Er wordt gewerkt in huis. Afvoerleidingen worden vernieuwd of aangepast waar nodig in de badkamer. Hij... wil het allemaal zelf doen. Als beloning krijgt hij een aanzienlijke hoeveelheid gratis stress te slikken. Hij doet het immers ook maar 'voor en na'. Toevallig was er ook een etentje gepland dit weekeinde. In januari was het niet gelukt om met het hele gezin samen te komen. Nu eindelijk wel. Zij, zou het eten klaarmaken. Ze zou er rustig de tijd voor nemen. Zo kon hij zich richten op z'n harde labeur in de badkamer. Daar ie geen loodgietergenen in z'n bloed heeft, noch één of andere -achtige opleiding -nooit vanzeleve- genoten, moet hij wel twee keer over en weer naar den Brico. Stukken halen of verwisselen. Ze laat hem. Zij zou het immers niet beter kunnen. Trouwens... een kok in hart en nieren zou haar eens bezig moeten zien in haar keuken. Die zou beslist zijn bedenkingen hebben. Het begint al bij het snijden van ajuin. Natuurlijk kan ze dat wel, maar vlotjes kan je't niet bepaald noemen. Goed excuus, maar niet helemaal terecht, zijn de vingers die nog niet helemaal de juiste medewerking verlenen. De chemo hé... Vooral die ene, middenvingernagel is nog steeds dwars. Maar daar past ze wel een mouwke aan. Net als het typen, dat nu moeizaam gaat. Moeizaam wil helemaal niet zeggen, dat het niet gaat. Het duurt allemaal wat langer. Da's al. Zo gaat dat ook met het koken.
Een beetje dwangmatig moet alles proper en geordend gebeuren. Dat, heeft niks met haar aandoening te maken. Dat was altijd al zo. Op een dag als deze, moet het zeker op deze wijze, want het moet goed zijn. Voorbereidingen voor lasagna duren dus een lange tijd, maar alles komt fijntjes in orde op het juiste moment. De tomatensoep met balletjes, op bestelling van kleinzoontje, komt ook goed. Ze is er enkele uren zoet mee. Een beetje teveel van het goede misschien, want de knieën knikken. Alvorens de zonen met bijhorenden er zijn, neemt ze dus nog een welverdiende rustpauze in haar comfortabele zetel. Zelfs te moe om even haar boek vast te nemen. Ondertussen is hij gestopt met de werken in de badkamer. Ze kunnen toch al weer water gebruiken in lavabo en douche.
Deze morgen hadden ze zich in de keuken moeten wassen. Nostalgie. Wanneer zij als kind op vakantie ging naar haar grootouders, was dat normaal. Men waste zich in 'het pomphuis'. Dat was naast de keuken. In de keuken was geen water voorzien. In het pomphuis was ook geen warm water. Daarvoor moest water in pot of ketel opgewarmd worden. En, dat liep allemaal goed. Geen probleem. Wat zijn we toch een luxebeestjes, filosofeert ze tijdens dit abnormale ochtendritueel, voor het keukenraam. Eigenlijk houdt ze wel van het af en toe stapje achteruit wat luxe betreft. Het duurde echter niet lang. Hij, bracht het al snel weer in orde. Enkel de afvoer voor de droogkast moet nog gearrangeerd worden. Vandaag lukt het niet meer.
Na een half uurke zetelrust gaat de bel. Al gauw is haar gezinnetje kompleet. De kleinkindjes vragen al haar aandacht en die geeft ze met plezier. Samen tekenen, schrijven, lezen, samen balletjes heen en weer rollen, samen grappen, samen dingen bouwen... Maar tijdens het eten krijgt ze eventjes rust. Samen bijpraten met de volwassenen. Als iedereen weer naar huis is en de boel zo goed als opgeruimd, met dank aan alle helpers, gaat ze onderuit. Plof neer. Big Time Out.
Primeur!!! Of nee, toch niet echt. Ze moet eerlijk zijn. Het is niet de eerste keer dat er niks misloopt. Zoooo uitzonderlijk is het nu ook weer niet. Vandaag liep alles zo gesmeerd als, als... welja, als olie in een kanneke. Eigenlijk heeft ze dus niks te vertellen. Toch niet over de bestraling.
