Eindelijk nog eens een nachtje wat normaler kunnen slapen. Hoewel ze nog verschillende malen wakker werd, kon ze tenminste terug inslapen. 't Wordt op den duur wel vermoeiend. Vandaag, hoewel dus, ze wat beter sliep, kan ze zichzelf niet luchten. Wat een rothumeur. Gewoonweg niet gewoon. Zo kent ze zichzelf niet, zo houdt ze ook absoluut niet van zichzelf. Ze verwittigt haar man al op voorhand. Sorry schatje, maar als't niet vriendelijk kan vandaag, neem het me niet kwalijk. Ze doet dit niet om hem makkelijker te kunnen kwellen, of een goed excuus te hebben, maar eerder om zichzelve te waarschuwen. Zo is ze meer allert.
Manlief begrijpt de boodschap. Hij haalt materiaal in huis, cement enz. Er moet nog één en ander gepresteerd worden ook. Wel, 't is hét moment bij uitstek, om 'haar' eventjes alleen te laten. De boel moet wat bezinken blijkbaar. Goed zo! Hij weet hoe hij haar moet benaderen, aanpakken of manipuleren. 't Doet er niet toe, maar alleen zijn helpt blijkbaar. Of, gewoon gerust gelaten worden. En raad eens wat...? Komt manlief toch wel thuis met een bak vol grassoorten. Supermooi, maar 't heeft niks met cement te maken. Nou... 't kan er al wel door, een glimlach nestelt zich rond de lippen...
Vandaag is er een bbq in de straat. Zij schreven niet in, want te kort na de chemo. Ze heeft geen zin om aandacht te trekken en nog minder zin, om aanwezig te zijn en niet te kunnen genieten. Jongste zoon en -dochter komen, da's veel beter zelfs. Nu kunnen ze op eigen tempo praten, zitten, wat eten, samen zijn.
Gisteren onderging ze dus nog een chemo. Slecht geslapen... wellicht daardoor. Niet dat ze'r met een zenuwachtige manier mee omgaat, maar toch speelt het onderhuids mee, denkt ze. Bij het naderen van het hospitaal wordt de maag al erg zwaar. Misselijkheid slaat al toe. Wanneer ze 't er later met een verpleegkundige even over heeft, beaamt die. Er zijn mensen die overgeven bij het binnenkomen van het hospitaal. Het zit tussen de twee oren. Dat weet ze wel. Maar zo zit een mens nu eenmaal in mekaar. Brein en verbindingen werken nu eenmaal zo. De één heeft er meer last van dan de ander. Maar als je't weet, kan je't plaatsen, en dàt helpt ook wel om je er niet druk over te maken.
Eigenlijk... valt het deze keer beter mee dan tevoren. Misselijk is ze wel, maar 't is meer onder controle. Ze houdt zich kalm, dat helpt ook. Maar... geheimpje... Vorige therapie probeerde ze een wietthee. De dokter weet het niet. Ze probeerde het heel voorzichtigjes. Een klein slokje, een tijdje wachten en dan weer een klein slokje. Een kleine theekop verspreid over de avond. De maag speelde niet meer zo op. En ze sliep beter. Twee dagen heeft ze dit gedronken, een kop per dag. En het hielp haar echt wel. Deze keer was ze er niet echt op uit om het weer toe te passen. Maar, tja... misselijkheid, daar moet een mens toch wat tegen ondernemen. De gebruikelijke maagtabletjes geven wel een verschil, maar helpen lang niet zoals zo'n kopje vieze thee. Dus ruime tijd voor het slapen gaan, drinkt ze rustig nog een piepklein kopje. En ja hoor, na een tijd speelt die maag lang niet meer zo'n vieze rol. Mag het niet? Ze weet het niet, maar ze denkt niet -na één en ander opgezocht en gelezen te hebben- dat het kwaad kan. Zolang ze maar niet overdrijft. Ze is helemaal niet gek van wiet, dus overdrijven... heus nee, zo zit ze niet in mekaar. Ondertussen kan ze de viessmakende Dafalgan achterwege laten en ze voelt er zich beter mee. Nou, hiermee een geheim openbaar gemaakt, hoopt ze er geen spijt van te krijgen. Maar wat geweest is, kan men haar toch lekker niet afnemen.
