Vrijdag kreeg ik m'n gebruikelijke portie chemo. Zoals gewoonlijk kwamen twee van m'n zusjes me opzoeken. G, de jongste, was een week op vakantie geweest, de tijd was te kort om àlles te vertellen. Ze moesten veel te snel vertrekken omdat het bezoekuur was afgelopen. Uitgetaterd waren we geenszins. Dat maken we beslist nog wel goed.
Tegenwoordig kan ik zaterdags wat vroeger naar huis. E komt me dan ophalen rond 11u, wat ik een heel goed uur vind. Hij hoeft zich niet te haasten 's morgens. Hetzelfde geldt voor mij. Ik zit dan gepakt en gezakt klaar in de grote hall van het ziekenhuis. Daar kijk ik dan naar de voorbijtrippelende mensen. 's Zaterdags op dit uur zie ik dikwijls nogal wat nieuwe ouders het ziekenhuis verlaten met hun spiksplinternieuwe fonkelende aanwinst, namelijk een prachtige baby. Allemaal goed geluimd, want voor hen is het een hernieuwde start voor het leven. Soms huppelt er nog een klein hummeltje vrolijk bij. Ik verveel me nooit als ik daar zit te wachten. Deze keer was er ook nog een filmploeg één en ander aan het installeren. Iets waar Stanny Crets aan meewerkt, want ook hij was aanwezig. Ze moesten hun apparatuur beschermen tegen de felle regenbuien. Hun Duur-Apparatuur... Enfin, wel eens een keertje interessant om dat allemaal voor je te zien, maar zo gauw ik de auto in kon, trok ik me er geen zier meer van aan.
Totaal onverwacht kwamen vrienden op bezoek. Zich verontschuldigend omdat ze niet verwittigd hadden. Ik had hen maar laat op de hoogte gebracht van m'n situatie. Het lukt me niet altijd om telkens die boodschap door te bellen, bij mensen waar ik het wèl zou moeten doen. Er is trouwens nog steeds een vriendin, die 'het' nog niet weet. Ik kom er niet toe om haar te bellen. Normaal gezien hebben wij om de paar maanden wel contact, maar nu, toevallig, duurt het erg lang. Regelmatig denk ik: 'k moet M bellen. 't Is eigenlijk schandalig dat ze het nog niet weet. Maar het lukt me maar niet... 'k Heb haar wel een hele tijd terug een mail gestuurd, maar die is niet aangekomen. Terug naar ons zaterdagbezoekje. Het heeft ons beidjes heel erg gesmaakt, vooral het onverwachte overweldigde me. We hebben gezellig bijgepraat. Eerst wat over mijn toestand, maar niet te lang. De conversatie verliep zeer aangenaam. Dus, dan volgt er natuurlijk weer een afspraak waar ik zeker en vast naar uitkijk. Een datum staat nog niet vast. Dwz dat we dit niet in de wind mogen slaan. Maar, dàt zullen we wel niet doen.
Het is dan toch zo ver, blijkbaar. Het weer slaat om. De temperatuur is gezakt. Regen en wind voeren hoogtij. Dit, is zelfs merkbaar tot onze waterlopen, want er werd springtij verwacht in onze koekenstad. De kademuren werden gesloten, hoorde ik op het nieuws. Wel, daar dienen ze voor hé. 'k Herinner me nog de reden waarom die muren er zijn gekomen. Een deel van de stad was ondergelopen met springtij. Wij, met De Krikskes als ik het goed voor heb, zijn toen nog naar de kaaien gegaan om het met eigen ogen vast te stellen. Het water klotste over de oevers. Later liepen de omgevende straten onder met de nodige miserie als gevolg. Ook omliggende gemeenten, die laag gelegen zijn, hadden wateroverlast. Sindsdien werden die poorten in de kademuren al menigmaal gesloten.
Vannacht hoorde ik wind en regen tekeergaan. Daar gisteren een tak van de vlierboom van onze buren was afgebroken en in onze tuin beland, net naast de glazen serre (oefff), was ik er niet helemaal gerust op. We waren vergeten rekening te houden met de ladder die achteraan, tegen onze gevel staat. Een groot geval dat je niet zomaar alleen uiteen zet of terug in mekaar schuift. Wegens te zwaar. Plots dacht ik: als die ladder teveel wind pakt en naar onze turkse buren omslaat, vallen we in ferme kosten. Gelukkig is dat niet gebeurd. Vanmorgen vertelde ik dit aan E. Ik bewonder zijn koelbloedigheid. Heel kalm vroeg hij me of ik dààr echt van wakker heb gelegen... "Dàt zal immers nog niet zo snel gebeuren," voegt hij er droogjes aan toe. Hoe doet hij het toch??? Dit typeert onze verschillende gedachtengang, wat een conversatie heel dikwijls boeiend houdt. Stel dat ik alles zou beamen wat hij zegt, of omgekeerd, dan zouden we telkens snel uitgepraat zijn. Wat nu lekker niet het geval is. Het weer blijft zowiezo toch z'n eigen gangetje gaan.
Ik staar met m'n nieuwe bril (waaraan ik nog moet wennen, want, geen dubbel zicht meer) naar de blaasjes en dansende waterkringetjes op het terras. Naar onze japanse windvis in de olijvenboom, die nu ipv te zwieren in de wind, in de knoop zit vastgehaakt door de overdosis bewegingsvrijdheid die hij net nog had... De zwalpende dunne twijgen van de ietwat te hoge bomen van onze buren, buigen diep over onze tuin. Op zich niet erg, maar telkens weer, denk ik, ojee... seffes wéér zo'n tak-krak. Maar tot hiertoe houden we met z'n allen dapper stand.
Best een drukke week, naar mijn tegenwoordige normen. Vrijdag uit gaan eten. De bedoeling was dus om met de familie te gaan eten. Maar uiteindelijk kon geen van hen. Daar ik had gereserveerd, zijn we met m'n goei vriendin en haar man gegaan. Dat werd hoog tijd. Zij is er altijd voor me, zeker de laatste jaren. Al langer dan 40 jaar draaien we samen door deze wereld. Steeds heb ik het gevoel dat zij zoveel meer voor mij heeft gedaan dan ik voor haar. Zij is echt het mooiste voorbeeld voor vriendschap dat er te vinden is. Ballsnglory... de eerste maal dat we'r kwamen en 't was zeker niet slecht. Voor mij veel te veel, maar E heeft me bijgestaan en mijnen overschot mooi weggewerkt, zodat het verder ons geheimpje kan blijven.
