Enkele dagen geleden zette m'n zus Greetje op haar Facebook profiel een kort verslag over één van haar duiven die gedood werd door een roofvogel. Ze kent de moordenaar niet, maar wil absoluut uitkijken om er achter te komen wie, wat, waarom en hoe... De vogel werd gedood maar niet opgepeuzeld, vandaar. Ze schreef het op een ludieke manier en het pakte me weliswaar. Daarom schreef ik dit verhaal voor haar.
M'n zus woont ver weg. Als ze op bezoek komt, blijft ze daarom steeds enkele dagen logeren. We genieten dan allebei enorm van ons samenzijn. Ik neem die dagen vrij, en we laten ons door niets of niemand storen. Wij, delen alles. Lief en leed, goed en slecht. Kortom, wat van mij is, is van haar en wat van haar is... juist ja... dat is van mij... Al heel vroeg in de morgen horen we een raar geluid dat steeds weerkeert. Daarom gaan we uit op onderzoek.
Met ons tweetjes zitten we veilig verscholen achter het kreupelhout dat we eerder met heel andere bedoelingen hadden opgestapeld, achter het huis. De echte bedoeling was, om de fret die we eerder al hadden ontwaard in de tuin, een onderkomen te bieden. Of dat gelukt is kan ik nog niet zeggen. Een beetje onzeker stel ik tot hiertoe vast dat het al een hele tijd geleden is, dat we 'onze' fret nog hebben ontwaard. Misschien is hij verder getrokken. Heeft hij een leuker onderkomen gevonden. Misschien biedt onze tuin verre van voldoende voeding voor het diertje. We maken er ons geen zorgen over. Laat de natuur z'n gang maar gaan. Af en toe willen we graag een handje toesteken. Vandaar het door mensenhanden opgestapeld kreupelhout. Maar de fret beslist zelf welke weg hij wil gaan. Onze tuin mag ik best groot noemen. We wonen wat buiten de stad. Daardoor hebben we het geluk over een ruime tuin te beschikken. Zo'n 10 hectare. Een mooi onderhouden tuin mag soms wenselijk zijn. Zo denken wij er niet over. Een deel van de tuin is ruw, maar niet overwoekerd. Reigers nestelen zich in de bomen. We hebben zelfs ooit een bever gezien aan de beek. Spijtig genoeg zijn deze dieren wel beschermd maar niet gegeerd door veel mensen. Zonder bewijs helaas, durf ik enkele van onze buren verdenken van het wegjagen van deze prachtige dieren. Het zal ook wel door die beek zijn, dat reigers zich hier ophouden. Er zwemt vis, vandaar.
Maar genoeg over onze mooie tuin. Wij, zitten achter het kreupelhout. Warm ingeduffeld in militair-ogende kledij. Dat heeft helemaal niks met eventuele slechte smaak te maken. Nog minder met soldaatje spelen. Nu, vallen we niet op vanwege de natuurkleurige tinten. De kwaliteit speelt ook een belangrijke rol. Deze kledij beschermt goed tegen koude en enigszins ook tegen vocht. Het is nog lang geen zomer en de grond is zeer vochtig. Ik geniet ervan om me enkele uren in de tuin tussen de bomen te verschuilen om zo vogels, eekhoorntjes en ander leven te bekijken. Ik ken er geen zier van, maar dat wil niet zeggen dat ik niet geniet van al dat klein springerige energieke gewoel in de tuin. Daarvoor schafte ik me deze kledij aan. Ongelooflijk handig. Broekspijpen aan de enkels in de sokken gestoken om bloedzuigers te vermijden. Oké, een beetje natuurmens mag zich niet laten kennen door een bloedzuiger minder of meer op armen of benen. Ik had al enige ontmoetingen met deze parasieten en weet daarom dat men lang kan nabloeden na hun visite. Ik hou meer van gezelligere theekransjes.
