kleinigheidjes
komen en gaan
09-05-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.lente ijver
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Zaterdagvoormiddag.  Het loopt tegen 11u.  Het typen gaat wat moeizaam, maar ik weet wel hoe het komt.  Da's trouwens niet erg vind ik.  Deze morgen heb ik na 7u nog een morfinepil genomen.  Niet dat de pijn ondraaglijk was, maar op den duur werkt dat geknaag op m'n gemoed.  Zo de dag beginnen is niet jedàt.  'k Heb al wel meer ondervonden dat als ik zo'n pil na 6u 's ochtends inneem, ik de dag moeilijker start dan gewoonlijk.  Omdat ik in bed lig, blijf ik dan te slaperig en sta ik dikwijls wat te laat op om m'n andere medicijnen in te nemen.  Ik neem die natuurlijk wel in.  Maar... zou ik die pil niet geslikt hebben, zou het ook veel langer duren voor de andere hun heilzame werking voelbaar wordt.  Nadien pluk ik daar de vruchten van.  Dus, wat later dan gewoonlijk ontbeten en medicatie ingenomen, maar na dat ontbijt had ik een energieboost.  Dan moét ik gewoon.  Er is geen ontkomen aan.  Erik teent naar de badkamer voor zijn ritueel.  Ik begin de keuken op te rommelen en zie ditjes en datjes die ik anders niet zou oprommelen, maar doe dat nu wel.  Ik neem daarna een dweil en veeg de keukenvloer.   Als Erik beneden komt, verwittig ik hem: 'Niks zeggen, ik weet wat ik doe.  En, weest gerust, ik ga seffens zeker en vast zitten.'  Hij weet ondertussen, dat ie dit wicht gerust moet laten en trekt met een boodschappentas naar de winkel.  Da's het juiste op zo'n moment.  Onderbreek me niet, laat me gewoon doen.  Wat ben ik content dat hij daaraan ondertussen kan toegeven.  En nu, zit ik hier, met m'n kop thee en voze vingers.  De huid voelt geraspt aan, maar da's normaal als ik even met water ben bezig geweest.  Sinds één van de vorige chemo's, blijft dit euveltje, samen met nog enkele anderen me trachten het leven wat zuurder te maken.  'Saluut', denk ik bij mezelf.  'k Weet het en onderga gewoon.  Straks is dat over.  Het belangrijkste is, dat ik ervoor moet zorgen geen wondjes op te lopen.  Maar als ik de keuze mag maken, kies ik eerder voor dit ongemak dan voor een chemo waarbij je niks kan proeven en moet overgeven.

De muziek staat op jazz.  Dat gaat me ook goed af.  Ik ben in een jazzybui, wat voor mij betekent dat het best wel eens een heel aangename dag zou kunnen worden.  Na het prachtige weer van gisteren is voor vandaag minder goed weer voorspeld.  Gisteren heb ik haast de hele dag in de tuin gezeten.  In topje en korte broek.  Erik heeft de spade kapot gemaakt in z'n tuin-ijver.  Het repareren verloopt moeilijk, maar hij blijft er mee in de weer tot de job geklaard is.  Af en toe onderbreekt hij z'n werk om samen te overleggen hoe we de tuin verder zullen afwerken hier of daar.  Dat overleggen is nog het  leukste vind ik.  Mini minivergaderingetjes lijkt het wel.  Onze huisdiertjes, de meesjes lijken gewend te raken aan ons en durven al makkelijker op- en afvliegen terwijl we dichter bij hun huisje zijn.  Eventjes kan ik eentje van dichtbij goed bekijken.  Hoe mooi, die lijntjes op het lijfje, wit en donker en dan de tekening op borst en hoofdje.  Het zijn mooie vogeltjes.  Wanneer Erik de compostbak wil verplaatsen -wat een heel karwei is- strooit hij het gerotte afval over de grond.  Dikke, grote aardwormen kronkelen overdonderd door deze plotse overrompeling chaotisch over de grond.  Wij gaan opzij en houden ons rustig, zodat de vogeltjes even naar het viersterren restaurant kunnen voor een heerlijke dis.  Zalig om te zien.  Tjonge, pieren op deze manier gepresenteerd, krijgen ze niet zo dikwijls aangeboden.  In Thailand zijn we wel eens tijdens een wandeling op een plaats gekomen waar ik honderden pieren zag kronkelen.  Toen had ik ook graag gebleven in de hoop veel vogels te zien genieten.  Gisteren was een typische thuisdag, maar heel gezellig, net door die leuke dingen.

Donderdagmiddag was heel wat anders.  Afspraak bij Greetje thuis.  Hard werken geblazen.  En plezier?  Ja natuurlijk datte!  Met hopen zelfs.  We waren compleet, wat de zussen betreft.  En ik...  Ik was weer lekker mezelf.  Ik wilde iets constructiefs doen.  Een simpel liedje wil ik meertonig kunnen zingen met ons vijven.  Voor drie gaat het, daar we er toch al wat ervaring mee opdeden samen.  Lang geleden wel, maar toch.  De andere twee plus Sinita, hebben daar niet zo'n ervaring in.  Hoewel Sinita een bijzonder mooie stem heeft én kan zingen is het voor haar zeker wennen.  Zet daar ons Greetje en Patricia bij en er is leute.  Zij hebben altijd al meer problemen gehad om de juiste toon te vinden.  Ze kunnen het hoor.  Maar ze moeten zich daarvoor net iets meer inspannen dan dat ik gewend ben.  Als zij een andere melodie horen, laten ze zich allengs meeslepen en verschuift hun melodie tot ze één is met die andere.  Giechel giechel...  En toch weet ik dat het gaat lukken.  En, ik weet dat ik dat zal meemaken ook.  Heel misschien, als het lukt, nemen we het een keertje op en zet ik hier een link.  Maar dat zal nog wel effe duren.  'k Had nogal wat van mezelf gegeven die middag en was helemaal opgebrand toen Erik me kwam halen.  Dus, eens thuis was ik heel stillekes, heel rustig, heel gedwee.

Vandaar misschien dat ik vond dat ik deze morgen wel eens een beetje energiek tegengewicht mocht leveren...

09-05-2015 om 11:40 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
07-05-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nello en Patrache
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Net belde Erik me.  Hij geeft er op z'n werk de brui aan voor de rest van de dag.  Hij komt dus naar huis en vanmiddag eten we gezellig samen.  Hoeft niks speciaals te zijn, maar het gegeven op zich maakt me zo vrolijk als een klein kind met een nieuw speeltje.  Hij moest het eens lezen.  Hem, vergelijken met een speeltje...  Dat maakt alleszins dat we weer een lange week samen thuis zullen zijn.  Hij moet z'n educatief verlof opnemen alvorens de avondschool eindigt.  Daar hij nog maar twee studiedagen heeft, kan het niet wachten.  Ladies and gentlemen, thisss izzzzz... The Good News Show!!!

'k Ben een beetje onuitgeslapen wakker geworden en heb toch maar eerst m'n badkamerritueel gehouden alvorens naar beneden te gaan.  Dikwijls laat ik dat ritueel voor wat later, als ik in zo'n modus wakker word.  Dat maakt dat ik redelijk vroeg opgeruimd en goedgeluimd in m'n schommelstoel zit te lezen.  Helemaal in m'n boek gekropen, beleef ik het verhaal mee.  Fantasie is iets wonderbaarlijks.  Ik benijd mensen die dat niet hebben, echt niet.  En, het is voor mij een hele goeie manier om dat mindere ochtendgevoel te vergeten.  Meestal voel ik me dan al snel veel beter.  Vandaag, wordt sowieso al een leuke dag, daar ik straks m'n zussen zal zien en vooral horen.  De gitaren gaan mee, de kelen worden gesmeerd en we zullen es kijken of er na het tateren eindelijk ook eens iets constructiefs wordt gedaan met muziek.  'k Heb er al dikwijls naar getracht, maar meestal verloopt het meer op leute-rond-het-kampvuur-achtige toestanden.

Wellicht ben ik nog wat vermoeid van gisteren.  Angel en Loide kwamen me al vroeg halen.  Noemi, m'n kleindochtertje zou deelnemen aan de musical 'Nello en Patrasche'.  Een schoolgebeuren.  Tuurlijk wilde ik dat wel meemaken.  We kwamen maar net op tijd, maar vonden nog een zitplaats.  Er waren zes Hobokense scholen aanwezig die ook deelnamen.  Hoewel het helemaal niet was wat ik verwachtte, is het altijd heel aangenaam om kinderen het beste van zichzelf te zien geven.  Het Nello en Patrascheverhaal werd verteld.  Ondertussen werden foto's of tekeningen getoond en tussendoor werd het verhaal onderbroken door één van de scholen die een liedje kwam zingen over het verhaal.  Enkele bejaarde mensen (enfin, zo leek het toch) hadden alles in mekaar gestoken en het de kinderen gaan aanleren.  Maar het verschil tussen klassen die er meer tijd hadden ingestoken dan anderen, was heel merkbaar.

Loide kon niet mee, ze had een afspraak met de gynaecoloog.  Zo spijtig.  Angel was er natuurlijk wel bij.  En hij wist maar al te goed dat het bij mij enorm zou kriebelen, gezien mijn verleden.  'k Heb nog een partituur met verschillende van de liedjes gevonden.  Misschien kan ik daar nog wel wat mee aanvangen voor m'n kleindochter, die zo graag en veel zingt.  Na afloop mocht Noemi's schooltje nog twee liedjes speciaal brengen voor de aanwezige ouders.  Ze waren de enigen die toch een basischoreografie toonden tijdens het zingen én gekleed waren naar de tijd en spirit van het verhaal.

Biebie, met leica in de hand hoopte op z'n minst één nummertje op te nemen in toonbare staat.  En, het leek min of meer te lukken.  'k Dacht dat het heel leuk zou zijn voor Loide, die het had moeten missen.  Dus, thuisgekomen bij Angel, zette ik het direct op de computer.  De kinderen én mama vonden het uiteraard erg goed.  Later, toen ik weer thuis was, in m'n eigen stekje, prutste ik wat met het fotoapparaat.  En prutsen zou ik beter laten.  Heb ik toch wel het filmpje verwijderd zeker.  Kieken toch!  Maar goed dat ik weet dat het niet echt verloren is.  Ik kan het nog terug halen bij m'n zoon.  Dikke chanse!  Ik heb nog wel een verschrikkelijk mislukte foto, die ik kan tonen.  Zelfs zo'n miskleun kan voor een prettige herinnering zorgen.

't Was toch maar weer zo'n fijn dagje...  Zorgeloos, en ook al lijkt het zo gewoontjes.  Dat is het niet.  Voor mij, is zo'n dagje een groot geschenk met een grandioze grote, mooie strik versierd.

07-05-2015 om 10:44 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
05-05-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.gekapt
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Het is duidelijk.  Meer pijn vraagt om meer pijnstillers.  Die 'tussendoortjes' zijn nu toch al haast twee weken een constante.  Bovendien was ik zondagavond vergeten m'n morfinepleister te vervangen.  Dat moet elke drie dagen.  Zo'n nieuwe pleister heeft 12 uren nodig alvorens te werken.  Maar, wanneer je een pleister verwijdert, blijft ook deze nog 12 uren nawerken.  Zo overbrug je telkens een zekere grens.  Als je dus een beetje te laat je pleister verwijdert, heb je nog een overbrugging.  Maar 24u later, da's natuurlijk wat veel gevraagd.  Ik was in de namiddag al ongemakkelijk.  Het ging me niet zo goed af en ja, m'n lichaam knaagde.  Plots schoot het me te binnen...  Die pleister...!!!  Om 18u, dus haast 24u te laat, heb ik een nieuwe gekleefd en de oude verwijderd.  Het heeft me een ongemakkelijke nacht bezorgd.  Maar nu is alles weer oké.  Ik moet beter opletten, want wachten tot ik pijn heb is natuurlijk niet wijs.  Des te beter heb ik de volgende nacht geslapen natuurlijk.  Da's yin en yang.

