n werk. Enkele collega's hadden 'hem' gelezen in de krant. Van gekende maar daarom nog niet beminde vlaamsblok-gezinden (die zijn altijd maar over hun politieke mening bezig, zie je) kreeg hij plots schouderklopjes. Iedereen had plots een mening over E. Maar niemand had de krant bij. Nu vraag ik me natuurlijk wel af wat er in dat artikel staat. En hij is nog nieuwsgieriger, want kan zich niet bepaald inbeelden dat ie zo rechts uit de hoek zou zijn gekomen.
Dus nu weet ik het nog zekerder dan tevoren. Als er iets over kanker in de gazet staat, lees het, maar begrijp zowat het tegenovergestelde van wat er staat...
Het voorstel is gelanceerd. De mails verstuurd. Zussen en schoonzussen werden uitgenodigd om samen een middagje koekenstad te doen, tijdens de solden. Het moet in de week. Anders is het koppen lopen. En dat zie ik echt niet zitten. Natuurlijk besef ik wel dat het niet evident is voor iedereen om zomaar vrij te krijgen. Trouwens, het is ook niet omdat ìk daar persé zin in heb, dat anderen dat ook hebben. Enkelen hebben al laten weten dat ze kunnen komen en dat zullen doen ook. Bij anderen lukt het niet. Zo erg is dat niet. We zien mekaar trouwens waarschijnlijk enkele dagen later bij m'n oudste broer thuis. Daar, zal het dan wel druk zijn. Toch is't fijn dat hij en m'n schoonzus dit organiseren. Het wordt niks speciaals. Gewoon samen iets drinken. Geen zatlapperij of overdaad. Niks daarvan. Gezellig praten met mekaar is meer dan genoeg. Meer moet dat niet zijn. Dus da's twee keer kort na mekaar dat we mekaar zien. Best leuk!
M'n zus Gr kwam langs. Eerst wat bijgepraat, want we hadden mekaar euhhhhh... twee weken, geloof ik, niet gezien. Dan de gitaren boven gehaald. Ideetjes uitgeprobeerd. Samen wat getokkeld in de mate van het mogelijke. En... huiswerk gepland. Deze keer heb ik het opgeschreven. Eerdere keren beloofde ik immers om iets op te nemen of uit te schrijven en op te sturen en dan vergat ik dat al veel te snel. Dan kwam dat er niet van natuurlijk. Er wordt me niks verweten se. Maar, dan gaat er ook niks vooruit hé. Ken jezelf! Deze keer maak ik die fout niet weer. Ik schrijf dus op wat ik beloof te doen tegen volgende week. 't Is nogal wiedes dat wij niet heel serieus bezig zijn. Tussendoor maken we pret, door opmerkingen of gewoon zotdoenerij. Op een gegeven moment wordt het gesprek heel ernstig. 'k Begin zelfs te snotteren. Lap! Daar hedde ze weer, die waterlanders. Op zich is dat niet erg, maar 'k heb dat toch liever niet als er iemand bij is. Tja, deze keer, lukt het niet. Ik wil haar iets vertellen en zodra ik de dingen bij hun naam wil noemen, is het bleitconcert. Zij, antwoordt op haar best. Zo is ze. Ze wil me het hart onder de riem steken. En, ze doet dat ook hoor. Zeer zeker. Maar ze krijgt het zelf ook moeilijk. Op een bepaald moment zitten we met z'n tweetjes tegen mekaar op te snotteren. En eigenlijk is dat goed, want daardoor beginnen we te lachen. Tussen de tranen door lachend, zet ik een doos met tissues op tafel. Hier! Die zijn ook voor jou! Hart luchten. Doet goed!
Een paar zakdoeken armer, maar met een gelucht hart, brengen we de middag verder zingend door. Een snoepeke, suiker werkt stimulerend en wellicht een halve kilo zwaarder later, gaat ze naar huis. Ik heb m'n besluit genomen ondertussen. Ik ga me wat meer met de muziek bezig houden. Ik moet immers iets hebben waar ik me kan insmijten (in de mate van het mogelijke). Niet om hoge toppen te scoren, maar om me volledig te voelen, want da's m'n euvel de laatste tijd. Deze belofte heb ik niet opgeschreven. Want da's niet tegen volgende week, dat IS gewoon realiteit voor altijd.
Een mieke mot, die af en toe wat last had van emotiewisselingtoestanden. 'k Kan me inbeelden dat psychologen daar een veel geleerder klinkend woord voor hebben. Die wisselingen zijn zowel posi- als negatief. De weegschaal houdt zelfs dàt in balans. Voor een kleinigheidje komen waterlanders en krop in de keel. Vervelend hoor, als je dat niet echt kan plaatsen. Dàt gevoel komt er dan bij, om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken. Op den duur is ze boos op zichzelf, want zo ìs ze niet. Den trigger zit altijd verscholen in onverwachte dingetjes. Klein, venijnig, en vooral kwetsend. Toen ik me lichtjes verbrandde aan m'n hand bij onhandig gebruik van het stoomstrijkijzer, dacht ik zelfs: haaaa... dààrom snijden mensen in armen of waar dan ook, om andere pijn niet te voelen. Het wàs echt raar, er kwam geen blaar, maar m'n vinger zag rood en ik wilde absoluut NIET m'n hand onder koud stromend water houden. Want... gevaarlijk idee, ik besef het... het deed goed. Hmmm... strange... op z'n minst. Voor mij toch. Toen wat later in een gesprek met E de grond vanonder m'n voeten wegzakte, en ik dus enig controleverlies leed, (niet dat ik hysterisch werd hé) werd het me duidelijk dat ik er moet voor zorgen, de dingen nog een keer goed op een rij te zetten.
Een artikel in de krant over een 17-jarig amerikaans meisje dat besloot geen chemo te volgen en daardoor wordt ze door de jeugddienst ter plaatse, van haar ondersteunende moeder gescheiden. Zij, de overheid, jeugdzorg, zij die menen de goei te zijn, bonden haar vast om haar die keiharde, zware chemo toe te dienen tegen haar wil. Het meisje wilde geen gifstoffen in haar lichaam. ZIJ HEEFT HET RECHT OP HAAR LICHAAM!!! schreeuwde het in mij. Oké... de ver-van-mijn-bed-show. Oké 't is niet hier, maar in Amerika. Maar daarom trek ik me dit niet minder aan. Woedend, kokend vanbinnen stokte m'n ademhaling. Daardoor span ik m'n spieren en krijg ik -zoals steeds- pijn. Niks abnormaals eigenlijk, in mijn toestand. Maar, hoe kunnen mensen die NOOIT kunnen weten wat jij voelt, zich het recht toe-eigenen en zich beroepen op zulke wetten? Wetten, die enkel dienen om politici hun faam en glorie te dienen, maar zeker niet om een patiënt te helpen. Zeer zeker niet!
Wel, dàt was in dit geval vermoedelijk den beruchte trigger. Maar, dat merk je pas als die is afgegaan... Ik heb dus alle stukjes mieke mot bij mekaar gezocht. Hoe? Dankzij het gesprek met E. Het gesprek, toevallig, met m'n hele goeie vriendin. En, zelfs iets dat Mich bracht in z'n show: Duizend Man Sterk. Ik wist het wel, maar ik voegde de daad niet bij m'n gedachte. Het werkt, zoals ik eerder schreef, ook in de andere richting. Onverwacht, kan je toch aan die knop draaien. Het is plots zo duidelijk. Ik weet wat ik moet doen. Of het zal lukken, weet ik niet. Maar 'k heb er terug meer goesting in. Knokken bedoel ik dan.
