De tweede reeks chemopillen zit er op. Goed zo!!! Vandaag begint een weekje pillekesrust. Telkens geeft het een vrijheidsgevoel. Ik moét niet meer. Hoewel de context vertekend wordt. Het is eerder: Ik màg niet meer! 't Komt er toch maar op neer dat ik een weekje enkel pijnstillers neem. Dat m'n lippen kunnen helen. De kloofjes verdwijnen. De binnenkant van m'n mond idem dito. Maar dat zijn geen kloofjes, da's een overgevoeligheid. Gekruide voeding moet ik laten of m'n mond voelt aan als een vulkaanuitbarsting. De ongemakken blijven voorlopig mooi binnen de perken. Vandaar dat ik er meestal goed geluimd bij loop. Of zit. Of lig. Of hang...
Met m'n zussen, die me wekelijks op vaste dagen komen bezoeken, heb ik een time-out afgesproken. De feestdagen zorgen voor een drukte. Wij, E en ik, ontlopen die. Dat lukt aardig. M'n zonen kennen me natuurlijk vanbinnen en vanbuiten en maken daar geen punt van. Zij hebben hùn familie en vrienden waarmee ze makkelijker iets kunnen afspreken. Als ze er zin in hebben uiteraard. Ik, (en ik vermoed dat dit ook voor hen geldt) hou echt niet van die morele druk tijdens deze feestdagen. Feest kan geen feest zijn met verplichtingen. Niettegenstaande ben ik toch erg blij dat ze op 1 januari samen kunnen langs komen. Toevallig lukt het dit jaar. Meestal is dat niet zo. En zo zal het ook gaan met m'n zussen. Ook zij hebben hun familie en vrienden waarmee ze de tijd willen doorbrengen.
E is terug in het werk gevlogen. De slaapkamer lijkt in orde te komen. Wat zal ik blij zijn, als die klaar is en we eindelijk terug in de oorspronkelijk voorziene kamer kunnen slapen. Hopelijk zonder rommel. Dat ademt beter... Het is dan toch zo ver gekomen. 'k Word het beu. We hebben nu lang genoeg in de rommel gezeten. Ik wil ons huisje nu heel erg graag als ons coconnetje kunnen beschouwen. Zonder me te ergeren aan stapels ditjes en datjes. 'k Verlang helemaal niet dat E de hele dag, 7 op 7, moet karweien, boren, hameren, schilderen, schuren enz. Maar ik wil nu echt wel vorderingen. En dan zal er, vooral voor hem, een grote stressfactor weg vallen. Zo ook voor mij. Als m'n toestand er niet op achteruit gaat, kunnen we af en toe enkele kleinkindjes laten komen logeren. Daar kijk ik naar uit!
Vandaag is m'n jongste kleinkind jarig. Eén,1... jaar! Hip hip hoera!!! Voor z'n ouders is dat jaartje voorbij gevlogen. Twee tandjes komen heimelijk piepen. Het wankele stapje zonder houvast heb ik nog niet gezien, maar het evenwicht wordt allengs gezocht. De haartjes krijgen die lengte dat zich net iets te lange piekjes vormen. Dus dra zal voor de eerste keer een schaar worden gezet in z'n goudblonde haar. Misschien mag hij langharigste onder de langharigen worden van z'n ouders. Wie zal het zeggen? Ik heb het hen niet gevraagd. Het feestje was zo leutig dat ik op dat moment helemaal niet dacht aan dat soort levensbelangrijke vragen over m'n jongste kleinzoon.
Hij blijft stoïcijns onder alle materiële en filosofische bedenkingen die familie en vrienden heeft ivm z'n toekomst op onze aardbol. Hij heeft andere eitjes te pellen. Hoewel, echte zorgen houden hem helemaal nog niet bezig. Hij, weet al hoe je chocoladetaart eet. Hij toont het z'n kleine maatje, naast hem gezeten. Het lepeltje (nee geen vorkje. Puntige voorwerpen worden wijselijk ver weg gehouden door de liefhebbende slimme ouders) hou je zo, ...ja... zo... vast. En lukt het niet met dat lepeltje... what the heck! Dan eet je toch met je handen. Simpel toch... Kijk, zo.
Mama, een zeer handig ding voor zo'n klein ukje, heeft de taart gebakken. Ik kan het weten, want ik vroeg het haar. Cho-co-la-de-taart! Er bestaan geen kindjes die dàt niet lusten. Hij is geen uitzondering. Integendeel. Hij is dé bevestiging bij uitstek. Lang Zal Hij Leven!!! werd gezongen. Verwonderd, maar niet met afschuw keek hij het zingende gezelschap, familie en vrienden geheten, aan. Effe dacht ik dat hij mee zou zingen, maar hij liet het aan ons over en luisterde, wellicht op zoek naar valse noten. Die waren er niet. Jaren oefenen binnen het gezelschap, zorgde ervoor dat het lied subliem door de huiskamer schalde. Klanken om nooit meer te vergeten.
Huiselijk gezellig. Niet te onderschatten, dit soort geluk. De kleintjes in het gezelschap waren stuk voor stuk voorbeeldjes. Lief, aardig, nice en braaf. Daarenboven nog mooi ook. Het valt me op, dat, hoe braver een kindje is, hoe mooier volwassenen het kindje vinden. Maar ik weet, lelijke kinderen bestaan niet, net als stoute kindjes. De middag is geslaagd voor iedereen.