'k Ben naar de kapper geweest.  M'n zachte babyhaartjes staken me te veel.  Het korte haar staat me wel.  Erik vind het ook mooi.  Hij zou liever hebben dat ik het heel kort hou.  Maar té kort is niet goed.  Ik heb nogal een diepe uitgroei aan m'n voorhoofd en dat vind ik niet geslaagd.  De lengte van m'n haar moet minstens die diepte bedekken.  Het was een aangenaam enthousiast weerzien met m'n Roemeense kapster.  Zij laat haar haren groeien en als je ziet hoe lang het wordt op een jaar tijd, sta je toch versteld.  Ik alleszins toch.  Toen ze m'n haren waste en ik haar vertelde hoe goed dat deed, kreeg ik een extra hoofdmassage.  Dat deed goed zeg!  Hoewel ik het vrij moeilijk vind om dan stil te blijven zitten.  Maar ze nam er helemaal de tijd voor.  Zo superlief!  En het resultaat mag er zijn.  Een mooi verzorgd hoofd geeft me toch maar een aangenaam gevoel.  Geen pieken meer.  Het hoeft helemaal niet volledig in de plooi, maar die onverzorgde puntjes stoorden me.

Hoewel er nogal wat buien werden voorspeld, scheen de zon in de namiddag.  Er schoven af en toe wat wolken voorbij, maar de zon liet zich beslist niet buiten sluiten.  Dus heb ik me nog een uurtje buiten gezet met m'n e-boek.  Toen Erik thuis kwam van het werk, is hij nog een tijdje rustig naast me komen zitten.  Avondschool op maandagavond.  Dat wil zeggen, niet te lang treuzelen.  Maar een kwartiertje rust kan er beslist af.  Ondertussen vertelde ik hem het poezenverhaal dat ik vandaag mocht meemaken.  Ik was binnen en hoorde luid kattengejank.  Toen ik ging kijken, zag ik de twee bekende burenpoezen met mekaar vechten.  De witte pluizen (ze zijn allebei wit, maar de ene veel zwaarder dan de andere) vlogen in het rond.  De grootste bolde haar rug en bleef standbeeld-stok-stijf-stil staan, terwijl de kleinste ook roerloos bleef, maar meer in een onderdanige houding.  Hun koppen op amper één cm van mekaar verwijderd.  De kleinste bewoog enkel haar hoofd, op den duur.  Ze keek naar overal behalve haar kompaan.  Heel bewust keek ze niet in de ogen van de dikkerd.  Die dikkerd bewoog niet.  Geen haartje zag je bewegen.  En dat, minuten lang.  Ik was zo geïnteresseerd dat ik het dringende toiletbezoek waar ik aan toe was, uitstelde.  Misschien dat het me daarom nog veel langer leek, maar ik werd stilaan ongeduldig.  En die twee bleven daar zo maar staan.  En dan, na die lange tijd dus, bewoog de dikkerd in slow, very- super-slow motion.  Het hoofd bleef op korte afstand van de kleinere, maar ze verzette heel langzaam eerst de ene poot, dan de andere.  Even traag keek ze dan uiteindelijk in de richting waarin ze zou verdwijnen.  De rug bleef gebold, haar lichaam heel geconcentreerd langzaam bewegend ging ze weg.  De andere negerend.  Toen dikkerd weg was, ging de kleinere de andere kant uit.  Behoedzaam, toch, leek ze me wat onzeker.

Kattenhiërarchie...  in mijnen hof...

05-05-2015 om 12:14 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
03-05-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.planckendael
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Eeuwen was het geleden.  Nou, voor zover 18 jaar eeuwen lijkt...  Maar zoiets moet het toch zeker zijn geweest.  Angel neemt jaarlijks een abonnement bij de zoo.  Een goed iets om regelmatig te doen met je kinderen, zo'n zoobezoek.  Bij het abonnement krijg je dan enkele voordelen en daarbij zitten twee vrijkaarten voor Planckendael.  Best leuk natuurlijk.  Elk jaar weer, vindt hij wel iemand om die kaarten cadeau te doen.  Dit jaar waren wij aan de beurt.  Het liefst zou ik ons bezoekje samen met hen gedaan hebben.  Maar dat zou wellicht te vermoeiend zijn.  De kleinkinderen putten een enorme hoeveelheid energie uit kleine dingen wanneer ze naar zo'n plaatsen gaan.  Er staan wel banken, maar dan zouden zij teveel tijd verliezen omdat ik telkens moet rusten tussendoor.  We zijn dus onder ons tweetjes gegaan.  Een waterzonnetje probeerde de wolken meester te worden.  Af en toe lukte het, wat zorgde voor een aangename temperatuur.  Geen wind, of haast geen wind.  Kortom, de omstandigheden waren ideaal.

Drie uren hebben we rondgedoold.  We hebben lang niet alles gezien of gedaan.  De vraag is, of dat wel hoeft, 'alles doen'?  Natuurlijk niet!  Eén ding moet liefst wel, en dat is genieten.  Geen probleem.  Daarin ben ik best fenomenaal als ik m'n bescheiden mening mag schrijven.  Snel snel, had ik een flesje water gevuld.  Een chocolade wafel en nog twee pakjes droge koekjes en twee bananen bij mekaar geschraapt.  Ik was wel m'n paracetamol vergeten bij te vullen.  Dom dom dom.  Maar, goeie plantrekker die ik ben, heb ik dan maar wanneer het me teveel werd, een extra morfinepil genomen.  Daarvan maak ik zeer zeker geen gewoonte.  Maar als oplossing kan het wel voor een keer.

Alle dieren (waaronder ook het specimen 'zoogdier mens') waren interessant om te observeren.  Toen we aan een tafel plaats namen om iets te eten, vertelde Erik dat het natuurlijk niet anders kan, maar toch, dat de vele kinderen voor een te grote drukte zorgden.  Dit moet toch belastend zijn voor de dieren.  Trouwens, voegde hij er aan toe, de natuur vraagt stilte.  En daarin kan ik hem enkel maar beamen.  Maar op een plaats als deze stoorde het mij niet in het minst.  Op plaatsen als De Hoge Venen bijvoorbeeld zou het me zeker wél storen, wanneer mensen lawaai maken, terwijl je vogels observeert, of daar waar je de natuur wil beleven.  Weinig mensen voelen dit zo aan, spijtig genoeg.  Ik, daarentegen, zei dat ik het zalig vond om hier in Planckendael, kinderen te horen wenen en me geen zorgen te hoeven maken.  De ouders hun verantwoordelijkheid, die ik telkens weer zag opsteken als er iets mis liep.  Maar tja, inderdaad, het moet gezegd dat sommige mensen op zulke plaatsen menen te moeten schreeuwen om iets te zeggen of om te willen opvallen wellicht

Het deed zo goed!!!  Planckendael.  Pinguïns, uilen, miereneters, buffels, reeën, leeuwen, patrijzen, gieren, hoenders allerhande, apen, zebra's en noem maar op.  Teveel om allemaal op te sommen.  Allemaal met veel te weinig ruimte.  Allemaal beperkt.  Allemaal hun vrijheid ontnomen of zelfs geboren in gevangenschap.  Omdat wij, mensen, hoogste in de hiërarchie der natuur? zouden kunnen zien, of leren? of genieten van hen, over hen.  O ja, juist.  We kweken.  Zodat de dieren de wij uitmoordden in het wild, niet zouden uitsterven.  God? WatZijnWeTochgoed!!!  Misschien, heel misschien... durf ik te denken...  is dit wat we nu de natuur op z'n minst verschuldigd zijn.  De dieren die daar zijn, een goed onderkomen geven.  Hen goed te verzorgen.  Maar vooral, onze jeugd te leren, hoe je respectvol met de natuur omgaat.

'Ik mag dan al kanker hebben.  Maar, de mens op zich is één grote kanker!'  denk ik wat treurig.  Mag het einde van m'n blog voor een keertje in mineur?  Of, zou ik toch maar eindigen met het gegeven dat deze dieren, buiten, in hun beperkte toegestane plaats, me een enorme kick hebben gegeven...?

03-05-2015 om 11:58 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
02-05-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.1 mei - ps
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Meestal schrijf ik m'n blog als ik uitrust.  Ik mag dan wel niet te moe zijn.  Soms moet ik echt onderuit.  Soms niet en dan durf ik makkelijk plaats nemen om m'n blog bij te werken.  Dat is het leukst.  Alles nog eens op een rijtje zetten.  Het herinnert me ook aan de korte periode dat ik naar de chiro ging.  Beurtelings werd verwacht dat een kind van de groep een dagverslag schreef over de activiteiten die we deden.  Nu, jaren later, denk ik, dat zo'n verslag werd verwacht bij de leiding als een soort van controle.  Onze leiding -die misschien niet graag schreven ofzo- loste dat op deze wijze op.  Ik schreef zo graag dat ik me regelmatig opgaf voor deze job.  Eén van de weinige dingen die ik echt graag deed bij de chiro.  De gezamenlijke activiteiten vond ik maar stom.  Verplicht pret maken, kan -en kon toen ook niet- in mijn ogen ook maar enige vorm van vermaak bieden.  Nu doe ik nog steeds hetzelfde eigenlijk.  Schrijven over wat was en wat ik deed of wat zou kunnen...

Gisterenmiddag voelde ik me goed.  Het nemen van een morfinepil tussendoor kan me echt wel een portie energie geven.  Dan kan ik tenminste eens wat doen.  Erik en ik begonnen onze tuin te overzien en we bespraken nog enkele mogelijkheden voor het verder bewerken.  Achteraan hebben we een opgehoopte berg met zand.  Dat zand is door de weersomstandigheden erg hard geworden en staat ondertussen weer vol met onkruid allerhande.  Op m'n gemak wilde ik het onkruid gaan wieden.  Op het eerste zicht zou dit een job worden van toch enkele weken, rekening houdend met mijn tempo.  'k Had al wel eens overwogen te vragen aan m'n zussen of we dit samen eens zouden kunnen doen.  Maar telkens ik iemand van hen zie, vergeet ik het te vragen.  Tja, we babbelen over zoveel andere dingen...  Oké dus, ik begon er aan.  Tegen Erik zei ik dat hij niet moest helpen.  Hij is meestal met heel andere zaken in de weer en dit wilde ik nu toch wel graag voor mijn rekening nemen.  Maar ik zag z'n blik.  De bekende Erik-blik.  Zo van: dit is niks voor jou, je gaat je te erg vermoeien en dat wil ik niet.  Ik stelde hem dus gerust dat ik het echt wel kalm aan zou doen.  Voor ik het besefte was hij mee in de weer.  Nogal wat trossen onkruid en grashoopjes kreeg ik zonder hulp niet uit de grond.  Het zit allemaal zo stevig geworteld.  Eigenlijk was z'n hulp heel erg welkom.  Ongeveer een half uur heb ik dit uitgehouden.  Dan daverde ik op m'n benen.  Het ging niet meer.  'k Was zo leeg als wat.  De zon bleef van de partij.  Dus heb ik me in de ligstoel in de tuin gezet.  Erik heeft verder gewerkt alsof de tuin in orde moest zijn tegen de avond.