Tijdens ons één januari samenzijn nam ik enkele foto's. Sfeerbeeldjes. Geen kunstwerken. E zette eerder één van die kiekjes op het bureaublad. Telkens als ik iets ga doen aan de Mac, zie ik naar dat heerlijke beeld. Ons jongste en oudste kleinkind. Het beeld straalt liefde, geluk, gezelligheid uit. Ons kleine kerstvrouwtje, want zo was ze gekleed. Gehuld in onschuld. Met in haar armen, haar kleine beschermeling. Onze lieve, schattige Walt, haar neefje. Pas op... haar twee broertjes zijn zeker ook zo'n hartverwarmende kindjes, schatten van het hoogste niveau. Maar oké, E zette deze foto op het bureaublad en maant me voorzichtig aan, omdat ik telkens smelt als ik ze zie. Hij zegt: 'Lieverd, het is maar een foto.' En ik antwoord: 'Ja natuurlijk, maar het is ook nog heel veel meer... het is een zeer mooie intens liefdevolle foto, van twee van onze kleinkinderen!!!'
Alles gaat weer z'n gewone gangetje. Àlles??? Nou... ja...E staat op even na 6u. Hij gaat werken. School is hervat voor de schoolgaanders. Zowel de verplichten als de hobbyïsten. File des morgens en des avonds. Sneu of soms nog meer dan dat voor hen die ze moeten trotseren. Laat me iets positiefs over kanker bedenken. En dat is dan, dat ik... me daar niks van moet aantrekken. Routine, 'k heb er nooit van gehouden. Zelfs als smurfke van nog geen 10 jaar, had ik moeite om me in de hand te houden als ik er aan dacht dat ik morgen en overmorgen en over-overmorgen en daarna en daarna, steeds op hetzelfde uur hetzelfde zou moeten doen. In datzelfde klaslokaal, het hele jaar door. Steeds dezelfde ramen, uitzicht, kasten, leerkracht, gezichten. Pfwoe... soms werd het me wat teveel en werkte het op m'n systeem. Wel, dàt trotseer ik nu niet hé. Hoewel ik rekening moet houden met m'n medicatie. Enfin, 'moeten' is veel gezegd. Het is toch wijs het wel te doen, daar de medicatie vooral tegen pijn is gericht. Ik straf bij wijze van spreken mezelf als ik dat stramien niet zou volgen. Maar een uurtje verschil maakt niet uit. Ik kan dus spreken van glij-uren. *smile*
Het is middag en ik heb net gedoucht. Net gekleed. Maakt niet uit. Toch...? Ik mòet nergens zijn. Ik mòet niks. Men verwacht zelfs niet dat ik genees. Een economisch wonder ben ik helemaal niet. Je mag me zelfs een anti-econome noemen. Graag gedaan. Dank U. Stilstaan is dus verre van achteruitgang. Stilstaan kan soms zelfs een mens wonderbaarlijk doen genieten van dingen die anders aan een te groot tempo voorbij schrijden en daardoor niet worden opgemerkt. Nee hoor. Dit is geen sarcasme. Ik heb 'er' echt wel zin in. Waarin, vraagt u? In de dingen die me het gevoel geven te 'Zijn'. Als u begrijpt wat ik bedoel. Niet lang geleden zei ik nog tegen m'n vriendin dat ik iets moet zoeken dat ik wel degelijk kan doen. Ik dacht bijvoorbeeld; 'Ik maak een quilt. Ik leer hoe het moet en oefen tot ik erbij neerval en dan doe ik het. Ik Doe Het!' Dàt, dacht ik. Effe later viel mijne nikkel, dat ik tegenwoordig een joggingbroek draag omdat ik m'n andere broeken niet meer kan knopen. Hoe? Hoe, in godsnaam? ...Ga ik dan een quilt kunnen naaien? Dummie!!! Kop naar beneden. Klop. Oh, nee. Ook dàt kan ik niet... Dat resulteert dan in tandjes op mekaar, en toegegeven, boos zijn. Boos zijn op... mezelf? De situatie? Kanker? De wereld misschien dan toch maar? *zucht* En dan... komen die voetjes maar weer eens op de grond. Het gevecht terug aanvatten, maar een ietsie pietsie wijzer. Hmmm... is opgeven gelijk aan stilstaan? Nee, boebel! Dat is het niet. Opgeven is achteruitgang.
Een avondje Kommil Foo in De Roma bijvoorbeeld. Ik heb daarvoor niks moeten verzetten. Enkel mijn voeten, enkele meterkes. Om in de sfeer van 'het bestand' te blijven... het was een heerlijk 'verzet'. Niet zomaar heerlijk. Echt. Puur. Formidabel. Knap. Ik heb me er tegoed aan gedaan zoals kinderen zich tegoed doen aan een chocolade figuur op sinterklaasdag. Gretig dus. Chris liet me weten dat ze 'het bestand' wellicht weer gaan opvoeren in 2018. Honderd jaar na het eind van De Grooten Oorlog. Misschien toch nog enkele extra optredens tussendoor. Misschien. Als je't leest en je krijgt de kans om er heen te gaan. Aanrader. Doen. Met Mijn Complimenten! En misschien verhoort één of andere leuke tiep m'n wens, dat er een cd wordt uitgebracht. Dan, zal ik op de eerste rij staan, want die arrangementen zijn wat mij betreft een oeverloze herhaling waard. Dat ceedeeke zou veel drrrraaien!
Stilstaan. Leuk toch! Het is trouwens niet altijd wat het lijkt. De kanker wijkt tot hiertoe niet, maar wordt ook niet erger. Maar... door de problemen die ik kreeg met handen en voeten moest ik van chemotherapie veranderen. Tot hiertoe verdwijnen die problemen niet. Maar vooral, ze worden niet erger. Neem het gerust van me aan. Zo'n stilstand is meer dan goed. En... heel stiekem merk ik, dat deze oorlog van me, een stilstaande kleine (toch voor mij belangrijke) vooruitgang boekt. M'n haar groeit weer! Eerst dons. Gelukkig geen pluimen naderhand. Maar ik vlieg heus wel een beetje. Als je weer begrijpt wat ik bedoel. Lang Leve Grijs Haar!!! Olé. Ik staar naar mezelf in de spiegel. En, écht. Vind ik mezelf toch wel knap zeker. Wie had ooit gedacht dat ik zoiets nog maar zou schrijven? Een mens kan makkelijk leugens schrijven, zie je. Maar ik dÈnk het ook...
In m'n roes -want ik weet heus wel dat dit gevoel tijdelijk is- bedenk ik. Ik ga het hen vragen. Mijn zussen en schoonzussen. Ik vraag het hen gewoon. Zullen we met z'n allen es een halve dag naar de stad gaan? Eén iemand zal wel bereid genoeg zijn om me thuis op weg te helpen, zodat ik er geraak. We spreken ergens af en brengen enkele uurtjes samen door. 't Is solden. Wie weet kunnen we nog een koopje doen. En naderhand een kopje koffie.
En vrouwenbabbel, geweetwel wat ik bedoel waarschijnlijk....
