Terug thuis na een nachtje 'opname'. Alles is -uiteraard- goed verlopen. Het was rustig op de afdeling. Ik kwam zoals gewoonlijk op een tweepersoonskamer terecht. Het andere bed was echter leeg en dat bleef ook zo. Dus had ik het tweepersoonsrijk voor mij alleen. Maw had ik een ruime luxe, want deze kamer is ruimer dan een eenpersoonskamer. Tot hiertoe heb ik steeds chanse gehad met m'n kamergenoot. Geen reden tot klagen dus. Maar af en toe alleen liggen is ook wel eens leuk. Dan kan ik zonder iemand te storen mijn ding doen, zoals de muziek waar ik zin in heb opzetten enz. Met een goed boek bij de hand, opteerde ik voor klassiek. Sfeervol. Heerlijk. Uren aan een stuk heb ik mezelf kunnen verwennen. Natuurlijk kreeg ik af en toe bezoek van iemand van de verpleging. E kwam redelijk vroeg langs, maar bleef niet lang. Naderhand kwamen zoals gewoonlijk m'n twee zussen G en K. We moesten ons niet echt inhouden. Ons gesprek ging op een bepaald moment over muziek en dan hebben we de deur gesloten en met ons drietjes nog eens een égaliteetje gedaan. We zongen zoals vroeger 'Druppel', tekst van broer W waar ik muziek had op gezet. Het was op den duur zo'n beetje ons lijfnummertje. A Capella. Na zoveel jaren, ging dat nog erg goed. Ik stond versteld hoe synchroom we nog zongen. Zoiets kan je niet als er nog iemand op je kamer ligt hé... Pret alom!
Vandaag, kwam E me al om 10u ophalen. De lucht mooi blauw met een stralende zon. Toen ik buiten kwam kreeg ik haast een vakantiegevoel. We dachten langs het Middelheimpark te gaan om daar wat te genieten. Eén van m'n favoriete plaatsen. Maar dat was naast de waard gerekend. Poorten toe. Woeps. Ik vermoedde dat het park vandaag een uurtje later zou openen omdat het 1 november is. We plegen in onze contreien dan te zeggen dat het zondag is, waarmee we eigenlijk bedoelen, een feestdag. Fout fout fout. Enfin, we wilden nu ook weer geen uur blijven wachten en reden dus huiswaarts. Dan maar effe gegoogeld en blijkt dat Middelheim park geen park is maar een museum. Dohhhhh... Dat wist ik natuurlijk wel, maar ik blijf dit als een park aanvoelen, niet ten onrechte hoor. Bon, oké... Maar dat wil dus zeggen dat het 'museum' gewoonweg gesloten is omdat het een wettelijke feestdag is. Net als alle andere musea gesloten zijn vandaag. Zucht...!!! En, dat met zo'n prachtig weer.
Je kan gaan zitten zagen of duvelen of kankeren over zoiets, maar ook daarmee ga je je niet beter voelen. Tuinstoelen buiten gezet dus en in de tuin weggekwijnd in novemberzon en temperaturen tot 20°C. Alstublieft! Af en toe waaide een min of meer zuidelijk briesje onze japanse vis die aan de vijgenboom hangt, omhoog. Daarin dan het lage zonlicht. Het deed me een lentekriebel over m'n lichaam rollen. Volgens mij hadden de vogels ook met lentekriebels te kampen. Hun gefluit, geklapper en gesnater werkte alleszins zeer positief. Zoon D kwam met M en zoontje ook nog effe langs. Gezellig koffiekoeken in de tuin gepiknikt. Nouja, de kleine niet, die hield het nog bij z'n portie babyfood.
En nu, terwijl ik hier zit, voel ik dat de chemo stillekesaan begint te bijten. Het wordt dus tijd om me over te geven aan de wetten van de chemicaliën. Dit doe ik met een contract van bepaalde duur...
'k Heb best een drukke week gehad tot hiertoe. Maar klagen ga ik zeker niet doen. Maandag kwam een vriendin langs. Het was hoog tijd dat we nog eens konden bijpraten, want zoals de tijd vliegt, was het weeral effe geleden dat we mekaar zagen. Dinsdag kwam m'n hartsvriendin S me ophalen rond de middag. We reden eerst naar haar thuis. Daarna maakten we een wandeling in een naburig recent aangelegd park. Het weer viel goed mee. In de zon was de temperatuur nog goed, maar eens er een wolk voor het zonneke ging drijven, was het wat frisjes. Jas hadden we toch nodig. Tja, wat zit ik ook te bazelen? 't Is eind oktober.... dohhh... Al wandelend babbelen vind ik enorm gezellig. Ik heb besloten om in januari naar Kommil Foo te gaan in de Roma. R, m'n neef had me van hun optreden verteld. Daar E geen zin heeft om te gaan, vermoedde ik alleen te moeten gaan. Maar nee hoor. S gaat mee! Weeral een heel leuk vooruitzicht. Die week gaan we tweemaal op Kommil Foo-retraite. Eerst in de Roma dus. En drie dagen later treedt M op in het CC Berchem. Lekker dichtbij!