Hard gewerkt, maar de tuin lang nog niet klaar.  Hij besloot dat het genoeg was geweest.  Het liep al tegen 18u.  Overschot van  het lekkere stoofvlees dat Angel een tijd geleden bereidde uit de diepvries gehaald.  Frieten gebakken (ook diepvries) en het avondeten was snel klaar en lekker bovendien.  Hoewel m'n gehavende kaak  het eten bemoeilijkt, ging het er goed in.  Merels en mezen vlogen nog dikwijls heen en weer, tsjirpend en zingend.  Ik nam de gitaar nog eventjes ter hand.  Niet lang, want oei, die rug...  Maar vandaag had de dag een echte vakantie spirit en zorgt daarom voor een voldaan gevoel.

's Avonds voor de tv.  Boek in de hand na het zien van een film.  Want slapen gaan zonder lezen, is als slikken zonder kauwen.  Of zoiets...

02-05-2015 om 10:45 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
01-05-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.1 mei
Eén mei.  Dag Van De Arbeid.  Dat vier ik niet echt, maar ik sta er dan toch altijd wel even bij stil.  Eens nadenken over hoe 'we' het vroeger hadden.  Hoe zwaar het leven was, 100 jaar terug, of langer.  Rechten die we ondertussen hebben kunnen opbouwen.  Proletariaat door rijken gehaat???  Of begeerd voor de te verrichten arbeid waarvoor zij zich absoluut niet wilden inspannen, maar verder geweerd.  Wat wij, blanken trouwens ook deden (en nog doen) tegenover landen wiens ertsen en andere rijkdommen we op die manier hebben ontnomen van hun inwoners.  Overdrijf ik?  In mijn ogen niet.  Ik vind het nodig om daar regelmatig bij stil te staan.  Er met onze jongeren over te praten, zodat zij op hun beurt leren alles en iedereen te respecteren.  Zodat zij leren dat rijkdom veel meer is dan geld en materieel.

Geen krant vandaag.  Da's goed nieuws.  Zo kan ik me niet laten meeslepen door het lezen van een hoop onvolledige maar in overvloed negatieve en vooral sensatie-gerichte berichten.  Titels van artikels kunnen me soms overrompelen en danig boos maken.  Het verdraaien van toestanden, of moedwillig achterwege laten van belangrijke punten, jaagt me dikwijls genoeg de hoogte in.  Vandaag niet.  Ik hoef me niet te vermannen om de krant terzijde te schuiven.  Wat er niet is, kan men niet lezen.  Ook al overheerst ochtendgrijs.  M'n dag start goed.   Allebei genieten we rustig van ons simpel ontbijt en mekaars stille gezelschap.  Een heerlijke manier om wakker te worden.Tegenwoordig ben ik 's morgens een oud vrouwtje.  Stijf als een hark.  Een lichaam dat aanvoelt of ik de dag voorheen heel wat krachtinspanningen zou hebben gedaan.  Wat helemaal niet waar is.  Integendeel!  Maar rustig bewegen.  Rustig in de dagelijkse flow geraken, doet goed.  Vandaag kan dat samen met Erik.

Gisteren had ik een formidabel fijne dag.  Ten eerste zorgde de Gabrielstress die wegviel al voor een  fantastisch gevoel.  M'n kleinzoon is oké.  Terug thuis, maar vooral oké!  Hij speelt, grapt en maakt weer ruzie met z'n broertje over domme dingen, maar vooral omdat kleine broer ook een deugnietje is.  De ouders, mijn zoon en schoondochter kunnen terug zuchten over minder belangrijke -zelfs leuke- dingen, zoals kinderen die lawaai maken.  En ik?  Greetje, m'n zus haalt me op.  Spijtig genoeg komen twee zussen niet opdagen op het laatste nippertje.  Maar Patricia, m'n oudste zus, wél.  Ook Els is thuis.  We maken pret over de onnozelste dingen.  We lachen met onze ouderdomspijntjes.  We lachen om en met mekaar.  Als we later in de voortuin wachten op Erik, die me komt ophalen, zwaaien we naar de voorbijrijdende chauffeurs die naar ons staren.  Tja, het is enorm leuk om verschillende reacties te zien.  We zingen 'vrolijke vrienden' al wiegend.  En hopen op één of ander publiek dat eventueel onze inzet op prijs zou stellen.  Doch, dàt blijft achterwege, maar zorgt voor nog meer fantasierijke pretjes.  Gelukkig laat Erik op zich wachten.

Natuurlijk komt hij toch nog wel opdagen en op weg naar huis zit ik nog lekker overvol goede energie.  Ik vertel, en vertel, en vertel.  En hij...?  Hij glimlacht en luistert natuurlijk...


https://youtu.be/QFBAkgQcIFs

01-05-2015 om 13:16 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
27-04-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ongerust
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Heel nieuwsgierig wachten we af of ons kleinzoontje Gabriel morgen uit het ziekenhuis wordt ontslagen.  Het enige ontslag dat ons lief is.  Sinds donderdag is hij daar al, vandaag is het maandag.  Straks bellen, dan weet ik meer.  Indien nodig ga ik hem morgen zeker nog eens bezoeken.  M'n zoon en schoondochter zijn zeer verantwoordelijke ouders.  Maar toch kan m'n zoon geen vrij blijven krijgen van z'n werk om zowel de kleine zieke als de twee gezonde kindertjes mee op te vangen.  Tot hiertoe deden ze het zonder enige hulp.  Veel zou ik niet kunnen doen, maar ik denk altijd maar dat ik hen toch een beetje zou kunnen helpen verlichten.  Even zus en broertje opvangen om de ouders op rust te laten komen.  Loide is tenslotte 7maanden zwanger.  Nee, dit is beslist niet leuk.

Vandaag kwamen m'n zussen op bezoek.  De afspraak was al een keertje verzet vandaar dat ik het liet doorgaan.  Anders was ik met de fiets naar het hospitaal gereden.  Ons gebabbel heeft me niettegenstaande voldoende afgeleid en ook effe weer een fris hoofd bezorgd.  Het was zeer aangenaam.  We installeerden ons in de tuin.  Het weer zou frisser worden, maar de zon bleef hardnekkig door de wolken dringen en een uurtje of twee was het heerlijk warm in de tuin.  De merel die al heel wat stukjes touw uit onze tuin haalde om haar nest mee te verstevigen hield ook m'n zussen in de ban.  En de poes van de buren die er steeds op uit is de merel haar leven te verkorten, kreeg van onzentwege de kans niet.  De moordmachine werd tijdig gestopt zodat merel haar kroost groot zal krijgen zoals de natuur verlangt.  Poes krijgt eten van haar mensenmeesters en hoeft dus niks te doden.

Nog efkes de gitaar boven gehaald, maar 't gaat me niet goed af.  Wat pijn in m'n rug zorgt ervoor dat ik niet lang in dezelfde houding kan zitten.  Dus kruip ik maar weer in de zetel onder een warm dekentje.  Da's nodig want ondertussen is het alweer knap koeler dan daarstraks.  En vanavond, dwalen m'n gedachten weer naar Gabriel.  Hopelijk vinden de dokters snel wat er scheelt en nog hopelijk'er' mag hij snel naar huis!

27-04-2015 om 20:27 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
25-04-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.rust
Klik op de afbeelding om de link te volgen
M'n echtgenoot was deze week thuis.  Ons ritme hing dus enkel en alleen van onszelf af.  Hoewel...  hier en daar toch met enkele dingen rekening moet worden gehouden.  Op aanraden van de dokter, ging ik naar de tandarts.  Er moet nog heel wat verzorging aan m'n tanden gebeuren alvorens de beruchte baxters te kunnen krijgen om botkanker tegen te werken.  Tja, ik had dan ook verstek laten gaan de laatste jaren.  Sinds m'n eerste kanker was ik niet meer naar de tandarts geweest.  Witte-jassen-moeheid noem ik dat.   Een belangrijk syndroom dat niet zomaar over het hoofd mag gezien worden.  'k Had natuurlijk helemaal niet verwacht dat m'n tanden er zo erg op achteruit waren gegaan.  Bon.  So be it.  Ik ben god-de-moeder niet en zal me dus moeten houden aan de wetenschap die de dokter me voorlegt.  De baxter zal nog moeten wachten tot juli.  Eerst een hele resem tandartsbezoeken plegen.

De lente heeft al voor enkele vreugdesprongetjes gezorgd.  Ik ben helemaal niet van zin om dit seizoen aan me voorbij te laten gaan.  Een eerste fietstochtje werd voorzichtig gemaakt.  Al snel gevolgd door een volgende.  Een wandelingetje in het Middelheim is altijd de moeite waard.  Zelfs een wandelingetje in de kalmthoutse heide.  Het geeft me veel voldoening.  Geen verkeer te horen.  De stilte van de natuur.  Vogels, een eekhoorntje, spinnen, slakken, een konijntje.  Bloesem en licht-nieuw-groene blaadjes aan bomen en struiken.  Oud wordt vervangen door nieuw.  Zo gaat het met planten.  Ook met mensen.  Alleen...  als je zoiets zegt over mensen, zeg je dat respectvoller, of je wordt er op na gewezen.  Maar in mijn ogen is het net hetzelfde.  Bij zo'n wandeling kan ik altijd m'n gedachten beter ordenen.  Dan word ik een beetje zen.

M'n kleinzoontje ligt in het hospitaal.  Men vreesde iets ergs, maar gelukkig werd hersenvliesontsteking uitgesloten.  Oef!!!  Hij is aan de beterhand nu.  Dank Je Wel, denk ik heel bescheiden bij mezelf, 'Het' of 'De' bedankend voor het prille leven dat mag doorgaan.  M'n zoon en schoondochter moeten heel wat angsten hebben uitgestaan op het moment dat het slecht ging.  Maar dat moment is gelukkig voorbij.  Zelf kan ik ook terug weer ontspannen.

Rustig.  Ontspannen.  Ook al wordt het weekeinde grijs.  Grijs is ook mooi... 

25-04-2015 om 17:31 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
19-04-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.druk weekeinde
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Afgelopen vrijdag kregen we dan maar officieel het verdict.  'k Kan het niet geloven.  'k Kan het niet vatten eigelijk.  Er zit dus blijkbaar een gezwel in m'n botweefsel in m'n rug.  Blijkbaar, is het groter geworden dan enkele maanden geleden.  En, nòg meer blijkbaar, heeft het slechte cellen.  Meer uitleg heeft een mens niet nodig natuurlijk.  Maar toch... is en blijft het moeilijk te vatten.  Ik moet een afspraak maken met de tandarts omdat m'n tanden in goeie staat moeten zijn als ik baxters moet krijgen om deze nieuwe kanker zoveel mogelijk tegen te gaan.  Naar het schijnt valt het helemaal niet mee, als je die baxters krijgt en er moet een tand getrokken worden...  Weet ik veel...  ik schrijf maar wat de dokter me zegt.  M'n chemo wordt ook weer aangepast.  Het wordt ene op basis van hormonen en de bijverschijnselen zouden meevallen.  Men heeft me beloofd dat ik m'n haar niet zal verliezen.  Ik zag dat niet zitten voor een derde keer.

Oké.  Leuk is anders.  Maar m'n knauw kreeg ik vorige week al.  Ik was dus gewapend en stond flink in m'n verdediging bij het aanhoren van dit nieuws.  M'n oudste kleinkind kwam logeren en haar charmes werken heel opfleurend.  Wat heb ik een fijn weekeinde achter de rug.  We hebben ons op dames-wijze verzorgd in de badkamer.  Het duurde natuurlijk wel wat lang, maar wat wil je?  Verzorging is belangrijk en moet goed gedaan worden.  We kijken op zo'n moment niet op een minuutje hé.  Zaterdag gingen we naar Wiels in Brussel.  Er werd daar gedanst.  Het was een dans-tentoonstelling van Ana De Keersmaker: Work/Arbeid/Travail.  Waarbij we ons de vraag stelden, vanaf wanneer worden bewegingen 'dans'?  Waar ligt de grens tussen gewoon bewegen en dansen?   Het was alleszins geslaagd.  Daarna trokken we -op Erik's aanraden- naar de koninklijke serres.  Opengesteld voor het publiek.  Groot, de moeite, veel volk, mooi weer, blauwe lucht en goed gezelschap.  Wat meer heeft een mens nodig?  Totaal bekaf reden we huiswaarts.  Toen we Noemi thuis afzetten, mocht ze direct aanschuiven bij de bbq van de buren.  Eens thuis, legde ik me in de sofa.  Uitgeteld.