Zaterdag was een welverdiende rustdag. E trok naar de academie. Daar was een kunstboekenbeurs. Dat kon en mocht hij niet missen. Maar ik niet. Dat gaat m'n petje serieus te boven. Ik bleef dus thuis, in de tuin zitten. Het weer was fantastisch. Tot 23°C, en dat in deze tijd van het jaar. Mij hoor je niet klagen. De zon staat al erg laag en komt maar enkele uurtjes in onze tuin nu, maar die enkele uurtjes was ik er lekker bij!!!
Voor zondag werd ook nog mooi weer voorspeld. Maar vanaf de zee zouden de wolken toenemen. We trokken naar de westerschelde in Nederland. Prachtige streek. Gezonde mensen kunnen hier lekker lang wandelen. Onze wandelingen waren niet lang, maar daarom heb ik niet minder genoten. Ik had sterk de indruk dat E het wat tegen z'n zin deed, maar enkel om mij een plezier te doen. En daar voel ik me niet zo goed bij. Hij zegt alleszins dat het niet zo is. De zachte zuidenwind in m'n gezicht voelen, was zalig. We waren lang niet de enigen met het idee om daarheen te rijden. Er liep nogal wat volk rond. In de verte zagen we de grote waterkering, zo belangrijk voor Nederland om overstromingen tegen te gaan. Ik wist niet dat deze streek zo toeristisch is. Gelukkig is de kuststreek hier niet zo vol gebouwd als bij ons, dat maakt het uitzicht veel mooier, pitoresker. Wat E betreft ben ik niet zo zeker, maar ik ben alleszins blij dat we deze uitstap hebben gemaakt.
En ik beloof plechtig niet meer te zagen de eerste weken...
Donderdag, vaste bezoekdag van zus Gr. Daar ik morgen de chemo mag skippen, komt vandaag zus K ook. Weliswaar zonder m'n jongste zus, Go, die op vakantie is, maar anders ook steevast wekelijks van de partij wanneer ik gehospitaliseerd ben. 'k Zou misschien beter hun namen voluit schrijven. 'k Zou het me wellicht wat makkelijker maken om te schrijven. Toch, enige schroom houdt me tegen om alles en/of iedereen bloot te geven op het internet. Het blijft dus voorlopig bij het vermelden van die letter(s) waardoor lezers, meest waarschijnlijk enkel familie, weten over wie het gaat. Eén van m'n nichten had al een tijdje geleden aangegeven dat ze graag met manlief zou langs komen. Eerder hadden we al een samenkomst in het oog, maar dat was mislukt. Gisteren, donderdag lukte het wel. Haar twee zonen, m'n neven dus, waren ook van de partij. Dit was onder ons gezegd en gezwegen veel volk. Eigenlijk de eerste keer sinds ik thuis ben dat we met dit aantal bezoek samen waren. E is immers ook thuis geschreven door de dokter voor 14 dagen.
Zeer bewust heb ik me daarom 's morgens zo rustig mogelijk gehouden. Zo zou ik optimaal kunnen genieten van m'n zeer welkome bezoek. De zussen waren gastvrouw, maar E liet zich op dat punt niet direct opzij schuiven. Zusjes hebben echt niet teveel moeten doen dus. En ondertussen heb ik met grote teugen genoten van het bijpraten, gelegen in m'n gemakkelijke stoel. De broers zijn langer gebleven dan ik had gedacht. R moest nog een flink eind rijden want moest optreden in Den Bosch, geloof ik. Hij heeft, om mij dit bezoek te brengen, dus een ferme omweg gereden, wat ik verdomd erg apprecieer. Dàt, had ik helemaal niet verwacht. M had meer chanse. Hij trad gisterenavond op in Aartselaar. Hij moest dus niet echt omrijden. Niettemin ben ik echt opgetogen met hun bezoek. En hun ouders... tja, die hebben al lang op één of andere manier m'n hart gestolen. M'n nicht had haar 4 gedichtenbundels bij. Zooooo raar... Is het toeval??? Echt waar, de dag tevoren, eergisteren dus, was ik daar nog over aan 't mijmeren. Ik moest er haar beslist wat over vragen, want ik had ze nog niet alle vier en wilde die aanschaffen. Ze schrijft heel mooi. En M verwittigde me: lees ze niet direct na mekaar... iets wat ik met proza nooit doe. Dat moet immers zakken.
Gisteravond begon ik alvast met haar eerste, die ik lang geleden al las, maar het was hoog tijd het te herlezen. Ja hoor, wijze M had groot gelijk. Je kàn ze gewoonweg niet holderdebolder na mekaar lezen. Ze raken je veel te diep. M'n nicht doet dit vooral voor de vzw 'ik leef verder'. Een vereniging die zich inzet voor families van kinderen met stofwisselingsziekte. Deze kinderen kunnen vaak niet voldoende medisch geholpen worden en overlijden veel te jong. Al jaren zetten m'n nicht en echtgenoot zich daarvoor in. Ook de zonen werken regelmatig mee aan benefietoptredens ten voordele van de vzw.
Natuurlijk was is wel moe naderhand, maar we hebben het echt wel rustig gehouden en ach, daar is rusten goed voor. Ondertussen heb ik R en M beloofd om naar een extra optreden in de Roma te gaan, in januari. Toevallig hebben we al tickets voor een solo-optreden van M enkele dagen later in het cc Berchem.
Et voilà, een weloverwogen planning durf ik alweer aan. Stap voorwaarts...
Vanmorgen liet E de wekker voor wat ie volgens hem waard is. Negatie in alle toonaarden. Hij was vannacht opgestaan om een doktersvisite te reserveren wegens té veel last aan z'n schouder. Dàt, zat er al lang aan te komen. Hij is daarvoor al in behandeling van voor mijn diagnose werd vastgesteld. Blijkt dat hij zowiezo al 2 weken werd thuis geschreven. Vwalla se. 'k Heb 2 weken extra gezelschap. Da's een groot verschil. Ik weet wel; ik ben een flinke meid, maar alleen is en blijft maar alleen. Ik trek goed mijn plan. Toch kunnen de dagen soms lang duren, al naargelang hoe goed of minder ik me voel natuurlijk. Ik hoop toch heel erg dat het niet op een operatie zal uitlopen, want zo'n schouderoperatie kan wreed pijnlijk zijn. Laat rust voldoende resultaat geven, asjeblieft merci dankuwel...
