Goede voornemens en klein hartje ingepakt en gezakt in m'n tas naar het ziekenhuis. Ik kom er binnen met een air van; " 'k Zal dat hier es een keer goed komen arrangeren se." Maar da's eerder om m'n lichte vrees of alles wel gaat zoals het hoort, te verbergen. Typische symptomen die ook ik vertoon. En mijnen Erik weet dat ook wel, maar laat me in m'n roes roezen. Alles verloopt zoals het hoort. Ik kom voor de honderdmiljoenste keer in kamer 18 terecht. 'k Kan daar toch maar best een optie op nemen, zodat ik in't vervolg m'n zussen niet meer hoef te verwittigen over waar ik lig. Zo weet gewoon iedereen altijd en immer waar mijn privélogies zijn als ik in St Augustinus mijn intrek neem. Makkelijk!
Bloed wordt genomen. Check! Medicatie genoteerd. Check! Weegschaal. Check! Bloeddruk. Check! Zuurstof in het bloed. Check! En... de verpleger is maar net terug uit vakantie. Zijn ervaringen worden dan ook gecheckt, door mij. Al direct krijg ik een voorspoeling met de baxter. Mijn kamergenote is Lieve. Haar ken ik van eerdere bezoeken daar. Het klikt best tussen ons. Zij is enkele jaartjes ouder dan ik, maar geen oud oudje hoor. Er zijn mensen die jonger zijn dan ik, waarvan ik soms denk dat die veel ouder zijn. Ze heeft wel moeite met 'het glas vol te houden'. Negatieve dingen blijven bij haar meer hangen. Maar ze is echt een fijne dame. Ze reageert impulsief heel tevreden wanneer ze me herkent. Zij, is vermagerd, wat meer afgepeigerd. Maar dat zeg ik haar niet natuurlijk. Het is toch zeker een half jaar geleden dat we mekaar zagen. Ze heeft dus nog een verhaal dat moet ingehaald worden. Erik laat ons al snel achter, rustig vertellend en luisterend. Hij gaat één en ander aflopen en zal pas tegen de avond terug komen. M'n zussen zullen vroeger komen en zo kunnen al die madammen lekker bijklappen. Deze opname krijgt meer iets van een koffiekransje op die manier. Want als nel komen Lieve en ik in een ontspannen modus. Bijpraten over de kinderen en familie allerhande ipv kanker. Hoewel we ook over doodgaan, euthanasie, behandelingen allerhande enz praten hoor. Maar de sfeer zit goed. Wanneer Krisje en Goeleke komen kan ik hen al vertellen dat -hoewel ik meer pijnen heb en ongerust was daarom- de dokter denkt dat de chemo meer tijd nodig heeft om volledig in werking te treden. 't Is nen trage...
Toen de dokter me onderzocht en ik m'n nood kloeg, drukte ze onderzoekend op m'n middenrif. Tastend naar gezweltoestanden en zowat overal waar ze (voorzichtig) drukte, ondervond ik last. Daarvan schrok ze toch wel wat. Goed in 't oog houden dus, zei ze me. Ik verweet haar speels dat ik precies zeer eng zit ingesnoerd in een veel te nauw corset. Dat ze dat nu nog eens extra komt toetrekken en bovendien er wat gaat op staan dansen. Ze verkleint haar oogjes tot spleetjes en ageert verbouwereerd dat zij... ZIJ... zoiets nooit zou doen. Ik ga verder, haar negerend en klagend, dat ik toch maar chanse heb. Ze heeft immers geen naaldhakken aan. En dat apprecieer ik ten zeerste. Zij ook. Zij, is me dankbaar voor het mooie eind van het verhaaltje. De bloedwaarden zijn niet achteruit. Die bloedwaarden (rode bloedlichaampjes ed) was de grootste reden voor haar vrees. Maar niet nodig dus. Vooral daarom denkt ze dat de chemo nog niet helemaal z'n werk doet en we wat langer zullen moeten wachten voor een degelijke uitslag. Uiteindelijk vind ik dat een heel aannemelijke uitleg. Hoe raar het ook mag klinken, maar ik voel me erg opgepept door wat ze me vertelt. Een strohalm? Een houvast! Zeker!!! Eens ik zo'n impuls krijg, blijft het gevoel lekker lang hangen. Emoties. 't Is wat hé. Wat ben ik content dat er negatieve zijn, vandaar dat ik maar al te graag toelaat dat de positieve me zo kunnen overstijgen. En of ik het toelaat! De volgende chemo zal zijn op... yep... 31 juli. Jorn en Dorien huwen die dag. Een week vroeger of later chemo toedienen wordt niet getolereerd. Streng. Ik kan eventueel wel een dagje vroeger komen. Tja, 'k ga er nog efkes over nadenken en dan m'n besluit telefoneren naar de dokter. ge zult zien hé, heel dikwijls vallen zo'n data samen. Maar dan kennen ze mij nog niet. Ik, ben flexibel se. 'k Zal me wel een oplossing kronkelen, want ik wil echt wel graag effe naar Jorns huwelijk. Nog eerst een vergaderingske houden met Erik daarover en dan komt dat wel allemaal goed.