Zondag.  Nog best mooi weer, hoewel een frisse wind waaide.  Het is tenslotte april, nietwaar...  We besloten eens te fietsen.  Dat lukte aardig.  We reden tot aan het Middelheim park.  Daarna, thuis gekomen, heb ik me in de tuin gezet om te lezen in de zon.  Mijn huid kleurt al knap.  Toch moet ik oppassen met die medicamenten is het eigenlijk niet goed om in de zon te zitten.  Tot hiertoe gaat het alleszins.  Zolang het me lukt niet teveel na te denken over mijn gezondheidstoestand, kom ik de dagen goed door.  Hopelijk kan ik dit nog lang volhouden. 

 M'n glas is nog halfvol!

19-04-2015 om 19:00 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
16-04-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ziekte en onze maatschappij...
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Het lukt wel.  De week wordt doorgekauwd en de emoties blijven onder controle.  Het is vakantie en de kleinkinderen zorgden weeral voor een dikke smile on my face.  Die kindjes kunnen toveren!

Een sociale assistente kwam vanmorgen langs.  's Kijken of ik voldoe aan de normen om te kunnen 'genieten' van een tegemoetkoming van de Vlaamse Zorgkas.  Er komt wat bij kijken.  En tja, ik ben nog niet halfdood.  Ik lig niet te kreunen en -woops- ik kan mezelf nog wassen.  Het valt nog te bekijken of ik dan wel rechten heb...  Hoewel ik vanaf volgende maand nog een ferme financiële snee krijg, want dan zal ik nog 40% krijgen van m'n halftijdse loon dat ik tussen de 2 kankers door verdiende, omdat ik toch zo graag terug wilde gaan werken.  Ik had schrik m'n job te verliezen en bij De Lijn wordt je na 2 jaar ziekte de boot uit gestuurd.  Geen compassie.  Pas, toen ik door kreeg dat ik voor De Lijn nog steeds als zieke werd beschouwd, als ik halftijds in ziekenkas was en tegelijk halftijds werkte, kreeg ik spijt dat ik wel degelijk terug aan het werk was gegaan.  Daardoor heb ik die flater moeten slaan en heb ik financieel ferm wat armslag verloren.  Dank U, werkgever!  Ze kunnen de pot op, wat mij betreft...

Vandaag is Erik jarig, maar spijtig genoeg loopt hij er wat verslagen bij.  Zo spijtig.  Ik heb al afgesproken met m'n zussen.  Ze komen me halen vanmiddag en nu laat ik hem alleen thuis.  Op zijn verjaardag.  Hopelijk kan ik hem overreden om mee te komen.  Misschien... heel misschien wil de mooie hemel wel meewerken.  Dan, lukt het zeker en vast!

16-04-2015 om 12:14 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
14-04-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zalving
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Vandaag, komen de artsen samen.  Ze overleggen met mekaar over eventuele probleempatiënten.  Vandaag hoor ik daarbij.  Tegen m'n zin, uiteraard.  Ik zou liever een voorbeeldige patiënt zijn.  Eentje die geneest.  Maar het is niet zo...  Om heel eerlijk te zijn, moet ik toegeven af en toe tevreden te zijn met m'n dwarse houding.  Hoewel ik mezelf een meeloper zou noemen, ben ik dat lang niet altijd.  Op zulke momenten erger ik beslist de mensen die dit moeten slikken van me.  Als ik daarbij dan nog m'n gelijk kan halen, kan het helemaal niet op.  Dan ben ik koningin te rijk!  Nu, als patiënt, zou ik liever meeloper zijn en braaf genezen door te doen wat de dokters me voorstellen.  Maar mijn wens wordt niet altijd bewerkstelligd.  Ik heb tijd nodig om alles maar weer eens een plaats te geven.  Materieel opgeven kan soms moeilijk zijn.  Mentaal iets opgeven is veel zwaarder.  Beseffen dat je iets niet meer kan.  Beseffen dat je alles kan willen, maar dat het daarom nog niet gebeurt...  is heel wat anders.  Ik wil m'n kleinkinderen zien opgroeien, m'n zonen gelukkig zien zijn met hun vrouw en gezin en bij alles wat ze doen.  Ik wil nog heel wat tijd doorbrengen met m'n man.  Reizen.  De natuur bewonderen.  Boeken lezen.  Muziek maken.  Lachen met m'n zussen en m'n broers.  Dromen.  De bijtjes en vlinders zien fladderen in onze tuin en de merels horen zingen.  Musea bezoeken.  De volgende show van Kommil Foo zien.  Wandelen en de wind m'n kaken voelen strelen.  Van de daken schreeuwen dat ik van het leven hou!  Zal ik nog...?

Vandaag beslist men hoe m'n behandeling zal worden verder gezet.  Wat gaan de andere specialisten denken, kijkend naar de testuitslag?  Wordt er vastgesteld dat er ook botkanker is?  Ik wil er niet teveel mee bezig zijn, maar schuif het maar eens van je af.  De knopjes om die gedachten uit te schakelen ontbreken.  Gelukkig ken ik mezelf wat en heb ik een druk bezette week.  Daarvoor heb ik wel gezorgd!  Gisteravond kwam een bevriend koppel op bezoek.  Elle en William.  Zij is Thaïse, heeft m'n voeten en handen gemasseerd.  Vooral aan m'n handen deed dat goed.  En m'n voeten zullen sowieso wel een betere bloedcirculatie hebben voor een tijdje.  Ondertussen keken we naar onze laatste grote reisfoto's.  Dat was in Thailand.  Het was gezellig.  En vandaag kwam m'n hele goeie vriendin, Sabina langs.  Ik had haar gebeld want wilde niet de hele dag alleen doorbrengen.  Natuurlijk heb ik haar m'n situatie uiteengezet.  Maar we hebben ook vooral over leuke dingen gebabbeld.  Gezellig in de tuin gezeten, in de warme zon.  Genoten.

En zo, heb ik deze week alle dagen wel iets aan de hand.  M'n man is steeds ongerust dat ik me te moe maak.  Maar fysieke vermoeidheid is niet zo erg.  Daar kan je wat aan doen.  Mentale vermoeidheid of diepgang vind ik veel moeilijker te bestrijden en kan ook erg nefast zijn.  Ik wil niet in een depressie belanden.  Gelukkig heb ik, na  bijna 11 maanden thuis, nog steeds veel mensen om me heen waar ik kan op terugvallen.  Dat onderschat ik niet.  Da's een enorme steun!  Ik zeg het hen soms wel.  Niet elke keer wanneer ik hen zie.  Maar ik hoop dat ik het voldoende aangeef en soms zeg ik het echt wel, met woorden.  Ik denk, dat zij zelf niet volledig beseffen wat een grote morele steun ze me bieden.  'k Moet het hier niet te dik uitsmeren want als ze't lezen gaat hun neus misschien wel krullen...  

En, probeer dàt maar eens ongedaan te maken...

14-04-2015 om 22:39 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
11-04-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zucht...
Klik op de afbeelding om de link te volgen
 

 

 

 Nacht.  Woelen.  Niet overdreven, maar toch...  Denken.  Overdenken.  Emoties.  Proberen, steeds maar weer, een positief sterker motief te vinden.  En het lukt.  Dan, wegzakken in een rustgevende leegte.  Eén uur, twee uurtjes.  En dan, doe 'k het nog eens over.  Niettegenstaande ben ik redelijk fris 's morgens.  M'n hoofd gonst.  Nee, geen hoofdpijn, maar emoties in de hand proberen te houden, kan best vermoeiend zijn.  Wenen, boos zijn, lachen... het zijn allemaal gezonde gevoelens.  Een mens hoort ze te hebben, dan pas leef je immers.

Nog geen week geleden zei ik tegen Angel, m'n oudste zoon, die me naar het ziekenhuis reed voor verzorging, dat ik stilaan de moed terug kreeg om het woord 'hoop' te denken.  Terwijl ik het zei, voelde ik, dat het woord uitspreken, ook moed vergde.  Hij begreep me.  Toen we gisteren naar het ziekenhuis reden, vertelde ik het Erik, m'n man.  Maar toen voelde ik, dat het nog twijfelend, doch iets gemakkelijker was.  Ik durfde het echt uitspreken.  Tegen hèm.  Ook hij begreep me.  Gisteren moest ik foto's laten nemen en een ct-scan.  Het was ook de dag voor m'n gewone bloedonderzoek en medicatievoorschriften na overleg met de dokter.  Voor de zoveelste keer, had ik een andere dokter.  Een hele jonge kerel, vriendelijk.  Bovendien was het een type, aangenaam om naar te kijken.  Daar ik eerst de röntgen alsook de scan had laten nemen en toch bijna 2 uren had moeten wachten voor ik bij de dokter mocht, vroeg ik of hij al iets van de uitslag wist.  Het digitale tijdperk heeft z'n intrede gedaan en tijd is wel héél relatief geworden daardoor.  Hij keek op de computer en ik haastte me om  mee te mogen kijken.  De scan viel positief uit.  De longen, geen probleem.  Maar het bloedonderzoek sprak de scan tegen.  Hij ging polshoogte nemen bij een andere oncoloog.  Naar het schijnt geeft de bloedmarker de laatste tijd geen verbetering meer aan.  Integendeel, het ging de verkeerde kant uit.  Nu was het verschil toch wel groot met vorige keer.  Ik zag de cijfers, want keek mee.  Wat wèl op de scan zichtbaar was -blijkbaar al van de eerste keer dat ik gescand ben- is, dat er duidelijk iets te merken is in het botweefsel van de ruggenwervel.  Ik herinner me wel vaag dat de oncologe een hele tijd geleden me vertelde dat ze wat zag in het botweefsel maar dat het wellicht niks was om me zorgen over te maken.  Nu, blijkbaar wel.  Volgende week gaat men beraadslagen en ik zou woensdag terug verwacht worden in de kliniek om het verdict te horen.  En hij, de jonge arts kreeg de eer.  Hij, helemaal alleen, mocht me het fantastische, 'slechte' nieuws voorleggen.  Z'n gezicht sprak boekdelen.  Ik had compassie met hem, want geloof me, da's het laatste dat een dokter wil doen.  Slecht nieuws overbrengen...

"I'm no puppet on a string"  Nee!  Nee! En nog es nee!!!  Dan moet ik weer m'n zoon of iemand anders lastig vallen.  Of Erik moet weer vrij vragen.  Nee-ee!!!  Laat ik kordaat maar uiteraard zo vriendelijk mogelijk weten.  Vrijdag is goed genoeg, dacht ik zo.  De jonge arts kijkt me aan.  Ik kijk hem in de ogen en ga verder: "Van die twee dagen zal ik niet doodgaan zeker hé."  Hij knikt en nogal stilletjes geeft hij toe.  "We zullen het doen zoals jij het wil, je hebt gelijk."  En ik, ik ben niet boos.  Ik ben niks, qua gevoelens op dat moment.  Leeg is misschien nog de beste beschrijving.  Maar naderhand, wanneer we in de auto zitten, dringt alles tot me door.  "Hoop" kan ik nog schrijven, maar niet uitspreken momenteel.  Tranen dringen zich op.  Ik wil niet wenen, ik wil lachen.  Zoals eergisteren, donderdag, bij m'n zus en met m'n zussen.  Dus stel ik voor aan Erik om ergens iets te gaan eten ipv het thuis in stilte te verwerken.  We rijden via thuis -om toch eerst even te kijken hoe de gevelwerken vorderen- naar een horecazaak niet ver.  We zetten ons in de overdadig warme zon op het terras en eten daar iets.  Liever zo.  Yin en yang.  Het helpt wel hoor.  Wat ben ik blij dat ik Erik heb!