Tweeduizend vijftien, twee januari. That 's it folks!!! The new year is in town...
We hielden het zo rustig als mogelijk, die feestdagen. Dat wil zeggen, dat we kerst niet extra in de bloemetjes hebben gezet. Op oudejaarsavond lag ik net voor 24u in bed. Als je dat doet, klinkt het vuurwerk des te harder blijkbaar. Tjonge toch, vuurwerk op eigen houtje afschieten is verboden in Antwerpen. Maar nogal wat mensen trekken zich daarvan niks aan. Soms was de kamer helemaal verlicht door die knallers. Een beetje ongerust, schrik voor brandende daken of tuinhuisjes, hield me een stuk wakkerder dan ik wilde. We slapen weer in onze eerste klas slaapkamer. Ze is nog niet helemaal up to date, maar het is er een pak stiller dan de kamer langs de straatkant. En... tot hiertoe hoor ik de wansmakelijke badkamergeluidjes van de buurman niet. Volgende week zullen we echt weten of de isolatie voldoende is. Dan zal onze buurman z'n normale werkuren weer aanvatten, zoals de meesten onder ons.
De morfinepleisters zijn sinds vorige week verdubbeld. Het is beter. 'k Heb minder last. 's Nachts word ik nog steeds wakker, en neem ik een extra pil in, maar tijdens de dag gaat het veel beter nu. Blijkt dat die pleisters obstructie in de darmen veroorzaken. Ondervinding doet me herinneren dat iemand me dat vertelde toen ik bedlegerig was. Uit noodzaak grijp ik dus terug naar stimulerende medicatie, want fruit is niet voldoende. Voor de rest is alles oké, zolang ik het rustig hou. En da's soms moeilijk. Doeme toch! Ik heb er een enorme hekel aan steeds vanalles te moeten vragen aan E. Hij is zo dikwijls druk in de weer en moet dan zowat het hele huishouden erbij nemen. Dus wil ik af en toe m'n plan trekken. En dat gaat wel. Maar dan moet ik erbij nemen dat ik soms hijgend dubbel plooi en ter plekke rust moet nemen. Eigenlijk vind ik ook dàt niet zo erg. Alleen, kan E het niet aanzien en wordt hij wat chagrijnig. Ik begrijp het wel. Je partner zien afzien is alles behalve. Dat wil je voorkomen, en dat gaat enkel door die partner te vragen om rust te nemen. Als de situatie op E's zenuwen werkt, vraagt hij het me niet. Dan commandeert hij het me. De zenuwee enzo. Ergens begrijp ik dat ook wel natuurlijk. Maar dat wil er dan wel eens voor zorgen dat we één en ander moeten uitpraten. En dàn... krijg ik het helemaal moeilijk. Omdat ik door heb dat dit wel eens de rest van m'n levensverhaal zou kunnen worden. Niks kunnen. Niks doen. Niks, niks, niks.
Gelukkig hadden we afgesproken dat de zonen met gezinnetje zouden komen, gisteren, den eerste. Dat brak mijn sleur, mijn doemdenken waarmee ik bezig was. De kinderen waren weer overheerlijk om mee te redeneren. Na het lezen van de nieuwjaarsbrieven, tafelden we wat samen. Gezellig. En daarna, wanneer het wat te druk werd, trok ik me terug in de sofa. De kindjes nestelden zich bij me en hielden zich zalig rustig. Grote mensenbabbel heb ik niet veel gehad, maar ach, die schade wordt wel ingehaald.
We hebben een hele leuke nieuwe kalender uit het magazine 'Flow'. We moesten met behulp van geperforeerde lijnen een boel scheurwerk verrichten. Een kaartje per dag. Die bundel hangt nu in onze eetplaats. Het is de bedoeling dat we dagelijks zo'n plaatje omdraaien. Het is geen scheurkalender. Op elk plaatje, staat een tekeningetje of kriebel met een doordenkertje. Niet te diep. Heel gewoon. Vandaag stond er: "Mijn hart klopt zachter in het bos, omdat het stil staat bij de bomen." Ik vind het prachtig en zet me weer met beide voeten op de grond. Mens toch, ook al kan je niet veel en wil je man het beste voor je. Sta stil bij de schoonheid van de bedoeling en (be)leef elk moment zolang je met die twee veertigers (voetjes) rondloopt op deze aardkloot!
Wat zal het zijn? Waarover zou ik schrijven? M'n kaastaart voor kerstavond, die mislukte. Maar... net zoals dat gaat met het leven, kon ook hier nog één en ander verholpen worden. Kerstavond hebben we trouwens niet gevierd. Tenzij, het zowat élke avond kerstavond is thuis. We maakten het ons gezellig naar onze maatstaven. We aten niet wat we (nouja, wat E...) voorzien hadden. Wegens onvoorziene omstandigheden. Maar wat we aten was lekker. We dronken ons niet groggy. Waarom zouden we? Om daarna niet meer te kunnen herinneren hoe gezellig het wel was? Komaan zeg. Heus niet. Ipv kalkoen (jaja... klassiekertje) werd het vis. Een snel door E in mekaar gefikst maaltje. Voor die taart zorgde ik, mits het slikken van een extra pijnstiller. We zullen het dan maar daar op steken (die pijnstiller dus) dat ik het dubbele van de inhoud melk in de mix deed. Maar ach, dan maar bloem en suiker verdubbeld. De eieren durfde ik niet te verdubbelen. Tja, die lever ook hé... En dan... wat zou er erger zijn dan het mislukken van die kaastaart? Euhhhh... géén kaastaart??? Ojee, alsof wij dààr nou van wakker liggen... Als de medicatie en mijn lijf willen meewerken, maak ik de taart opnieuw voor nieuwjaarsdag. Speciaal voor mijn zonen. Het betekent wat voor mij om dat te doen. En dan zal ze perfect zijn! Weet ik.
Of zal ik schrijven over het harde werk dat E levert? Hij is alle dagen in de weer in de toekomstige slaapkamer. Hij schilderde ze in "poederdoos". *smile* Ik noem het "poederdoosRoos". Ik zit dan meestal beneden in onze fantastische feauteuil. Ik hoor dan het kraken van de houten vloer in de slaapkamer, bij elke voetstap die hij zet. Hij is dichter bij me op zo'n moment dan je je kan inbeelden. En nee, hij werkt geen 8 uren per dag in die kamer. Hij doet dat goed. Geen stress. Hij weet wat een slimmerd doet met tijd. Hij verdeelt die. Wijs!
Of, zal ik schrijven over de begrafenismis waar we vandaag heen gingen? Cool!!! Zit er een boodschap in misschien? Kerst en NIEUWjaar. Meestal draait het om nieuw (een nieuwe start, een nieuw begin), vrede (oorlogen werden aan het front stilgelegd om mekaar te omhelzen), houden van mekaar (mekaar vergeven, liefde). Onze lieve overbuurvrouw, 90 jaar, wist wel beter. Ze stierf, op bezoek bij haar jongste zoon in Thailand. Ze wilde persé naar ginder, hem bezoeken. "De laatste keer", en dat soort gedachtengang begrijp je... Ja, ik begrijp haar. Ze stierf in haar slaap. Ze was een lieve dame en verdient het om weg te gaan in haar slaap. Ze droomde haar leven weg wellicht, denk ik, hoop ik. Cool dus, om dat te doen in deze kitscherige dagen, onecht gemaakt om de economie te laten draaien. Mensen geven mekaar cadeau's, die daarna op het internet tweedehands weer worden verkocht, want, "het is niet wat ik graag had gewild meneer, mevrouw". Toch geniet ik van deze tijd. Met z'n voor en tegens. Zolang het écht is. Dat gevoel van ik zie je graag.