We wandelden samen naar de optieker, hoewel ik al wel dacht dat die al een tijdje geleden was opgehouden. E was zeker dat het niet zo was. Ik wilde een verjaardagskaart voor A kopen, want die moet vandaag beslist op de post. Die krantenwinkel is dichtbij de gemeende optieker. Dat kon dus in ene keer. Twee vliegen in één klap. Heel rustig ernaartoe gewandeld, want vandaag gaat het niet zo best. Zowel met de motoriek van m'n handen als het gevoel in m'n voeten. Alleen zou ik dus echt niet de straat op gaan. Ik vond al snel het gewenste kaartje voor A. Maar die optieker, ho maar. Die is daar niet meer natuurlijk. Dus moet ik nog maar wat wachten voor een nieuwe leesbril, want de wandeling peigerde me wat te nijg af. Ik heb redelijk dringend een nieuwe leesbril nodig, want niet goed kunnen lezen, ergert me meer dan goed is. Voor de winter wil ik die beslist wel hebben, daar het veel donkerder wordt en dat zorgt dan voor meer leesproblemen. Als het lezen niet goed meer gaat (oogjes te vermoeid) dan zet ik me als een robot voor tv, want zoveel schiet er niet over voor me om te doen. Soms doe ik helemaal niks dan naar muziek luisteren, maar daarvoor moet ik in de juiste stemming zijn.
En het mooie weer houdt aan. Haast half oktober is het ondertussen. Mijne frank viel eerder deze week dat mijn diagnose haast 5 maanden geleden is vastgesteld. Yep... tijd vliegt... clichéblablabla. Half oktober dus. Ook al doen de herfstbuien intrede allerhande, de zon blijft regelmatig van de partij. Gisteren was een regendag. Toch hoofdzakelijk. Toen E me afhaalde van de kliniek, reden we door ferme stortbuien naar de stad. We gingen ideeën opdoen om vast te stellen waar we volgende vrijdag zouden kunnen gaan eten met zonen en hun gezinnetje. Eerst naar Hoboken en dan maar naar het eilandje. We reserveerden in ene keer, nu we 'r toch waren, maar naderhand lieten A en L weten dat ze niet kunnen komen. O, zo spijtig... Maar zo gaat dat hé. Ik kan, of durf niet lang op voorhand iets vast leggen uit schrik dat mijn gezondheid het niet toestaat voorlopig. En als een mens zo kort op de bal moet spelen, is er altijd het risico dat al andere afspraken of morele verplichtingen zijn opgedoken. Eigenlijk is het maar goed dat de jongens hun leven niet stil valt omdat het mijne in vertraging loopt. De reservering ligt vast. We laten het etentje dus doorgaan met m'n jongste zoon en gezinnetje. En dat op de dag dat ik de volgende chemo mag skippen. Tof vooruitzicht, vooral tussen de oortjes. Maar oké, ik had het over het oktoberweertje.
Ik herinner me dat 30 jaar geleden ook een hele mooie oktobermaand was. Dit zijn het soort herinneringen die ik nooit zal verliezen. Toen werd A immers geboren. Ik heb met hem als baby zalige wandelingen gemaakt tijdens een prachtig nazomerweertje. Als ik daar aan terug denk, voel ik terug wat ik toen voelde als jonge mama. Mijn geluk kon niet stuk!
Daar we niks gepland hadden vandaag (rekening houdend met chemo-naweeën) werd de tuin m'n place to be. De zon is al wat van haar krachten verloren, maar de warmte is er zeker nog. En, bovenal, het is een zalig gevoel. En daar zat ik dan, me zalig te voelen door die heerlijke zonnestralen én daarbijhorend die mooie herinneringen opgeroepen door dit heerlijk weertje. E zet zich ondertussen naast me. Rustig, gemoedelijk. Maar hij heeft niet echt wat men een zittend gat noemt. Na een kwartiertje mag ik alleen genieten van al wat m'n hartje begeert op dit moment. Af en toe wordt er een: 'Alles oké?' gevraagd. Het antwoord is makkelijk te raden. 'Ja hoor!' Het is zo leuk die stem regelmatig te horen, die woorden en zijn aanwezigheid te voelen.
Ach ja... De Ardennen... Eerder was ik er overvol van. Nu, is het gevoel geplaatst. De emoties hebben het effe over genomen en dat weegt wat. Zo gaat dat in het leven. Hoewel, het ardense gevoel nog steeds equivalent is aan het halfvolle glas. Het heeft echt wel goed gedaan... Vandaag heb ik een heel erg fijne namiddag gehad. Samen met m'n zus haar vaste donderdagbezoek, overwon ik kanker vandaag. Ziek? Ikke? Bon, oké dan. Daar kan ik niet onderuit. Maar, proberen de juiste tonen uit de gitaar te krijgen met mijn voze vingers, is niet zo evident. En toch, motiveert zus mij en ik haar. Zij is maar net begonnen, maar zeer gedreven om het te leren. En ik... nu ja, die gitaar is al een eeuwigheid m'n toeverlaat en die zal het blijven. Onder zus haar invloed oefende ik TriggerFingers' "I Follow". Ik zing dat op mijn manier. Maar zij, nog heel braafkes, probeert dat volledig te doen zoals TF dat doet. Zij speelde gitaar en zong haar versie, maar ik kon niet blijven zwijgen en deed mee, volgens mijn versie. Zo zongen we tweestemmig en... waren we nog tevreden ook. Neehhhh... knap was het zeker niet. Maar het deed wat muziek moet doen. We hadden er een heel leuk gevoel bij. En daarom wellicht, want een goed gevoel kan lang blijven hangen bij mij. Goeie lijm wellicht. Daarom denk ik, heb ik zin om nu over ons uitstapje te schrijven.