Naderhand is ze langs een zus geweest. Getaterd dat de stukken eraf vlogen. Over muggen en olifantjes. Oké, oké... niet daarover, maar wel over koetjes en kalfjes. En... vooral... over op vakantie gaan. *smile*
Gisterenmiddag ging ze naar dansende draken kijken in de Chinese buurt in de stad. Een rituele dans tijdens de Chinese nieuwjaarsfeesten. Het was druk, maar de moeite om het een keertje in levende lijve te zien. Nu ze thuis is, wilde ze ervan profiteren om zulks es mee te maken. Sommige toeschouwers maakten ruzie omdat één van hen te egoïstisch was. Ze hadden woorden maar daar bleef het gelukkig bij. Wanneer het afgelopen was, ging ze direct naar huis, want ze was doodop. Een beetje teveel van het goede. Daar is uitrusten dan weer goed voor. Lekker onderuit met een kop heerlijke warme koffie en een boek van Hugo Claus; Het jaar van de kreeft. Rara... Toeval??? Of, gewoon om de Chinezen een klein beetje dwars te zitten met hun slangenjaar...?
Eerder dacht ze, dat ze tijdens de bestralingsperiode niet veel te schrijven zou hebben. Da's toch alle dagen hetzelfde liedje. Wellicht saai... Ze hoopt ook wel een beetje dat het saai mag worden. De verrassingen die ze tot hiertoe had, waren niet bepaald van die aard, dat ze'r veel pret aan beleefde.
Zoon belt haar, zo'n kwartiertje voor het vertrek naar het hospitaal. Hij is nog op z'n werk, maar als ze wil, komt hij haar ophalen en blijft hij bij haar in het ziekenhuis. JEUJJJJ!!! Opkikker van jewelste!!! Ze zou maar gek zijn, dit aanbod af te slaan. En zo geschiedt. Ze zijn een half uurtje te vroeg, maar dat kan geen kwaad. Er is genoeg om over te praten. Ze vertelt hem over de problemen die ze eerder ondervond op de korte periode dat ze in behandeling is op de afdeling radiologie. Lachend eindigt ze haar repliek, dat ze'r voor vandaag nog niet vanaf zijn. Er kan nog vanalles gebeuren, zelfs als ze in de bestralingsmachine ligt...
De verpleging komt haar 20 minuten te vroeg halen. Waauwwww... knap! Zo kunnen ze lekker vroeg weg, denkt ze nog. Er wordt plaats genomen. Alles wordt in gereedheid gebracht. Het loopt perfect... tot... men de monitor wil aansluiten. Eigenlijk zou ze heel erg tevreden moeten zijn over haar vermogen om in de toekomst te zien, doch daarin laat ze verstek gaan. Ze had beter gezwegen. Maar, niet getreurd. Verpleegdeskundigen op deze afdeling moeten ook technisch aangelegd zijn, blijkbaar. Ze doen echt hun best, maar moeten zich gewonnen geven. De dienst fysica wordt erbij gehaald. Deze keer krijgt patiënte een dekentje over zich. Ze bedankt de lieve verpleger. De fysicus gaat op de tafel tussen haar benen staan, want hij moet friemelen of prutsen aan de infraroodstraler. Of dit de juiste benaming is, zal haar worst wezen. Het ding doet het niet, da's wat telt. Ze trekt snel haar benen op, want wil ten eerste niet dat de man op haar benen stapt en ten tweede, hij zou zo wel eens lelijk kunnen vallen. Er is niks aan te doen. Het systeem wil niet mee. Ze vraagt toch maar of men deze apparatuur misschien tweede hands heeft gekocht. Er mag nog gelachen worden. Het is wel een aanleiding om over de besparingen en politiek te praten. 't Moet kunnen, zo al liggend op die tafel (gelukkig deze keer niet in haar blootje). Er moet een nieuwe infraroodstraler komen, wordt besloten. De handige harry weet dat er nog een nieuwe ergens ligt, maar het zal effe duren vooraleer de boel goed geïnstalleerd zal zijn. Zij, mag zich weer aankleden en terug in de wachtkamer plaats nemen, bij haar zoon. Die, beslist om bij haar te blijven wachten. Ze zou het echt wel begrepen hebben als hij naar huis zou zijn gegaan. Doordat hij blijft, is ze -toegegeven- toch relaxter en wordt de boel niet uitvergroot. Ze praten vooral over de kinderen en daar valt heel, heel veel over te vertellen. Dat is immers de goednieuwsshow. Het is reeds na 11u wanneer ze eindelijk dan toch weer naar godgeklaagde mercurius kan, die steeds het laatste woord wil, de koppigste machine ter wereld. Deze keer duurt de consultatie ongeveer een kwartiertje. Het gaat lekker vlot...
