Vanmorgen had ik zin om in bed te blijven. Lui, gemakkelijk, warm en zacht in bed. De wereld zou voorbijglijden. Oorlogen in de arabische wereld, rassen-onrust in Amerika, ebolaslachtoffers of -misbruiken in Sierra Leone, betogingen en stakingen door economisch onrecht in eigen land, zouden me niet wakker houden vandaag. Egoïsme troef! Ik zou me eens lekker niet druk maken bij het lezen van de krant bij het ontbijt, dat ik eet omdat ik medicatie moet innemen en het zo beter verteerbaar is. Maar... m'n gedachten lopen niet altijd parallel met de realiteit, zijnde Het Leven. Hoe langer ik in bed blijf, hoe langer ik geen pijnstillers neem. De keuze is aan mezelf. Tegenspraak wordt niet geduld. Beter nog, tegenspraak is totaal niet nodig. Het zou een bewijs van domheid zijn. Dus, toch maar uit de veren en naar beneden om appelsientje te persen op m'n eigen zeer onhandige manier omdat die handen niet mee willen. Om wat ontbijtgranen te eten en daarbij m'n pijnstiller te nemen. Om een klein half uurtje later m'n chemopillen door te slikken. En dàn...
Zou ik weer naar m'n hemels-paradijselijk bed kunnen om te laten wat ik niet wil doen. Maar zo zit ik nu ook weer niet in mekaar. Ik voel me maar zus-en-zo. Nee, geen pijn die niet te harden is. Nee, ook geen misselijkheid. Maar, simpel, niet goed. Ben ik down? Hmmmm... nee, dat zou ik niet zeggen. Yep, dàt is het. Energieloos. Totaal zonder energie. Ik verzorg m'n pijnlijke teen in de badkamer alvorens te douchen en enkel dat al, vermoeit me. Hijgend neerzitten bij 't minste dat ik onderneem. Oké!!! Zo'n dag is het dus! Toch heb ik een keuze. Ik kan me er in verdiepen en dan zal het waarschijnlijk in m'n hoofd blijven zitten en wieweet, vergroot ik het dan nog uit. Maar, ik kan ook gewoon m'n lichaam volgen. Hebben we nou die nieuwe divan of niet? Waar dient die voor? Juist! Eens ik mezelf presentabel heb gemaakt, leg ik me gemakkelijk voor de tv en kijk een film die ik eerder had opgenomen. Durft er misschien iemand te reklameren? Haaaa... ik dacht al van niet. Straks komt m'n zus, die ik eerder overwoog af te bellen. Toch maar niet gedaan. Als zij komt, heeft ze haar gitaar mee en moet ik me wel een verzetje toe staan. Zussen... een welgekome positieve optie voor het leven.
Eerst praten we bij. Over pijntjes en kwaaltjes en het werk en de familie en, en, en... En, we snoepen chocolaatjes (echt niet veel). En dan nemen we onze gitarrekes. Het valt me op, hoe moeilijk het me gaat. Tokkelen gaat haast niet. Met sommige akkoorden krijg ik het ook nog moeilijker dan voorheen. Maar, oké... blijven proberen. Die handen bewegen. En, vooral truukjes leren aan zusjelief. Zo leert zij wat ik nu niet kan. Zijn we met z'n twee of niet soms...? We doen lekker ons ding en hebben ideeën te over wat de muziek betreft.
Toen m'n zoon me gisteren afhaalde dacht ik onderweg naar zijn 'thuis': Woepsss... het is van vorige woensdag geleden -een volle week dus- dat ik nog buiten kwam. In eerste instantie denkt een mens dan: Niet goed bezig! Maar tja, het is wat het is. Juist! M'n zoon, A, heeft wel gelijk als hij me dan zegt dat het toch een mooi weekeinde is geweest. Waarmee hij bedoelt dat het mooi wandelweer was. Ja hoor! Het weer was alles behalve slecht. Juist! Ik heb zelfs nog een klein uurke in de tuin gezeten, op het midden van de dag, wanneer de zon nog de meeste kracht heeft. Warme trui, sjaal en oogjes toe, want de laagstaande zon is verblindend. Dus kan ik toch min of meer sussend antwoorden dat ik toch wel ben buiten geweest. Maar inderdaad, niet uit huis, of gaan wandelen. Zo'n week snelt op hoog tempo voorbij. Het went nooit... de tijd. Alleen, heb ik nu meer tijd om daarbij stil te staan. M'n drie koningskinderen zorgden weer voor een zeer aangename middag. Ze zijn het alweer terug gewend dat moeke 's woensdags op visite komt.