We verbleven in Arimont, dichtbij Malmédy. In een resort. Een bungalow. Ik had dus ruimte om me in de sofa te leggen indien nodig. Voldoende privacy is handig nu, ook al gingen we maar voor 4 dagen. We hadden ferme chanse met 't weer. Soms grijs, soms zon en regen viel vooral 's avonds of 's nachts. We maakten korte natuurwandelingen en lange autowandelingen. Zalig. Ik heb m'n grenzen overschreden en heb er wel een beetje last van gehad, maar niet te erg. De natuur is zo mooi, dat ik er niet op uitgekeken geraak. Een paddestoel, heide, naaldbomen, koeien, het doet er niet toe. Het gaat hem om het verhaal in z'n geheel. De kleur, de omgeving, het kader, het gevoel en de gezonde lucht is dan maar lekker meegenomen. De yakuzi en sauna (hoewel voor mij niet aan te raden, maar ach)... Het deed allemaal zo goed. Er is nog wat anders dan dat waarmee ik (en E samen met mij) dagelijks wordt geconfronteerd in het leven. Een eekhoorn, een salamander, een veldmuis (gelukkig niet in huis). Lachend, maar toch een beetje verstokt ernstig vraag ik me af wat deze diertjes ondernemen als ze erg ziek zijn. Gewoon sterven peins ik... Niettegenstaande brengen zij en de flora heel wat kronkelige kleurtjes in m'n hoofd. Zeer ontspannen en tevreden keerden we huiswaarts.
Het voorproefje dat we kregen in augustus niet meegerekend, kunnen we stellen dat nu de herfst is begonnen. Grijze wolken zetten de toon van bij het ochtendgloren. Om eerlijk te zijn... Ik schrijf dat hier wel, maar ik heb het ontwaken van de dag niet met open ogen meegemaakt. Pas rond 8.30u (zoals gewoonlijk) opgestaan. Om en rond 8u neem ik een pilleke voor m'n maag. Daar ik dan het eerste half uur nog niks mag eten, vlei ik me nog effe tussen de lakens. 't Is zondag, dus E moet niet vroeg uit de veren. Hij staat op na zo'n kwartiertje en ik blijf nog 5 minuutjes langer flemen. Moet kunnen. Maar, eens die oogjes wijd open, zien we niks dan grijs grijs grijs, gezeten aan de ontbijttafel. Een cd'tje opgezet en laat het grijs z'n gangetje maar gaan. Ach, het hoort erbij. Elk seizoen heeft z'n charme en z'n ongemakken. Natuurlijk besef ik wel dat het tuingenieten weg valt voor een tijd. Hoewel één van m'n zussen me net nog vertelde dat ze ook in de winter graag in de tuin of een terras, enfin, buiten dus, gaat zitten. Best gezellig, liet ze me nog weten. Wel, misschien moet ik haar voorbeeld ook maar volgen als ik niet kan wandelen. Ik kan toch geen half jaar gaan binnen zitten...
De dag vordert op z'n zondags. Rustig dus. Ik lees een geleend boek. Klassiek voor dummies. Best leuk opgevat. Het leest tot hiertoe vlotjes. Ondertussen beluister ik de bijhorende cd met een reeks Groten uit de muziekwereld. Door hen is de hedendaagse muziek wat ze is. Zij legden de basis en experimenteerden tot (on)genoegen van het publiek en/of medemuzikanten. Ik krijg telefoon. Skype. M'n oudste zus is op reis. Lanzarote. Prachtig weer. Blauwe lucht. Palmbomen. Ongelooflijk opgewekt is ze. M'n schoonbroer niet minder. 'k Hoor hem op de achtergrond. Ze toont me het hele vakantiezootje, waarmee ik dus bedoel, die palmbomen en blauwe lucht en zon. Ik word er natuurlijk ook vrolijk van, hoe zou je... Niet dat ik tevoren niet vrolijk was, maar het gehalte is toch wel wat percentjes gestegen. Wanneer het gesprek is afgelopen, leg ik m'n boek toch maar terzijde. Naar buiten kijkend, merk ik dat de zon ook hier een waardeloze poging onderneemt om door het grijs te breken. Het lukt helaas niet. Lanzarote slokt al onze zon op...
Gisteren in opname voor de chemo. Vandaag om 9u opgehaald door E om naar Katies' begrafenis te gaan. Het moest gewoon. Het is zo belangrijk om L en A te steunen en uiteraard ook haar echtgenoot en zoontje (die het nog niet helemaal beseft. Maar goed ook denk ik dan, want die tijd komt heus nog wel. Ondertussen kan hij nog even genieten van z'n vrolijkheid, z'n ongewisse, z'n niet beseffen, het genieten van z'n genot).
Nu bleek toevallig, gisteren in het hospitaal iemand wat verderdoor op de gang, te vechten tegen de naderende dood. Dat, ben ik ondertussen gewend. Wat wil je, op zo'n afdeling... Er was erg veel over en weer gewandel van Turkse en/of Marokkaanse mensen. Maar in tegenstelling tot gewoonlijk als ze op bezoek komen, waren deze mensen zeer stil. Af en toe huilde een vrouw, die dan werd weggeleid door familie of vrienden. Dan weet je genoeg. Ik sprak er een verpleegster die me kwam verzorgen over aan, en zij bevestigde m'n vermoeden. Verpleging zal nooit zelf hierover beginnen praten. Doch, ik ben blij dat het geen taboe is. Als men iets vraagt antwoordt men correct met discretie, maar naar waarheid. Deze situatie duurde de hele dag en op gegeven moment, werd het me teveel, hoewel ik de zieke helemaal niet ken. Wellicht door het overlijden van Katie, kon ik het niet loslaten. Ik zakte wat weg, wilde alleen zijn met m'n gedachten. Ik kon ze niet verzetten, want m'n kamergenote was een chinese vrouw waarmee ik niet kon converseren. Na een tijd kwamen m'n twee zussen op bezoek. Ik kon ze wel opeten van contentement! Wat kwamen zij goed gelegen. Het is zo fijn mensen om me heen te hebben waarbij ik m'n gevoelens kan uiten, zonder teveel omhaal. Ze reageren prachtig naar mijn persoontje. Ze zijn gebleven tot sluitingstijd. E kwam ook nog eventjes langs, zag dat ik het goed had met m'n zussen en liet ons dan maar weer achter in elkaars genoten gezelschap. Toen ze vertrokken was ik weer helemaal de oude. En, kon ik voor mezelf uitmaken hoe ik het best de komende begrafenis zou verwerken.
