Jongens toch, wat is ze gelukkig! Enfin, een beetje filosoof gaat dat anders begrijpen. Gelukkig is ze al lang. Maar wat is ze gedorie euforisch blij!!! Ze heeft zin om het van de daken te schreeuwen en dus, schrijft ze 't maar beter op. Juicht mensen, mee met haar, deel haar vreugd. Daar is er veel van en kan dus maar beter gedeeld worden. Zalig toch, dat springerig hartjesgevoel. Misschien kan ze maar es beter laten weten, waarom...
Vandaag ging ze -gelaten- naar de laatste bestralingsbeurt van de eerste en langste sessie. 'Gelaten', ten eerste vanwege het barre weer. Ze was niet eens zeker of ze'r wel tijdig zou geraken, ook al was ze vroeger vertrokken dan normaal. Maar, zou de bus er wel goed doorkomen met die sneeuw...? Ze heeft lang moeten wachten. Ze heeft een bus laten passeren, want vindt dat sardientjes in blik om te eten zijn, niet om te beleven. Met koude voetjes, redelijk ondergesneeuwd, want het schuilhokje gaf niet voldoende bescherming voor de rondvliegende sneeuwkristallen die o zo, romantisch kunnen beschreven worden, maar soms niets dan klamme ellende zijn. Ze kwam dus scherp op tijd, wat een andere benadering is dan 'een beetje te laat' aan ter plekke. Niet gemord want ze mocht direct naar Mercurius. Ze was immers niet de enige die sneeuwchaos meemaakte. Mensen die met de auto kwamen, waren soms meer dan een uur te laat, of geraakten er gewoonweg niet. De bestraling ging zoals het hoorde. Gisteren kreeg ze een voorschrift voor haar slokdarm, dus het slikken gaat ondertussen ook al wat beter. Hoewel ze nog geen vast voedsel kan eten. Maar een dikke pudding wil toch al wel lukken. Eigenlijk moet ze gaan opletten stillekesaan, want de kilootjes vliegen er zowat af. Maar door de medicatie zal ze snel wel normaal kunnen eten, hoopt ze.
Enfin, de behandeling zit dus goed. Ten tweede... De behandeling is nog niet gedaan. Blij zou ze pas echt zijn als alles volledig achter de rug zal zijn. Meer verlangt ze niet, maar de duur van de therapie begint door te wegen. Juichen zou ze dus pas op de dag van de allerlaatste bestraling.
Maar... ze ging op gesprek bij de oncologe. Dr. Depooter. Kordate maar vriendelijke dame. Zo'n gesprek begint altijd met: 'Hoe gaat het ermee?' Door 'Breken' van Kommilfoo, heeft deze vraag voor haar tegenwoordig een dubbele weerklank. Maar zoals de heren het in hun show aan bod laten komen, heeft zij het ook al lange tijd aangevoeld. het is een overbodige vraag, als lichaamstaal aangeeft dat het antwoord niet interesseert. Hierop wordt dus steevast met een 'ja'knik op gereageerd. Maar... ze heeft het hart gelucht ivm dr Bibber, Shiver, ofte, de dokter van de mutualiteit. Ze deed het verhaal en stak haar gevoel niet onder stoelen of banken. En... dr. Depooter heeft haar verzekerd dat ze terug kan gaan werken. Ze deed erg haar best om haar de nodige moed toe te spreken na de kouwe douche die ze kreeg van Bibber. Ach, ondertussen heeft ze dat allemaal wel geplaatst, en denkt ze er het hare van. Toch, eens thuis gekomen, drong het echt tot haar door; op 1 juni zal ze weer starten met werken. Echt! Ze zal na de therapie nog moeten aansterken en de boel tussen de oortjes klasseren. Zeker weten, op 1 juni 2013 begint een nieuw hoofdstuk!!! Ze telefoneerde al naar 't werk om het te melden. Hier wordt niet getreuzeld!