Of schrijf ik over de sneeuw.? Die viel vandaag niet met bakken, maar als watjes naar beneden. Maakt de sfeer een beetje weemoedig. Grijze lucht, sneeuwvlokjes als kristallen die uit het oneindige vallen en blijven komen. Zalig om naar boven te kijken als het sneeuwt. Vreselijk om er door te moeten stappen. De kerk is net geen halve km ver van ons huis. Te dicht om de auto te nemen. Ook voor mij. E heeft een formidabele arm. Hij geeft me lekker steun. Als een erg oud dametje hang ik aan hem gekluisterd. Op weg naar de begrafenismis voor een écht oud dametje. Ik beslis om zo weinig mogelijk nog buiten te komen, zolang er sneeuw ligt. En denk: Gohhhh... wat was het leuk, toen... de jongens nog klein waren en de vijver in het park was toegevrozen. En we gingen sleeën en baantje glijden en sneeuwballen werpen en gewoon, vallen. En pijntjes hebben en die pijntjes wegzoenen. Witte verse sneeuw is mooi. Maar het wordt al snel een vuile blubber, maar daarop niet gefocust. Je kiest zelf waarvan je geniet en ik weet het wel, zonder enige twijfel!
Of schrijf ik over mezelf? Rapport uitbrengen. Heel stilletjes denk ik; hoelang heb ik nog? Maar niet hardop. Heel misschien zou dat de pret kunnen bederven. En die pret wil ik nog wel wat beleven. Ik heb er goede redenen voor. Tien hele échte. Voor elke vinger één dus. Wie weet, komen er voor m'n tenen ook nog redenen bij... wie weet... De dokter besloot om de morfine pleisters te verdubbelen. Wat nog niet erg veel is hoor. Gisteravond de eerste gekleefd en ik heb de indruk dat het terug beter gaat. Maar ik hou me rustig, zeker na de wandeling naar de kerk die we samen deden vandaag. Verder gaat het goed. Ik ben tevreden. Ik heb -daardoor wellicht- toch nog een vurige wens. Zou het mogen....? Nog een tijdje zo goed te blijven? Genieten van die 10 redenen?
Kort en bondig. Vandaag zit het niet zo goed. Afgelopen nacht teveel pijn gehad. Daardoor slaap ik natuurlijk niet voldoende en da's zo'n beetje een straatje zonder eind. 'k Weet het wel. Waarschijnlijk heeft dat met de chemo te maken. De week da'k gene moet slikken is blijkbaar de zwaarste week. Dat was met die andere chemo niet zo. Moedeloos... tot daar aan toe. Maar pijn, da's minder. Ik had me al voorgenomen, (want het werkte heus op m'n systeem) van uit m'n krammen te schieten bij de eerste die vandaag zou opmerken da'k er weer zo goed uit zie. Gelukkig heeft E dàt niet gezegd. Hem heb ik wel direct op de hoogte gebracht van m'n slecht humeur. Een verwittigd mens is er immers twee waard. Ocharme.
Gisteren heb ik heel wat tijd besteed met het maken van een kerstkaartje. Vanalles geprobeerd, maar niks was goed. Er was zelfs een ideetje bij dat ik als foto geslaagd vond, maar uiteindelijk als eindresultaat, leek het geheel een innige deelnemingskaart. Nee dus. Niet goed. Eindelijk heb ik dan een idee gestolen van het internet. Bewerkt. Geprobeerd om het te kunnen versturen via B-post. Maar dat gaat blijkbaar niet meer. 'k Heb dat ooit eens gedaan. Uitgetest en op die manier een ontwerp naar m'n zoon gestuurd. Dat was helemaal niet duur en goede kwaliteit. Nu, kan dat niet meer. Spijtig. Dan maar via zo'n netwerksysteem -site geprobeerd. Kaarten samenstellen en verzenden. Maar de prijs kwaliteit verhouding was niet naar m'n zin. Dus, had ik voorgenomen om vandaag langs de Fnac te gaan. De kaarten daar als foto af te drukken, instant. Dat valt goed mee van prijs hoor. Had ik toch vergeten rekening te houden met de extensie en die niet aangepast. Het programma kon de afbeelding niet tonen. Nog eventjes rondgewandeld in de drukke stad en dan terug naar huis. Niet meer zo humeurig, maar nog steeds heel ongemakkelijk. Pffff, stappen ging haast niet, ik slenterde aan E's arme arm.
Ondertussen is het 16u en al bijna donker. De kortste dag van 't jaar. Als ik dan al een dagje humeurig ben, zal dat rap om zijn...
De tweede reeks chemopillen zit er op. Goed zo!!! Vandaag begint een weekje pillekesrust. Telkens geeft het een vrijheidsgevoel. Ik moét niet meer. Hoewel de context vertekend wordt. Het is eerder: Ik màg niet meer! 't Komt er toch maar op neer dat ik een weekje enkel pijnstillers neem. Dat m'n lippen kunnen helen. De kloofjes verdwijnen. De binnenkant van m'n mond idem dito. Maar dat zijn geen kloofjes, da's een overgevoeligheid. Gekruide voeding moet ik laten of m'n mond voelt aan als een vulkaanuitbarsting. De ongemakken blijven voorlopig mooi binnen de perken. Vandaar dat ik er meestal goed geluimd bij loop. Of zit. Of lig. Of hang...
Met m'n zussen, die me wekelijks op vaste dagen komen bezoeken, heb ik een time-out afgesproken. De feestdagen zorgen voor een drukte. Wij, E en ik, ontlopen die. Dat lukt aardig. M'n zonen kennen me natuurlijk vanbinnen en vanbuiten en maken daar geen punt van. Zij hebben hùn familie en vrienden waarmee ze makkelijker iets kunnen afspreken. Als ze er zin in hebben uiteraard. Ik, (en ik vermoed dat dit ook voor hen geldt) hou echt niet van die morele druk tijdens deze feestdagen. Feest kan geen feest zijn met verplichtingen. Niettegenstaande ben ik toch erg blij dat ze op 1 januari samen kunnen langs komen. Toevallig lukt het dit jaar. Meestal is dat niet zo. En zo zal het ook gaan met m'n zussen. Ook zij hebben hun familie en vrienden waarmee ze de tijd willen doorbrengen.
E is terug in het werk gevlogen. De slaapkamer lijkt in orde te komen. Wat zal ik blij zijn, als die klaar is en we eindelijk terug in de oorspronkelijk voorziene kamer kunnen slapen. Hopelijk zonder rommel. Dat ademt beter... Het is dan toch zo ver gekomen. 'k Word het beu. We hebben nu lang genoeg in de rommel gezeten. Ik wil ons huisje nu heel erg graag als ons coconnetje kunnen beschouwen. Zonder me te ergeren aan stapels ditjes en datjes. 'k Verlang helemaal niet dat E de hele dag, 7 op 7, moet karweien, boren, hameren, schilderen, schuren enz. Maar ik wil nu echt wel vorderingen. En dan zal er, vooral voor hem, een grote stressfactor weg vallen. Zo ook voor mij. Als m'n toestand er niet op achteruit gaat, kunnen we af en toe enkele kleinkindjes laten komen logeren. Daar kijk ik naar uit!