En nu is het belangrijk om L, mijn schoondochtertje op te krikken. Ze is er zo kapot van dat haar vriendin... Zoete woorden bestaan, troost is er, maar haar verdriet moet nog worden verwerkt en ik wil er zo graag zijn voor haar. Zo ook voor mijn zoon, die als westerse man niet zo met z'n gevoelens te koop loopt, maar daarom doet het niet minder pijn. Mij zet het nog maar eens aan het mijmeren. Hoe ga je om met de dood hé? Dàt doet me nou net weer sterker beseffen dat ik niet mag vergeten over 'hoe ga ik om met het leven?' zeker als de mogelijkheid vergroot dat m'n overige tijd wel eens kort zou kunnen zijn... Soms wil ik wat teveel hooi op m'n vork nemen volgens E. Ik besef nu wellicht de reden...
Vorige week hebben we enkele dagen doorgebracht in de Ardennen. De oostelijke kantons, om juist te zijn. Gisteren, wilde ik daarover schrijven. Hoe leuk het wel was. Dat het zo goed had gedaan. Enzovoort enzoverder. Maar ik kon niet lang genoeg aan de computer blijven zitten. Niks ergs. Dan doe ik dat morgen wel, dacht ik. Zoals regelmatig gebeurt. Geen potten gebroken dus... Alvorens te gaan slapen, nam ik gisteravond nog eens vlug een kijkje op facebook. Met het idee om de boel daarna direct af te sluiten en wel degelijk naar bed te gaan. Het eerste bericht dat ik las op fb, was het afscheid van het leven van een goede vriendin van m'n zoon en schoondochter. Mama van het vriendje van m'n kleindochtertje. Haar man had het bericht geplaatst in haar naam. Wat ik eigenlijk wel bewonder. Ik wist dat ze zeer ziek was. Ze leed al een tijd te veel, dat wist ik. Maar toch geschrokken telefoneerde ik direct naar m'n zoon. Steeds weer word je overrompeld door zo'n nieuws. Hij wilde me er vandaag van op de hoogte brengen. Zo goed ken ik de vrienden van A en L ook weer niet. Maar goed genoeg. A en L praten graag over hun vrienden en ik, hoor het graag. Daar ik -in betere gezondheid- regelmatig/wekelijks de kinderen mee ging afhalen aan school, leerde ik ook die vriendenkring wat kennen. Als 'de vrienden' weer eens iets samen hadden gedaan, wat heel regelmatig gebeurde, hoorde ik nadien altijd wel hoe leuk het was geweest. De ziekte van hun vriendin had hen al erg aangegrepen. Ze waren hechte vrienden, in de juiste betekenis, want het woord 'vriend' wordt gemakkelijk misbruikt. Ook voor hen is het een zware klap. En daarom dus, kan ik nu, nog geen 24 uur na haar gecontroleerde overlijden, niks vrolijks schrijven. De Ardennen wachten wel...
Alle dagen lees ik wel een artikel over kanker. Over nieuwe medicatie. Over vanalles en nog wat. Vandaag stond er dan weer een artikel in de krant over een mediafiguur, mij onbekend maar soit, die een kankerattributenwinkel, pop up store, opende in het gentse. Ze heeft zelf ook kanker overwonnen en wil mensen over hun schaamte helpen met het verkopen van sjaaltjes en mutsen en dies meer. Geërgerd dacht ik bij mezelf: je wil er geld aan verdienen ja... zo'n stomme kankermutsen draag ik niet want da's nog een grotere 'kanker'stempel dan een kletskop.
Vandaag is dus weer zo'n dag... Ik ben zooo kwaad op kankerrrrr!!!
De perenboom is weg! We hebben/hadden er twee. Ene stond eigenlijk veel te dicht naast de tuinmuur, jeweetwel, de buurgrens. Buren hou je best te vriend, is onze strategie. Of, nog beter: doe niks bij een ander wat je zelf als onaardig zou ondervinden. Daar die boom ook schuin naar die muur toe groeide, besloten we om die ouwe perenboom dan toch maar weg te halen. Met hulp van makkers én na het inlichten van onze buren, werd het karwei geklaard. Chanse dat het weer meespeelde. Geen regen, jippie!!! Anders had het een modderploeteren geworden. Ik vroeg of ze de andere perenboom ook niet in één keer wilden snoeien, want dat is ook hoognodig... al enkele jaren. Nu steekt de stronk van één boom nog in de grond en de andere is deftig gekortwiekt. Wat hebben we veel licht in huis nu! Maar... Ook al nam onze makker een ferm deel hout mee, er ligt nog heel wat hout in de tuin gestapeld. Ik voelde me redelijk goed en kon het niet aanzien. De motivatie om de handen uit de mouwen te steken was dus niet ver zoek. Ik heb me dus geëngageerd om takken klein te knippen met een snoeitang. Hoewel ik tussendoor nood had aan uitblazen, ging dat werkje redelijk goed. Dit -zo herinner ik me- was ook zo alvorens de kanker werd vastgesteld. Ik had toen al heel wat pijn, maar als ik in de tuin werkte ebte die pijn precies wat weg. Als ik wat lang stap of gewoon sta (bijv. wachten in de winkel ofzo) kan ik niet rechtop blijven staan. Maar als ik bezig ben in de tuin, sta ik niet stil natuurlijk, ik blijf in beweging. Enfin, tot m'n eigen verbazing, kon ik onze groene container vullen met afvalhout in kleine stukjes gesneden.
Vandaag, is 't andere koek. Of zou ik beter schrijven 'cake'? Zondagochtend. Straks gaan we naar de ouders van m'n schoondochtertje. Een zeer fijn stelletje. We doen daarom niks speciaals in huis. Nou, dat dacht ik toch oorspronkelijk. Maar al tijdens het ontbijt dat E me voorzette merkte ik dat hij een cake zou maken. 't Is altijd wel een leuke bedoening om hem zijn cakespinsels te zien creëren. Eerst vraagt hij hoeveel van dit erbij moet als hij bijv. zoveel eieren gebruikt. Maar uiteindelijk meet hij niks af en kapt hij er maar wat bij. Telkens met het commentaar: 'k ga dat zo es proberen... Dit wordt dus een spannend uitkijken naar veronderstelde zoetigheid... En ik? Ik, blijf rustig gezeten in m'n gemakkelijke stoel en hou me kalm om op een zo optimaal mogelijke manier een aangenaam regendagje tegemoet te gaan...
