Woensdagmiddag en geen school. Goed zo! Ze kan doen wat ze wil. Nou, da's toch steeds weer het eerste gevoel dat ze heeft op zo'n schoolvrije momenten. Toch is het niet zo. Al wat er verschilt is, dat ze niet naar school gaat. Toch, van 'doen-wat-ze-wil' is helemaal geen sprake, ze moet doen zoals hoort binnen het gezinsleven. Er zijn dagen dat het meevalt, maar er zijn beslist ook van die andere dagen. Maar vandaag is één van die enorm leuke dagen. Het hangt grotendeels van moeder af, ervaart ze. Als hààr gesternte goed staat, is het heel tof! Ze heeft namelijk een hobby, zonder het te beseffen weliswaar. Er is gewoon dàt ding dat ze graag en altijd doet, wanneer het ook maar gaat. Dat is zingen, of muziek spelen.
Toen ze een jaar of vier was, kreeg ze een muziekspeeltje. Een kleine xylofoon, met van die gekleurde staafjes en twee bijhorende stikjes voor het tokkelen. Zusje, toen vijf, kreeg een melodika. Een kleurrijk blaasinstrument, maar de toonladder was correct en ze speelde niet vals. Zijzelf kende niks van muziek, maar kon toch melodietjes vinden op haar xylofoon. Toch, dat ding was te klein en het gebeurde dus regelmatig dat een liedje niet kon gespeeld worden doordat dat verdomde ding te beperkt was. Ze wist de gepaste toonaard te vinden, en het ritme zat vaneigens goed. Ze voelde het goed aan. Door deze beperkingen geïrriteerd, leende ze al snel de melodika van haar oudere zusje, die iets minder muziekvaardig was, hoewel, eens aangeleerd, ook een melodietje kon toveren uit haar muziekinstrumentje. Maar het maakte haar niet veel uit, of ze nu op melodika dan op xylofoon speelde. Er kwam immers geluid uit beide. Jongere zus, zegde wel hoe het moest en dan maakten ze samen soms wat muziek. Welja, in hun oren was het toch muziek, moeder heeft nooit geklaagd. Nou, nooit, is misschien wat veel gezegd, als kleine babyzus haar dutje niet kon doen vanwege het lawaai, pardon, de muziek in huis, werd de stilte wel eens opgelegd. Wanneer het regende en ze binnen moesten blijven, was dat wel vervelend, dan moesten ze een activeit zoeken die geen geluid maakte, wat toch een hele opgave was. Wanneer ze buiten konden, maakte het niet uit. Op de schommel kon je muziek maken of zingen naar believen, op het ritme van het schommelen. Uren aan een stuk door...
Moeder had een liederboek. Vlaamse liederen van vroeger, of iets in dien aard. Ook dàt maakte niet uit. Wat zij gemeen had met moeder, was, dat ze allebei wel graag zongen. Zingen kan je altijd en overal, meestal toch. Wil je't niet luidop doen, kan je't ook stillekes, of gewoon, in je hoofd. Het houdt je bezig. Ken je de woorden niet, dan verzin je woorden die passen en rijmen. Da's tegelijk een goede taaloefening. Dat besefte ze natuurlijk niet op zo jonge leeftijd, maar naderhand bekeken, beseft ze wel, dat dit haar taalvaardigheid positief heeft beïinvloed. Wanneer moeder dat liederboek te voorschijn haalde, wist de kleine meid, dat de dag goed zat. Moeder zong immers enkel maar als ze zich er goed voor voelde. Zo gaat dat met moeders van grote gezinnen, die hebben haast geen tijd. Misschien stak dochterlief moeder wel aan met het zingen, dat zou ook kunnen. Enfin, dat waren de schoonste momenten in haar leven. Op moeders' schoot, of naast mama gezeten in een zetel, het boek open, waar tekst en muziekregels samen stonden gedrukt. En zingen maar. Sommige liederen waren totaal ongekend natuurlijk, maar ze leerde ze algauw door moeder. Ze zong ze gretig mee en samen voelden ze zich "Eén Mooi Lied", ook al ging het over de Dietse Kroon, waar het kleintje geen zier van verstond. Van roodborstje tot driekoningskinderen, 't ros Beiaard tot drie weverkes, ze kende op jonge leeftijd vele van deze liedjes. Het samen zingen gaf haar steeds een zalig gevoel en smeedde toch een band met wispelturige moeder die op zo'n momenten zalig aanvoelde.
Jaren later, wanneer moeder weer eens moeilijk deed, en zij zuchtend besloot om moeder toch maar een tijdje in haar eigen vet gaar te laten stoven, denkt ze wel eens terug aan die zalige momenten. Dan, sluit ze terug vrede met haar moeder, ze smelt en wil haar knuffelen... Want moeders, zijn ook maar mensen met hun eigenaardigheden en fouten. Wie heeft het lef om te eisen dat moeders volmaakt zijn? Dat is toch niemand...
Wanneer ze op school "Daar kwam ene boer uit Zwitserland" leerden, zong zij het van den beginne mee. Maar, het mocht niet van de juf. Je mocht een liedje niet van tevoren kennen. Je moest het mee leren met de anderen, traag en gestaag, herhalend met kleine stukjes. Vervelend hoor als je't al kan. Inhouden was hier de grootste training, je vooral niet laten gaan. Toch, is de juf er een keertje in geslaagd een liedje aan te leren dat ze nog niet kende. Dat was een heerlijke uitdaging, een liedje leren, niet op moeders' schoot, maar gezeten in de schoolbanken. Dat was: De poppenstoet, van Armand Preud'homme en Eugeen De Ridder. Best moeilijk hoor. Maar toen was ze geen vier of vijf meer, ze was wat ouder, een jaar of negen.
Dàt liedje vindt ze nog steeds één van de leukste liedjes die ze leerde, nu ze grootmoeder is. Moeder zijnde, genoot ze ook samen met haar zoontjes van samen muziek maken en beluisteren. Misschien zal ze in de nabije toekomst ook met haar kleindkindjes ooit op de schoot...
