't Is er van gekomen, enkele dagen geleden. Dankzij Patricia, een zus, en m'n toffe schoonbroer, die op pensioen is. Ja, op pensioen... Dan veronderstelt men dat hij een zee, wat zeg ik? een oceaan van tijd heeft. Niks te doen hé, die gepensioneerden. Wat ik zelf ondervind, nu ik al langer dan een half jaar thuis zit, is dat tijd zeer relatief begrepen mag worden. René, mijn schoonbroer, heeft z'n gepensioneerde handen meer dan vol. Hij is altijd wel voor iemand in de weer. Als hij dan eens wat tijd over heeft, kan ie voor zichzelf wel eens een klusje opknappen. Nou, het is niet zo erg, dat z'n haren ervan ten berge rijzen hoor. Buiten tof, is hij ook intelligent. Hij weet waar hij dé grens moet trekken. Er wordt voldoende tijd uitgetrokken om samen met m'n zus te wandelen of andere leuke dingen te doen. 'k Denk niet dat hij er van de stress snel onderdoor zal gaan. In elk geval, is het wel dankzij en met hen, dat ik deze week mijn tante ben gaan bezoeken.
Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen wegvallen. Zo is het nu eenmaal. Plots besef je dan dat je eigenlijk nog maar één tante in leven hebt. Mijn ouders kwamen niet uit grote gezinnen, dus veel genonkel was er al niet. Maar toen ik afgelopen zomer in het ziekenhuis lag, en ze (mijn tante) me was komen bezoeken, werd ze een beetje emotioneel, toen we over mijn ouders praatten. Zij heeft geen kinderen en verder ook niemand meer buiten haar levensgezellin en ons, ik met m'n broers en zussen. Enkele weken geleden belde ze me op met de boodschap dat ze me zo graag nog eens zou ontmoeten. Niks speciaals, maar... tja, ze zit met me in en daar ze ook de zeventig al voorbij is, begint haar lichaam ook hier en daar barstjes te vertonen. Ze is geen klaagvaak. Zeker niet. Maar op emotioneel vlak wordt ze wat meliger. Dus beloofde ik dat ik zou langs komen. Ik zou eventueel vragen aan m'n zus en schoonbroer of ze zin hadden om... enz... Mijn man werkt nog en is helemaal geen familiebezoeker. Hij doet dat wel voor mij, maar als ik hem daarvan kan ontlasten tijdens het weekeinde, doe ik dat maar. En deze week kwam het er dus van. Met z'n driekes reden we naar tante Lief.
Met haar kan je over de dood praten en een minuut later onder tafel kruipen van 't lachen, bij wijze van spreken. Dat hebben we dan ook min of meer gedaan. In eerste instantie moest ik natuurlijk mijn kankerverhaal nog eens overdoen. Begrijpelijk. Het toffe is, dat ze niet overdrijft in haar reacties. We praatten over euthanasie, over aandoeningen en ziektes en miserabele levensomstandigheden. Allemaal onderwerpen waarbij je niet direct gaat zitten gieren van 't lachen. Maar op één of andere manier, lukt het als je bij haar zit en meegaat in het gesprek, heel makkelijk om effe later de lachkriebels te krijgen. We hadden een heel gezellige middag. De nodige patisserie werd verorberd, waardoor ik 's avonds haast geen honger meer had. Lekker, zondig, suikerbom!!! Eens terug thuis was ik meurreg, zoals in Antwerpen gezegd wordt. Doodop met andere woorden.
Afgelopen vrijdag, met z'n stekeltjes, is niet in m'n keelgat blijven steken hoor. Niks daarvan. Als ik me daaraan zou laten vangen, zou ik maar al te dikwijls in de spreekwoordelijke put zitten. No way. 'k Zou geen leven meer hebben. En laat nu dàt net zijn, waar ik àlles wil uithalen. Eigenlijk zou een mens moeten worden geboren met die ingesteldheid. Het is wel zo, dat we nooit kunnen weten, hoe lang of hoe kort we (nog) te leven hebben. Maar als je d'r met je vingernagel eens echt op drukt, dan pas staan we'r bij stil. Al glimlachend voeg ik daar snel aan toe, dat we'r gaan bij stil staan op het moment dat we net niet willen blijven stil staan. Integendeel, we willen vooruit. Gelijk welke kant uit. Alles behalve stilstaan of achteruit gaan. En voor diegenen die het gevoel niet kennen, mag ik alvast stellen, dat het een goed gevoel geeft. Ga niet denken dat ik met stress onder de vleugels den daver krijg als ik niks doe. Da's zeker niet zo. Want ook dàt is vooruitgang. Beseffen dat je met stress niet verder komt. Alles heel rustig. Soms, kleed ik me pas tegen de middag aan. Knus in de zetel, met een kop thee, onder een deken. Tv, of dat heerlijke boek, of gewoon m'n gedachtenstroom vergezellen me op zo'n moment. Voor mij is dat ook vooruitgang. Het zit 'm namelijk in het gevoel.