Niet lang geleden, kwam één van m'n zussen me thuis ophalen. We reden met haar pick-up (echt een toffe rammelkar om mee te rijden) naar haar thuis. M'n gitaar ingepakt, samen met een bundeltje songs die ik de laatste tijd maar af en toe ter hand neem. 'k Heb gitaar spelen nooit als vermoeiend beschouwd. Integendeel. Maar nu ervaar ik dat wel degelijk zo. Doch, dat was de afspraak. Nouja, ik bedoel niet dat de afspraak was om gitaarspelen vermoeiend te vinden. De afspraak was, die gitaar mee te brengen naar haar thuis. Enfin, ondertussen had m'n nichtje, m'n zus haar dochter, gehoord dat ik kwam en ook zij wilde erbij zijn. Idem dito nog een andere zus, die een beetje later zou komen. Dat was natuurlijk een behoorlijk leuke verrassing. Gitaar en mandoline werden afgewisseld met getater en gezwans. M'n schoonzus heeft een deel van die gekdoenerij opgenomen. Hiermee zal nog wel gelachen worden nadien... We hebben ons samen verdomd goed geamuseerd. 'k Wil dat heus nog wel een keertje over doen. De tijd is voorbij gevlogen. Dit was nog eens een ferme time-out. We hebben het wel effe over kanker gehad, maar enkel het hoognodige verteld. Niet aan kanker denken is zo ontspannend.
Na nog een weekje geduld, was het dan zover. We kunnen de chemo weer opstarten, of verder zetten. Hangt ervan af vanuit welke hoek je't bekijkt. Het is een dubbel gevoel hoor. Het aller-allerliefst krijg ik geen chemo. Maar da's dan -toegegeven- een beetje geredeneerd als een kip-zonder-kop. Ik ga ervan uit dat ik zonder chemo niet lang meer zou vertoeven in m'n kleine paradijs. Er is teveel dat ik zou moeten opgeven. Dus, zolang ik ermee overweg kan, juich ik (oh... ironie) die chemo dan maar toe. 't Is het dubbel en dik waard. Hoewel ik toch heel regelmatig aan de dood denk. Niet in de zin van: hoe zou het zijn... en blablabla... nee... Maar ik zie het momenteel als al die lieverds om me heen opgeven. Conclusie: mensenlief, ik geniet van alles om me heen.
Afgelopen zondag was er perenpluk in onze tuin. Wat wil je, met twee perenbomen in ons stadstuintje...? Zonen en hun gezinnetje zakten af naar ons Berchem om te plukken. De kleinkinderen waren gretig. Of, toch zo gretig mogelijk tot in zekere mate. De kleinste is 9 maanden. Nog wat jong om in de bomen te klimmen. M'n kleindochtertje, de oudste der klein-telgen, besloot na tien peren te hebben geplukt dat het nu haar plicht was om voor de benjamien te zorgen. De twee jongens werden in de lucht gestoken om die hooghangende peren te naderen. De schoondochters hadden al snel erg veel te vertellen aan mekaar, dus werd de perenpluk eerder een echte mannenzaak. Naderhand wat broodjes uit het vuistje. En ik, onderuit in m'n zetel, want ik had naweeën van de chemo. Het was natuurlijk wel druk, maar niet overdreven. Niettegenstaande was ik naderhand uitgeteld. En wie ruimde alles op en poetste alles? Yep, manlief. Da's gene gouden maar een edelstenen man, die van mij...
Nogmaals geen chemo gehad. Bloedplaatjes waren wel beter maar De Witte(n) zijn lui en rebels. Geen andere optie dan een njet dus. Deze keer moest er niks anders toegediend worden dus rond de middag mocht ik naar huis. Raar, maar ik was die namiddag bekaf. Dus deed ik het enige dat een mens kan doen in zo'n situatie. Slapen in m'n luie stoel, zoals het betaamt.
Zaterdag hielden we met Opsinjoren een bbq in de straat, om de zomer uit te wuiven (spijtig genoeg). 't Was best gezellig, niet te druk én lekker. Een voordeel waarvan ik gebruik heb kunnen maken is, dat na twee keren chemo overslaan, ik terug meer proef van het eten. De scampi's proefden dus wel degelijk naar scampi's. De buren hun nieuwsgierige honger kon ook worden gestild. Als ik buiten kom, groet ik de mensen kort, maar ik blijf nooit staan voor een babbel. Dat gaat niet goed, wegens veel te vermoeiend. Ik merk natuurlijk wel de nieuwsgierige blikken. Maar nu, gezeten aan de tafel mochten de vragen worden gesteld. 'k Heb natuurlijk ook wel gezegd dat ik ook nog graag over iets anders praat, nu ik nog eens buiten kom. Men begreep het. Da's fijn.
'k Heb ook m'n gitaar nog eens in m'n pollen gehad. Dankzij m'n zus, die onlangs ook eentje kocht en eerder deze week langs kwam. Ze vertelde dat ze een nummer was aan 't instuderen. Dus heb ik ook dat nummerke gezocht op youtube. 't Is niet moeilijk, maar 't is nog eens wat anders. Het nummer ken ik niet zo goed, dus moet ik dat eerst wat beter leren kennen. En dan komt dat dik in orde. We hebben al afgesproken dat als ik me goed genoeg voel, ik de volgende keer naar haar ga en m'n gitaar meeneem. Zo kunnen we samen een beetje de gitarrekes afstoffen bij wijze van spreken. Best plezierig om de gedachten zo te verzetten.
Vorige week mocht ik weer eens geen chemo ondergaan. Die zware chemo is blijkbaar toch echt te zwaar, want ik recupereer niet zoals het hoort. 'k Kreeg in de plaats een zakje bloed. 't Is eens wat anders dan een bakje troost... O, ja... en magnesium. Terwijl ik anders nogal gevoelig ben voor krampen in voeten en kuiten, heb ik daar de laatste weken geen last van. En toch had ik een groot magnesium tekort. Nou ja, 'k ga er niet wakker van liggen. 't Is wat het is. Dan neem ik nog maar een pilleke meer, 't kan er nog wel bij.