De jongste, E, vertelt met een heel serieus gezichtje dat ie ziek is geweest en wel vijf keer heeft moeten overgeven. Gelukkig is hij weer 'de oude' en zodra ik zijn aandacht daarop vestig, zweeft ie met z'n hoofdje weer in z'n spel- en kinderwereldje zoals het hoort voor een vierjarige. Zesjarige G, laat me fier z'n oefenboekje zien. Z'n ouders vertelden me eerder al, dat hij het niet kan laten. Tegenwoordig is dit zijn meest favoriete bezigheid. Rekenoefeningen en lezen. Terwijl broer en zus tateren tegen de muren op, spelen, zingen, bakkeleien... sluit G zich met z'n boekje in z'n eigen wereldje om te schrijven en oplossingen te zoeken. Dàt heeft ie niet van mij, denk ik. Zulke fantastische genen bezit ik niet. Ik, volwassen moeke, ken ondertussen natuurlijk wel enkele truukjes, om zulke afleidingen het hoofd te bieden. Maar da's lang niet hetzelfde. Die truukjes moet ik m'n kleindochtertje N ook maar eens leren, denk ik. Zij is het toonbeeld van concentratieproblemen als er leven is in huis. Ocharme m'n lieve meid. Ze moet tegen vrijdag een hoop stof onder de knieën krijgen met oa namen van Germaanse en Romeinse goden en al wat met kalendertoestanden te maken heeft. Een flinke bundel. Ik heb me een tijdje over haar gebogen, maar wanneer E iets zingt, of vraagt of gewoon, speelt, is haar aandacht meer bij hem dan bij die bundel. 'k Ben benieuwd of het vrijdag goed zal lukken met die toets.
Eerder deze week werd onze nieuwe divan geleverd. Gelukkig was mijn E al thuis. Hij staat prachtig, zit erg comfortabel en oogt fantastisch. Hij kon net door de deur. Daar had ik onnodig schrik voor, dus. De fatboy's waren een goed idee. We vinden ze echt wel mooi, maar voor sommige mensen, vrees ik, zijn ze redelijk onhandig. Je kan niet zomaar iedereen daarin laten plaats nemen. Zitten gaat nog, maar het rechtkomen is voor sommigen onder ons warempel een delicate uitdaging, om het op een deftige manier te zeggen. Als ikzelf een rokje draag, is elegantie nu ook niet direct de passende houding, om me uit de fatboy te hijsen. Hoewel ik fysiek absoluut geen probleem heb om daar uit te komen. Maar een broek is echt wel aan te raden. Verdere uitleg hoeft niet...
Omdat we de gang moesten vrijmaken voor deze levering, hadden we de golfplaten die daar tegen de muur stonden, in de leefruimte op de vloer gelegd. Roekeloze miekemot stootte haar teen tegen die platen. Auwtchhhhhhh... yep... pijn... en-nog-eens-auwtchhhhhh...!!! En wat meer kan ze ondernemen dan teentje te laten genezen? Het liep gelukkig nog goed af. Niks gebroken, dus lijm is niet nodig. Een reden te meer om lekker languit in die mooie, nieuwe, elegante divan neergevlijd de mensonwaardige pijnen te doorstaan van een kapotte teennagel met bloeduitstortingen. De pijnstillers die ze al maanden neemt, doorstaan de test niet. Maar wie-dan-ook-zijdank