'Haaa", denk ik plots.  "Er zàl gebeuren wat moet gebeuren.  Er mag gebeuren wat wil.  Maar dàt, leuke dingen die ik doe of deed met anderen, plezier, kan niks of niemand van me afnemen.  De pret die ik al beleefd heb, zit in me."  Ik krijg het gevoel of ik moet me haasten.  Ik wil nog dit, ik wil nog dat... doen!  Ik wil, ik wil!  En dan neem ik diep adem.  Ik rust effe uit.  Volgende vrijdag komt m'n kleindochtertje logeren.  Dat is zo gepland.  Na een hele lange tijd zonder vrolijke logeerpartijtjes, door m'n gezondheid, was het nu toch gepland, meer nog, beloofd.  Ze is er op verheugd.  Ze kijkt er erg naar uit.  Goed zo!!!  Diezelfde dag zal ik het verdict krijgen.  Verandering van chemo, andere aanpak van medicatie, da's oké...  Maar ik zal/wij zullen moeten verwerken wat er meer aan de hand is.  En die dag, zal ik plezier maken met Noemi en Erik.  We zullen de dag nadien naar Brussel trekken en niks of niemand zal me tegenhouden.

En naderhand, zal niks of niemand het me weer kunnen afnemen...

11-04-2015 om 11:53 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
09-04-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kriebels en emoties
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Verzuchting...  De Lente Is In't Land!!!  Het kriebelt.  Ja hoor, op z'n minst.  Eens ik recht kom, want, zin heb in een wandeling, liefst in't groen, weet ik het.  Ahum... njet, 't is niet voor vandaag.  Alleen in huis, ongemakje hier, pijntje daar, misselijkheidje ginder...  Maar ach, ik kan me ook in de zon zetten thuis.  Ik leg me'r niet bij neer, maar ik ben flexibel.  Gisteren heb ik zelfs de hele voormiddag in de zetel gelegen.  Het was het waard, want naderhand voelde ik me beter.  Dat wil niet zeggen dat ik niks doe.  Als ik even naar boven ga, naar de badkamer, dan profiteer ik ervan om in ene keer de wasmachine te vullen en op te zetten.  Als ik even naar de keuken ga om iets te drinken te halen, ledig ik in ene keer de afwasmachine.  Daarna hijg ik uit in de schommelstoel.  Maar met horten en stoten maak ik het avondeten klaar.  Gisteravond aten we een koude schotel met pasta.  Heerlijk vind ik dat.  En Erik was ook tevreden.  En zo lukt er wel wat.  Gitaar spelen was er gisteren niet bij, maar de vorige dagen heb ik geoefend.

Ondertussen krijg ik her en der weer wat info bij mekaar om nog eens aan de brustenblog te werken.  Ik bedank m'n neef, die zo lief is het één en ander op fb te zetten.  'k Verzamel de boel en zet het in de blog.  Regelmatig krijg ik leuke reacties van de familie als ze nog eens op de blog zijn gaan kijken.  Ik beloofde het m'n engelse familie.  Ik zou het volhouden.  Zolang ik aan info over de familie kom, blijft de blog doorgaan.  Ook een slak gaat vooruit, ja toch.  Daar Erik me nog maar eens heeft uiteengezet dat ik in m'n blogs net iets te weinig links vermeld, zet ik er -bij deze- nu dan die voor de blog in:  brustenblog.  Nu dàt karweitje ook weeral is geklaard, ga ik me in de zon zetten.

Ik lees, lees en lees nog meer.  Men spreekt wel eens over 'boeken verslinden', maar ik heb het gevoel dat de boeken mij verslinden.  Ik kan de verhalen niet lossen.  Ik neem ze overal mee naartoe.  Ze bezitten me, overheersen me.  Dat gevoel krijg ik soms.  En, als het weemoedig wordt, ween ik.  Echte, zoute boekentranen.  't Zou beter zijn, moest ik dat soort emoties onder controle kunnen houden.  Ik hou niet echt van mezelf als ik voel dat een fantast-verhaal het commando in m'n brein overneemt.  Maar toch, kan ik het lezen niet laten.  Net zoals ik dat met muziek ook niet kan.  O, en er zijn nog van die dingen hoor.  'Maar' een mens zijnde, zal het wel normaal zijn zeker.  Iedereen heeft zo z'n 'op' en 'afje', of op z'n engels z'n 'up' en 'down-tje'...

Vanmiddag ga ik naar m'n zus Greetje.  De gitaar gaat mee.  Hopelijk komen er nog zussen, dan kunnen we samen wat muziek beleven.  Samen zingen onder gitaarbegeleiding.  Als er dan tranen bij komen, zullen het er zijn van geluk en plezier.  Emoties?  Laat ze maar komen!

09-04-2015 om 12:12 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
06-04-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een boom te veel...
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Het is paasmaandag.  De rust overheerst.  De tijd genomen voor het ontbijt, maar nu ook weer niet te lang getafeld.  De laatste tijd blijken we op dat moment de zwaardere gesprekken des levens te voeren.  Er wordt gereageerd op krantenartikels.  Er wordt gefilosofeerd.  Onze persoonlijke politieke mening doet ons beiden lichtjes dwalen en mekaar vinden.  Meestal toch.  Steeds weer, besluiten we dat het leven hoe dan ook geleefd moet worden.  Liefst op een zo positief mogelijke manier.  Zucht.  Ingeademd.  Het besluit.  Da's dan het startsein om op te ruimen.

De lucht is grijs.  Veel hemel.  Meer dan anders.  Kingsize, sinds gisteren.  De tuin van de achterburen grenst naast de achterkant van de onze.  Daar staat, sorry, stond een conifeer.  Een hele hoge boom.  Met de storm, niet lang geleden, zal hij dus heel wat wind gevangen hebben.  Daarvan ben ik zeker.  Enkele keren ben ik -toch een beetje ongerust- wezen kijken naar de achterliggende tuinen.  Als een boom met die omvang zou omvallen, zou er beslist bij buren (niet bij ons, maar de anderen) schade zijn.  Ik keek graag naar deze boom omdat die indrukwekkend was.  En... er huisden volgens mij nogal wat vogels en nog heel wat ander leven.  Voor mij een belangrijk punt.

Toen wij onze perenboom hebben gesnoeid en de andere omgedaan, hebben we rekening gehouden met de vogels.  Ik wilde geen pasgebouwde nesten kapot maken en nog minder eitjes en/of jonge vogeltjes doden.  Ik word graag gerespecteerd, maar ik moet ook voldoende respect opbrengen voor al wat leeft.  Zo hoort het.  En zo is het gegaan.  Gisteren, werd de reuze conifeer omgezaagd op vrij primitieve methode.  Gelukkig maar, waren de heren 'leken' zagers (geen boomhakkers, want er werd niet gehakt) toch slim genoeg om stuk per stuk te werken en de boom in delen naar beneden te halen.  Met een elektrische en handzaag werd het karwei geklaard.  We konden het redelijk goed volgen, door het duidelijke zicht dat we hebben.  De schaduw is weg, we hebben meer licht.  Telkens ik een foto van de wolken wilde nemen, stond de top van de boom er mee op.  Het ging niet anders.  O, wat een verschil aan zon en licht waar we meer van zullen genieten.  Maar o jee, de vogels en hun nesten.  Ze waren al zo ijverig in de weer, die te bouwen.  Ik genoot er zo van.

Tijdens ons eerste ontbijt na deze frappante verandering in onze nabije omgeving, is het lichter in onze eetplaats die grenst aan de tuin.  Beeld ik het me in?  Het lijkt me ook stiller.  Ik open de tuindeur even.  Luister naar wat ik graag hoor.  Het is er.  Stilletjes.  Verder weg, zou ik zeggen.  Een beetje mijmerend moet ik er me toch bij neer leggen.  De zaterdagkrant had ik nog niet gelezen en verzet m'n zinnen.  Nou ja... de dood van Steve Stevaert, de vluchtelingen in Syrië, de vermindering van de taks op schenkingen...  Het wekt eerder weer een bevestigend gesprek op tussen Erik en mij.  Tot...

Een merel huppelt over het gras in onze tuin.  Aha...  onderbreek ik mezelf in het gesprek.  'Een merel' zeg ik opgewekt tegen m'n man.  Hij kijkt ook op.  Oef...  die is er dan toch nog.  Hij laat zich niet zomaar vermurwen, de dappere merel.  Enige standvastigheid in het leven mag er zijn.

06-04-2015 om 11:32 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
04-04-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.oei dat buikje
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Oef...  Vanmorgen had ik het weer effe moeilijk.  Maar, als ik dan toch al zoveel pillen moet slikken, neem ik er nog maar eentje meer bij.  Het resultaat is, dat ik me na enkele uurtjes weer fit genoeg voel om me uit de zetel te hijsen.  Telkens weer, zijn de laatste dagen van m'n chemo zwaarder dan me lief is.

De darmen spelen op.  Krampen waartegen ik me niet goed weet te wapenen.  Hoewel...  ik toch wel iets in de pap te brokken heb.  Ik neem al sneller een pijnstillend middel in, goed voor de darmflora.  Enfin, goed tegen pijn in de darmen, da's misschien toch iets beter uitgelegd.  Als die krampen echt door komen, zie ik zwart voor m'n ogen.  Aangenaam is anders.  Ik voel m'n slokdarm toeknijpen, precies of seffens komt m'n eten er uit.  En dan wordt het zwart.  Uitkijken dus.  Maar ik weet tijdig dat het er aan komt en meestal zit ik dan al.  Zo gauw ik kan, vlei ik me tussen twee krampen door in de zetel.  De pijn duurt geen uren hoor.  Het pilletje werkt vlug.  Maar het enge gevoel blijft wel hangen.  Om te bekomen heb ik wel een uurtje of twee nodig.  Dat gezegd of geschreven zijnde, merk ik plots op dat het niet meer regent.  De zon is er ondertussen door gekomen.  Dubbel opgefleurd, drink ik van m'n latte die Erik me voorschotelt.  Oef...  verlost.  De komende week hoef ik geen chemo in te nemen en mag ik chemorust genieten.

Gisteren zijn we nog een keer naar het ziekenhuis gereden om m'n mond te verzorgen.  De wonde is blijkbaar te groot en diep.  Ook nu stel ik vast, dat we nogmaals zullen moeten laseren.  Het is weekeinde.  Zaterdag.  Daar het paasweekeinde is, kan ik maandag niet terecht in het ziekenhuis.  Ik wacht nog even af, maar zal wellicht iemand moeten zoeken die me eventueel dinsdagmiddag naar het hospitaal zou kunnen brengen om me te laten behandelen.  Volgende week vrijdag moet ik alweer naar daar voor onderzoek en voorschriften.  Die drie weken zijn altijd voorbij voor ik het besef.  Maar goed dat ik het bij hou met een kalendertje.  'k Zou dikwijls 'vergeten' te gaan, denk ik, zonder die kalender.

