Den eerste 'boost' zit er op. Dat ging echt wel vlug. Zo ongeveer een halve minuut wordt er met een gerichte straal, (Men richt deze straal met een soort trechter omdat die anders te verspreid zou stralen) gebeamd op die ene plek, waar het gezwel zat. Ze kreeg de wijze raad nog goed te blijven zalf smeren. En ze gelooft maar al te graag dat het nodig is. Als men nu geconcentreerd gaat stralen, zal ze wellicht na de behandeling wel blaasjes of een ander soort uitslag krijgen, weet ze uit de ervaring die ze net opdeed. Heel erg braaf volgt ze dus de richtlijnen van de verpleegkundigen.
Van het ziekenhuis trok ze naar het werk. Bewijs van ziekteverlenging moest worden binnen gebracht. En tevens raad gevraagd ivm hoe en wat nodig is om opnieuw van start te kunnen gaan. Men zou denken dat het simpel is. Je gaat naar je werk en begint terug mee te draaien, maar neen hoor. Er moet eerst vanalles geregeld worden. Ze heeft heel goei bazen en collega's en ze kon dus met al haar vragen en conclusies terecht. Het was rustig op kantoor. Deze keer geen toeloop van collega's die heen en weer liepen en waaraan ze telkens het verhaal weer moest vertellen.
Het weer wilde vandaag wel meewerken. Geen neerslag. Dus profiteerde ze ervan om met zuslief af te spreken om naar fortV te gaan wandelen. Na een soepje te hebben geslobberd in de stad, trok ze daar dan heen met de bus. De wandeling mét babbel was weer eens zeer aangenaam. Dat doet telkens weer echt goed. Gisteren had ze ook met een vriendin afgesproken, maar dan niet in de natuur. Het mocht op het eilandje. Het weer was heel wat guurder dan vandaag. Maar goed gekleed en hier en daar geschuild, genoten ze samen toch ook van de dag. Die uitjes zijn belangrijk voor haar. Zonder die contacten zou ze zich lang niet zo goed voelen. Alleen thuis zitten kan wel, maar liefst niet te dikwijls. Morgen, vrijdag staat ze'r weer goed voor. Dan is Hij thuis. Drie zalige dagen samen. Samen naar het ziekenhuis, is altijd leuker dan alleen. Samen vanallessen. Yep!!!
Het is uiteraard fantastisch om in een bubbel te vertoeven. Maar... life goes on. Een cityptrip werd gepland en eindelijk was het zo ver. Enkele dagen Berlijn. 't Was het moment bij uitstek om er nog eens uit te trekken. Niks kanker. Niks therapieên. Niks ziekenhuis, noch verpleging, noch dokter van welke soort ook. Er helemaal uit. Zinnen verzetten en onderdompelen in een zee van externe impulsen. Het deed heel erg goed in New York. Dus ging ze 'rvan uit dat het nu ook wel welkom zou wezen. En het effect was ook zoals ze wilde(n). Zalig gewoon! Het doet zo goed om niet aan wat dan ook te denken ivm kanker en bijhorende kwalen.
De trip viel enorm mee. Berlijn is een zeer aangename stad. De bewoners vallen ook aardig mee. De stad is groot, maar de drukte valt erg goed mee. Het is ook best leuk om je weg te zoeken naar bezienswaardigheden. Het weer was bar koud. En dat nodigde dan weer regelmatig uit om ergens een plaatske te zoeken waar het aangenaam vertoeven was om op te warmen. Soms een eethuis of een café, of een tentoonstelling. Het hotel was zeer uitnodigend, door creatievelingen ingericht. Het eten lekker, ook al kon zij enkel maar soep of ander vloeibaar voedsel eten. Niet getreurd, het leven is meer dan eten. Trouwens, de soep was ook lekker. Ze gingen onder andere ook ontbijten in een weense-stijl kaffee, een aanrader in de boekskes. Een ontbijt van het huis, niet te versmaden. Manlief genoot ervan. Zij, kon het niet eten, dus bestelde ze yoghurt met fruit. Het. Was. Heerlijk! Kortom, ook met simpele dingen kan de boel slagen.
Batterijtjes opgeladen om er nog een laatste keer tegenaan te gaan, trok ze vanmorgen weer naar het hospitaal. Ze kreeg nieuwe tekeningetjes op het lichaam voor de nieuwe bestralingsboost die haar te wachten staat. De verpleging haalde de dokter erbij om de huiduitslag op borst en rug te controleren, want die is hardnekkig. Dat tot daaraantoe, maar de bijhorende jeuk is soms vervelend. Er werd een voorschriftje geschreven voor een anti-jeukzalf. Smeren, smeren en nog eens smeren is de boodschap. Vanaf donderdag zal ze weer bestraald worden tot volgende week woensdag. Dus eerst nog twee dagen vrijaf. De zon schijnt, dus besluit ze ipv huiswaarts te keren, naar haar -dochtertje te rijden. Nog effe samen naar de stad. Een dag vliegt zo voorbij.