De zon staat nog redelijk laag. Er hangt een lichte nevel. Binnen enkele uurtjes zal ze hoog aan de hemel staan. Niettegenstaande hebben we al een redelijk overzicht. Toch werken de hoge boomschaduwen soms op de zenuwen. Gespannen kijken we zo intens mogelijk naar de wiegende schaduwen van waaiende bomen en takken, die over de tuin bewegen als slinks sluipende gluiperds. We horen gekrijs dat even weerklinkt en denken wellicht allebei hetzelfde. 'Is dat hem?' Roerloos blijven we zitten. Een grote schaduw scheert over onze hoofden. We horen het klapperen van z'n op wieken lijkende grote vleugels. Verschrikt kijken we omhoog. Een groot zwart silhouet is ondertussen al verder weg. De vleugelwijdte moet zeker enkele meters zijn. Wat... was... dàt...??? Mekaar ontsteld aankijkend, weten we alvast heel zeker dat dit geen reiger is. Een reiger mag dan groot uitvallen, maar hiertegen is hij peanuts. Wij hoeven niet te praten. We weten echt wel wat de ander denkt. Verontrust krijgt m'n zus de daver op het lijf. Na enkele ogenblikken stottert ze trillend: 'Beeld ik het me in? Of, zag jij dat ook?' Zwijgend knik ik, wetende dat we allebei overtuigd zijn van het onmogelijke dat we zagen. Prehistorische monsters zijn toch uitgestorven...? Of zoals het monster van Loch Ness, fantasie of geplande sensatie, gezocht door één of andere idioot en heeft nooit bestaan...? On-mo-ge-lijk!!! Dat moet verbeelding geweest zijn. Of, is er iemand die met een soort van projecties ons een oor aannaait...? Onzin!!! Maar... twee personen die allebei hetzelfde onding zien op hetzelfde moment op dezelfde plaats... Identiek...? Wij zijn voldoende verstandige mensen toch...? Meestal toch met de twee voetjes op de grond. Nuchtere zielen. Er zijn geen invloeden die kunnen hebben gewerkt. Geen wiet, geen paddo's, noch dampen, noch enig spiritueel vocht of hypnose voor zover ik weet. We horen iets. Gesuis wordt luider. Wind die slaat in wieken of zeilen. Moeilijk thuis te brengen. We houden onze adem in en zijn gespannen tot in de puntjes van de tenen. Automatisch duiken we weer tegen de grond wanneer de monsterlijke schaduw weer over ons scheert. We houden de adem in en deze keer verzamel ik nog net voldoende moed, dankzij mijn nieuwsgierigheid, om het gevaarte te volgen met m'n blik. Een hels flapperend geluid nog en het onding verdwijnt zoals het kwam. De lucht in, hoogte nemend, scheert het weg, over de hoge bomen, uit ons zicht.
Na nog een hele tijd wachten en te hebben vastgesteld dat we beiden oké zijn (ge weet wel, de zenuwen terug onder controle), durven we rechtop staan. Er ligt iets in het gras. Dat lag er niet eerder. Voorzichtig naderen we het in hoge tonen kreunend, witte schepsel op de grond. Af en toe omhoog loerend, kijkend of alles veilig is. Een duif, eentje van de buren. Die hebben sierduiven. Ze ligt zo goed als dood in het gras. Mij maak je niks wijs. Duiven voelen. Ze hebben een zenuwstelsel. En deze heeft helse pijn, ze kreunt op z'n duifs wellicht. Heel voorzichtig neemt m'n zus de vogel in haar handen. We dragen haar naar binnen en leggen haar op het aanrecht, voorzichtig neer. Ze heeft een grote wonde ter hoogte van haar borst. Rond de wonde zijn pluimen weg, veel bloed. Heel veel, voor zo'n klein diertje. Ze haalt het niet. Ondertussen werd het al veel lichter. De weinige nevel die er was is volledig opgetrokken. Opmerkelijk toch hoe nevel je zicht kan beperken. Want plots, als een donderslag bij donkere hemel, zien we het monster weer. Deze keer hebben we lang geen schrik, maar we zijn wel verbouwereerd bij wat we zien. De buurjongen speelt met z'n vlieger. Eerst denk ik dat het onmogelijk is. Maar wanneer we het hem even later vragen, zegt hij dat hij al heel vroeg is beginnen vliegeren vandaag, vanwege de gunstige wind. Zijn vlieger -in de vorm van een Pelagornis sandersi, met een spanwijdte van bijna 7 meter- torent hoog in de lucht. Nog maar onlangs werd deze oervogelsoort ontdekt in Zuid-Amerika. De jongen is gek van prehistorische dieren, het leven zowel op land als in de lucht. Hij vond een afbeelding en maakte met z'n vader deze vlieger. De klus nog maar net geklaard. Tot laat gisteravond hadden ze er aan gewerkt. Hij kon niet wachten om hem uit te testen en hij doet het verdomd heel goed. Zo laat onze buurjongen ons erg fier weten. De wind in de vleugels maakt zo'n hels lawaai, dat we onze stemmen serieus moeten verheffen om mekaar goed te verstaan, wanneer hij ons z'n kunstwerk in vlucht toont. Het geluid komt ons bekend voor, knikken we mekaar toe. Het gekrijs dat we eerder hoorden herkennen we ook aan de kreten die de jongen slaat van opwinding.
Z'n vader, de trotse eigenaar van de gestorven sierduif, is er het hart van in. Zijn mooie duif, morsdood. Onvervangbaar! Hij houdt veel van z'n vogels. Dagelijks brengt hij enkele uren door met hun verzorging. Allemaal hebben ze een naam. Tot z'n verbazing is z'n vrouw soms jaloers op z'n gevleugelde vrienden omdat hij met hen meer tijd doorbrengt dan met haar. Hij hielp z'n zoon met het maken van de vlieger. Opzoekwerk, meten, rekenen, zagen, lijmen, schilderen. Samen waren ze enorm tevreden met het resultaat en hij had toegestaan dat z'n ongeduldige (hoe zou je zelf zijn?) zoon zou gaan vliegeren. Maar hij was vergeten rekening te houden met de duiven die 's morgens graag hun beslapen vleugels strekken. Buiten, in open lucht.
Is dàt nu wat men noemt: Sterven in naam van de wetenschap...?
Een hele week, of toch zo ongeveer, niets geschreven...? Hoe kan dat nu? De tijd vliegt zo snel. Ik vraag me af hoe het komt dat ook voor mij de dagen zo snel voorbij zijn. Uit de veren om 9u. Oké, da's niet erg vroeg. Maar toch ook niet overdreven laat, dacht ik. Na te hebben ontbeten en gedoucht, wordt het 11u. Dan lees ik, of speel wat gitaar, of, als ik voldoende energie heb doe ik zelfs een huishoudelijk karweitje. Maar da's nooit lang en dan moet ik zonder pardon bekomen. Uitrusten noem ik dat. Rond 13u eet ik m'n lunch. Dan hetzelfde liedje. Lezen, filmke (meestal eerder opgenomen), of een beetje handknutselwerk. Als de zon schijnt, dan zet ik me steevast in m'n schommelstoel en lees daar. 'k Durf daar ook de gitaar wel ter hand nemen, maar dat is zeldzaam op die plaats. Niet goed voor de snaren. M'n gitaar blijft meestal in een hoekje zonder temperatuurschommelingen. Als Erik thuis komt, doe ik meestal verder waarmee ik bezig ben. Soms leg ik de boel neer en maken we't wat gezellig. De ene keer kookt hij, de andere keer ik. Hangt ook weer af van m'n energiepeil. De laatste weken staat het laag, dat peil. Maar oké, da's geen ramp met het geluk (vele toffe mensen om me heen) dat ik heb. Na het avondeten plof ik neer in de zetel. Zo moe als wat. Nieuws kijken, lezen en tussendoor soezen, want maar al te dikwijls val ik tussendoor in slaap. Ik ga nooit naar bed alvorens m'n laatste pillen van de dag te hebben ingenomen. Da's rond 22u. Nooit vroeger, soms wat later.
Als je zo'n dagbeschrijving leest, denk je toch als gezonde mens, Wat Oersaai! Da's oké, als je veertien dagen ziek bent. Maar dan wil je'r weer in vliegen. Iets doen. Bewegen. 'k Ben er echt nog niet uit hoe het komt dat ik- hoewel ik ook dat ongenoeglijk gevoel ken dat ik net beschreef- tijd anders beleef. Telkens weer sta ik er versteld van.
Nu is het ook wel zo, dat bezoek het hele stramien doorbreekt. En dat krijg ik toch redelijk veel. Bezoek bedoel ik. De afgelopen week, kwam er nogal wat volk over de vloer. In zo'n geval -heel leuk- wordt 'gewoonte' doorbroken en dat deelt de verdere dag in een andere orde. Doorbreek gewoonte. Altijd goed. Misschien lijkt het daarom zo snel te gaan. Hoe kan het anders hé? Ook daarvoor heb ik enorm veel tijd. Om de puntjes op de 'i' te benaderen. Om subtiel kleine, dingetjes uit te vergroten en onder de loep te leggen. Iets dat ik altijd wel graag deed. Waarmee ik niet bedoel, dat ik onbenulligheden ga uitvergroten tot niet te overziene problemen. Althans, dat hoop ik niet. En, voor zover ik weet, heb ik mezelf in de hand. Tijd, met z'n vergankelijkheid en gedwongen toekomst, snel of traag, is nu eenmaal een item waarover men eindeloos kan vloeien met z'n gedachten, ideeën of grappen en wat nog meer. M'n zus Patricia, schreef nog maar net een gedicht over tijd. Twee schreef ze 'r. Voor de grap had ik haar als onderwerp het veel omschreven vierletterwoordje aangegeven. Net als m'n nicht Chris, schrijft m'n zus gedachten op in poëtische vorm gegoten. Ik lees hen graag. Allebei. Hoewel ik graag schrijf, kan ik lang niet wat zij kunnen en daarom ben ik er fier over dat zij dit doen.
Schrijven... Ik geef me zelf opdrachten. Zoals ik eerder al schreef, in vorige blogs, wil ik me nuttig kunnen voelen. Dus draag ik mezelf kleine projecten op. Eén van die projecten is een boek schrijven voor onze kleinkinderen. De tekst heb ik min of meer. Die is geschreven, maar zal hier en daar nog worden aangepast. Ook daarvoor heb ik tijd nodig. Het mag niet overhaast. Het mag ook niet te traag. Stel dat ik... plots... wegga. Nee, het moet zeker klaar zijn daarvoren. Het is heel aangenaam om de boel te wikken en wegen. Nu ben ik de illustratie aan 't verwerken. In m'n hoofd. Altijd eerst in 't kopeke... Hoe pak ik het aan? Malen en malen maar. In de schommelstoel gezeten in de zon. Yep, ik voel me goed.
Afgelopen zaterdag was er de begrafenis van Paul. Nog steeds kan ik het niet vatten. Ik denk dat ik weet waarom, maar ben er toch nog niet helemaal uit. Toen ik op de nieuwjaarsdrink van De Lijn aan één van m'n bazen naar Paul vroeg, hoorde ik dat hij een andere chemo had gekregen en dat hij goed reageerde. Hij was weer beter. Dat positieve was blijven hangen. Ik was helemaal niet op de hoogte van uitzaaiingen. Dat moest natuurlijk ook niet. Maar ik dacht echt dat hij zo goed was als enkele maanden terug, toen hij me kwam opzoeken in de kliniek. Dat, was voor hem sowieso niet de plaats of het moment om te zeggen dat het niet zo goed ging. Dat zou hij daar nooit verteld hebben. Maar voor mij was hij... een beetje onsterfelijk, denk ik. De steun die ik kreeg van m'n collega's is echt wel zeer mooi. Ik werd naar huis gebracht. Erik moest zich niks aantrekken, ik werd effe in de De Lijn-watten gelegd. En het verdriet om Paul werd door veel mensen gedragen, gedeeld. Z'n vrouw en familie, werden ondersteund.
Maar goed dat ik de dag voordien nog een ferme oppepper kreeg via de kleinkindjes, en Angel en Loide. Het was daar één grote, vrolijke boel. Verdiept in hun spel en de meesten verkleed, merkten ze zelfs niet direct op dat we op bezoek waren. Vooral Gabriel die met z'n vriendje Wannes allerhande monsters en robots bestreden in het lego-tijdperk. Verzeild in een soort toekomstig heden, heb je wel wat meer aan je hoofd dan een knuffel van je grootmoeder. Da's nogal wiedes. De meisjes daarentegen (er waren ook vriendinnetjes op bezoek), waren op z'n meest bruidachtigst, ook al leken ze zombiebruiden. Carnaval, mooi en griezel tegelijk. Laat de fantasie maar z'n werk doen, de rest volgt wel. Fier en opgefokt klonken de hoge meisjesstemmetjes luider dan de jongens die hun strategie bespraken om tegenstand te bieden in hun legogruwelspel. Elias trok snel z'n dinopak aan en deed vrolijk stoer om dan koekjes af te troggelen. Dino's hebben altijd honger.
Het carnavalverlof begint met zon. Ik hoor het aan de gefloten vogelmelodietjes tussen takken en struiken, of zwevend in de lucht. Zondag zet ik me zelfs, aangespoord door Erik, in de tuin met m'n boek. De zon wil me verhinderen te lezen. Weerkaatsend op het papier. Deugniet. M'n ogen tranen ervan. Maar da's niet erg. Boek effe neergelegd, oogjes effe gesloten, en de warmte laten binnendringen in m'n huid. Voelt zo goed hé. O, ik ben zo moe als wat, maar het deert niet. Na een tijdje haal ik m'n gitaar boven en tokkel ik wat, gezeten in de schommelstoel in de tuin. Ondertussen werkt Erik wat in de tuin. Enkele planten zijn de koude vriesnachten niet door gekomen. Ook al stonden ze in de serre. Hij ruimt ze weg. Spijtig. Dat zijn ook doden. Maar erger dan spijtig vind ik het niet. Ik sol niet met de natuur. Maar ik sta dichter bij mensen. Het mijmeren over Paul zal nog wel een tijdje duren denk ik. Maar als ik gitaar speel, lees of gewoon iets doe, kan ik er beter over heen stappen. Ik denk: Hoelang zou ik nog hebben? Echt wakker lig ik er niet van. Maar ik zou nog één en ander willen doen voor ik weg ga. Dingen die ik nog kan en belangrijk vind. Langs de andere kant wil ik me niet haasten om die dingen te doen. Ik wil er nog veel tijd voor hebben. Dus, ga ik ze ook niet overhaast doen.
Eerst nog effe strategisch overleggen, zoals ik de kleintjes zag doen...