Afgelopen zondag zouden we gaan piknikken met de familie. Het regenweer deed ons anders beslissen. We trokken dan maar naar de cafetaria in het kasteeltje van het Middelheim. Daar mochten we natuurlijk onze picnic niet opeten. Da's niet goed voor 'de zaken' hé. 't Was best leuk, hoewel er nog één en ander is misgelopen, tot mijn spijt. Maar ook daar is niks aan te doen. Alvorens huiswaarts te keren, maakten we nog een korte wandeling in het prachtige park. Deze zomer was het nog niet gelukt, vandaar dat ik me extra oppepte om dan toch effe op de tandjes te bijten. Want, moe moe moe... De zon kwam piepen en goed tussen de plassen door manoeuvrerend bleven we droog. We zagen in één van de graspleinen tussen de kunstwerken door nog een mooi aanbod van de natuur. Een heksenkring. Een mooie ronde cirkel paddestoelen. Leuk.
Hoewel ik niet echt depri ben, is het toch moeilijk om elke dag positief te blijven. De sleur... die knaagt bovenop het fysieke knagen in het middenrif. Met sleur heb ik nooit goed kunnen omgaan. Wellicht is dat de hoofdreden waarom ik mijn job zo graag deed. Als E. thuis is, is er nog het eventuele gesprek dat de boel draaiend houdt voor mij. Maar tja, vrije dagen heeft hij niet meer. Al z'n vakantiedagen en sociale verlofdagen zijn op. Hij kan nog wel af en toe weg blijven van het werk indien nodig, maar dat wordt ook financieel zwaarder dan.
Als ik tijdens goed-weer-dagen in de tuin kan zitten, ben ik al tevreden. Maar die dagen zijn de laatste weken zeldzaam. We begonnen dit jaar een vroege herfst als je't mij vraagt. Ook als het koud maar zonnig is, zet ik me achter het glas in de zon en warm ik heerlijk op. Binnenshuis. Zoniet, doe ik dat naast de centrale verwarming, ook binnen (jippie, toch nog een poging tot 'vrolijke noot'). Maar da's saaier.
'k Heb de laatste tijd al wat slechte dagen gehad. Te zware chemo is de schuldige. Gelukkig heeft men die nu wat aangepast en ik hoop er snel weer wat bovenop te komen. Niks, maar dan ook helemaal niks kunnen doen is niet bevorderlijk voor de geest. Af en toe kan E. me overhalen voor een kleine wandeling. Eigenlijk is het maar goed dat hij zoveel werk in huis heeft, zodat hij niet tussen vier muren ingesloten zit. Dit jaar hebben we nog niks gevolgd van de Zomer van Antwerpen. Da's uitzonderlijk. Wanneer ik E. zeg dat hij gerust naar een openluchtvoorstelling kan gaan, houdt hij het voor bekeken als ik niet mee kan. Zonde toch... En nu komen de boekjes met theaterprogramma's in de bus. O, zo graag zou ik wat reserveren, maar ik durf niet goed. Zelfs al is het voor in maart... *Zucht...*
De laatste twee maanden heb ik het al dikwijls over een strohalm of een lichtpuntje aan het eind van de tunnel gehad. Maar goed dat die er zijn. Da's immers belangrijk voor het innerlijke gevecht. Soms is dat belangrijker, dan het fysieke. Je kan braaf je medicijnen nemen, eten wat men je voorschotelt of vooral laten wat men je verbiedt. Je kan bepaalde oefeningen doen indien nodig, of beweging nemen, want da's o zo belangrijk voor het algemene genezingsproces. Stapel de boel maar op. Je kan kortom alles doen wat in je mogelijkheden ligt om beter te worden. Zonder de nodige energie lukt dat niet. Maar, waar haal je die? We weten allemaal dat een auto benzine nodig heeft. Er mag nog zoveel benzine in de wereld zijn als je maar kan denken, zonder het verwerken, verdelen en verkopen, raakt je auto niet volgetankt. Dus... maw, 't is allemaal rapper gezegd dan gedaan. Trouwens, het zit allemaal onherroepelijk verbonden met mekaar. Zie je't niet zitten, geraak je ook fysiek in een neerwaarts spiraal en andersom.
Elk mens is anders. Ik kan daarom enkel maar voor mezelf spreken. Nou, oké, schrijven dan. Ik heb wel degelijk steeds zo'n -al is het maar heel klein- extra duwke nodig. Zo'n lichtpuntje. Als ik dàt spreekwoordelijk zie, dan heb ik een boost die me vooruit helpt. Vooral de medische staf speelt hierin een belangrijke rol. Toegegeven, soms durf ik, overspontaan als ik wel eens durf te zijn, vooruit lopen op dingen die niet gezegd, maar door mij positief begrepen worden. De dokter hoeft niet veel te zeggen om me al goedgezind te stemmen. Zo drukte ze me al enkele malen op het met beide voetjes op de grond blijven. Ze maakte dan duidelijk dat ik voorbarige conclusies trok/trek. Dat maakt ons een goed team. Want, ik weet het natuurlijk wel van mezelf, maar in m'n enthousiasme zou ik het misschien toch vergeten. En zij, moedigt me toch aan om zo positief ingesteld te blijven.
Soms voel ik me als een aapje dat allerhande truukjes moet leren en telkens beloond wordt als het iets juist doet. Zoals een chemokuur die weg valt, of die spuitjes die ik mag achterwege laten. Beloning voor goed werk. Lachwekkend natuurlijk. Het maakt me enkel maar beter geluimd. Humor. Wandelend door de gangen van het complex, zie ik meer dan één lichtpuntje. De zon en schaduwlijnen spelen hun eeuwige spel, geflatteerd in een lange gang die op een grijze dag veel minder zou bewonderd worden. Als dàt geen lichtpuntjes zijn...
Dankzij het betere weer, kan ik af en toe een wandelingske maken. Hoewel, 's morgens denk ik soms dat ik dit en dat ga doen en als 't uiteindelijk zover is, komt er niks van in huis. Als 'het' toeslaat, ga ik onderuit. Dan wordt het middenpunt van m'n lichaam m'n grootste ondersteuning. Zijnde mijn gat. Dan is't zitten geblazen. Maar als 't zonneke schijnt zet ik me in luxepositie onder de parasol in onze tuin. Daar is niks mis mee. Ceedee'tje naar believen opgezet, boekje bij de hand, of gewoon oogjes toe en laat de boel maar naar me toe komen. M'n vriendin S komt ook steevast langs. Samen effe naar de krantenwinkel om een verjaardagskaart te halen en zo vinden we weer een goei motivatie om die beentjes toch maar te strekken. En het baat. Ik mag eindelijk die spuitjes om het bloed te verdunnen, laten. Ver moet ik niet stappen, als ik het maar met regelmaat doe. En dàt lukt aardig.