Snikheet is het vandaag. Als ik naar huis kan, loopt het even over 11u. Bij het buiten komen, lijkt het wel of ik in een oven stap ipv gewoon op de stoep. Wilrijk bestaat dit jaar uhhhhh.... véél jaren... om precies te zijn, 'k heb het opgezocht, 1250 jaar. Een feestjaar dus. Zowat op alle strategische plaatsen in Wilrijk staan geiten opgesteld. Allerhande geiten, allerhande vormen en gewichten en toestanden. Best leuk. Zo ook staan er geitenbeestjes aan de inkom van het ziekenhuis. Mij vrolijkt het alleszins op. 'k Neem er snel kiekjes van. Da's het plezierige aan die smartphone van me. 'k Doe een toerke rond al die beestjes want wil ze toch allemaal gezien hebben. Kleurrijke dingen. En hupsake, dan naar de auto om naar huis te rijden. Daar waar m'n alles staat. Eens ik gesetteld ben in huis, zweef ik tussen slaap en wakker de hele middag door, terwijl Erik nog een miljoen-tal winkels afloopt. Ongelooflijk hoe hij in de weer is met deze temperaturen. En ik, hang onderuit. Lezen lukt niet. Ook daarvoor ben ik te moe. Maar 'k ben toch blij dat ik weer lekker m'n eigen tempo kan zoeken.
Belangrijk is wel, dat ik moet bellen met Sabina. Haar schoonvader is vorige week overleden. Daar ik niet tot bij haar geraak, de eerste week, moet ik bellen. Het hart... riem... praten... schouders... Ik schrijf, voor hààr, maar uiteraard, zeker en vast ook voor Peter. Je vader mag dan al heel erg oud worden (Peters vader is 90). Sterven doen we allemaal. En dat uitzwaaien is soms verdomd moeilijk. 'k Ben blij dat ik haar hoor. En, omgekeerd idem dito, hoor ik. Volgende week vrijdag zal hij begraven worden. Daar ga ik zowiezo heen. Niks of niemand die me tegenhoudt. Erik kan me brengen, dan is hij thuis. Voor zover ik begrijp zal hij ook de dienst bijwonen, waartoe ik hem helemaal niet wil dwingen. Hij kent Peter z'n familie niet. Maar 't is wel superlief dat hij dit dan weer voor mij wil doen. Met Sabina spreek ik al wel halvelings af om naderhand mekaar nog eens op te zoeken. We hebben het allebei nodig. Nog eens bijpraten. Want aan de telefoon... 't is toch niet echt hetzelfde hé.
De zomervakantie start heet. Niks mis mee natuurlijk. Het is voor iedeen even warm. Eergisteren bleef Elias overnachten, gisteren Noemi. Elias mocht wel iets meer profiteren. Een dag is snel om. Elias werd 's avond naar huis gebracht. Noemi echter, haalden we pas 's avonds op, vanwege de taekwando die ze doet. Gemotiveerde kinderen mogen natuurlijk eerst de sport beoefenen om dan pas daarna te komen logeren. Vandaag werden we tegen de middag opgehaald door Angel en Loide. Dat maakt dat we nogal intens tekeer gingen, want als een dag al snel om is, wat dacht je dan van een halve? Eén ding was duidelijk. De body voor Aaron zou in orde komen. Nog zo één van de projectjes waar ik m'n schouders onder wilde zetten. Onder toezicht zouden de 2 broers en zusje elk een tekening ontwerpen om die dan op een witte body voor hun kleinste aanwinst te zetten. De maat, groot genoeg om nogal wat respijt te hebben (mt 74). Maar, het ijzer smeden als het warm is, is een zeer nuttig spreekwoord. Ten eerste is de motivatie veel dieper dan wanneer je't laat aanslepen. Een gemotiveerd mens presteert beter.