Stillekes hoopt ze zelfs, dat dit wettelijk zou mogen worden toegepast, om medische redenen. Velen zouden ermee gebaat zijn...
Dinsdagochtend. Ze lag al een uur te woelen in bed en is dus maar opgestaan. 't Zal wel te maken hebben met de te komen chemo, straks. Hoewel ze beseft dat elke chemokuur een stap dichter is naar het einde ervan, kijkt ze er tegenop. Het voordeel is natuurlijk dat ze weet op voorhand wat ze gaat voelen. Het nadeel is idem dito.
De afgelopen week heeft ze -ook dankzij het mooie weer- toch het mooie weer kunnen maken, bij wijze van spreken. Ze heeft, samen met man, nog twee studio's van jonge artiesten bezocht. En ja, 't was best wel de moeite. Ze heeft zich ook druk gemaakt om jongeren die haar als mikpunt hadden uitgekozen op de tram. Die kerels spraken Spaans, en waren zo dom niet te beseffen dat dit een wereldtaal is. Zeventien jaar geschat. Ze schampten op haar en het sjaaltje op haar hoofd. Het allerliefst had ze de kerel, achter haar gezeten, een ferme draai om de oren gegeven. Hem verplicht mee te lopen met de run for cancer, volgende week en vooral hem verplichten een bezoekje te brengen in de afdeling chemo om iedereen een kom soep te bezorgen ofzo... Maar tja, da's allemaal niks gekort, ze kan hem helemaal niks verplichten hé. De manier waarop hij (in't Spaans) tekeer gaat, jaagt haar de schrik op het lijf. Schrik dat hij in staat zou zijn het sjaaltje van haar hoofd te trekken. Maar gelukkig gaat hij niet zo ver. Het blijft bij dégoutante commentaar. Ze besluit om niet te reageren. Dàt, zal ze doen als ze afstapt, want ze rijden niet ver. Ze wilden enkel haar energie sparen, waarvan ze vandaag een licht tekort heeft. Wanneer ze opstaat, klaar om uit te stappen, groet ze klaar en duidelijk de domme kiekens in hun moedertaal. De grootste teut, die achter haar zat (de lafste manier om iemand uit te maken, is de persoon in kwestie niet te moeten aankijken) slaat zowat verschrikt z'n handen voor z'n gezicht. De andere drie hun mond slaat letterlijk open.
Manlief had er niks van begrepen en vraagt zich luidop af, wat er aan de hand is. Eens de hele uitleg gedaan is ook hij flink verontwaardigd, maar allebei zijn ze't er over eens dat ze 't goed heeft aangepakt. Maar toch, dit akkefietje bezorgt haar zelfvertrouwen toch een deuk. Even, denkt ze bij zichzelf, geen openbaar vervoer meer te nemen, zolang ze in chemobehandeling is. Maar algauw bedenkt ze zich. Zo'n kwibussen zullen haar vrijheid niet ontnemen. Dat zal ze beslist niet toelaten. Maar ze zal over haar sjaaltje een pet dragen als ze buiten gaat. Daar het met 't warme weer moeilijk verdragen was, had ze de pet thuis gelaten. Wel, plots, zal het niet meer te warm zijn daarvoor.
Gisteren bezocht ze een ouwe kennis. Door omstandigheden, jaren niet meer gezien of gesproken. Ze moest er heen, om haar het hart onder de riem te steken. Zij, verloor onlangs haar dochter, kort na de bevalling van haar eerste kindje. Daar, zijn geen woorden voor. Daarbovenop heeft de vrouw ook zware familiale problemen. Men zegt wel; elk huisje heeft z'n kruisje. Maar dit kruis is dan wel erg zwaar. Trouwens, soms kan je ellende gewoonweg niet ontwijken, al zou je zo graag willen. Je staat er buiten, maar tegelijkertijd, zit je'r middenin. Enkele uren zitten ze te praten, tranen vloeien, maar vooral luisteren. Er zijn.
En ze beseft dat die chemo eigenlijk niks is, vergeleken bij...