Een dagje vroeger naar 't hospitaal, voor uitgebreid bloedanalyse en dan maar ineens de chemo gekregen. Ik mocht op een éénpersoonskamer. De hoofdverpleger liet me weten dat men me op deze wijze verlost ziet van een zeer lastige dame, naast wie ik anders zou zijn terecht gekomen. Mij hoor je niet klagen. 'k Zit er heus niks mee in om gezelschap te dulden, maar af en toe rust is welkom. Het is zeer rustig, ook op onze afdeling. Vakantieperiode doet blijkbaar ook kankerpatiënten langer wegblijven voor hun portie taxushoudend vergif. Na een rustige nacht, kijk ik uit het raam en zie het kapeltorentje in de ochtendzon baden. Het heeft wel wat. Ik beeld me in dat ik evengoed in een hotelkamertje zou kunnen vertoeven, kijkend naar de plaatstelijke dorpskerk, ergens in boemers-de-weetikveel. Eens gegeten, gewassen en gestreken, kan ik naar buiten wandelen, want ik ben ondertussen verlost van de chemo-darmpjes en tubekes. Het doet goed, hoewel ik liever eerst met m'n voeten de hopen sigarettenpeukjes wegveeg, alvorens me op de bank te zetten om wat te rusten. Spijtig te moeten constateren dat ook hier, vele rokers vuilaarden zijn. Er staan vuilbakken, maar blijkbaar is het toch te veel gevraagd om die peuken daarin te werpen. Oké, 'k ga me er verder niet druk om maken. 'k Laat dat liever over aan diegenen die zich politiek willen engageren ten goede van onze maatschappij. Met vijf regeringen in één klein landje zal er uiteindelijk toch wel één aap uit de mouw komen zeker... durf ik laconiek te denken, hoewel ik eigenlijk veel beter weet. Een cynisch pretje is ook toegestaan...
Dat weekje chemorust heeft me echt deugd gedaan. Ondertussen heb ik alweer een nieuwe doorgekauwd. Een klein onderhoud met de oncologe gaf me nog maar eens wat moed. Bloedanalyse => vordert goed, drie uitroeptekens en ne ferme hoera!!! Nu opteert men om me telkens drie op de vier weken chemo te geven. Dus, drie x vergif nemen, ene keer rust. Leuk is, op voorhand te weten dat je vrij bent. Zo kan je ook echt vrij nemen. Dàt, zal telkens 'ons weekendje' worden. Omdat dat ook telkens de dagen zullen zijn waarop ik me het best voel, vooral tussen de oren.
Eigenlijk lijken alle dagen sterk op mekaar. Buiten het bezoek dat ik krijg, is er niet veel afwisseling. Daarvoor moet ik zelf zorgen, maar dat is nog wat moeilijk door het gebrek aan energie. Een wandelingetje gaat, maar ik neem zeker nog geen bus of tram. Stilstaan (wachten bijv) kan ik haast niet, dan zet het ongemak en pijn op. Nee dus, voorkomen is beter dan genezen. Ofwel, rijden we met de auto ergens heen, om daar effe te wandelen, ofwel wandel ik gewoon blokje rond, bij wijze van spreken. Gelukkig zijn er in onze omgeving nogal wat huisjes met voortuintjes. Da's in deze tijd van 't jaar altijd wel leuk om naar te kijken. Vorige week reden we naar een exotisch tuincentrum. Erg grote serres, snikheet, (want de zon scheen) en een grote variëteit aan kleurrijke bloemen en planten die de moeite waard waren. Vraag me geen namen, 'k zou ze alweer moeten opzoeken. Maar het doet zo goed je gedachten eens op zo'n manier te verzetten. En gisteren, deden we een terraske, gewoon dicht bij huis, tijdens zo'n kleine buurtwandeling. Niet veel zaaks op zich, maar het is altijd wat aangenamer converseren op zo'n moment. We deden er amper een uurtje over. En dan trek ik m'n opgeblazen kaken en waterbuik niet zo aan. Dan voel ik me vooral goed!
Ondertussen al drie weken terug thuis. Jippie!!! En... ondertussen is E terug gaan werken. Big step. Begrijp ik wel. Ongerust dat hij is, m'n lieve waker. Maar toch, hij kan onmogelijk altijd thuis zijn natuurlijk. Zo'n week alleen is lang laang laaaaaaang. Daarbij komt dat die verdomde chemo ondertussen ferm tussen de ledematen is gekropen. Ik geraak niet meer gerecupereerd op een week. Dat maakt dat ik van de ene in de andere val en me steeds slechter voel natuurlijk. Het ergste is, dat het op den duur tussen de oren begint te kruipen. Ik hou echt, heel echt, niet van mezelf als ik slecht gehumeurd ben. Begin ik in mezelf te zanikken en het laatste wat ik wil is dat ik dat ook nog uit onmacht tegen E zou gaan beginnen zagen en zeveren. Die onmacht... op een onbewaakt moment maakt die zich meester over me en valt de controle weg. Neerwaarts spiraal noem ik dat. Ik ben er me volop van bewust en sprak de dokter erover, toen ik in het ziekenhuis was voor de chemo. Die goed begrijpende dokter, vertelde me dat ik dan maar best eens een weekje kon overslaan, daar ik toch al zes beurten achter de kiezen heb, zonder onderbreking.
Moet het lukken dat toevallig, nu ik normaliter in het hospitaal zou zijn, maar dus thuis ben, het weer tropisch is. Bovendien is E vier dagen na mekaar thuis. Oké, hij is maar weer met vanalles en nog wat in de weer, maar het is zalig hem in m'n buurt te hebben. En ik, installeer me zo goed en kwaad als kan, met een opperbest humeur ondertussen, in de meest geliefde houdingskes op zowat elk plekje waar het kan in huis.
