Ze was op weg naar... altijd onderweg naar... Ze hield van reizen. Grenzen overschrijden, kijken, leren van anderen. Culturen vergelijken en landschappen 'be'leven. Dus, reisde ze wanneer het ook maar kon, waar ze ook maar kon, zolang het veilig was.
Ze had er een lange tocht op zitten en stond nog voor een lang stuk. Ze trok met rugzak de wildernis in. Het landschap was fenomenaal prachtig. Toeristen waren er met hopen, maar zij had daar geen last van. Zij deed niet wat toeristen deden. Ze liep niet waar toeristen liepen, tenzij deze toeristen dezelfde ingesteldheid hadden als zij. Integer omgaan met alles en iedereen die je tegenkomt, is één van de belangrijkste regels waar ze zich maar al te graag aan houdt. Ze had zich ook geoefend om die lange tochten aan te kunnen. Het klimaat was immers niet zoals zij gewend is. Als je je onbezonnen aan zo'n tocht waagt, zou je wel eens van een koude douche kunnen thuis komen. Haar niet gezien. Genieten van een reis en zo'n tocht, wil dus vooral zeggen, niet enkel je hart, maar ook je verstand laten spreken.
Het was zo ver. Ze begon er aan, na ook de nodige formaliteiten voor de veiligheid en volgens de wet in orde gebracht te hebben, want ook dàt was nodig. Met kloppend hart, keek ze rond. Ze ging alleen naar het ontmoetingspunt, waar ze de nacht zou doorbrengen. Haar slaapzak had ze op haar zo licht mogelijke rugzak gebonden. Tent was niet voorzien. Daar begon ze niet aan, ze zou in open lucht overnachten. Om het slaappunt te bereiken, zou ze alles bij mekaar zo'n 6 uren moeten stappen, klimmend en dalend over allerhande obstakels, waaronder een berg, die ze letterlijk en figuurlijk zou moeten verzetten. Nou, echt verzetten niet, maar haar voeten wel, over die berg.
Het weer was heerlijk, maar zou al snel warm worden, wist ze. Het was dus zeer belangrijk om zich van voldoende water te voorzien, want vochtverlies is met zo'n tochten onvermijdelijk en water dus onontbeerlijk. Modern als wij mensen zijn, kon ze op uitzonderlijke plaatsen wel terecht op zo luxueus mogelijk geïnstalleerde toiletten. Klein, maar zeer hygiënisch. Eén van de weinige luxes die ze zich toch graag veroorloofde.
Na enkele uren stappen, ze dacht halverwege te zijn, werd de nood aan zo'n toilet een redelijk belangrijk item, vond ze. Ze begon er naar uit te kijken. Op haar plan, moest het niet te veraf zijn. Het aanzicht van het plaatske, niet verstopt, maar toch als natuurlijk geheel met de omgeving geplaatst, tussen bomen en struiken, met zandkleurig dak, gaf haar voldoening. Nog nooit had ze zo'n schoon w.c. gezien. Ze voelde ze zich zelfs al wat opgelucht alvorens het in gebruik te nemen. 't Idee alleen al... Ze ging binnen en deed wat ze moest doen. Water was er niet aanwezig, het was een sceptische put, die heel regelmatig geleegd wordt. Handen wassen kon niet, door het tekort aan water, maar er hing van die ontsmettende gel om je handen in te wrijven. Ook goed, geen probleem. Ze wreef haar handen goed door met de verfrissende gel, die snel opdroogde. Eigenlijk vond ze dat haar billen ook zo'n beurt nodig hadden. Ze kreeg het lumineuse idee, haar billen ook in te smeren met die gel. Zo zou de boel wel echt goed proper zijn, want ze zou zich toch twee dagen niet kunnen wassen.
Ze nam een maat gel op een blaadje toiletpapier en begon te smeren. Toch, dat duurde niet lang, want gelijk begon de gel, z'n ontsmettende werking. Blijkbaar had ze piepkleine wondjes, want ze dacht dat ze in brand stond. De boel brandde alsof ze met haar achterste in het vuur was gevallen. Ze begon direct te blazen, springen en dansen om de boel te laten afkoelen. Na zo'n tiental minuten zwaaien en zwieren met blote billen om zoveel mogelijk frisse lucht te laten passeren, (en ook een beetje als normale reactie op de achterstevenbrand) stilde het vuur, het pikken, het branden. Ze had het willen uitroepen, maar bedacht zich, dat zij niet alleen rondtrok. Als iemand haar zou horen en misschien wel ter hulp zou snellen, denkende dat ze in gevaar is... Hoe zou ze dàt dan moeten uitleggen? Zelfbeheersing troef dus, en vooral, aan niemand vertellen.
Toen ze naderhand het luxueuse toilet buiten kwam, broek opgetrokken, zoals het hoort, kwamen er net twee mensen aan, ook trekkers. Ze kwamen ook van de luxe gebruik maken. Nee, ze was dus helemaal niet alleen, ook al leek het er soms wat op. Ze wilde hen graag waarschuwen om niet de domme fout te maken, die zij net had gemaakt, maar daarvoor was te beschaamd. Ze zweeg, knikte met een lachje de luxeverbruikers toe en zette haar tocht verder. De benen net iets wijder open bij het stappen dan voorheen.
Blazen deed ze tijdens de tocht ook nog af en toe, maar dat had niks meer met haar billen te maken...