Vandaag is m'n jongste kleinkind jarig. Eén,1... jaar! Hip hip hoera!!! Voor z'n ouders is dat jaartje voorbij gevlogen. Twee tandjes komen heimelijk piepen. Het wankele stapje zonder houvast heb ik nog niet gezien, maar het evenwicht wordt allengs gezocht. De haartjes krijgen die lengte dat zich net iets te lange piekjes vormen. Dus dra zal voor de eerste keer een schaar worden gezet in z'n goudblonde haar. Misschien mag hij langharigste onder de langharigen worden van z'n ouders. Wie zal het zeggen? Ik heb het hen niet gevraagd. Het feestje was zo leutig dat ik op dat moment helemaal niet dacht aan dat soort levensbelangrijke vragen over m'n jongste kleinzoon.
Hij blijft stoïcijns onder alle materiële en filosofische bedenkingen die familie en vrienden heeft ivm z'n toekomst op onze aardbol. Hij heeft andere eitjes te pellen. Hoewel, echte zorgen houden hem helemaal nog niet bezig. Hij, weet al hoe je chocoladetaart eet. Hij toont het z'n kleine maatje, naast hem gezeten. Het lepeltje (nee geen vorkje. Puntige voorwerpen worden wijselijk ver weg gehouden door de liefhebbende slimme ouders) hou je zo, ...ja... zo... vast. En lukt het niet met dat lepeltje... what the heck! Dan eet je toch met je handen. Simpel toch... Kijk, zo.
Mama, een zeer handig ding voor zo'n klein ukje, heeft de taart gebakken. Ik kan het weten, want ik vroeg het haar. Cho-co-la-de-taart! Er bestaan geen kindjes die dàt niet lusten. Hij is geen uitzondering. Integendeel. Hij is dé bevestiging bij uitstek. Lang Zal Hij Leven!!! werd gezongen. Verwonderd, maar niet met afschuw keek hij het zingende gezelschap, familie en vrienden geheten, aan. Effe dacht ik dat hij mee zou zingen, maar hij liet het aan ons over en luisterde, wellicht op zoek naar valse noten. Die waren er niet. Jaren oefenen binnen het gezelschap, zorgde ervoor dat het lied subliem door de huiskamer schalde. Klanken om nooit meer te vergeten.
Huiselijk gezellig. Niet te onderschatten, dit soort geluk. De kleintjes in het gezelschap waren stuk voor stuk voorbeeldjes. Lief, aardig, nice en braaf. Daarenboven nog mooi ook. Het valt me op, dat, hoe braver een kindje is, hoe mooier volwassenen het kindje vinden. Maar ik weet, lelijke kinderen bestaan niet, net als stoute kindjes. De middag is geslaagd voor iedereen.
Vanmorgen was ik nog even moe als gisteravond alvorens naar bed te gaan. Elk uur van de nacht heb ik m'n ogen open gehad. Gelukkig slaap ik de laatste tijd goed, zodat zo'n slecht nachtje niet onoverkomelijk is. Afmattend is het sowieso. E stelde voor om na het ontbijt weer naar bed te gaan. Maar nee, dat wil ik niet. In bed liggen kan ik enkel maar als ik me echt ziek voel. 'k Weet wel dat ik onder die bepaalde categorie val (ziek), maar als ik daarmee begin, dan vrees ik dat ik me maar al te gemakkelijk zal laten hangen. Als ik echt te moe ben, vang ik wel een uiltje al zittend in de fatboy of sofa, om wat energie te sprokkelen voor de rest van de dag.
Wat zouden we aanvangen vandaag? Eerder schreef ik het al. Wat mij betreft, zijn de feestdagen reeds begonnen... Dus, waarom niet... wandelen? Daar had ik wel zin in. E wilde weten waarheen. Bwaahhh.... de koekenstad ofzo. Nu is 't rustig. Volgende week zal het vreselijk druk zijn omdat het dan kerstvakantie is. ...Ofzo... Niks moet, veel kan en mag. En E? Wat wil E? kaatste ik terug. Den deugniet zei dat hij dat al lang niet meer wist van zichzelf. Ooohhhh... mijn sukkelaartje toch... Knuffeltijd, dat is duidelijk. Hij stelde voor om de auto te nemen.
We dronken een koffie in coffeelab. Daar hangen we tegenwoordig wel graag rond. 't Is daar best gezellig en men kan er niet duur en toch lekker iets knabbelen. Vandaar trokken we verder, met de auto. Naar de haven. Met momenten heel rustig rijden. Maar ook, rekening houden met vrachtwagens. Mastodonten die 'ergens' op tijd moeten zijn, zo te merken aan de rijstijl. E liet hen -waar het kon- makkelijk passeren. Geen stress voor ons. Tijd speelt geen rol. De petrochemie is indrukwekkend. Grote, stalen monsterlijke buizen, tanks, vervoer- of bewaarsystemen en kranen. Schouwen allerhande met rookpluimen die de lucht nog dramatischer verzwaren dan die al is. Het is zo lelijk dat het mooi wordt. Ons havengebied zit zo vol tegenstellingen dat ik er een beetje melancholisch van word.
Uiteindelijk belanden we in Lillo. Zo dood als een dode pier, in tegenstelling tot de weekends. Dan is het daar over koppen lopen. We wandelen over een pier, maar dan geen dooie. Aangelegd om tijdens de zomermaanden de overzet naar Doel te nemen. Ganzen nemen de straten in. Zij zijn de baas! Luid kwekkend laten ze weten dat ze niet akkoord zijn met ons bezoek. Maar verder laat het hen koud. Het zal hen worst wezen wat we komen doen in Hun Dorp. Zolang we hen maar gerust laten. En dat doen we uiteraard. Er staat een flinke frisse wind, aan het water. Lang blijven we niet, maar da's niet erg. De tranen dwarrelen over onze kaken van de wind. Maar die frisse neus doet goed. Het riet beweegt golvend, een elegante dans tonend. Goudachtig torend uit het zwarte slib. Mooi! Ik zou het wel willen filmen. Maar het is me te koud ondertussen. Dat, doen we wel wat later, als het zachter weer is.
Onderzoeken ondergaan. Alles behalve. Zeker, als je met kanker in je achterhoofd zit. Bij 't minste ga je zo denken, op de duur. Relativeren wil je wel, maar dat lukt niet altijd. Zo ongeveer zit het in mekaar. Ik hoor het van veel mensen die het hebben of hebben gehad. De schrik zit er dan in. Zelf had ik dat ook wel na de eerste keer. Ik wilde het niet persé over doen, maar het lot besliste anders. Het over doen, was ook een ander proces. Uitzaaiingen zitten niet persé in het zelfde lichaamsdeel. Dus viel het voor mij anders uit. Ik dacht niet aan kanker in eerste instantie. Voor de uitzaaiingen werden vastgesteld, had ik wel enkele malen schrik gehad. Bij pijntjes allerhande of een knobbeltje dat ik ergens voelde. Nu dacht ik aan spierklachten. Maar oké, het bleek wat anders. Ondertussen voel ik me redelijk goed. De behandeling helpt in die zin, dat de pijn onder controle blijft en de kanker niet verder groeit. Daar doe ik het mee. Er is ook die man van me. Die schat, die me zoveel helpt. Bezorgd is. Er onvoorwaardelijk is. Altijd. Toezjoer. Immer. Always. Siempre.
