Laten we 'n 't nog een keertje overdoen... moet de dokter gedacht hebben. De verpleegster waagde een kans om patiënt van een herhaling te ontlasten. Helaas, het was haar niet gegund. 'Je hebt het echt wel onder de knie', liet ze met een enthousiasme van hier tot ginder, weten. 'Je bent echt goed in die ademhaling.' Patiënt, denkt een tikkeltje cynischer dan ze onder normale omstandigheden doet, dat ademhalen dan ook iets is, wat ze al doet sinds haar geboorte. Da's -ook al had ze liever minder gehad- toch al serieus langer dan vijftig jaar. Als ze 't nu nog niet onder de knie zou hebben, had ze wellicht al een tijdje de pijp uit geweest. Of, op z'n minst toch een ietwat last gehad van één of andere kwaal, zoals uitpuilende ogen, tuitende oren, het borstbeen dat tegen de ruggewervel plakt of op z'n minst, knikkende knieën. Het tegendeel is waar. Trouwens, haar hobby, jarenlang met grote levensvreugde uitgeoefend, namelijk vrolijk zingen, in combinatie met nooit roken, zal ook wel bijgedragen hebben tot een beheerste ademhaling. Enfin, een mens komt zoal es iets nuttigs aan de weet, tijdens een kankergevecht.
Maar, dokter is baas. Die beslist dat ze nog een keertje moet. Als het dan zover is, moet patiënt nog een keertje de ademhalingsoefeningen ondergaan om te aanhoren hoe goed ze't wel doet. Heel eventjes, lukt het de aanwezige verpleegsters, haar haast een stuipje op het vage lijf te jagen. Gelukkig maar, is ze niet overpaniekerig ingesteld en was ze nog volop beheerst aan 't overwegen of ze in paniek zou slaan of niet, toen één van de verpleegsters haar uitlegde dat ze de dokter erbij zouden roepen, zodat die zelf zou kunnen constateren dat die superbelangrijke ademhaling toch wel echt goed zit. Ze hoorde immers net tevoren de twee verpleegkundigen tegen mekaar overleggen of ze er de dokter zouden bijhalen. Zomaar zonder aanleiding. Toen, dacht ze heel eventjes dat er wat mis was... vandaar dus. Nee. Er is helemaal niks mis. Dokter, kom er gerust bij omdat alles zo knap loopt. 't Is weer eens wat anders. Er mag gesnoefd worden onder zulke omstandigheden. Nog een pluim van de dokter, wier telefoon niet stil staat, waarvoor ze zich toch een beetje stressy verontschuldigt. 'Nee' denkt patiënt, 'ik wil beslist niet in haar schoenen staan. Wegens, geen tijd om adem te halen...'
Ze mag dus weer naar de wachtkamer en denkt vooral niet aan de tijd die ze verdoet met onnodige zaken. Zolang ze maar blijft ademen. Er wordt haar verteld dat ze naar Mercurius zal gaan. Er zijn twee toestellen. Het andere heet, gelooft ze, Saturnus, maar ze weet het niet meer zeker. Ach, het is ook niet belangrijk. Zij neemt plaats in Mercurius en wordt omringd door allerhande armen, geklik en gezoem. De armen dansen zowat rond haar, proberen haar langs alle kanten te belagen, maar zij laat zich niet vangen. Bang is ze allerminst. Hoewel verpleegsters zich uitsloven om haar ongerust te maken, door steevast om de drie zinnen die ze zeggen nog maar eens te laten ontvallen dat ze niet bang hoeft te wezen. Zij, blijft best heel onbeweeglijk liggen, laten ze weten. Onberoerd, stil als de dood, ligt ze en ondertussen voelt ze handen draadjes kleven, nog ditjes en datjes bevestigen en eventjes over haar been wrijven ter bevestiging van de goede, vredevolle bedoelingen die ze hebben. Ze kijkt naar de fonkelende sterrenhemel aan het plafond. Wellicht om mensen een rustgevend cosmosgevoel te geven, bij het overwegen of hun ziel nu één is met een geopenbaard heelallig gegeven. Misschien zijn er mensen die zich al dood hebben geschrokken in Mercurius. 't Is ook een manier om iemand van z'n lijden af te helpen. Snel en Wel uit je Vel, of zoiets.
Ach... Het valt allemaal wel mee natuurlijk. Dokter komt nogmaals zeggen dat ze't zeer goed heeft gedaan. De geschilderde lijnen worden nog eens bijgeverfd. En net als de vorige keren heeft ze naderhand een ongelooflijke jeuklast. Het allerliefst zou ze krabben krabben en nog eens krabben, maar ze durft niet. Ten eerste zou het dom zijn om een plaats waar radio-actieve straling wordt toegepast te gaan beschadigen. De huid krijgt het zowiezo al te verduren. Een dag later, is dat euvel ook weeral voorbij.