Het is zo ver. Nu, zit ze in het vaste stramien voor de bestraling. Telkens om 10u wordt ze verwacht. Voordeel, als het al een voordeel mag genoemd worden is, dat wanneer er zich problemen met Mercurius voordoen, ze misschien toch nog aan bod kan komen, later op dezelfde dag. Nadeel is dan weer, dat het ook kan, dat ze in zo'n geval lang zal moeten wachten, of, misschien wel weer naar huis kan om later weer te keren. Maar, ze wil niet aan doemdenken doen. Afwachten maar. Niet dat ze negatief is ingesteld, maar met het stroeve begin van deze therapie, kan ze het niet laten, enig sceptisme te voelen. Tot hiertoe eindigt ze deze gedachtengang nog steeds met: We maken er dan maar het beste van...
Deze morgen ging vrij vlotjes. Hoewel, alvorens het vlotjes ging, waren er eerst toch weer technische storingen. Deze keer was het de monitor, waar ze haar ademhalingscurve op moet volgen. 't Is niet zo simpel. Er lopen twee horizontale lijnen, een rode en een blauwe, op zo'n twee cm van mekaar. Wanneer ze rustig ademt, ziet ze een weergegeven curve in't wit onder die twee lijnen. Wanneer ze haar adem inhoudt, moet ze zorgen dat de curve binnen de rode en blauwe lijnen blijft. Wanneer ze diep moet in- en uitademen, is het ook de bedoeling dat ze niet boven de twee horizontale lijnen komt. Wel, vandaag waren er vier horizontale lijnen weergegeven. Ook nog een zwarte lijn, in het midden. Onderaan het schermpje een storing. De rode en blauwe lijnen, stonden echt dicht bij mekaar. Ze kon haast niet uitademen, als ze de curve binnen de twee lijnen wilde houden. Zoiets zou ze nooit kunnen volhouden natuurlijk. De verpleegster liet weten dat ze 'tussen de lijnen' moest blijven. Na de tweede maal omroepen, antwoordde patiënte, dat er wat mis was met de monitor. Geen reactie buiten een herhaling van de uit te voeren opdracht. Nogmaals liet patiënte weten dat ze onmogelijk haar ademhaling goed kreeg met deze lijnen op de monitor. Reactie bleef uit, buiten een zoveelste herhaling... blablabla. Telkens weer dezelfde stem met dezelfde woorden door de micro... tevergeefs. 'Oké' dacht ze: 'Gaan jullie je gangetje maar. Ik zeg niks meer. Ik adem zoals ik wil. En jullie kunnen de lieve pot op als jullie niet effe naar hier willen komen. Van mij mag het de hele dag duren. Je m'en fou!' Ze bleef gewoon liggen, zonder zich op te winden. Na enkele minuten stonden de verpleegkundigen bij haar. Ze begon met te vragen of ze haar niet hadden horen antwoorden. Het antwoord daarop kwam niet. Maar... men begon de monitor te onderzoeken, na haar aanhoord te hebben. Na herhaaldelijk af- en opzetten van het klereding, vroeg de verpleger of ze het niet zo kon klaarspelen. Ze zei dat ze best tevreden was met haar huidskleur. Blauw worden is niet nodig. Hij haastte zich: 'Nee, nee, da's inderdaad voor niks nodig. Ik begrijp het.' Op zulke manier ademhalen maakt je ijl in het hoofd. Ze weet zeker dat als ze niet op haar punt zou staan, nou... liggen dan, en ze zou proberen op deze manier de behandeling te ondergaan, dan zou ze dra gaan hyperventileren. Daar is ze helemaal niet voor te vinden. Het is hààr lichaam, hààr ademhaling, hààr aandoening. Ze wil voor 100% aanzien worden. Ze heeft begrip voor de situatie want de verpleegkundigen kunnen dit ook niet helpen. Maar dat wil niet zeggen dat zij daarvoor teveel water bij de wijn zal doen.
Nog een radio-ist kwam erbij. Een fysicus werd er ook nog bijgehaald. Het werd er haast gezellig, zo met z'n vieren rond haar tafel. Zij, in haar blootje... ja, echt wel gezellig... haast... Zo gingen er nog enkele minuten voorbij. Dit is echt wel een goede manier om minuten lang te laten duren. Enfin, die fysicus had dan toch enige kennis van zaken en kreeg met wat over en weer geloop de monitor in orde.
Vanaf dat moment ging alles vlotjes. Hèhèhè... ze durfden gewoon niet anders meer.