Hij stond al een tijdje onder controle. Wat groen lachend spreekt hij steeds over 'de-ouw-mannekes-ziekte'. Maar net als andere kankers, is prostaatkanker niet om mee te lachen. Chemo is rot, gelijk voor welke kanker. Deze keer deelt de uroloog ons mee dat verder onderzoek heel noodzakelijk is. Nou, dat deelde hij mee, enkele maanden geleden. De voorgeschreven medicatie werd braaf ingenomen zoals het moest. Maar het vorderde niet zoals het hoorde. Integendeel. Verder onderzoeken was noodzaak dus. Elke test zorgde voor meer onrust, want de kans werd alsmaar groter. Kankerkans. De laatste week afwachten, na de biopsie, was toch enerverend. We hadden besloten niet enkel maar daaraan te denken. Maar we drongen ook niks weg. Toch was ik blij en bang tegelijk toen we eindelijk naar de specialist mochten voor de uitslag.
Negatief!!! De enkele keren dat een mens superblij kan zijn op iets negatief, is wel degelijk na zo'n testen. Het is een hardnekkige ontsteking. Te verhelpen met antibiotica. Pillen blijven slikken dus. Maar oeffffff!!! Wat zeg ik? OEFFFFFFF...!!!
Ik wilde graag en ik mocht nog op de koop toe. Totaal onverwacht, maar het was me toegestaan. En dus... Was ik effe die bewuste vlieg, die we soms willen zijn. Wie heeft dat nog nooit gedacht bij zichzelf? "Ik wou da'k een vlieg was." ...als je heel graag de reactie wil zien op een situatie. Voor mij was dit niet minder. Ik zei het hem nog. Dat ik o zo graag een vlieg wilde zijn, als ze het zouden vertellen aan de kids. Zij, wist het niet. Dat van die vlieg. Ze was immers niet thuis. Ze is Portugese en ik weet trouwens niet of ze daar die uitdrukking wel kennen. Maar ik ben er zeker van, dat mensen daar, even nieuwsgierig zouden zijn als ik in dezelfde situatie. Toen ze thuiskwam, liet ze de echo-foto zien. Zeer blij dat alles goed is met 't kleintje. Uitgerekend voor eind juni.
Het zal je maar overkomen. Je gaat naar het ziekenhuis. Pijn. Veel pijn. Niet normaal. Men vermoedt een ontstoken appendix. Dat is het ook. Verder onderzoek dus. Oa een echo, je-weet-wel, voor alle zekerheid. Hoort en ziet men daar een hartje kloppen. Nee, niet het hare. Een piepklein hartje. Ojee... dit was niet de bedoeling. Die appendix wordt niet geopereerd, da's onveilig. Maar met de nodige medicatie komt dat in orde. Maar wat nu? Ze hebben niks babygerief meer in huis. Daaraan zullen we dan wel een mouw weten te passen. Toch nog maar effe zwijgen tegen de kinderen, tot ze zeker zijn dat alles oké is. Die bevestiging kreeg ze nu dus.
Plechtig legt ze de echoafdruk op tafel. Ze is benieuwd hoe snel de kinderen dit zullen opmerken. Welke vragen, reacties, verwonderingen en pleziertjes er zullen volgen. En net op dat moment ben ik daar ook. Ik, een vlieg. Ik moet zeggen, dat ik me ongelooflijk goed voel in deze hoedanigheid. Bijna komen ze thuis nu en het kriebelt vanbinnen in m'n vliegenbuikje van de pret. Nog geen minuut zijn de kids thuis of N, de oudste ziet de foto. Uitleg wordt gevraagd en het antwoord geëist. In verstaanbare taal aub. Vragen worden als kogels afgevuurd tot ongeloof (want mama neemt toch alle dagen een pil om geen kindjes te krijgen...? ) omslaat in, geluk, juichen, sexevoorspelling, toekomstdromen, toekomstplannen. Er worden grapjes gemaakt. Bijna alles mag. De tolerantiegrens ligt hoog. En ik ben een blije vlieg!!! Mijn besluit: Yep!!! "De feestdagen zijn begonnen!" Feestdagen waar ik normaal gezien nooit wakker van lig. Maar dit, is de mooie nieuws show. Da's nog eens een feestgevoel.
Ook m'n zus doet mee, zonder het te beseffen. Bij het binnen komen vertelt ze me dat de sint en kerstman volop aan het muteren zijn. Die mutatie stond vanmorgen voor haar deur. Belde weliswaar aan. Een duidelijke beschrijving van het monster... sorry, die lieve goedheilig man, volgt. Ik gier ondertussen van het lachen. Buik stevig vast gehouden, want dat schuddebuiken gaat me iets te pijnlijk af. Hij, die mutant dus, vernam dat ik al een tijdje geen kapodaster (schrijf je dat wel zo? (een klem voor de gitaar)) meer heb. Omdat ik (da's geen verrassing) altijd zo braaf ben, mocht ze me van zijnentwege ene cadeau doen. Mooi verpakt. Gieren en nog eens gieren (en dan gaat het hier niet over kadaver-verscheurende gore vogels). Uiteraard zeer dankbaar m'n zusje gekust, omarmd, geknuffeld, nog eens gekust en bedankt dat 't niet schoon is. Tja, een spontane reactie hé... Bovendien, bleef E vanmorgen liggen in bed, na de wekker te hebben afgezet. Nee, niet omdat hij zich ziek voelde. Hij heeft vakantie tot na de feestdagen. En ik wist dat niet. Ik voel me net zo'n kindersurprise-eitje. 'k Zou de hele wereld wel kunnen omhelzen. Ja dus. De feestdagen zijn dubbel en dik begonnen.
Echtgenoot en vrienden vonden nog een keertje de kracht en goesting om hard werk te verzetten in huis. Weekeinde binnen gebleven dus. Je kan niet van alle walletjes snoepen, of is het eten...? Daar ik zaterdag terug met een nieuwe chemosessie moest starten, hield ik het maar rustig, want een mens wordt dat gewaar. Boekje, filmpje, oké ook een beetje karweien in de zin van stofzuigen, maar E nam het al snel over.
Een mij onbekende vroeg me per mail of ik hem het liedje dat ik in-den-tijd inzond voor 'ode aan Antwerpen' naar ATV kon opsturen. Waarom, heb ik hem niet gevraagd. Nu stel ik me die vraag wel, maar daar stond ik helemaal niet bij stil toen ik hem antwoordde. Die opname heb ik niet meer. Ik was er niet tevreden over en het nr is ondertussen ook wat gewijzigd. Kleine veranderingen, moet kunnen hé... De gitaar was dus nog maar weer eens m'n goeie vriend dit weekeinde. Het zat niet meer in de vingers. En, met die vingers heb ik nu wel wat meer problemen dan tokkelen op die gitaar. Maar... 't is niet de eerste keer dat ik dit schrijf. Voor mij is die gitaar mijn toeverlaat aan 't worden. Nee, eigenlijk is die gitaar dat al ja-ren, decennia, eeuwen. Alleen... die eerste maanden van m'n ziekte had ik de fut niet om ze te betokkelen. Dankzij m'n zus, heb ik dat de laatste tijd wél. En verdorie nog-an-toe, zoals Toon Hermans het zegt in één van z'n sketchen, da's beter dan de beste krukken, de snelste rolstoel, de duurste medicijnen.