Genoten heb ik. Overleggen met een 4-jarige bijvoorbeeld, over wàt hij er op zal zetten. Waarom nou net dat? Hoe? Hoe groot, of tot waar mag de tekening reiken? Of, waar zet je de tekening? Kàn je't zelf tekenen? Eerst oefenen op een blad papier. Is het zo goed? Of, kunnen we hier of daar nog iets verbeteren? En ga zo maar door. Elias, zet zich in de tuin aan de tafel. Veilig uit de zon, want die brandt hels ongezond. Eerst heeft hij heerlijk met water gespeeld. Een playmobil bootje en Indiaan en pottekes allerhande. Voetjes natspuiten. Voetsporen maken op het terras. Dan pas, zou hij tekenen. Concentratieprobleem? Huhhhh??? Nee hoor, Elias zeker en vast niet. Hij wil een tuintafereel tekenen. Onze tuin verschilt erg van die thuis. Wij hebben veel minder speelruimte, maar toch is er wel wat. De kinderen trippelen ook graag over het bakstenen gangpadje dat we maakten tussen de planten door. Voor hen is het daardoor een beetje een beleef-tuin, denk ik. Hij kijkt met kunstenaarsoogjes naar de tuin. Hij tekent planten over. Het serrehuis. Best moeilijk, maar duidelijk herkenbaar. Een bij, een vlinder. Maar die blijven niet stilletjes in dezelfde houding wachten tot ze vereeuwigd zijn natuurlijk. Moeilijk zeg! Gras, dat lukt ook wel. Zie je't voor je? Af en toe slurpend van z'n glaasje water, ijverig het hoofdje heen en weer slingerend en kijkend naar verhoudingen, kleuren en vormen, doet hij heel erg en nog meer serieus, z'n beste best. Ik smelt vertederd voor de ijver die hij aan de dag legt voor het mooie cadeau'tje dat hij maakt voor z'n broertje. Dàt, moet men later toch doorvertellen aan de kinderen. Dat zijn zo'n mooie verhalen, echt gebeurd. Oké, niet spannend, maar zo lief!
Karin kwam langs. Een digitale vriendin, al jaren lang. Voor de eerste keer een life-ontmoeting. En... geslaagd. Zo fijn! Het leek of we mekaar al jaren kenden... o, ja, natuurlijk, dat deden we dus al... dohhhhhh... We hadden een leuke babbel en het duurde niet té lang voor Elias ook z'n mondje roerde.
De nacht verliep weer op z'n amai-mijn-klak 's. Ondergaan dus. Noemi was er ook dus. En ook zij had wat last om goed te kunnen slapen. Hoewel, het tweede deel van de nacht deed ze't nog goed. Om 7u was ze fris en vrolijk uit de veren. Ik... ik was toe aan pijnstillers. Als ik die neem, blijf ik graag nog een tijd in bed tot die goed werken. Krampen vellen me. De laatste weken spelen krampen hoe langer hoe meer een vervelende rol in m'n leventje. Erik, al vertrokken naar z'n werk, liet het paradijs voor ons, dames in huis. Ze mag zich dus naast me scharen in bed. Slapen zal ik toch niet meer. Ze neemt een letterpuzzel. Een hele mooie die we in een museum kochten en zo'n beetje design speelgoed is, met zich mee. Ze vormt namen en zoekt andere manieren uit dan aangegeven om letters te vormen. Yep, van 's morgens vroeg wordt die grijze massa al gestimuleerd. En toch noemen de kindjes het vakantie bij moeke. Ik hou wel van dat prikkelen. En, zij ook, zo te merken. De body die zij beschildert is helemaal niet mis. We doen hetzelfde als met de broertjes. Bedisselen, denken, uitproberen, oefenen, kortom, goed voorbereiden. Ze is er handig in, merk ik al snel. Ze heeft opgemerkt hoe ik de stof tegen hou als je 'r op tekent en heeft het snel te pakken. Ze gaat vlotjes met de stiften over de potloodlijntjes en heeft haast geen hulp nodig. Fijn zo!!! Na ons ontbijt, zorg ik ervoor dat we van de ene actie naar de ander overgaan zonder teveel stilvallen, want de tijd vliegt en we hadden zoveel plannen. Het lukt me om tussendoor af en toe wat rust te nemen terwijl zij nog één en ander opknapt. We maken muziek, ze danst, beeldt ingestudeerde bewegingen uit op een liedje dat ik ooit maakte. We lezen en komen tja... tijd te kort.
Angel en Loide zien de tekenresultaten van hun telgen. Ze zijn terecht fier! Zelf mag ik nog een portie emoties doorslikken wanneer ik met de post enkele tekeningen ontvang van de kindjes van Tim en Wendy, m'n neef. Zo fijn!!! Ongelooflijk tof. Getroffen tot heel diep van binnen veeg ik een traan vol geluk weg. Dit zijn zo van die dingen die me enorm aangrijpen. 'k Mag echt niet vergeten hen nog een dankmail te sturen. Best vanavond nog. Ja, ik voel wel dat ik achteruit ga. Ik steek het ook bewust niet onder stoelen of banken. Niks struisvogelgedoe. Het is wat het is. M'n haren zijn nog niet zodanig uitgevallen dat ik kale plekken krijg. Maar, spannend is het zeker wel. De haartooi is gekortwiekt, de kapster heeft het geriskeerd. En ik voel me alweer stukken beter op dat vlak. Ik mòet er goed uit zien. Niet omdat iedereen me dat telkens zegt. Maar omdat ik me veel beter voel als ik kijk in de spiegel en mezelf zie, ipv zo'n ocharme-scharminkeltje. Als die korte haren nu zo lief willen zijn om me dat te gunnen, ga ik heel dankbaar zijn.