Vanmorgen was ik nog even moe als gisteravond alvorens naar bed te gaan. Elk uur van de nacht heb ik m'n ogen open gehad. Gelukkig slaap ik de laatste tijd goed, zodat zo'n slecht nachtje niet onoverkomelijk is. Afmattend is het sowieso. E stelde voor om na het ontbijt weer naar bed te gaan. Maar nee, dat wil ik niet. In bed liggen kan ik enkel maar als ik me echt ziek voel. 'k Weet wel dat ik onder die bepaalde categorie val (ziek), maar als ik daarmee begin, dan vrees ik dat ik me maar al te gemakkelijk zal laten hangen. Als ik echt te moe ben, vang ik wel een uiltje al zittend in de fatboy of sofa, om wat energie te sprokkelen voor de rest van de dag.
Wat zouden we aanvangen vandaag? Eerder schreef ik het al. Wat mij betreft, zijn de feestdagen reeds begonnen... Dus, waarom niet... wandelen? Daar had ik wel zin in. E wilde weten waarheen. Bwaahhh.... de koekenstad ofzo. Nu is 't rustig. Volgende week zal het vreselijk druk zijn omdat het dan kerstvakantie is. ...Ofzo... Niks moet, veel kan en mag. En E? Wat wil E? kaatste ik terug. Den deugniet zei dat hij dat al lang niet meer wist van zichzelf. Ooohhhh... mijn sukkelaartje toch... Knuffeltijd, dat is duidelijk. Hij stelde voor om de auto te nemen.
We dronken een koffie in coffeelab. Daar hangen we tegenwoordig wel graag rond. 't Is daar best gezellig en men kan er niet duur en toch lekker iets knabbelen. Vandaar trokken we verder, met de auto. Naar de haven. Met momenten heel rustig rijden. Maar ook, rekening houden met vrachtwagens. Mastodonten die 'ergens' op tijd moeten zijn, zo te merken aan de rijstijl. E liet hen -waar het kon- makkelijk passeren. Geen stress voor ons. Tijd speelt geen rol. De petrochemie is indrukwekkend. Grote, stalen monsterlijke buizen, tanks, vervoer- of bewaarsystemen en kranen. Schouwen allerhande met rookpluimen die de lucht nog dramatischer verzwaren dan die al is. Het is zo lelijk dat het mooi wordt. Ons havengebied zit zo vol tegenstellingen dat ik er een beetje melancholisch van word.
Uiteindelijk belanden we in Lillo. Zo dood als een dode pier, in tegenstelling tot de weekends. Dan is het daar over koppen lopen. We wandelen over een pier, maar dan geen dooie. Aangelegd om tijdens de zomermaanden de overzet naar Doel te nemen. Ganzen nemen de straten in. Zij zijn de baas! Luid kwekkend laten ze weten dat ze niet akkoord zijn met ons bezoek. Maar verder laat het hen koud. Het zal hen worst wezen wat we komen doen in Hun Dorp. Zolang we hen maar gerust laten. En dat doen we uiteraard. Er staat een flinke frisse wind, aan het water. Lang blijven we niet, maar da's niet erg. De tranen dwarrelen over onze kaken van de wind. Maar die frisse neus doet goed. Het riet beweegt golvend, een elegante dans tonend. Goudachtig torend uit het zwarte slib. Mooi! Ik zou het wel willen filmen. Maar het is me te koud ondertussen. Dat, doen we wel wat later, als het zachter weer is.
Onderzoeken ondergaan. Alles behalve. Zeker, als je met kanker in je achterhoofd zit. Bij 't minste ga je zo denken, op de duur. Relativeren wil je wel, maar dat lukt niet altijd. Zo ongeveer zit het in mekaar. Ik hoor het van veel mensen die het hebben of hebben gehad. De schrik zit er dan in. Zelf had ik dat ook wel na de eerste keer. Ik wilde het niet persé over doen, maar het lot besliste anders. Het over doen, was ook een ander proces. Uitzaaiingen zitten niet persé in het zelfde lichaamsdeel. Dus viel het voor mij anders uit. Ik dacht niet aan kanker in eerste instantie. Voor de uitzaaiingen werden vastgesteld, had ik wel enkele malen schrik gehad. Bij pijntjes allerhande of een knobbeltje dat ik ergens voelde. Nu dacht ik aan spierklachten. Maar oké, het bleek wat anders. Ondertussen voel ik me redelijk goed. De behandeling helpt in die zin, dat de pijn onder controle blijft en de kanker niet verder groeit. Daar doe ik het mee. Er is ook die man van me. Die schat, die me zoveel helpt. Bezorgd is. Er onvoorwaardelijk is. Altijd. Toezjoer. Immer. Always. Siempre.
Hij stond al een tijdje onder controle. Wat groen lachend spreekt hij steeds over 'de-ouw-mannekes-ziekte'. Maar net als andere kankers, is prostaatkanker niet om mee te lachen. Chemo is rot, gelijk voor welke kanker. Deze keer deelt de uroloog ons mee dat verder onderzoek heel noodzakelijk is. Nou, dat deelde hij mee, enkele maanden geleden. De voorgeschreven medicatie werd braaf ingenomen zoals het moest. Maar het vorderde niet zoals het hoorde. Integendeel. Verder onderzoeken was noodzaak dus. Elke test zorgde voor meer onrust, want de kans werd alsmaar groter. Kankerkans. De laatste week afwachten, na de biopsie, was toch enerverend. We hadden besloten niet enkel maar daaraan te denken. Maar we drongen ook niks weg. Toch was ik blij en bang tegelijk toen we eindelijk naar de specialist mochten voor de uitslag.
Negatief!!! De enkele keren dat een mens superblij kan zijn op iets negatief, is wel degelijk na zo'n testen. Het is een hardnekkige ontsteking. Te verhelpen met antibiotica. Pillen blijven slikken dus. Maar oeffffff!!! Wat zeg ik? OEFFFFFFF...!!!