Tussen de lentebuien door, zorgt de zon voor het botten van bomen en bloemen.  Ijverige insecten storten zich zelfs al op de eerste bloemknoppen.  Het jonge gras, fris groen van kleur, geeft me tintelingen als ik in de tuin staar.  De merel, flink in de weer.  Het roodborstje is ook weer van de partij.  Mezen, schreef ik eerder al, vliegen in en uit hun nog onvoltooide nest.  De storm zal wel vele vogelnesten beschadigd hebben, vrees ik.  De specht is ook van de partij.  We zien hem niet, maar horen hem z'n snavel tegen stam of tak hameren.  Al is het nog te koud om me dagelijks in de tuin te installeren, ik kan al genieten van die lentegeluiden.  Als de zon schijnt, gaat de tuindeur open en zet ik me in de zon, maar binnen.  Dan hoor ik al die lentepreludes en is het soms moeilijk om me te concentreren op m'n boek dat ik ondertussen lees.  Mooie muziek heeft me altijd al weerhouden iets anders te doen dan te luisteren met oor en hart.  En Erik noteert dat ik zelfs al een tintje krijg op m'n gelaat.  Jazeker, ik bruin lichtjes door de zon-achter-glas.  Niks mis mee.  Te wit, geeft een ziekelijke tint.  Het oog wil worden gestreeld door een lichtjes getinte huidskleur.  Da's bewezen, want iedereen vertelt me telkens weer dat ik er o, zo goed uitzie.

Krampen of niet.  Bijverschijnselen of niet.  Gelukkig maar, staan die niet op m'n gezicht geschreven.  Ik... zie er GOED uit...

04-04-2015 om 12:51 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
31-03-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.thuis
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Deze week wordt extra rustig.  Door omstandigheden heeft Erik één en ander moeten afspreken.  Daardoor zou hij me niet kunnen ophalen bij Angel en Loide, woensdag.  Hij kan dat wel natuurlijk, maar dan moet hij omrijden en verliest hij veel tijd.  Vooral omdat dan het spitsmoment er aan komt.  Hij zit er niet zo mee, maar ik vind het onnodig.  Toevallig kan m'n zus Greetje, donderdag ook niet komen.  Dat maakt dat ik tot vrijdag geen planning heb.  Da's dus rust in de ware zin van het woord.  Ik kijk er niet tegen op.  Hoewel ik heel graag mensen om me heen heb.  Gisteren heb ik alleszins ferm gitaar geoefend.  Het lukt niet meer vlot.  Ik moet die vingers blijven bewegen, want die zijn zo stram als hout.  'k Heb m'n ringen, die ik altijd draag, van m'n vinger geschoven.  Het lukte haast niet.  Tenen en vingers worden stilaan worstjes.  Raar, telkens ik naar handen en voeten kijk.  Immer heb ik van die benige handen en voeten gehad, maar nu niet meer.  Vooral m'n voeten, lijken stilaan kussentjes te krijgen, bovenop de wreef.  Ik wen er maar niet aan.  Bij wijze van massage, stap ik rond op m'n blote voeten.  Het geeft een heel vreemd gevoel.  Ik doe dat heel traagjes, zodat ik zoveel mogelijk kan voelen.  De huid is erg gevoelig, maar de wondjes blijven gelukkig uit.  Tot hier toe.  M'n mond is wat anders.  Anderhalve week geleden, in het ziekenhuis, heeft men met een laser de wonden geheeld in m'n binnenkaak.  Nu heb ik er weer last van.  Echt last.  Het eten wordt weer moeilijker omdat het pijnlijk is.  Spoelen blijf ik natuurlijk doen.  Daarmee ben ik niet gestopt.  Maar ik deed het geen drie maal per dag meer.  Nu wél dus.  Ik denk dat het beter is om terug een afspraak te maken voor nog een laserbeurt.

Seffes neem ik m'n gitaar weer ter hand.  M'n zus is een tijd geleden begonnen met Dust in the Wind van Arkansas in te oefenen.  Ondertussen heb ik die microbe ook gekregen.  Niet uit jaloezie natuurlijk.  Dat zou pas dom zijn.  Als ik dat nr ook kan spelen, kan ik haar proberen te helpen als ze problemen heeft.  Dàt is het leuke.  Trouwens, ik bedenk en vraag me af, hoe het komt dat ik nooit eerder zelf heb gedacht om dit nr in te oefenen.  En zo zijn er nog heel wat nrs.  Maar nu kan ik eventueel richtlijnen geven, daar waar Greetje moeilijkheden heeft om een vingerzetting onder de knie (of beter, in de vingers) te krijgen.  Raf, m'n neef, heeft me ondertussen ook één van z'n nrs opgestuurd.  Hij heeft het zelfs nog niet op cd staan.  Maar het is een prachtnr.  Ik was meteen helemaal weg van het gitaarwerk.  Hij stuurde me een filmke, om de vingerzetting te tonen.  Zoals steeds lijkt het makkelijk.  Voor hem is het dat wellicht ook wel.  Ik, zal er alleszins een ferm stukske voor moeten knokken om het een beetje goed te krijgen.  Een uitdaging voor mezelf, met die worstenvingers.  Maar ik kan de nrs niet tezamen oefenen.  Lang in dezelfde houding zitten lukt me niet goed.  Met alle pijnstillers die ik neem, krijg ik toch nog teveel last in m'n rug.  Maar, de prestatiedrang is er beslist.  Door Raf ben ik nu erg gemotiveerd om het Kansasnr geleerd te krijgen, zodat ik aan het zijne kan beginnen.  'k Kan me daar best in schikken.  Stimulanskriebels kunnen alleen maar ten goede komen.

Ook al blaast de wind hard.  Voorlopig regent het niet.  Mag ik het toch maar storm noemen?  Het snijden van wind door kieren, geeft een fantastische gewaarwording.  Als ik een suspense film, zit ik alleen in huis.  Kijk ik een beetje zenuwachtig op bij de stormachtige geluiden.  Wat als...?  iets kapot waait?  Wat als...?  het serieuze beschadiging wordt?  Naar Apeldoorn bellen???  'k Ben toch al enkele malen gaan kijken.  Wat hoorde ik nu weer?  Het geeft me een soort interne spanning, maar niet overdreven of al zeker niet onheilspellend.  Iets meer dan een week geleden keek de mensheid goedkeurend lachend naar de hemel.  Een eclips.  De moeite waard!  Hier, in België met moeite zichtbaar wegens bewolkt, maar niettegenstaande...  Ik treur er niet om dat ik thuis geankerd zit.  Ik geniet evengoed van de vele foto's die ik zag van de eclips.  De wind fotograferen is niet nodig.  Die hoor ik...

31-03-2015 om 11:05 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
28-03-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een week in balans
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Nu moet ik toch echt een keer focussen op wanneer ik hoe reageer op m'n chemo.  Sinds ik deze chemo (Capecitabine Accord) neem, hou ik m'n fysieke toestand niet meer bij.  De laatste tijd was ik -hoe moet ik zeggen- gelatener geworden wat dat betreft.  Uit een zekere zin van verdediging tegen emotionele toestanden (maw ik wilde me niet verdiepen, uit schrik om uit emotioneel evenwicht te geraken) had ik een houding aangenomen van; 'ik weet dat er bijwerkingen zijn van chemo in het algemeen.  Ik wil er niet echt meer bij stilstaan hoe ik me dagelijks voel, want dan ben ik teveel met m'n eigen miserie bezig.  Waardoor ik me slechter zou gaan voelen.'  Ik nam afstand van m'n fysieke lichaam voor zover dat kan, als het ware.  Enfin, dat was de beweegreden.  Ik wilde me focussen op 'me goed voelen.'  Dat ging me wel af.  Iemand die m'n blogs regelmatig leest, weet dat ik me vorige week heel goed voelde.  Het kan niet anders dan dat je naderhand aan een afdaling zal moeten beginnen natuurlijk.  Goede en minder goede dagen dus, blablabla.  Deze week begon die afdaling.  Normaal.  Ik wist dat het zou komen.  Maar, nu denk ik, dat ik me beter zou kunnen wapenen, als ik ongeveer zou weten wanneer de betere of mindere dagen er zouden aankomen.  Met de vorige chemokuren was dat heel voorspelbaar.  Je moet je natuurlijk evengoed door die moeilijke dagen worstelen, maar je weet op voorhand dat die er aan komen.  Je weet het haast tot in de puntjes.  Met deze chemo heb ik die wetenschap niet.  Maar, er zijn ook die momenten.  Dus heb ik besloten me daar toch wat beter op te richten.  De eerste week, zit ik niet goed in m'n vel.  Energieloos.  Fysiek gevoeliger.  Emotioneel zwakker.  Daardoor, dreig ik (dreigt men) in een vicieuze cirkel te belanden.  Als ik dit op voorhand weet, kan ik daar wat aan doen.  Preventief.  Proberen maar...

Een zeer rustige week gehad.  Enkel woensdag bij Angel en Loide geweest.  We zijn de kindjes met de auto (omdat ik mee ging) gaan ophalen.  Gabriel ging van school rechtstreeks mee met een vriendje die een feestje hield.  Ik mocht dus mee naar school om hem daar nog een dikke knuffel te geven.  Dinsdagavond had hij me gebeld met die vraag.  Hij zou me anders missen.  Schattig toch!!!  Dat manneke doet me smelten.  Noemi showde me haar beschermingskledij die ze net had gekregen.  Amai mijn klak.  Een soort harnas waar ze zich moet inwringen.  Ze doet dat best handig.  Heel fier liet ze me alles zien.  Het feit dat ze die bescherming aan had, was voldoende voor Elias om haar te mogen toetakelen.  Veel te wild -naar mijn inzicht- stormde hij op z'n zus af.  Ze is frèle gebouwd en had moeite rechtop te blijven bij deze vierjarige stormram, maar bleef wel degelijk op de voet.  Ik verwachtte op z'n minst een reactie van haar.  Daarom niet lichamelijk, maar op z'n minst verbaal.  Daarin is ze heel sterk.  Maar die bleef uit.  Ze nam het erbij.  Grote zus, die kleine broer tolereert.  Iets in die zin.  Kleine (grote) Elias toch maar gewezen op het feit dat men z'n zusje niet zo hoeft te stampen en slaan, ook al is ze beschermd.  Het hielp, hij hield op.

Gisteren, vrijdag...  fijn, fijn, fijn.  Een resum dames op bezoek gehad.  Afgesproken natuurlijk.  Maria, Loide's mama kwam ook.  Ze liet ons zien hoe men in Portugal breit.  Met een haakpen.  Ongelooflijk onhandig in mijn ogen.  Maar als ik haar bezig zag, stond ik versteld hoe handig zij dat doet.  Ze moest zich behelpen met mijn haakpen en een breinaald.  Als ze de volgende keer naar Portugal gaat, zal ze een paar meebrengen.  Dan nodig ik haar terug uit.  Dan wil ik het leren.  Ze heeft nog andere dingen getoond en lijkt me een goede lerares in creatief haken en breien.  'k Weet dat ze ook heel erg handig is in naad.  Het was gezellig.  We waren met een tiental.  Soms was het dus erg rumoerig, wanneer we allemaal door mekaar praatten.  Op zo'n momenten lijkt het of m'n hoofd barst.  Maar het ging toch.  Uitgebreider verslag (met foto's) komt in onze gezamenlijke familieblog.  Maartje was er ook, met kleine Walt.  Eens hij al dat vrouwengeleuter aanvaardde en op z'n gemak was, werd hij echt wel een verleidelijke hartveroveraar.  Die kleine, grote schat.  Het was een volmaakte middag.

De rustige week is totaal in evenwicht gebracht.  Het lijkt vandaag wel of ik heb bergen verzet.  Het allerfijnste aan zo'n moment is, dat iedereen me volgt in m'n situatie.  Daarom moeten we'r ook niet steeds over praten.  Als ze vragen hebben, worden die gesteld.  Er wordt telkens wel over gepraat, maar het primeert niet.  Er is leven buiten kanker.  Of, hoe ging die spot ook weer van dreft?  ipv 'het leven is meer dan afwassen alleen', 'Het Leven Is Meer Dan Kanker Alleen'.  S M I L E.  Een mooie kant aan kanker, of een levensbedreigende ziekte in het algemeen is, dat je Met Die Ziekte Ook Nog Kan Leven!