Elias, m'n vierjarige kleinzoon, is blijven logeren. Het was lang geleden dat er nog iemand van de kleinkids bleef overnachten. Door zowel m'n ziekte als door de werken in huis. 'k Had wat schrik dat verveling zou kunnen toeslaan voor m'n schat. Nu kan ik niet meer rollebollen of simpel op m'n buik meespelen met de trein of auto's ofzo. Een wandeling in het park zat er ook niet in. Maar je laat een kind niet logeren om voor de tv plaats te nemen. Hoewel, samen een filmke zien best gezellig is. Opmerkingen smaken van mekaar. Lollig. Of spanning wat mee opdrijven... maar daar loopt hij niet in, merk ik. Hij is en blijft 'cool' onder nogal wat omstandigheden. Soep eten. Iets waarvoor hij niet persé ter wereld kwam. Hij verpersoonlijkt zowat de Soepdramatiek. De helft heeft hij toch binnen gelepeld. Zonder gedoe. Wat ik aanzie als een duidelijke overwinning. Gelijk voor wie. Ik, hoef trouwens niets te winnen. En hij, won niet enkel. Hij overwon! Dan samen een boekje gelezen. Dick Bruna's Nijntje zal nog lang een behoorlijke kindervriend blijven, merk ik. Na een sublieme nacht, waar ik hopeloos meer in waak-modus vertoef dan nodig is, mag ik concluderen dat mijn flinke kleinzoon, haast 12u heeft geslapen. Een ontbijt met cereals waarbij ik hem leer hoe de Fransen, Spanjaarden, Portugezen en Italianen hun grote kom melk leegdrinken, geeft hem een mooie witte melksnor. Maar, alles gaat het buikje in. Rollebollen is er dus niet bij, maar vanuit m'n makkelijke zetel kan ik hem wel voorstellen doen of ideeën aanbieden, zonder over echt manipulatie te spreken. En na wat later nog enkele broodjes te hebben verorberd, trekken we naar m'n jongste zoon. Daar kan hij met ons jongste kleinkind spelen. Walt is een knappe gastheer en knuffelt ons met overheerlijke natte kussen zodanig dat we op den duur toch maar onze zakdoeken boven halen om ons wat te drogen.
Nog wat later bezoeken we m'n neef die net een baby adopteerde. Tegen het nieuwe kleine neefje van m'n kleinzoon, lijkt Walt al weer een grote jongen. Elias is een fantastisch kind. Da's geen nieuws. Dat wisten we natuurlijk al. Maar hij blijft volhouden. Hij weet hoe men zich gedraagt op bezoek. Geen halve keer zelfs, moet ik hem met de vinger wijzen. En toch zegt hij z'n zegje. Hij zit tenslotte tussen volwassenen, waarvan hij enkel Erik en mij kent. M'n zus en schoonbroer zijn er ook. Voor mij heel plezierig, maar ik kan me inbeelden dat voor zo'n uk van vier het toch maar een vreemde boel moet zijn. Hij is snel op z'n gemak, dat merk je. Dàt, maakt alles voor mij heel aangenaam. Ik moet me geen zorgen maken en blijf relaxed. Niettegenstaande ben ik zowat uitgeput wanneer we de auto instappen om Elias naar huis te brengen.
Geen tijd gehad om de gitaar ter hand te nemen. Zo'n weekeinde vliegt voorbij. Maar da's niet erg. Die gitaar staat er morgen nog. Geduldig te wachten op mijn getokkel. Ik denk dat ik het de komende dagen toch maar erg rustig aan ga doen. Rustig en kalm, maar steeds vooruit...
