De tijd is gekomen. Ze is er klaar voor. Afspraakje gemaakt, om maar zeker niet te storen of voor de deur te staan voor niks. Het telefoontje op zich doet al goed. Zowel voor haar als voor nichtlief. Het heeft immers lang genoeg geduurd zonder mekaar te zien. De dag dat ze werd geopereerd, werd neef begraven. Ze kon er dus helaas niet bij zijn. Hij heeft het onderspit moeten delven. Een bijna tweejarige strijd geleverd, maar optimist tot in de kist, is hier een wrange waarheid geworden. Ze heeft er al die tijd zo'n spijt van gehad. Altijd, was er dat klein ietsje, dat haar probeerde wijs te maken dat het toch zo simpel is. Bel je nicht op. Praat met haar. Condoleren kan op verschillende manieren. Maar, hoe verleidelijk het ook was, ze kon er zich niet toe aanzetten. En nu, is ze volop bezig met lijnen te trekken. Een grens wordt duidelijk overschreden. Alles op zijn tijd. Nu gaat het dus wel. Condoleren. Afscheid nemen van hem, op haar eigen manier. Ze besluit om een ferme wandeling te maken op weg naar haar nicht. Een natuurwandeling blijft goed doen. De beweging is meegenomen. Tussen de oortjes, kan het ook enkel maar een goede opfrissing zijn. Niet meer, niet minder. Boswegjes. Sintelwegen. Velden. Weiden. Ze neemt de tijd om kleine dingen te zien. Een paard, zenuwachtig en schichtig, komt haar groeten. Tot een enkele auto nadert. Verschrikt loopt de merrie weg. Kippen en ganzen kwakkelen een schuurtje uit. De haan, de snoever, laat zich horen. Ei ei kukelei! De natuur doet het weer hé. Altijd het mooiste geschenk in petto. En dan, gaat het wellicht nog makkelijker, bij nicht binnenstappen en monter wezen. Ongeforceerd. Het gaat vanzelf.
Praten en nog eens praten. Gene prietpraat natuurlijk. Gene roddel ook niet. In de eerste plaats over hem. Hij die niet meer is, spijtig genoeg. Ze moet ook haar verhaal doen. Net zoals zij wil weten van hem, wil nicht weten van haar. En dan komt de hele reutemeteut van broers en zussen aan de beurt. Langs beide kanten. En hoe gaat het met die en die en die??? Het is een zeer ontspannen bezoekje. Er wordt afgesproken, beloofd om terug samen te komen. Deze keer met die en die erbij, waarom ook niet... Iets om naar uit te kijken. Beloftes. Niet van peperkoek, maar échte. Het soort dat men nakomt. En... ooo... wat vliegt de tijd!!! Veel te snel moet afscheid genomen worden. Maar het tintelgevoel blijft. Bus gemist? Pfffff... niet erg, ze wandelt wel weer terug zoals ze gekomen is. Ook al staat de merrie ondertussen op stal en zijn de kippen hem gesmeerd. Ze heeft de stilte tijdens het stappen om gesprekken in het hoofd een speciale bewaarplaats te geven.
Sinds enkele dagen gaat de jongste telg naar school. Hij doet het aardig. Veel beter dan ze had durven denken, maar wat dat betreft, heeft ze't maar al te graag mis. Ze denkt nu; lap, weer een kleintje dat in de maatschappij wordt geworpen om onderdanig te volgen wat de regels voorschrijven. Ach, eigenlijk zit je'r in vanaf je geboorte hé. Maar vanaf het schoollopen, moet je mee. Liefst mooi in de maat van de mars van het maatschappelijk leven. Schoollopen, op z'n minst vijftien à zestien jaar as 't effe kan. Als ie 't ziet zitten, is er geen probleem. Dan kan ie zelfs nog wat langer genieten van z'n studentenjaren. De tijd zal het uitwijzen. Nu, leert ie vooral samenspelen, samen plassen, samen eten, met andere kids dan broer en zus én... luisteren naar juf Marijke. Gelukkig vindt hij haar leuk. Da's een goei basis om verder op te bouwen. Yep, hij doet het goed!
Er was het carnavalfeestje in school. Broer is euhhh... Tobydingessss, bekend van tv. Wat vooral telt; broer geniet van het hele carnavalgedoe! En hij...? Hij, is Piet Piraat. Degens, sabels, geweren of ander schietgerij mochten terecht niet mee naar school. Dus, had hij een verrekijker bij zich. Geen slecht wapen voor een piraat, mag men denken. Het geschilderde ooglapje is half weggevaagd, wanneer hij uit school komt. Maar dat zal hem worst wezen. Een echte piraat ligt niet wakker van een ooglapje. Eens thuisgekomen, tovert zus (die vandaag nog niks te vieren had in school, zij moet nog geduldig wachten tot het einde van de week) zich om in een ware slangenvrouw. Thuis heeft ze de zalige vrijheid om heerlijk met haar broertjes mee te vieren. Drie gelukkige 'ali'-kinderen. Vandaag hebben ze alledrie een pseudoniem, ofnee, ze zijn incognito. Of, een andere identiteit. Hoewel ze af en toe vervallen in hun eigen ego.