28-03-2015 om 11:28 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
22-03-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.meesjes
Klik op de afbeelding om de link te volgen Foto van Paûl
 

 

 

 

 

't Is nog gezellig geweest met Goele, afgelopen vrijdag.  We hebben oa foto's bekeken.  Foto's uit de goeie ouwe tijd.  Teruggaande tot zelfs onze overgrootouders.  Ik ben meer op de hoogte van sommige dingen, daar ik vooral de laatste levensjaren van onze moeder regelmatig met haar hierover praatte.  Ik nam dan van die ouwtjes mee naar het rvt en merkte al gauw dat dit voor moeder een heel aangenaam verzetje was.  Veel luisteren, en hier en daar opschrijven wie wie is op welke foto enz, maakt dat ik mensen die ik nooit gekend heb, herken.  Ik ken enkele anekdotes die ik van moeder hoorde en nu op mijn beurt door vertel.  Moet ik het saga's noemen?  Nee natuurlijk.  Het zijn familieverhaaltjes die leuk zijn.  Dingen waardoor we onze voorouders in leven houden, buiten onze genen.  Om eerlijk te zijn, geniet ik er van, maar ook m'n zus, merk ik.  Ze is nog laat gebleven.  Het wordt cliché om het te schrijven, maar ik was gewoonweg bekaf, toen ze vertrok.

Verder verloopt het weekeinde ongelooflijk rustig.  Ik doe haast niks.  Zetel.  Boek.  Film.  Computer.  Terwijl Erik rommelt en oprommelt.  Fluitend en neuriënd.  Ook de radio neemt deel aan de sfeervorming.  Sluit je ogen en voel het.  Bijzonder fijn.  Is dàt ouder worden?  Ik denk het.  Ik voel me niet oud, maar wel veel ouder dan twee jaar geleden.  Voor ik m'n borstkanker kreeg, was ik (soms) vitaal.  Vooral als de kleinkinderen in de omgeving waren.  Spring in 't veld.  Naderhand moest ik daar dan wel de gevolgen van dragen.  Dat ging soms van een verrokken spier tot sterrekes zien omdat ik stond te hijgen als een half doodgelopen paard.  Maar het voelde altijd enorm goed, want de pret, kon me niet kraken.  Geweldig!  Nu kan en dus doe ik dat niet meer.  Daarom voel ik me dus ouder, maar zeker niet in negatieve zin.  Dat is puur fysiek.

Er is nog iets.  Iets heel belangrijk.  Het is me heel kort geleden opgevallen dat we logé's hebben.  Er nestelt een mezenpaartje in onze gekortwiekte perenboom.  Ik zet m'n schommelstoel zodanig op, dat ik ze kan in 't oog houden.  Observeren.  Hoewel, ik geen uren naar die boom kan zitten staren.  Het lijkt wel of ze het weten wanneer ik me daarvoor installeer.  Ze willen me beetnemen en blijven uit de buurt.  Maar tijdens het eten, kan ik ze zonder meer lang aanstaren.  Dan hebben ze 't blijkbaar niet door.  Dan zie ik hen hun actieve gangetje gaan.  De natuur op z'n best.  Heel ijverig brengen ze allerhande nestmateriaal aan.  Jonge merels wippen op de tuinmuur heen en weer.  Zelfs de ekster trippelt nu over de muur of jaagt de duif weg om plaats te nemen op de takken.

De lente is begonnen!  Paasbloemen staan overal al mooi sierlijk open.  Ze lokken vroege insecten met hun gele kelken sexy uitdagend de lente toewuivend.  Het mooiste seizoen.  Het seizoen van het leven!  Groot en klein, mooi en drakerig, nuttig... wellicht steeds nuttig, voor de natuur.  56 jaar ben ik.  Zovele keren heb ik de lente al mogen begroeten.  Ik word het niet beu.  Mooie dingen wordt men nooit moe.  De eerstkomende dagen zullen rustig verlopen.  Geen planning, geen bezoekjes.  Alleen in huis.  Tijd om te kijken naar nieuw leven. 

M'n lever zal er dan wellicht niet beter van worden.  M'n hart des te meer...

22-03-2015 om 12:30 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
20-03-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.woeptiedoeptie!!!
Klik op de afbeelding om de link te volgen
Opgetogen ben ik!  Het gevoel of ik kan een wereld verzetten.  Niet dat het voor iets nodig is.  Maar energie voelen, binnenin, doet zo goed. Het is ondertussen wel even geleden dat ik dit gevoel nog eens had.  Iets, wat dan ook, zou ik van de daken willen schreeuwen.  Op tafel dansen.  Juichen.  Springen in de rondte.  Joelen en zingen.  Maar van dit alles doe ik niks.  Met de spreekwoordelijke voetjes blijf ik toch maar op de grond.  Want tegelijkertijd voel ik, dat, als ik zou springen of dansen, het niet lang zou duren.  Hihihi... eerder deze week heb ik zachtjes geprobeerd om te springen.  Lollig wel, ons ouwe mie...  Twee jaar geleden deed ik allerhande apekuren.  Vooral in de aanwezigheid van de kleinkinderen, die dit heel erg apprecieerden en dat niet onder stoelen of banken staken.  Da's gedaan nu.  Maar 't is superleuk het gevoel te hebben alsof ik het kan.  Tja, nogal moeilijk uit te leggen in aannemelijke, verstaanbare taal.  M'n sterren staan goed, vermoed ik.  Niet dat ik me enigszins bezighoud met horoscoop-doenerij en/of sterrenkunde hoor.  Maar soms valt alles mooi samen en ben je een geestelijke supermens.  Zoiets zal het wel zijn.  'k Schreef het in m'n vorige blog al.  Ik was moe de afgelopen dagen en heb veel moeten rusten.  En moe ben ik nog zeer snel en haast permanent.  Maar ik doe ook wel vanalles.  Het geboortekaartje voor het op komst zijnde kleinkindje ontwerpen -vooral rekening houdend met de wensen van Loide en Angel- is één van die dingen.  Ik doe het zo graag en het houdt me bezig.  Het is nuttig.  Niet van wereldbelang, maar voor hen is het dat wel.

Gisteravond ging ik met Sabina, m'n zalige vriendin, m'n zonen en schoondochters naar de voorstelling 'Jongen toch' van Raf, kijken.  Heel onverwacht liep ik daar m'n nicht Ann met haar man tegen het lijf.  Op zich zorgde dit voor een zeer positieve boost.  We waren redelijk vroeg, dus was er voldoende tijd om bij te praten.  Daar we mekaar niet dikwijls zien, was dit uiterst welkom.  'k Denk dat het een jaar geleden moet zijn geweest, of misschien wat langer, dat ik haar zag.  Het was ook erg lang geleden dat ik nog met Angel en David naar theater was geweest.  Godlief, wat was dat lang geleden.  En dan nu met de meisjes er bij.  Moeten we beslist over doen.  We zaten niet samen, maar ach, tijdens de voorstelling ga je toch niet zitten praten hé.  Naderhand dingen ophalen uit de voorstelling is zo leuk.  Daardoor dubbele pret.  Ik had de voorstelling al eens bijgewoond.  Maar dat doet niks af aan de avond.  Er komt zoveel in voor dat ik al snel één en ander vergeet.  Regelmatig denk ik dan, wanneer Raf met een frats of verhaal begint; 'O, ja... juist!   Dat was zus of zo...'  of 'Hoe ging dat ook alweer?'  En dan heb ik het nog niet over z'n muziek.  Zucht... genieten en nog eens genieten.  Sabina zat wél naast me.  Tussendoor, op gepaste momenten geven we kleine commentaartjes aan mekaar.  Steeds zijn we't met mekaar eens.  Op één lijn zitten.  Yep, het draagt beslist bij tot een goed humeur.  De voorstelling is van begin tot eind perfect.  Raf betrekt hier en daar het publiek.  Hij speelt in op iemand die z'n gsm rinkelt en weet de zaal ook daarmee aan 't lachen te krijgen.  Alles is één geheel.

We wachten hem op, want ik wil hem beslist groeten.  Ook al moet Angel 's morgens om 4u alweer op z'n werk zijn.  Een tintje egoïsme van moeder, maakt zoonlief daarom nog niet slecht gemutst.  Hopelijk zal hij volgende nacht wat kunnen bijslapen.  Eerder had ik nog een prettige middag met zus Greetje.  Steeds weer brengt ze haar gitaar mee.  Hier en daar geef ik haar wat trucjes, zowel voor zang als gitaarspel.  Ze doet zo erg haar best en vordert dan ook prima.  Hoewel ze het daar niet mee eens is.  Het is geen slijmen, ik meen het.  Ze doet het heel goed!  Tuurlijk tateren we ook bij.  Want op een week kan heel wat gebeuren.  Da's al duidelijk te merken, enkel aan de grootte van m'n blogs...  De donderdagvibes zitten dus ook al ferm goed.

Ziekenhuis.  3-wekelijks bezoek voor de chemo en controle.  Vrijdag dus.  Weer een andere dokter.  Bij hem was ik al twee maal.  Hij is de hoofddokter.  Een aangename man.  Hij luistert.  Hij geeft heel duidelijk de redenen weer, waarom je iets wel degelijk beter zou innemen.  Goed zo!  Dàt heb ik nodig.  Het waarom wel of waarom niet.  M'n kleine ongemakken, wondjes enz worden onderzocht en onder handen genomen.  Hij praat ook met z'n ogen.  Een kunst die hij goed onder de knie heeft en die ik warm op waarde schat.  Ik vraag en mag de beelden van m'n kankerlichaam zien.  Eindelijk.  Spijtig dat ik het eerst moest vragen.  Dàt, ligt echter niet aan hem, maar aan het systeem, vermoed ik.  Hij legt m'n kankerproces uit van toen tot nu.  Ik zie de vlekken, het ontzwellen van m'n lever.  Littekens.  En het resultaat is...  ik voel me veel, maar dan ook véél beter wanneer we naar huis rijden.  Erik is het volledig met me eens.  Ook hij prijst deze dokter.  Die man is de grootste reden van m'n opgewektheid en positieve gevoel.  Ik weet natuurlijk wel dat ik vandaag of morgen -of liever, veel later nog- een terugval zal krijgen.  Maar, dàt wat ik nu voel, neemt niemand van me af.  Elke dag wil ik me hieraan herinneren.

Seffes komt zus Goele.  Niks gepland, dan enkel het feit dat ze komt.  Maar ik ben er zeker van dat het een toffe middag zal worden.  Naderhand heb ik tijd genoeg om te rusten.  Laat haar maar eerst komen.

Ik ben er klaar voor!!!


20-03-2015 om 13:33 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
19-03-2015
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.nieven ottoo
Klik op de afbeelding om de link te volgen
De laatste dagen heb ik -zo lijkt het toch- slaapkoorts.  Bestaat dat?  M'n weekeindje is intensief geweest.  Ik was moe.  Heel moe.  Maar, gezond moe.  'k Was tenminste moe door iets te hebben verricht.  Elke grootouder zal na een bezoek van de kleinkindjes vermoeid zijn.  Da's normaal.  Je bent er zowat uit gegroeid en die spruitjes zijn overvolle bronnen van energie.  Op het moment zelf voel je dat niet zo, maar pas als ze weg zijn.  De stilte overheerst plots en doet die eerste stille momenten de energieke vibraties nog heviger naboosten (lees na boesten) in je hoofd.  Niks mis mee dus.  Als ik mezelf zou laten gaan, zou ik nu een uiteenzetting kunnen schrijven. Vergelijkingen met zwarte punten waarnaar je even staart en als je je ogen sluit, zie je ze terug.  Weliswaar in negatieve afbeelding, zijnde witte punten.  Hoe en wat daarrond, zou ik in saai geschreven bewoordingen, haast in boekvorm kunnen neerzetten.  Maar nee, dat doe ik toch maar niet.  Het komt er gewoon op neer dat ik eigenlijk wilde zeggen dat ik sinds het weekeinde al geslapen heb of m'n leven ervan af hangt.  Het fijne is natuurlijk dat ik  het me kan permitteren.  Of ik nou iets of niets doe van karweitjes, is niet belangrijk.  Ook m'n man maakt daar helemaal geen punt van.