M'n oudste zoon belde nog om te vragen of hij met z'n gezinnetje kon langs komen. Wel, dàt zou ik echt heel leuk gevonden hebben, maar daar S kwam, was het niet haalbaar. Dedjuu, nu heb ik hen nog niet gezien. 'k Ben het echt niet meer gewend de kleinkinderen enkele weken niet te zien. Ik mis hen, die druk bezette kleine schatten. We hebben alleszins afgesproken dat we 'r blijven voor gaan. Ik hoop hen toch nog in 't kort in m'n armen te kunnen sluiten. Maar tegen de avond, kwam mijne jongste nog langs. Hij is druk in de weer met verbouwingen en tegenwoordig gaan onze conversaties over de vorderingen. 'k Ben wat bang dat hij teveel hooi op z'n vork neemt, maar hij ziet er alleszins heel goed uit. Hij straalt. Zelfs mét baard is hij knap...
Gisteren, woensdag kwamen twee collega's op bezoek. Dat deed deugd se. Natuurlijk bijgepraat over het werk, ocharme die collega's, en dat op hun vrije dag. Ik was natuurlijk op de hoogte dat ze zouden komen en had verwittigd dat ze zeker niks hoefden mee te brengen. Het is heel fijn dat ik hen zie, daar moet echt niks meer bij. Maar ja, toen ik de deur opende stond P daar met bloemen in z'n hand. Met een engelengezicht zei hij: 'Moet je zien wat ik hier op de stoep voor je deur vond!' Wel grappig. Maar weer eens, heb ik ferm genoten van hun gezelschap! En vandaag, ben ik naar de apotheker gewandeld. Da's niet ver. Maar in huis wat rondlopen of op straat een wandelingetje doen, maakt een groot verschil. Dat gaat helemaal niet goed. Toch, heel erg rustig aan, op het gemak, zodat ik zeker niet te fel uit m'n evenwicht ga en de pijn kan onderdrukken, lukt het toch. Tegen de middag kwam E al naar huis van het werk. Soms neemt hij spontaan een halve dag vrij. Dus had ik vandaag ook weer heerlijk gezelschap. Wat een week!!! O, ja... en nog ferm met de gitaar amusement gezocht. Niet dat het zo goed klinkt allemaal, maar ik heb me bijzonder geamuseerd. M' n voze vingers zijn er nog een pak vozer van geworden. Maar, dat heb ik er graag voor over. 't Is wel vermoeiend. Och, da's niet zo erg. Morgen hupsakee naar het ziekenhuis, chemodag. Tijd genoeg om te rusten dus.
Vrijdag kreeg ik m'n gebruikelijke portie chemo. Zoals gewoonlijk kwamen twee van m'n zusjes me opzoeken. G, de jongste, was een week op vakantie geweest, de tijd was te kort om àlles te vertellen. Ze moesten veel te snel vertrekken omdat het bezoekuur was afgelopen. Uitgetaterd waren we geenszins. Dat maken we beslist nog wel goed.
Tegenwoordig kan ik zaterdags wat vroeger naar huis. E komt me dan ophalen rond 11u, wat ik een heel goed uur vind. Hij hoeft zich niet te haasten 's morgens. Hetzelfde geldt voor mij. Ik zit dan gepakt en gezakt klaar in de grote hall van het ziekenhuis. Daar kijk ik dan naar de voorbijtrippelende mensen. 's Zaterdags op dit uur zie ik dikwijls nogal wat nieuwe ouders het ziekenhuis verlaten met hun spiksplinternieuwe fonkelende aanwinst, namelijk een prachtige baby. Allemaal goed geluimd, want voor hen is het een hernieuwde start voor het leven. Soms huppelt er nog een klein hummeltje vrolijk bij. Ik verveel me nooit als ik daar zit te wachten. Deze keer was er ook nog een filmploeg één en ander aan het installeren. Iets waar Stanny Crets aan meewerkt, want ook hij was aanwezig. Ze moesten hun apparatuur beschermen tegen de felle regenbuien. Hun Duur-Apparatuur... Enfin, wel eens een keertje interessant om dat allemaal voor je te zien, maar zo gauw ik de auto in kon, trok ik me er geen zier meer van aan.
Totaal onverwacht kwamen vrienden op bezoek. Zich verontschuldigend omdat ze niet verwittigd hadden. Ik had hen maar laat op de hoogte gebracht van m'n situatie. Het lukt me niet altijd om telkens die boodschap door te bellen, bij mensen waar ik het wèl zou moeten doen. Er is trouwens nog steeds een vriendin, die 'het' nog niet weet. Ik kom er niet toe om haar te bellen. Normaal gezien hebben wij om de paar maanden wel contact, maar nu, toevallig, duurt het erg lang. Regelmatig denk ik: 'k moet M bellen. 't Is eigenlijk schandalig dat ze het nog niet weet. Maar het lukt me maar niet... 'k Heb haar wel een hele tijd terug een mail gestuurd, maar die is niet aangekomen. Terug naar ons zaterdagbezoekje. Het heeft ons beidjes heel erg gesmaakt, vooral het onverwachte overweldigde me. We hebben gezellig bijgepraat. Eerst wat over mijn toestand, maar niet te lang. De conversatie verliep zeer aangenaam. Dus, dan volgt er natuurlijk weer een afspraak waar ik zeker en vast naar uitkijk. Een datum staat nog niet vast. Dwz dat we dit niet in de wind mogen slaan. Maar, dàt zullen we wel niet doen.
