Ondertussen al drie weken terug thuis. Jippie!!! En... ondertussen is E terug gaan werken. Big step. Begrijp ik wel. Ongerust dat hij is, m'n lieve waker. Maar toch, hij kan onmogelijk altijd thuis zijn natuurlijk. Zo'n week alleen is lang laang laaaaaaang. Daarbij komt dat die verdomde chemo ondertussen ferm tussen de ledematen is gekropen. Ik geraak niet meer gerecupereerd op een week. Dat maakt dat ik van de ene in de andere val en me steeds slechter voel natuurlijk. Het ergste is, dat het op den duur tussen de oren begint te kruipen. Ik hou echt, heel echt, niet van mezelf als ik slecht gehumeurd ben. Begin ik in mezelf te zanikken en het laatste wat ik wil is dat ik dat ook nog uit onmacht tegen E zou gaan beginnen zagen en zeveren. Die onmacht... op een onbewaakt moment maakt die zich meester over me en valt de controle weg. Neerwaarts spiraal noem ik dat. Ik ben er me volop van bewust en sprak de dokter erover, toen ik in het ziekenhuis was voor de chemo. Die goed begrijpende dokter, vertelde me dat ik dan maar best eens een weekje kon overslaan, daar ik toch al zes beurten achter de kiezen heb, zonder onderbreking.
Moet het lukken dat toevallig, nu ik normaliter in het hospitaal zou zijn, maar dus thuis ben, het weer tropisch is. Bovendien is E vier dagen na mekaar thuis. Oké, hij is maar weer met vanalles en nog wat in de weer, maar het is zalig hem in m'n buurt te hebben. En ik, installeer me zo goed en kwaad als kan, met een opperbest humeur ondertussen, in de meest geliefde houdingskes op zowat elk plekje waar het kan in huis.