Woensdag wil echter zeggen; 'Inspanning gevraagd'.  Niet verkeerd te begrijpen hé.  Ik moet me heus niet over één of andere grens slepen om 's woensdags enkele uurtjes samen te zijn met m'n oudste zoon z'n gezinnetje.  Integendeel, ik kijk er enorm naar uit.  Maar telkens weer, ben ik naderhand wat afhankelijk van de kookkunst van manlief.  Elke keer weer, staat hij er dan alleen voor om op te ruimen.  Ook hij is moe, want z'n werk mag niet worden onderschat.  Hij wordt er ook niet jonger op.  Volgende maand wordt hij 63.  Dan gaat fysieke arbeid je echt wel onder de ledematen zitten.  Hij is daarin geen uitzondering.  Maar ik krijg het voorrecht om te mogen neerzijgen in de zetel.  Lang leve kanker...  Nou, ja, voorrecht...  sarcasme mag soms.  Zeker als het mezelf betreft.  Ik kan gewoon niet anders.  Het lukt me niet meer mezelf over fysieke grenzen te sleuren.  Verder mag ik niet klagen.  Ik had de afgelopen dagen dus al veel uiltjes geknapt en was daardoor eigenlijk ik m'n 'beste' doen binnen m'n grenzen van het mogelijke.

Het was weer zo'n heerlijke woensdagmiddag met veel kinderpraat.  Loide, m'n schoondochter was 's morgens op onderzoek geweest.  Het baby'tje is gedraaid en zit nu min of meer in de juiste houding.  Opluchting.  Hoewel ik haar had gezegd dat ze nog ruimschoots tijd had en dus niet ongerust hoefde te zijn.  Ik begrijp haar opluchting maar al te goed.  Angel was me zoals altijd, komen ophalen thuis.  Met z'n nieuwe wagen.  Ze wilden een grotere, mits vier kinderstoeltjes niet in de huidige wagen konden.  Als ik er nog aan denk dat wij vroeger met 8 kinderen en 2 volwassenen in een Renauld 4 plaats namen...  Maar tja, veiligheid primeert.  Kinderstoeltjes zijn verplicht zolang de kindjes niet het gewenste gewicht en/of lengte hebben.  Hoewel Noemi de komende zomer 9 wordt, moet ze nog steeds in zo'n zitje.  Dat neemt meer plaats in.  Niks aan te doen.  Veiligheid gaat uiteraard vòòr.  Loide laat mij steeds vooraan zitten als ze me komen ophalen.  Ik merk het science fiction aandoende dashboard op en geef natuurlijk opmerkingen.  De nodige vragen volgen.  Waaronder ook info over de ingebouwde gps.  Angel voegt na al wat antwoorden te hebben gegeven, toe, dat de gps ook op stemherkenning reageert.  'Makkelijk zat', voegt hij er vrolijk luchtig aan toe.  Ik, denk dat hij grapjes maakt.  't Zou niet de eerste keer zijn.  Hij drukt op een knopje en er verschijnt een tekst met oa de vraag waarheen.  Waarop hij eenvoudig zegt: 'Ik wil naar huis.  Breng me naar huis.'  Het scherm verandert onmiddellijk met het plannetje van z'n woonbuurt.  Prettig gestoord!!!  Hahaha.... ik bulder het uit.  Als ik dan vergelijk met ons autootje.  Het allersimpelste C1-tje met als enige optie de lichten die automatisch uit gaan als je uitstapt.  Om tegen te gaan dat je je batterij laat leeg lopen, door je lichten te laten branden.  Wij hebben geen radio, geen automatische vergrendeling, noch voor deuren of raampjes.  Uiteraard geen ingebouwde gps.  Het weze ons worst.  Het kleine ding rijdt.  Meer moet 'onze' auto niet hebben.  Allez, het ding moet natuurlijk waterdicht zijn en verwarming hebben.  Luxe is verleidelijk.  Ik zal de laatste zijn om te zeggen dat ik van luxe niet zou genieten.  Dàt zou een leugen zijn.  Maar goed en wel afgewogen, heeft luxe voor ons niet die waarde die anderen er aan geven.

Om heel eerlijk te zijn, durf ik wel eens te denken (gelijk of niet) dat luxe meer de ondergang van de mensheid zal betekenen dan kanker...  Maar daar ben ik eigenlijk nog niet helemaal uit...

19-03-2015 om 10:34 geschreven door mieke mot  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)


Foto

Archief per week
  • 26/10-01/11 2015
  • 19/10-25/10 2015
  • 10/08-16/08 2015
  • 27/07-02/08 2015
  • 20/07-26/07 2015
  • 13/07-19/07 2015
  • 06/07-12/07 2015
  • 29/06-05/07 2015
  • 22/06-28/06 2015
  • 15/06-21/06 2015
  • 08/06-14/06 2015
  • 01/06-07/06 2015
  • 25/05-31/05 2015
  • 18/05-24/05 2015
  • 11/05-17/05 2015
  • 04/05-10/05 2015
  • 27/04-03/05 2015
  • 20/04-26/04 2015
  • 13/04-19/04 2015
  • 06/04-12/04 2015
  • 30/03-05/04 2015
  • 23/03-29/03 2015
  • 16/03-22/03 2015
  • 09/03-15/03 2015
  • 02/03-08/03 2015
  • 23/02-01/03 2015
  • 16/02-22/02 2015
  • 09/02-15/02 2015
  • 02/02-08/02 2015
  • 26/01-01/02 2015
  • 19/01-25/01 2015
  • 12/01-18/01 2015
  • 05/01-11/01 2015
  • 29/12-04/01 2015
  • 22/12-28/12 2014
  • 15/12-21/12 2014
  • 08/12-14/12 2014
  • 01/12-07/12 2014
  • 24/11-30/11 2014
  • 17/11-23/11 2014
  • 10/11-16/11 2014
  • 03/11-09/11 2014
  • 27/10-02/11 2014
  • 20/10-26/10 2014
  • 13/10-19/10 2014
  • 06/10-12/10 2014
  • 29/09-05/10 2014
  • 15/09-21/09 2014
  • 01/09-07/09 2014
  • 25/08-31/08 2014
  • 04/08-10/08 2014
  • 28/07-03/08 2014
  • 14/07-20/07 2014
  • 23/06-29/06 2014
  • 16/06-22/06 2014
  • 02/09-08/09 2013
  • 26/08-01/09 2013
  • 19/08-25/08 2013
  • 12/08-18/08 2013
  • 15/04-21/04 2013
  • 01/04-07/04 2013
  • 25/03-31/03 2013
  • 18/03-24/03 2013
  • 11/03-17/03 2013
  • 04/03-10/03 2013
  • 25/02-03/03 2013
  • 18/02-24/02 2013
  • 11/02-17/02 2013
  • 04/02-10/02 2013
  • 28/01-03/02 2013
  • 21/01-27/01 2013
  • 14/01-20/01 2013
  • 07/01-13/01 2013
  • 31/12-06/01 2013
  • 24/12-30/12 2012
  • 17/12-23/12 2012
  • 10/12-16/12 2012
  • 03/12-09/12 2012
  • 19/11-25/11 2012
  • 12/11-18/11 2012
  • 05/11-11/11 2012
  • 29/10-04/11 2012
  • 22/10-28/10 2012
  • 15/10-21/10 2012
  • 08/10-14/10 2012
  • 01/10-07/10 2012
  • 17/09-23/09 2012
  • 10/09-16/09 2012
  • 03/09-09/09 2012
  • 27/08-02/09 2012
  • 20/08-26/08 2012
  • 13/08-19/08 2012
  • 06/08-12/08 2012
  • 30/07-05/08 2012
  • 16/07-22/07 2012
  • 09/07-15/07 2012
  • 02/07-08/07 2012
  • 25/06-01/07 2012
  • 17/05-23/05 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 21/12-27/12 2009
  • 14/12-20/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 09/11-15/11 2009
  • 26/10-01/11 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 21/09-27/09 2009
  • 07/09-13/09 2009
  • 17/08-23/08 2009
  • 10/08-16/08 2009
  • 27/07-02/08 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 06/07-12/07 2009
  • 08/06-14/06 2009
  • 25/05-31/05 2009
  • 18/05-24/05 2009
  • 13/04-19/04 2009
  • 06/04-12/04 2009
  • 30/03-05/04 2009
  • 23/03-29/03 2009
  • 08/05-14/05 1972

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Willekeurig Bloggen.be Blogs
    nieuwsmedia
    www.bloggen.be/nieuwsm
    Beslist de moeite waard.
  • familie uit de oude doos
  • muren, grenzen, bakens, kunst...
  • op reis...
  • mijnduifkes
  • thatswhy
  • metruelike
  • brustekesandkids
  • bandotaar
  • vanallesennogwat
  • het leven op tram en bus als insider

    beslist de moeite waard
  • zo lief...

  • Laatste commentaren
  • taai (yettie)
        op Explotiegevaar
  • terug (miet)
        op hier is ze dan maar weer...
  • bijgelezen (Maartje)
        op hier is ze dan maar weer...
  • Vechter (Patricia)
        op Explotiegevaar
  • erik (erik)
        op Explotiegevaar
  • mr (erik)
        op Explotiegevaar
  • deadline (yettie)
        op kleine viking
  • vingertjes auchie (yettie)
        op wandelstok
  • foto (yettie)
        op oei... 't is hoog t...
  • wat een toffe zussen (yettie)
        op tour d' anvers
  • mooi (yetti)
        op creatief
  • Komen en gaan (Greetje)
        op smakelijk!
  • dat komt goed !!! (Yetti)
        op kleinigheidjes
  • streetwear (Patricia)
        op zo schoon als een hemelbeestje
  • zottekes (yettie)
        op zo schoon als een hemelbeestje
  • oefenen (Patricia )
        op lente ijver
  • oefenen (yettie)
        op lente ijver
  • van buiten leren (yettie)
        op 1 mei
  • duimen (yettie)
        op ongerust
  • ik heb een zus (yettie)
        op druk weekeinde
  • onmacht (Patricia )
        op zucht...
  • steuntje (yettie)
        op zucht...
  • fingerplay (yettie)
        op thuis
  • hoeveel??? (yettie)
        op meesjes
  • goed gevoel (yeti)
        op woeptiedoeptie!!!
  • oncoloog (yettie)
        op consultatie
  • uitstervend ras (yettie)
        op De Dode Duif
  • zusjesdag (greetje)
        op uitje
  • persoonsbeschrijving (greetje)
        op schrijven?
  • er tussenuit met de solden (yeti)
        op zou ik? zouden we?
  • leuk te horen (yettie)
        op raren tiep se
  • de zusjes (Yettie)
        op gitaarzussen
  • lekker samenzijn (Yettie)
        op anti-kankerdag
  • piknik... (Krissie)
        op middelheim
  • reuzerad (Patricia)
        op Mooi weer!
  • Soms... (Keely)
        op noorderlicht Ijsland
  • Zingen. (EwVM)
        op privacy
  • Dropbox

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.


    Zoeken in blog



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs