De wereld moet het weten. Antwerpen, het middelpunt van het universum had een tourstart. Jaja, als ge me niet gelooft, kijk de archieven maar na op 6 juni 2015. Er hangt zo'n sfeertje in de lucht. Kermis. Volksfeest. Het weer speelt de hoofdrol want bepaalt het meest hoe de dag zal verlopen. En we klagen niet! Muziek, gekweel, reclame, het gonst door luidsprekers. Ik hoor het van alle kanten op me af komen wanneer ik in de tuin zit. Maar hinderen doet het zeer zeker niet. De overvliegende helicopters kunnen er nog net door. Converseren is op zulke momenten haast niet mogelijk. Zelfs dàt neem ik erbij, zolang ze maar niet te lang blijven rondcirkelen. Natuurlijk doen ze dat niet, ze volgen het hele circus dat zich richting Lier verwijdert van ons mooie Antwerpen.
Iets plannen op zo'n dag is niet wijs. Tenzij het met die tour te maken heeft. Mijn planning, onze planning -Goele, Krisje en ikke- had daar helemaal niks mee te maken. Het kon dus maar mislopen natuurlijk. Hoewel, wat heet mislopen? Ze zijn er geraakt. Ipv eerst te poetsen en dan gezellig wat te tafelen, hebben we't omgedraaid. Eerst eten en dan poetsen. Zelf heb ik het altijd moeilijk gehad om met een volle maag te kuisen. Maar bij die twee zussen leek het toch niet zo in eerste instantie. Hoewel... jawelle... ze hebben allebei last gehad van hun maag, 't is waar. We hebben dat opgelost hé, voor zover het kon. Er is hard gewerkt en tijdig rust genomen. Ze roken allebei en hebben er behoefte aan zoals ik aan mij medicatie. Maar dat kwam dan goed uit. Telkens er effe bij gaan zitten en een praatje maken. Oké, oké, zo duurt het langer. Dat maakte niet uit. 'k Zou zeggen, ze hebben bergen verzet, maar hier is alles plat. Niettegenstaande heb ik een fantastisch cadeau gekregen, want 't is zo proper in huis dat ik kriel van genoegen. Vandaag helemaal niks gepland dan buitenmatig genieten van die schone vloeren, geen stof meer dat opwaait. Zelfs de stoep werd schoon gemaakt. Het onkruid vantussen de stenen gehaald en da's echt een veel frisser beeld. Erik heeft tijdens het weekend de tuin en serre voor z'n rekening genomen. Ik mag dus kijken waar ik wil. 't Is proper, properder, properst!!!
Vandaag vroeg wakker. Niet erg. Om 7u de strijk voor m'n rekening genomen. Nadien een verfrissende douche en zoals ik me nu voel, denk ik, da'k seffens m'n gitaar in de hand neem om wat te jodelen. 'k Heb ook nog 2 versleten kniekousen liggen waar ik handpoppen van wil maken. Weer zo'n nieuw projectje. Er ligt nog een body te wachten voor Aaron. Eentje die ik zal 'be'tekenen voor Erik en mij, maar 'k moet nog een ontwerpje maken. Foto's bij mekaar sprokkelen voor m'n boekje is ook nog aan de orde. En... 'k zou wenskaartjes moeten/willen knutselen. En... enz enz... Haja, tussendoor effe onderuit zal wellicht ook af en toe aan bod komen.
Nou, 't zal allemaal niet voor vandaag zijn, maar iets doen... zeker en vast wél!
Goede voornemens en klein hartje ingepakt en gezakt in m'n tas naar het ziekenhuis. Ik kom er binnen met een air van; " 'k Zal dat hier es een keer goed komen arrangeren se." Maar da's eerder om m'n lichte vrees of alles wel gaat zoals het hoort, te verbergen. Typische symptomen die ook ik vertoon. En mijnen Erik weet dat ook wel, maar laat me in m'n roes roezen. Alles verloopt zoals het hoort. Ik kom voor de honderdmiljoenste keer in kamer 18 terecht. 'k Kan daar toch maar best een optie op nemen, zodat ik in't vervolg m'n zussen niet meer hoef te verwittigen over waar ik lig. Zo weet gewoon iedereen altijd en immer waar mijn privélogies zijn als ik in St Augustinus mijn intrek neem. Makkelijk!
Bloed wordt genomen. Check! Medicatie genoteerd. Check! Weegschaal. Check! Bloeddruk. Check! Zuurstof in het bloed. Check! En... de verpleger is maar net terug uit vakantie. Zijn ervaringen worden dan ook gecheckt, door mij. Al direct krijg ik een voorspoeling met de baxter. Mijn kamergenote is Lieve. Haar ken ik van eerdere bezoeken daar. Het klikt best tussen ons. Zij is enkele jaartjes ouder dan ik, maar geen oud oudje hoor. Er zijn mensen die jonger zijn dan ik, waarvan ik soms denk dat die veel ouder zijn. Ze heeft wel moeite met 'het glas vol te houden'. Negatieve dingen blijven bij haar meer hangen. Maar ze is echt een fijne dame. Ze reageert impulsief heel tevreden wanneer ze me herkent. Zij, is vermagerd, wat meer afgepeigerd. Maar dat zeg ik haar niet natuurlijk. Het is toch zeker een half jaar geleden dat we mekaar zagen. Ze heeft dus nog een verhaal dat moet ingehaald worden. Erik laat ons al snel achter, rustig vertellend en luisterend. Hij gaat één en ander aflopen en zal pas tegen de avond terug komen. M'n zussen zullen vroeger komen en zo kunnen al die madammen lekker bijklappen. Deze opname krijgt meer iets van een koffiekransje op die manier. Want als nel komen Lieve en ik in een ontspannen modus. Bijpraten over de kinderen en familie allerhande ipv kanker. Hoewel we ook over doodgaan, euthanasie, behandelingen allerhande enz praten hoor. Maar de sfeer zit goed. Wanneer Krisje en Goeleke komen kan ik hen al vertellen dat -hoewel ik meer pijnen heb en ongerust was daarom- de dokter denkt dat de chemo meer tijd nodig heeft om volledig in werking te treden. 't Is nen trage...
Toen de dokter me onderzocht en ik m'n nood kloeg, drukte ze onderzoekend op m'n middenrif. Tastend naar gezweltoestanden en zowat overal waar ze (voorzichtig) drukte, ondervond ik last. Daarvan schrok ze toch wel wat. Goed in 't oog houden dus, zei ze me. Ik verweet haar speels dat ik precies zeer eng zit ingesnoerd in een veel te nauw corset. Dat ze dat nu nog eens extra komt toetrekken en bovendien er wat gaat op staan dansen. Ze verkleint haar oogjes tot spleetjes en ageert verbouwereerd dat zij... ZIJ... zoiets nooit zou doen. Ik ga verder, haar negerend en klagend, dat ik toch maar chanse heb. Ze heeft immers geen naaldhakken aan. En dat apprecieer ik ten zeerste. Zij ook. Zij, is me dankbaar voor het mooie eind van het verhaaltje. De bloedwaarden zijn niet achteruit. Die bloedwaarden (rode bloedlichaampjes ed) was de grootste reden voor haar vrees. Maar niet nodig dus. Vooral daarom denkt ze dat de chemo nog niet helemaal z'n werk doet en we wat langer zullen moeten wachten voor een degelijke uitslag. Uiteindelijk vind ik dat een heel aannemelijke uitleg. Hoe raar het ook mag klinken, maar ik voel me erg opgepept door wat ze me vertelt. Een strohalm? Een houvast! Zeker!!! Eens ik zo'n impuls krijg, blijft het gevoel lekker lang hangen. Emoties. 't Is wat hé. Wat ben ik content dat er negatieve zijn, vandaar dat ik maar al te graag toelaat dat de positieve me zo kunnen overstijgen. En of ik het toelaat! De volgende chemo zal zijn op... yep... 31 juli. Jorn en Dorien huwen die dag. Een week vroeger of later chemo toedienen wordt niet getolereerd. Streng. Ik kan eventueel wel een dagje vroeger komen. Tja, 'k ga er nog efkes over nadenken en dan m'n besluit telefoneren naar de dokter. ge zult zien hé, heel dikwijls vallen zo'n data samen. Maar dan kennen ze mij nog niet. Ik, ben flexibel se. 'k Zal me wel een oplossing kronkelen, want ik wil echt wel graag effe naar Jorns huwelijk. Nog eerst een vergaderingske houden met Erik daarover en dan komt dat wel allemaal goed.
Snikheet is het vandaag. Als ik naar huis kan, loopt het even over 11u. Bij het buiten komen, lijkt het wel of ik in een oven stap ipv gewoon op de stoep. Wilrijk bestaat dit jaar uhhhhh.... véél jaren... om precies te zijn, 'k heb het opgezocht, 1250 jaar. Een feestjaar dus. Zowat op alle strategische plaatsen in Wilrijk staan geiten opgesteld. Allerhande geiten, allerhande vormen en gewichten en toestanden. Best leuk. Zo ook staan er geitenbeestjes aan de inkom van het ziekenhuis. Mij vrolijkt het alleszins op. 'k Neem er snel kiekjes van. Da's het plezierige aan die smartphone van me. 'k Doe een toerke rond al die beestjes want wil ze toch allemaal gezien hebben. Kleurrijke dingen. En hupsake, dan naar de auto om naar huis te rijden. Daar waar m'n alles staat. Eens ik gesetteld ben in huis, zweef ik tussen slaap en wakker de hele middag door, terwijl Erik nog een miljoen-tal winkels afloopt. Ongelooflijk hoe hij in de weer is met deze temperaturen. En ik, hang onderuit. Lezen lukt niet. Ook daarvoor ben ik te moe. Maar 'k ben toch blij dat ik weer lekker m'n eigen tempo kan zoeken.
Belangrijk is wel, dat ik moet bellen met Sabina. Haar schoonvader is vorige week overleden. Daar ik niet tot bij haar geraak, de eerste week, moet ik bellen. Het hart... riem... praten... schouders... Ik schrijf, voor hààr, maar uiteraard, zeker en vast ook voor Peter. Je vader mag dan al heel erg oud worden (Peters vader is 90). Sterven doen we allemaal. En dat uitzwaaien is soms verdomd moeilijk. 'k Ben blij dat ik haar hoor. En, omgekeerd idem dito, hoor ik. Volgende week vrijdag zal hij begraven worden. Daar ga ik zowiezo heen. Niks of niemand die me tegenhoudt. Erik kan me brengen, dan is hij thuis. Voor zover ik begrijp zal hij ook de dienst bijwonen, waartoe ik hem helemaal niet wil dwingen. Hij kent Peter z'n familie niet. Maar 't is wel superlief dat hij dit dan weer voor mij wil doen. Met Sabina spreek ik al wel halvelings af om naderhand mekaar nog eens op te zoeken. We hebben het allebei nodig. Nog eens bijpraten. Want aan de telefoon... 't is toch niet echt hetzelfde hé.
De zomervakantie start heet. Niks mis mee natuurlijk. Het is voor iedeen even warm. Eergisteren bleef Elias overnachten, gisteren Noemi. Elias mocht wel iets meer profiteren. Een dag is snel om. Elias werd 's avond naar huis gebracht. Noemi echter, haalden we pas 's avonds op, vanwege de taekwando die ze doet. Gemotiveerde kinderen mogen natuurlijk eerst de sport beoefenen om dan pas daarna te komen logeren. Vandaag werden we tegen de middag opgehaald door Angel en Loide. Dat maakt dat we nogal intens tekeer gingen, want als een dag al snel om is, wat dacht je dan van een halve? Eén ding was duidelijk. De body voor Aaron zou in orde komen. Nog zo één van de projectjes waar ik m'n schouders onder wilde zetten. Onder toezicht zouden de 2 broers en zusje elk een tekening ontwerpen om die dan op een witte body voor hun kleinste aanwinst te zetten. De maat, groot genoeg om nogal wat respijt te hebben (mt 74). Maar, het ijzer smeden als het warm is, is een zeer nuttig spreekwoord. Ten eerste is de motivatie veel dieper dan wanneer je't laat aanslepen. Een gemotiveerd mens presteert beter.
Genoten heb ik. Overleggen met een 4-jarige bijvoorbeeld, over wàt hij er op zal zetten. Waarom nou net dat? Hoe? Hoe groot, of tot waar mag de tekening reiken? Of, waar zet je de tekening? Kàn je't zelf tekenen? Eerst oefenen op een blad papier. Is het zo goed? Of, kunnen we hier of daar nog iets verbeteren? En ga zo maar door. Elias, zet zich in de tuin aan de tafel. Veilig uit de zon, want die brandt hels ongezond. Eerst heeft hij heerlijk met water gespeeld. Een playmobil bootje en Indiaan en pottekes allerhande. Voetjes natspuiten. Voetsporen maken op het terras. Dan pas, zou hij tekenen. Concentratieprobleem? Huhhhh??? Nee hoor, Elias zeker en vast niet. Hij wil een tuintafereel tekenen. Onze tuin verschilt erg van die thuis. Wij hebben veel minder speelruimte, maar toch is er wel wat. De kinderen trippelen ook graag over het bakstenen gangpadje dat we maakten tussen de planten door. Voor hen is het daardoor een beetje een beleef-tuin, denk ik. Hij kijkt met kunstenaarsoogjes naar de tuin. Hij tekent planten over. Het serrehuis. Best moeilijk, maar duidelijk herkenbaar. Een bij, een vlinder. Maar die blijven niet stilletjes in dezelfde houding wachten tot ze vereeuwigd zijn natuurlijk. Moeilijk zeg! Gras, dat lukt ook wel. Zie je't voor je? Af en toe slurpend van z'n glaasje water, ijverig het hoofdje heen en weer slingerend en kijkend naar verhoudingen, kleuren en vormen, doet hij heel erg en nog meer serieus, z'n beste best. Ik smelt vertederd voor de ijver die hij aan de dag legt voor het mooie cadeau'tje dat hij maakt voor z'n broertje. Dàt, moet men later toch doorvertellen aan de kinderen. Dat zijn zo'n mooie verhalen, echt gebeurd. Oké, niet spannend, maar zo lief!
Karin kwam langs. Een digitale vriendin, al jaren lang. Voor de eerste keer een life-ontmoeting. En... geslaagd. Zo fijn! Het leek of we mekaar al jaren kenden... o, ja, natuurlijk, dat deden we dus al... dohhhhhh... We hadden een leuke babbel en het duurde niet té lang voor Elias ook z'n mondje roerde.
De nacht verliep weer op z'n amai-mijn-klak 's. Ondergaan dus. Noemi was er ook dus. En ook zij had wat last om goed te kunnen slapen. Hoewel, het tweede deel van de nacht deed ze't nog goed. Om 7u was ze fris en vrolijk uit de veren. Ik... ik was toe aan pijnstillers. Als ik die neem, blijf ik graag nog een tijd in bed tot die goed werken. Krampen vellen me. De laatste weken spelen krampen hoe langer hoe meer een vervelende rol in m'n leventje. Erik, al vertrokken naar z'n werk, liet het paradijs voor ons, dames in huis. Ze mag zich dus naast me scharen in bed. Slapen zal ik toch niet meer. Ze neemt een letterpuzzel. Een hele mooie die we in een museum kochten en zo'n beetje design speelgoed is, met zich mee. Ze vormt namen en zoekt andere manieren uit dan aangegeven om letters te vormen. Yep, van 's morgens vroeg wordt die grijze massa al gestimuleerd. En toch noemen de kindjes het vakantie bij moeke. Ik hou wel van dat prikkelen. En, zij ook, zo te merken. De body die zij beschildert is helemaal niet mis. We doen hetzelfde als met de broertjes. Bedisselen, denken, uitproberen, oefenen, kortom, goed voorbereiden. Ze is er handig in, merk ik al snel. Ze heeft opgemerkt hoe ik de stof tegen hou als je 'r op tekent en heeft het snel te pakken. Ze gaat vlotjes met de stiften over de potloodlijntjes en heeft haast geen hulp nodig. Fijn zo!!! Na ons ontbijt, zorg ik ervoor dat we van de ene actie naar de ander overgaan zonder teveel stilvallen, want de tijd vliegt en we hadden zoveel plannen. Het lukt me om tussendoor af en toe wat rust te nemen terwijl zij nog één en ander opknapt. We maken muziek, ze danst, beeldt ingestudeerde bewegingen uit op een liedje dat ik ooit maakte. We lezen en komen tja... tijd te kort.
Angel en Loide zien de tekenresultaten van hun telgen. Ze zijn terecht fier! Zelf mag ik nog een portie emoties doorslikken wanneer ik met de post enkele tekeningen ontvang van de kindjes van Tim en Wendy, m'n neef. Zo fijn!!! Ongelooflijk tof. Getroffen tot heel diep van binnen veeg ik een traan vol geluk weg. Dit zijn zo van die dingen die me enorm aangrijpen. 'k Mag echt niet vergeten hen nog een dankmail te sturen. Best vanavond nog. Ja, ik voel wel dat ik achteruit ga. Ik steek het ook bewust niet onder stoelen of banken. Niks struisvogelgedoe. Het is wat het is. M'n haren zijn nog niet zodanig uitgevallen dat ik kale plekken krijg. Maar, spannend is het zeker wel. De haartooi is gekortwiekt, de kapster heeft het geriskeerd. En ik voel me alweer stukken beter op dat vlak. Ik mòet er goed uit zien. Niet omdat iedereen me dat telkens zegt. Maar omdat ik me veel beter voel als ik kijk in de spiegel en mezelf zie, ipv zo'n ocharme-scharminkeltje. Als die korte haren nu zo lief willen zijn om me dat te gunnen, ga ik heel dankbaar zijn.
En al die lieve steuntjes onder gelijk welke vorm dan ook, draag ik mee, heel diep van binnen. Ingemetseld tussen mijn diepste geheime schatten zodat ze ermee versmelten.
Neeeeeee... nee nee en nog eens nee. Ik wil dit niet!
Een mens kan veel wel of niet willen... soms heb je niks in de pap te brokken. Men had me verwittigd. En, oké, ik ging stoer zijn se. Stoer, in de zin van, me erbij neerleggen als 't niet anders kan. Keuze? Bwa, niejet gij... Rug tegen de muur en meelopen of volgen of ondergaan of of of... Met deze chemo was er een kans dat m'n haar zou uitvallen. Maar, er was ook die andere kans. Dat dit echter niet zou gebeuren. M'n gat ja! Al een tijd dacht ik bij mezelf; "o, ja, 'k moet Vera ervan op de hoogte brengen dat, als ze met de chemo begint, ze het enkele dagen op voorhand voelt wanneer het haar zal lossen." Dan heb je namelijk haarpijn. De wortels doen dan pijn. Nu niet om te zeggen dat dit zo erg is, maar toch voldoende om vervelend te zijn. Als ze dus die pijn zou voelen, zou ze weten dat het haar zou lossen. 'k Wilde haar er gewoonweg van op de hoogte brengen. Met die gedachte, kon ik mezelf wat opzij schuiven. Het versterkte bij mij het gevoel wat van: ik voel nog niks, alles loopt deze keer gesmeerd. Tegen Vera heb ik nog niks gezegd daarover. De kans nog niet gekregen, want daarvoor speciaal, ga ik toch niet telefoneren. Waarom haar op stang jagen als 't niet nodig is...?
De laatste week merk ik dat er haren lossen bij mij. 'k Heb het er natuurlijk wel met Erik over gehad. Maar verder heb ik enkel één keertje tegen m'n zussen gezegd dat ik heel erg hoop dat ik deze keer gevrijwaard blijf. 'k Werd toen zelfs effe emotioneel, maar ja, mijn mooie lokken... 'k zou ze wel eens een jaar lang op m'n hoofd zien prijken voor de verandering. Ik ben het haarverlies en de daarbij horende ongemakken echt wel beu. M'n zelfbeeld verandert ook telkens zo veel. Te veel. Maar oké dus, de laatste week was er die verandering. Vanmorgen, na nog maar eens een moeilijke nacht, schrok ik me een hoedje (of sjaaltje) bij het douchen. Plots had ik klotten haar in m'n hand. Geen wortelpijn om me te verwittigen. Haren haren en nog haren. Niet goed! Teleurgesteld. Boos. Ontmoedigd toch ook, ja. Ik had al een afspraak bij de kapper voor overmorgen. Ik wilde m'n haar wat expressiever laten knippen. Tot hiertoe hou ik me aan de afspraak. Maar 'k voel me maar kleintjes.
Gisteren bekeek ik mezelf nog aandachtiger dan anders. Ik zag haartjes op m'n handen. M'n armen en benen. Ik dacht nog: " 'k Zou me moeten epileren. M'n benen ontharen, da's lang geleden, maar jippie, 't wordt nodig." Jaja, 'k weet het wel. Akkefietje enzovoort. Deze keer til ik er zwaar aan. Het vergrootglas er op. Dubieus vergroot.
Erik komt speciaal van z'n werk om me op te halen voor de tandarts. Het moet niet altijd Erna zijn, hoewel ze daar gisteren nog voor belde. Ondertussen is hij alweer terug naar z'n werk. 'k Had dankzij hem een tussendoortje en kon me dus al wat afreageren. Nog geen kale plekken, zegt hij. Dat hij het maar goed in 't oog houdt, want dan moet het er toch helemaal af. Zo spijtig zou het zijn... zo spijtig. Maar eens weer thuis met tandjes die in orde zijn, neem ik geen tijd om te zeuren of kniezen. Straks komen Loide en Angel. Het dekentje moet worden ingepakt op een plezierige manier. Een kaartje moet worden geknutseld. Ik vlieg er in, want het moet klaar zijn. En, me afjagen is geen optie. Het beurt me wel op, dat gefrunnik en gedoe. En straks met Elias aan m'n zij, heb ik helemaal geen tijd om aan kletskoppentoestanden te denken. Vleesklak... zo noemt Erik dat...
Af en toe voel ik me als een slak tijdens een snelheidsrace formule 1 op Zolder. Zo snel gaat de tijd. Soms lijkt het, of ik plots ontwaak en iets heb gemist, want, ojee, is het nou weeral zondag? (Of welke dag dan ook) Door de komst van Aaron, lijkt deze week sneller te zijn voorbij gevlogen dan normaal. Je tijdsbesef verandert bij sterke emoties. Want, dàn... overheerst gevoel en is tijd niet van belang. Als grootouder kan ik me de luxe permitteren, om me niet druk te maken over Aarons' voeding, het verschonen, z'n slaapmomentjes. Enorm belangrijke dingen voor de baby, maar ik ben zo gerustgesteld in z'n ouders dat ik me helemaal niet druk hoef te maken. Loide, mama van vier, weet 'het' onderhand beter dan ik. Dàt op zich vind ik een echt leuke wetenschap. Mijn... Mìjn, MIJN schoondochtertje weet het beter dan ik... overjaarse vijftiger. Het soort volwassene dat, toen ikzelf nog kind was, ALTIJD gelijk had. Ook als ie er dik naast zat. Maar toen had ouderdom onverstoord het recht in handen. Terwijl ik mag ondervinden hoe gezellig het is, en vooruitstrevend, om jonge mensen te zien ontplooien in hun manier van opvoeding. Soms denk ik, dat ik me nog veel te veel moei met hen. Hopelijk ben ik mis en zien zij het niet zo. Eén ding is zeer zeker, ik bedoel het goed hoor...
Een foto van het bewuste dekentje zal ik pas in deze blog zetten, als ik het hen geschonken heb. Kwestie van respect hé. Vandaag lukt het helaas niet, want tja... we zijn niet alleen op de wereld. Plannen waren al gesmeed. Feestjes kunnen doorgaan, nu vooral, want er valt heel wat te vieren. Als dan het weer ook nog meevalt, mag je zoiets niet afzeggen. En morgen, morgen zie ik hen. Elias komt slapen, want hij moet dinsdag niet naar school. Eerst nog een gesprekje met de juf, een soort rapport waarvan ik zonder aarzelen verwacht dat alles goed zit. Elias is een zelfstandig kindje, zonder teveel schroom, hoewel toch de kat uit de boom kijkend. Hij kent de grenzen die wij als betamelijk aanduiden en -gelukkig maar- test hij die ook uit. Dinsdag zal dus Elias/moekesdag worden. Heel erg rustig, want we zijn dan alleen thuis. (Ondertussen ishet dekentje waar het hoort en yep, ik mag 'm hier zetten... )
Vandaag wordt ook een rustige dag. Net als gisteren trouwens. Vera is terug thuis, recupererend van de operatie. Het gezwel was ondertussen dubbel zo groot dan tijdens het laatste onderzoek. In mijn hoofd toeft sceptisme. Argwanend afwachten geblazen. Maar, zeer belangrijk, ze klonk vitaal krachtig aan de telefoon. Da's een opsteker. Wat ik toch nog kwijt moet is dat ze zal moeten leren rusten. Ze zal chemo- en radiotherapie krijgen. Dit durft aan je vreten. Een voorbereid mens is misschien net dat ietsje meer waard. Leren rusten... ook ik zit nog steeds in dat leerproces, want het lijkt simpel maar dat is het beslist niet. Regelmatig bespringt je het gevoel dat je je moet verantwoorden omdat je lijkt te zitten niksen. Op zo'n moment zit je dan wat energie op te sparen, of heel stilletjes te wachten tot die pijnstillers beginnen te werken en pijn weg ebt. Maar, dat leest men niet van je tronie. Het voordeel echter is groter. 't Is goed dat men je -terecht- complimenteert met 'je ziet er goed uit'. Als je je niet goed voelt, maar je straalt het niet uit, kan je jezelf tenminste nog bekijken in de spiegel en ten tweede, het wekt geen medelijden. Want dàt, is moordend. Tegen medelijden opknokken is geen makkie. Laat het maar. Wat mij betreft, zie ik er liever 'goed' uit.
Plots, als een harlekijntje uit een doosje kwam Maartje met haar zus Ine op bezoek. Ze waren naar de Roma afgezakt om stoelen op te halen die Ine kocht. Men is daar volop bezig met renovatie werkzaamheden. Ze hadden een warm gesprek met de bezieler van het Romagebeuren en waren erg opgetogen. Terecht denk ik. Als ik hen hoorde vertellen, had ik gewild dat ik erbij was. Het moet enorm opbeurend geweest zijn. Ze waren zo enthousiast als wat. En net datzelfde deed hun bezoekje met mij en Erik. Kleine Walt hield de boel goed mee in't oog. Hij stapt nu met Waltstapjes de grote wereld in en trekt op ontdekking in ons huis. Trippelt van de ene ruimte naar de andere, met grote oogjes fier lachend; Kijk es aan wat ik hier allemaal kan aanraken, opklimmen, tussendoor wringen, én... met deuren slaan! Het moment bij uitstek om toch maar best in z'n omgeving te blijven, maar da's dan lekker meegenomen. Zijn gezelschap is heus weldoend! Hij leerde high five dinges. Platte hand klinken, dan vuistje tegen vuistje en dan weer platte hand. Glunderend doet hij het, want z'n beloning is steevast een min of meer gillende: "Oooohhhhh... hahaha... hoe schattig!!!" En die gilletjes zijn terecht, want dat ìs het ook. Die kleine handjes met deze straatgroet-uiting voor stoere binken.
's Avonds krijg ik nog een telefoontje van een collega. Hij draait niet rond de pot. Heel lief vraagt hij hoe het met me zit. Of ik het nog zie zitten? Of ik stervend ben? Hij heeft nog raad voor me. Ene meneer Zenn (weet ik toch de voornaam niet meer zeker) zou een sterk 'iets' tegen kanker hebben uitgevoosd. Dus ga ik maar wat opzoeken, dat kan nooit kwaad. 'k Heb hem wel uitgelegd dat ik ondertussen al van erg veel mensen zulke artikels toegeschoven kreeg. Doornemen is één ding. Maar zijn bron is échter. Z'n vrouw is er beter mee. Zelf ondervonden dus. Je kan nooit oordelen zonder de feiten te kennen. Maar ik neem geen beslissing ivm medicatiewijzigingen zonder medeweten van de oncologe. Ik ben er sterk van overtuigd dat zonder de middelen die ik nu neem, ik niet lang meer zou leven. Ik voel trouwens wel dat ik achteruit ga, sinds m'n laatste terugval. Maar misschien kan het ook absoluut geen kwaad om te combineren. Hij heeft er begrip voor. Ik hou van mensen die hun aanbod niet opdringen, maar je gedachtegoed respecteren. Best lief van hem.
Perfectie? Bestaat beslist!! Het bewijs werd eergisteren geboren. 23 juni 2015 kondigde onze perfectie, Aaron, zich gezond en wel aan de aardse levensdeur (-duur). Loide heeft een goede, doch redelijk zware bevalling gehad. 10u voor een vierde kindje vind ik best lang. Ze had de laatste twee weken al heel wat energieverlies door voorweeën en bijhorende lichamelijke ongemakken. Dat telt ook mee. Aaron is het dubbel en dik waard. Dat is elk kindje natuurlijk. Maar Aaron is van 'ons' hé. 'Onze' familie z'n schatten zijn enorm vergroot. En voor mij, is hij die bijzondere grens, die ik (oef!!!) heb gehaald, wil overschrijden en me een boost geeft om door te gaan. Wie (met mijne rugzak, in mijn situatie, met mijn karakter) gaat nou zeggen; "Haja, hij is er. 'k Heb 'm gezien, nu mag ik me laten gaan. 't Interesseert me niet zo verder." 'k Zou mezelf gek verklaren.
