Ze is nog klein. Ze is al groot. Ze is -al- bijna drie. Nog twee maanden en het is zo ver. Ze gaat al naar school, sinds kort. Sinds nog korter blijft ze er de hele dag. Wanneer mama haar komt halen, vertelt ze honderduit, voor zover haar hoofdje en mondje het aan kan. In't begin, die eerste dagen, waren tegelijk leuk, maar ook beangstigend. Ze wilde zo graag spelen met de andere kinderen, maar ze wilde toch nog iets liever bij mama blijven. Helemaal niet gewend haar moeder niet te zien, bleef ze enkele dagen na mekaar beteuterd of wenend achter in school, onder de hoede van juf.
Maar meestal was het leed redelijk snel geleden, eens mama een tijdje uit het zicht verdwenen was. Af en toe, kwam er dan een weenbevlieging en ook af en toe, bleef deze tranenbui hangen. Maar nu is ze groot. Ze weet nu dat mama haar telkens weer komt halen. Ze doet mee, ze speelt, knutselt, praat, lacht... Toch, soms is er een goede reden om 'niet te doen'. Nee, nee en nog eens nee, ze doet niet, hoor je, NIET mee.
Mama komt kleine meid halen, zoals altijd, mooi op tijd. Ze laat haar kleintje niet wachten, ze wil er steevast tijdig zijn. Juf vertelt dat kleintje de hele middag niet gespeeld heeft. Ze wilde niks, helemaal niks mee doen. Mama is erg verwonderd naar de reden. Kleintje is in mama's ogen nog klein, maar uit zich goed. Ze antwoordt op elke vraag die gesteld wordt. Zo komt mama én juf er achter, dat kleintje een goede reden had om niet mee te doen. Ze is helemaal niet dwars, verre van. Ze is lieftallig, een hartendiefje. Ze doet mama én juf smelten, maar ze beseft het niet.
Ah ja... de reden? Ze had een bloempje gezien, 's middags, toen ze buiten speelden. Ze plukte het, 's middags, toen ze buiten speelden. Zij, stopte met spelen, voor het bloempje, voor mama. Een bloem voor mama... Ze wilde er zorg voor dragen. Het bloempje mocht niet stuk, moest mooi blijven. En... het lukte, hier... mama... een bloem voor jou! Juf wist het natuurlijk al, maar wilde kleintje zelf haar verhaaltje laten doen. Mama wist het niet en is heel aangenaam verrast.
Het bloempje zit nu geplet in een boek van mama. Fier toont ze het. Haar eerste, echte fysiek geschenk, geschonken vanuit het diepste van het kleintjeshartje. Een bloempje, geplukt, met en voor liefde. Kleintje heeft niet door dat bloempje dood is. Nee hoor, in haar hartje is het één grote bloempjesweide!