Vandaag, terwijl E naar z'n werk was, heb ik het nr gewoontjes opgenomen met m'n smartphone. De boel omgezet naar een audioversie en hupsakee, voor een keertje staat er eens muziek in m'n blog. Niet foutloos, verre van. Niet super gezongen, nog verder dan verre van. Maar ach, het gaat over mijn koekenstad. Die mag al ne keer bezongen worden, vind ik.
'k Kan het niet helpen. Zoals m'n kinderen vroeger in (over)mate, mijn maten waren, zo is het nu met hén. De telgjes. M'n kleinkinderen dus. Misschien wel in ergere mate zelfs. Ik kàn het dus helemaal niet helpen dat ik veel over hen schrijf. Zeker nu, in m'n huidige situatie. Zijn zijn zowat m'n àlles. Ik zou me graag als proefpersoon aan de wetenschap aanbieden om fijntjes te achterhalen welke soort stoffen kleinkinderen doen vrijkomen in de hasses van een grootmoeder. Wil je't niet lezen, sluit dan maar af. Niet dapper vind ik, maar tja, da's mijn mening hé. Met zekerheid weet ik dat je dan heel wat mist.
Afgelopen week ging ik met G, 6 jaar, supporteren. Niet dat hij deelnam aan een wedstrijd. Maar hij wilde zoooooo graag dat ik een keertje zou komen kijken wanneer hij traint. Hij klimt. Ja, inderdaad, ook op zetels wanneer mama en papa niet kijken. Op rekken. Eventueel op de kast of zelfs het verwarmingselement van de chauffage. En, als het effe kan, gaat ie de ladder op om op het tuinhuis een kijkje te nemen. ...àls... als mama en papa niet kijken dus. Wat doe je met zo'n kereltje? Telkens herhalen dat dit niet mag omdat het gevaarlijk is, en omdat meubels dan stuk gaan en omdat kleine broer of neef het wel eens zou kunnen na-apen. Je kan ook erreg, héél erreg boos worden. Straffen. In de hoek! Zonder eten naar bed! Morgen niet naar het verjaardagsfeestje van je klasgenootje! EnWatNogMeer... Pffft... of dàt zou helpen... Nee dus. Wij zijn beschaafde mensen en willen onze kinderen pedagogisch verantwoord groot brengen. Redeneren met hen, of samen zoeken naar een oplossing. En vooral zoeken naar de oorzaak. Waarom doet ie dat nou? Precies of zo'n kleine schallodder daarop antwoord kan geven... Mama en papa vonden een goede oplossing door hem te leiden. Hij is nu lid van een klimmuurclub. Hij klimt daar onder begeleiding van een ervaren klimmaniak, z'n coach. En deze keer mocht ik mee!!!
Met 7 kindjes voeren ze klimopdrachten uit in een kleurrijke zaal, op een zo veilig mogelijke manier. Allemaal even erg gemotiveerd. G is de jongste en enorm enthousiast. Er zijn kinderen bij die mogelijk met spiderman-genen geboren zijn. Zij doen het al langer en dus beter. En dat doet me nadenken. Oei oei, dat belooft! Volgend jaar klimt hij in het salon omhoog en hangt ie in de luster. Daarvan wordt ik hoe langer ik toekijk, hoe zekerder. Hij heeft tijdens z'n training enkel oog voor de klimmuur. Er wordt niet gewaaid naar moeke of papa, die m'n aangename gezelschap is. Nee hoor!!! Geen tijd voor.
Wanneer de sessie is afgelopen, komt hij vragen of ik wel alles goed heb gezien. Hij somt bij benadering zowat alles op dat ie heeft gedaan en waarom en wat de opdrachten waren en dat het hem lukte of heel soms niet heel goed lukte de eerste keer maar de tweede keer, des te beter. Ademen, kleine lieve schat. Niet vergeten te ademen. Tot overmaat van enthousiasme kan hij niet zwijgen over het voorstel van de coach om binnen twee weken (ofzo) met z'n allen te overnachten in de zaal. Dan mogen ze in het pikdonker klimmen met een lichtje op hun hoofdje en snoepjes zoeken op de klimmuur. Terwijl hij z'n veters knoopt tatert hij er zonder aarzelen of zuchten op los en van blijdschap herhaalt hij de boel nog een keertje. Stel dat we iets gemist zouden hebben... Eens thuis, blijft mama heel droogjes bij het aanschouwen van het verhaal van spring-int-veld. Zij wil eerst alles goed nagaan. Weten. Zeker zijn. Het kind niet doen zweven van geluk om naderhand hard neer te komen, moest er een adder onder 't gras zitten.
'k Vind het allemaal fantastisch om te aanschouwen. Net als het geknutseld geschenkje dat ik krijg van m'n andere twee kornuitjes, die samen met mama zaten te knutselen. Gezellige sfeer bij het binnenkomen trouwens. Zij, gaan seffens sporten. Atletiek. Daar ga ik binnenkort ook een keertje mee kijken. E, de jongste doet sinds september ook mee. (h)Eerlijk is (h)eerlijk. Ook hem wil ik aanmoedigen. Ook hij heeft maar al te graag dat moeke hem komt Zien.
Nee... écht niet... Ik heb geen tijd om ziek te zijn...
- Ik moet niets hebben van kennis waar geen gevoel aan vooraf is gegaan
(André Gide)
- De smaak is de glimlach van de ziel
(Léo Ferré)
- De ultieme verleiding is je gevoelens suggereren in plaats van ze te uiten
(Jules Barbey D'Aurevilly)
- Elk zintuig bevat de vijf andere
(Juan Ramon Jimenez)
Yep! Ik beken. Die kotte dorrekes gaan er goed in. Voor de ongerusten die me kennen; wees dàt niet, ik overdrijf niet en trouwens... eentje per dag, dat mag...
Als excuus: ik eet die gewoonweg om wat wijzer proberen te worden.
Het weekeinde schoof weeral voorbij en is ondertussen vergane glorie. E heeft in huis nog eens spullen verhuisd. Helemaal alleen. Ik zit in het -ondertussen- bekende energieputje. Dan zeg ik: het gaat niet goed. En dan wil hij natuurlijk weten wat er scheelt, heel erg bezorgd. Maar da's nogal moeilijk uit te leggen. 'Nee, niet meer pijn dan anders.' 'Nee, niet misselijk in de zin van ik-moet-overgeven.' 'Nee, niet ziek.' 'Gewoon zo leeg dat ik me er miserabel van voel, da's al.' Ik begrijp het wel, dat klinkt heel leeg. Maar het inhoudloze kan je met woorden geen inhoud geven. Enfin, ikke toch niet. Dus verzeker ik hem dat hij echt niet ongerust moet zijn. Dit zijn chemo-verschijnselen. Neveneffecten. Hmmm... ietwat meer genuanceerder aanvoelend dan het gelijknamige tv-programma. Hij doet het dus helemaal alleen. Tafels verzetten. Terwijl ik in slaap val in de sofa, zonder gewetensbezwaren blijkbaar...
Zaterdag wilde ik toch proberen een heuveltje te verzetten. Er was mooi weer voorspeld, dus wilden we daar toch van profiteren. Ik wilde iets min of meer origineels kopen voor m'n pasgeboren neefje. Maar daarvoor moesten we naar de koekenstad. Da's momenteel een grote inspanning. Liefst had ik iemand gevraagd het cadeautje te halen voor me. Maar dat kan niemand hé. Daarvoor moet je in mijn hoofd kunnen kruipen. E heeft absoluut geen ervaring met babygeschenkjes. Ik wilde hem dus echt niet alleen op jacht sturen. We maakten een wandeling richting interessante verkooppunten, waar ik dacht te zullen vinden wat ik zocht. Hartje stad. Zaterdag, dus druk. Zonder E kan ik dit echt niet, merk ik maar weer. Het zou te makkelijk zijn moest ik het item direct gevonden hebben. Maar uiteindelijk wint de volhouder. Ach, 't is meer een kwestie van strategie. Ondertussen middag, dus besluiten we dat we ergens iets kunnen gaan uiteten. Maar onderweg, voel ik dat het niet gaat. Ik moet naar huis. We keren naar de Groenplaats om tram 9 te nemen. In de galerie zien we de sint. Een lange rij ouders met kindjes schuiven geduldig aan om kinderwensen kenbaar te maken. Enkele pieten zorgen tussen de wachtenden voor wat vertier. Het heeft effect, dus doen ze het goed. Leuk om te zien. Wat verder maken nog drie pieten muziek. Oud en jong raken vertederd blij. Hier zijn gelukkig geen bitskoemers die de pietenkwestie verstoren op dit blije moment. Goedzo! Discussieer daarover het hele jaar door, maar verstoor dat kinderplezier niet, vind ik.
Daar, onder de grond is een fantastische broodjeszaak (om uit te halen). Het is er helemaal niet druk. Raar! Maar daar plukken wij de vruchten van. E bestelt een broodje. Ondertussen wandel ik verder naar het perron. Daar kan ik immers zitten met wat geluk. En ja hoor, dat heb ik! Als ik net zit, komt E er al aan. Aan de drukte op de tramstellen te zien, heb ik al snel door dat het sinterklaasfeest in het sportpaleis vandaag doorgaat. Ik kom effe terug in die typische stadssfeer terecht. Mensen verwijten mekaar wanneer ze niet direct kunnen instappen. Boos voor 't minste. Stommelingen toch!!! Een zestiger kijkt toevallig in mijn richting. Hij moet lachen. Ik ook. Raar, we kennen mekaar van haar noch pluim, maar begrijpen het waarom. En, als je even oplet en naar mensen kijkt op zo'n plaatsen, is het altijd leuk wanneer iemand je pret begrijpt. E zegt dat ie het aan me merkt dat het buiten komen me goed doet. Al is het maar om naar de documentaire van het stadsleven te kijken. Wanneer we thuis komen verdelen we het broodje (zo'n groot exemplaar waarvan ik de helft niet op krijg). Mmmmm... Lekkerrrr!!!!
Afgelopen vrijdag kwamen Go en K langs. Go had met haar duim tussen de autodeur geklemd gezeten. Dom. Vond ze zelf ook. Maar nog meer... pijnlijk! Eerste job was dus, verzorgen, die boel. Het viel gelukkig mee. Haar duim voelde wat mijn teen eerder deze week voelde, toch zo ongeveer, vermoed ik. Zo'n middag snelt altijd voorbij. Niet eerlijk! 'k Vind het toch enorm, hoe K telkens weer die vrijdag-file trotseert om me te bezoeken. We kunnen natuurlijk een andere dag afspreken, maar voorlopig is vrijdag de beste. Ondertussen heeft ze een (hopelijk) haalbare oplossing om er het beste van te maken. K brengt Go naar huis, en blijft daar dan tot na het avondeten. Dan pas rijdt ze verder. Vrijdag (genoemd naar Freya, godin van de vruchtbaarheid) moet uiteindelijk wel een erg lange dag voor haar zijn...
Vanmorgen had ik zin om in bed te blijven. Lui, gemakkelijk, warm en zacht in bed. De wereld zou voorbijglijden. Oorlogen in de arabische wereld, rassen-onrust in Amerika, ebolaslachtoffers of -misbruiken in Sierra Leone, betogingen en stakingen door economisch onrecht in eigen land, zouden me niet wakker houden vandaag. Egoïsme troef! Ik zou me eens lekker niet druk maken bij het lezen van de krant bij het ontbijt, dat ik eet omdat ik medicatie moet innemen en het zo beter verteerbaar is. Maar... m'n gedachten lopen niet altijd parallel met de realiteit, zijnde Het Leven. Hoe langer ik in bed blijf, hoe langer ik geen pijnstillers neem. De keuze is aan mezelf. Tegenspraak wordt niet geduld. Beter nog, tegenspraak is totaal niet nodig. Het zou een bewijs van domheid zijn. Dus, toch maar uit de veren en naar beneden om appelsientje te persen op m'n eigen zeer onhandige manier omdat die handen niet mee willen. Om wat ontbijtgranen te eten en daarbij m'n pijnstiller te nemen. Om een klein half uurtje later m'n chemopillen door te slikken. En dàn...
Zou ik weer naar m'n hemels-paradijselijk bed kunnen om te laten wat ik niet wil doen. Maar zo zit ik nu ook weer niet in mekaar. Ik voel me maar zus-en-zo. Nee, geen pijn die niet te harden is. Nee, ook geen misselijkheid. Maar, simpel, niet goed. Ben ik down? Hmmmm... nee, dat zou ik niet zeggen. Yep, dàt is het. Energieloos. Totaal zonder energie. Ik verzorg m'n pijnlijke teen in de badkamer alvorens te douchen en enkel dat al, vermoeit me. Hijgend neerzitten bij 't minste dat ik onderneem. Oké!!! Zo'n dag is het dus! Toch heb ik een keuze. Ik kan me er in verdiepen en dan zal het waarschijnlijk in m'n hoofd blijven zitten en wieweet, vergroot ik het dan nog uit. Maar, ik kan ook gewoon m'n lichaam volgen. Hebben we nou die nieuwe divan of niet? Waar dient die voor? Juist! Eens ik mezelf presentabel heb gemaakt, leg ik me gemakkelijk voor de tv en kijk een film die ik eerder had opgenomen. Durft er misschien iemand te reklameren? Haaaa... ik dacht al van niet. Straks komt m'n zus, die ik eerder overwoog af te bellen. Toch maar niet gedaan. Als zij komt, heeft ze haar gitaar mee en moet ik me wel een verzetje toe staan. Zussen... een welgekome positieve optie voor het leven.
Eerst praten we bij. Over pijntjes en kwaaltjes en het werk en de familie en, en, en... En, we snoepen chocolaatjes (echt niet veel). En dan nemen we onze gitarrekes. Het valt me op, hoe moeilijk het me gaat. Tokkelen gaat haast niet. Met sommige akkoorden krijg ik het ook nog moeilijker dan voorheen. Maar, oké... blijven proberen. Die handen bewegen. En, vooral truukjes leren aan zusjelief. Zo leert zij wat ik nu niet kan. Zijn we met z'n twee of niet soms...? We doen lekker ons ding en hebben ideeën te over wat de muziek betreft.