En al die lieve steuntjes onder gelijk welke vorm dan ook, draag ik mee, heel diep van binnen. Ingemetseld tussen mijn diepste geheime schatten zodat ze ermee versmelten.
Neeeeeee... nee nee en nog eens nee. Ik wil dit niet!
Een mens kan veel wel of niet willen... soms heb je niks in de pap te brokken. Men had me verwittigd. En, oké, ik ging stoer zijn se. Stoer, in de zin van, me erbij neerleggen als 't niet anders kan. Keuze? Bwa, niejet gij... Rug tegen de muur en meelopen of volgen of ondergaan of of of... Met deze chemo was er een kans dat m'n haar zou uitvallen. Maar, er was ook die andere kans. Dat dit echter niet zou gebeuren. M'n gat ja! Al een tijd dacht ik bij mezelf; "o, ja, 'k moet Vera ervan op de hoogte brengen dat, als ze met de chemo begint, ze het enkele dagen op voorhand voelt wanneer het haar zal lossen." Dan heb je namelijk haarpijn. De wortels doen dan pijn. Nu niet om te zeggen dat dit zo erg is, maar toch voldoende om vervelend te zijn. Als ze dus die pijn zou voelen, zou ze weten dat het haar zou lossen. 'k Wilde haar er gewoonweg van op de hoogte brengen. Met die gedachte, kon ik mezelf wat opzij schuiven. Het versterkte bij mij het gevoel wat van: ik voel nog niks, alles loopt deze keer gesmeerd. Tegen Vera heb ik nog niks gezegd daarover. De kans nog niet gekregen, want daarvoor speciaal, ga ik toch niet telefoneren. Waarom haar op stang jagen als 't niet nodig is...?
De laatste week merk ik dat er haren lossen bij mij. 'k Heb het er natuurlijk wel met Erik over gehad. Maar verder heb ik enkel één keertje tegen m'n zussen gezegd dat ik heel erg hoop dat ik deze keer gevrijwaard blijf. 'k Werd toen zelfs effe emotioneel, maar ja, mijn mooie lokken... 'k zou ze wel eens een jaar lang op m'n hoofd zien prijken voor de verandering. Ik ben het haarverlies en de daarbij horende ongemakken echt wel beu. M'n zelfbeeld verandert ook telkens zo veel. Te veel. Maar oké dus, de laatste week was er die verandering. Vanmorgen, na nog maar eens een moeilijke nacht, schrok ik me een hoedje (of sjaaltje) bij het douchen. Plots had ik klotten haar in m'n hand. Geen wortelpijn om me te verwittigen. Haren haren en nog haren. Niet goed! Teleurgesteld. Boos. Ontmoedigd toch ook, ja. Ik had al een afspraak bij de kapper voor overmorgen. Ik wilde m'n haar wat expressiever laten knippen. Tot hiertoe hou ik me aan de afspraak. Maar 'k voel me maar kleintjes.
Gisteren bekeek ik mezelf nog aandachtiger dan anders. Ik zag haartjes op m'n handen. M'n armen en benen. Ik dacht nog: " 'k Zou me moeten epileren. M'n benen ontharen, da's lang geleden, maar jippie, 't wordt nodig." Jaja, 'k weet het wel. Akkefietje enzovoort. Deze keer til ik er zwaar aan. Het vergrootglas er op. Dubieus vergroot.
Erik komt speciaal van z'n werk om me op te halen voor de tandarts. Het moet niet altijd Erna zijn, hoewel ze daar gisteren nog voor belde. Ondertussen is hij alweer terug naar z'n werk. 'k Had dankzij hem een tussendoortje en kon me dus al wat afreageren. Nog geen kale plekken, zegt hij. Dat hij het maar goed in 't oog houdt, want dan moet het er toch helemaal af. Zo spijtig zou het zijn... zo spijtig. Maar eens weer thuis met tandjes die in orde zijn, neem ik geen tijd om te zeuren of kniezen. Straks komen Loide en Angel. Het dekentje moet worden ingepakt op een plezierige manier. Een kaartje moet worden geknutseld. Ik vlieg er in, want het moet klaar zijn. En, me afjagen is geen optie. Het beurt me wel op, dat gefrunnik en gedoe. En straks met Elias aan m'n zij, heb ik helemaal geen tijd om aan kletskoppentoestanden te denken. Vleesklak... zo noemt Erik dat...
