|
Eén mei. Dag Van De Arbeid. Dat vier ik niet echt, maar ik sta er dan toch altijd wel even bij stil. Eens nadenken over hoe 'we' het vroeger hadden. Hoe zwaar het leven was, 100 jaar terug, of langer. Rechten die we ondertussen hebben kunnen opbouwen. Proletariaat door rijken gehaat??? Of begeerd voor de te verrichten arbeid waarvoor zij zich absoluut niet wilden inspannen, maar verder geweerd. Wat wij, blanken trouwens ook deden (en nog doen) tegenover landen wiens ertsen en andere rijkdommen we op die manier hebben ontnomen van hun inwoners. Overdrijf ik? In mijn ogen niet. Ik vind het nodig om daar regelmatig bij stil te staan. Er met onze jongeren over te praten, zodat zij op hun beurt leren alles en iedereen te respecteren. Zodat zij leren dat rijkdom veel meer is dan geld en materieel.
Geen krant vandaag. Da's goed nieuws. Zo kan ik me niet laten meeslepen door het lezen van een hoop onvolledige maar in overvloed negatieve en vooral sensatie-gerichte berichten. Titels van artikels kunnen me soms overrompelen en danig boos maken. Het verdraaien van toestanden, of moedwillig achterwege laten van belangrijke punten, jaagt me dikwijls genoeg de hoogte in. Vandaag niet. Ik hoef me niet te vermannen om de krant terzijde te schuiven. Wat er niet is, kan men niet lezen. Ook al overheerst ochtendgrijs. M'n dag start goed. Allebei genieten we rustig van ons simpel ontbijt en mekaars stille gezelschap. Een heerlijke manier om wakker te worden.Tegenwoordig ben ik 's morgens een oud vrouwtje. Stijf als een hark. Een lichaam dat aanvoelt of ik de dag voorheen heel wat krachtinspanningen zou hebben gedaan. Wat helemaal niet waar is. Integendeel! Maar rustig bewegen. Rustig in de dagelijkse flow geraken, doet goed. Vandaag kan dat samen met Erik.
Gisteren had ik een formidabel fijne dag. Ten eerste zorgde de Gabrielstress die wegviel al voor een fantastisch gevoel. M'n kleinzoon is oké. Terug thuis, maar vooral oké! Hij speelt, grapt en maakt weer ruzie met z'n broertje over domme dingen, maar vooral omdat kleine broer ook een deugnietje is. De ouders, mijn zoon en schoondochter kunnen terug zuchten over minder belangrijke -zelfs leuke- dingen, zoals kinderen die lawaai maken. En ik? Greetje, m'n zus haalt me op. Spijtig genoeg komen twee zussen niet opdagen op het laatste nippertje. Maar Patricia, m'n oudste zus, wél. Ook Els is thuis. We maken pret over de onnozelste dingen. We lachen met onze ouderdomspijntjes. We lachen om en met mekaar. Als we later in de voortuin wachten op Erik, die me komt ophalen, zwaaien we naar de voorbijrijdende chauffeurs die naar ons staren. Tja, het is enorm leuk om verschillende reacties te zien. We zingen 'vrolijke vrienden' al wiegend. En hopen op één of ander publiek dat eventueel onze inzet op prijs zou stellen. Doch, dàt blijft achterwege, maar zorgt voor nog meer fantasierijke pretjes. Gelukkig laat Erik op zich wachten.
Natuurlijk komt hij toch nog wel opdagen en op weg naar huis zit ik nog lekker overvol goede energie. Ik vertel, en vertel, en vertel. En hij...? Hij glimlacht en luistert natuurlijk...
https://youtu.be/QFBAkgQcIFs
|
