|
Wit, zacht gestoofd haaienvlees. Met hazelnootpasta, overgoten met een weinig bieslooksaus. Niet trop gekruid afgemaakt met wat peterselie, heel fijntjes gesnipperd. Nee, ik heb geen honger. Maar om één of andere reden is dit wat in m'n hoofd, van de ene wand naar de andere, kaatst tegen gladde muren. Steeds maar denk ik aan wit, zacht gestoofd haaienvlees met hazelnootpasta, overgoten met bieslooksaus. Nooit heb ik zoiets gegeten en wellicht zal ik dat ook nooit in m'n toekomst.
Om 2u word ik wakker. Niks speciaals aan. Gebeurt wel meer. Zeker de laatste tijd. Net daarom, denk ik, na het innemen van een morfinepil, dat het beter is om toch maar op te staan. Ondertussen loopt het tegen 3u, zie je. Anders ga ik toch maar weer veel te lang liggen roeren in bed. Elk geluidje horen en elke gedachtensprong zal blijven hangen. Wat -wéér op zich- natuurlijk geen probleem is. Maar... deze keer wil ik m'n gedachten kunnen plaatsen. Ze zijn immers bij m'n schoonzus, Vera. Bij m'n broer Frank. Bij hun gezinnetje. Kak kak ka-a-aàk!!! Gisteren viel een bom. Middenin m'n (ja, mijn egoistisch zelve) hoofd, leven, gedoe, lieve leventje... daarin viel die bom. Niet lang nadat ik vertelde dat ik had besloten om m'n kanker voor een tijdje (als het lukt) te taboeïseren, of hoe noem je zoiets? vertelde m'n broer, die ook op visite kwam, (Jorn en Dorien waren trouwens ook van de partij. Echt leutig op het moment zelve!) dat Vera kanker heeft. De anderen wisten het allemaal. Tja zeg... hoe vertel je je zus met haar kankerbekommernissen dat je vrouw kanker heeft? Hoe wil je iemand sparen? Hoe, hoe, hoe??? Ik begrijp hun gedachtengang heel goed. Het siert hen erg om op die manier te denken. Maar wat ben ik opgelucht dat ze't me hebben verteld, want ik moet, ik wil, ik lééf enorm mee. En de bom sloeg in. Ik bedoel maar... het is een sluipende vernietiger, die bom. Geen grootse explosie hoor. Nee, een échte kankerbom. Sluipend, groeiend kwaad. Pas binnen 2 weken wordt ze geopereerd. Klieren. Haar hals, keel... Ze zijn zeker. Slechte cellen. Wat zou ik haar graag in m'n armen nemen. Haar zodanig omarmen, dat met elke aanraking enkele cellen zouden vernietigd worden. Moorden die ik maar al te graag zou plegen.
Jorn en Dorien kwamen ons eigenlijk op de hoogte brengen van hun nakend huwelijk. Fantastisch leuk nieuws natuurlijk! Dàt nieuws hoorde ik voor de bom insloeg. Dus reageerde ik nog heerlijk à-la-ikke opgewekt vrolijk. Of, toch zoveel als nog in m'n mogelijkheden ligt. Want kom, laat me een kat een kat noemen; de laatste tijd is wel wat van m'n impulsieve overreageren verdwenen. Ik ben zwaarder geladen tegenwoordig. Het doet er niet toe, hoewel ik hun nieuws al kende, ben ik blij dat ik nog normaal heb gereageerd. Jonge mensen die hun huwelijk plannen, zo'n grote stap in hun leventje besluiten te zetten, mogen best zien dat je blij bent voor hen. De bominslag kwam daarna. Zeer tactvol van m'n broer en zussen om het zo aan te pakken. Vera, echter wordt er niet beter van. Vlam! Door slammed in her face! My brothers' face. Her childrens' faces.
Muziek moet op zo'n moment. Oké, er is niks mis met ingetogenheid. Maar muziek hebben we gemaakt. Ik mocht op de gitaar van m'n zus. Die met de mooie ventjes op getekend. Vrolijk. Simpel maar vrolijk. En we zongen samen Oh Lord, won't you buy me, a mercedes benz. Toen was m'n broer en z'n zoon al weer weg. Anders zou waarschijnlijk het zingen niet in ons zijn opgekomen, vermoed ik. Maar we zijn effe in Janis Joplin gekropen, zonder harddrugs dan... Samen zingen helpt. Stom? Nee hoor, helemaal niet. We kraakten ook nog effe onze hersentjes over een nr dat Greetje samen met Els zijn aan't maken. Dàt op zich, spreekt me enorm aan. Het raakt me, hen samen bezig te zien. Goele en Krisje en ik, proberen hen te helpen. Patricia zal ook wel helpen, maar zij zit vandaag op een groenere wei en we moesten het dus effe zonder haar stellen. We gaan van dit nr iets moois maken. Samenwerken, samen creëren of bijvullen want de creatie is eigenlijk al gemaakt. De basis staat vast. Het metsel- en voegwerk en bepleistering moet nog afgewerkt worden.
Erik haalt me op en moet (haast vergeten) 's avonds naar een receptie van de avondschool. In Brasschaat. Op het laatste nippertje besluiten we samen dat ik maar beter mee ga. We rijden (zoals het ons betaamt, met een omweg dus) naar het park in Brasschaat. Zomerweertje. Zomersfeertje. Hoewel dat niet geldt voor elke weggebruiker. Dubbel voorzichtig dus, om ongelukken te voorkomen, maar genietend van mekaars gezelschap, samen in de auto, rijden we door het groen. Veel meer groen dan Berchem rijk is. De avond is nog jong wanneer we terug thuis zijn. En ik voel het. Erik voelt het ook, merk ik aan z'n gedrag. Wij, zijn samen zen en dat doet erg goed.
De bom sluimert. Een heel moeilijke periode, die ik niemand toewens, is aangebroken. Vooral voor hen. En, ik wil, net als m'n andere zussen, dat Vera en Frank het weten. Weten, dat wij samen veel armen, schouders, oren en harten hebben om te delen en mee te dragen.
Haaienvlees -vermoed ik- is taai. Hazelnootpasta is zoet. De smaken accorderen beslist niet. En de lekkere (vind ik toch) bieslooksaus, verzacht en versmelt smaken en vergemakkelijkt het slikken. 'k Heb namelijk wat last van aften in mond en slikpoortje. Verzachting is welkom, vandaar. De fijngehakte peterselie, staat voor al die kleine dingen die niet opvallen maar wel tellen. Zeker en vast. Het recept mag afgrijselijk lijken. Maar elk onderdeel heeft z'n sterke kanten. Metafoor...(en ik ga seffens maar weer naar bed)
|