Hoe het voelt om een flipperkast te zijn? Wel, er kaatst een balletje, gemaakt uit een zeer aangename materie. Namelijk gevoelens. Dat balletje kaatst tussen mijn hersenen, keel, giert door naar m'n maag, klopt en tintelt in m'n vingertoppen zodanig dat m'n oren ervan gaan tuiten. Neusvleugeltjes trillen terwijl dat balletje alweer de andere kant uitgaat en me doet zweten alsof ik aan een hoogoven sta te werken. M'n benen zouden willen een marathon lopen, maar m'n longen barsten alsof ik er al twee liep. De slagader in m'n nek zwelt alsof ik een grote krachtinspanning doe en ondertussen vallen m'n ogen toe en krijg ik ze met moeite weer open. Maar nee, ik voel me helemaal niet slecht. Super voel ik me. 'k Weet me alleen geen blijf met al die impulsen. De beschuldigde kan nog niet opstaan, zoals het feuilleton vroeger heette. Maar hij is bekend. Lieve, kleine, reuze Aaron! Gisteren in m'n armen, want 't mocht van de kinderspecialist. Grote verrassing, want ik dacht dat het niet zou mogen. Zo vertelde me de oncologe vorig jaar toch. Volgende week vraag ik het haar toch nog maar eens, voor alle zekerheid. De kinderarts gaf een uitleg over chemopatiënten die bacterie-vrij moeten blijven (uiteraard) en baby's die geen bacteriën kunnen doorgeven daar ze mama's weerstand mee hebben enzovoort. Maar daar had ik helemaal niet aan gedacht. Ik dacht net andersom, dat ik via m'n huid gif (van de chemo dus) zou doorgeven aan het kleintje. Dàt had de oncologe me vorig jaar uitgelegd. Maar daar het drie weken geleden is dat ik de eerste (nieuwe) chemo kreeg, dacht ik dat het misschien niet zo'n kwaad zou kunnen. Het meeste heb ik alweer uit m'n lichaam, dacht ik zo. Toch wil ik hier heel voorzichtig zijn... Het drukt de liefde en blijheid niet hoor. Helemaal niet.
Dekentje dekentje. Jij moet klaar. Haak en Naai. Je wordt Mooi, Groot en Zwaar. Het moet klaar geraken. Het alarm had al eerder geluid, dat schreef ik in één van de vorige blogs. Zo ijverig als mogelijk was ik er dus mee bezig, maar dat wil niet zeggen dat het ondertussen afgewerkt is. Toch ben ik nu tevredener over de vorderingen. Het is ondertussen zo'n soort karweitje geworden, waar je 'in' kruipt. Toen Angel me gisteren kwam ophalen had ik Tom Waits op een redelijk volume door de luidspreker gallen, terwijl ik alle gedachten de vrije loop liep en ik uit alle macht toverde met het dekentje. Angel snoof de sfeer en vond het blijkbaar wel leutig. En... ik kreeg lof over de kleurrijke prestatie. Hihihi... doet me wat denken aan een kleutertje dat van papa een speekmadol krijgt voor een supermooie tekening die werd gekribbeld. Maar hij meende het echt wel hoor. Al bij al, maakt het, dat ik ook hiervan enorm geniet, telkens weer. Geen idee waarvan al die good-vibes blijven komen, maar tussen de emotionele traantjes, (want die zijn er ook zeer zeker hoor) blijven die me stimuleren om te doen wat ik doe, om te zijn wie ik ben.
Of, zou het aan m'n gezond ontbijt liggen? Aardbeikes uit den hof, bannanneke, yoghurt, 'n bekke cereals, gezoet met een koffielepel confituur. Mmmmmm.... lekker!!!
Nachtelijk bezoekje. Hoewel... niet echt nachtelijk. Eerder vroege-ochtend-digitaalvisite. Zal ik er een gewoonte van maken? Niks moet, maar veel kan. Nu, zit ik hier in elk geval. Voor ons macske, niet starend in het niets. Zeer zeker niet. Klaarwakker. Als ik in bed lig te overwegen wat ik in m'n blog zou schrijven, of beter, hoe ik bepaalde frazen zou neerzetten, tja... dan kan ik het maar beter doen ipv slapeloos te liggen liggen. Als ik dan ondertussen, een kleine 2u later wel degelijk als een échte schrijver m'n plaats voor het scherm inneem, weet ik half niet meer hoe ik me had voorgenomen bepaalde dingen te schrijven. Op zich best grappig. M'n eerste glimlach bij het krieken van de regenachtige dag. Geen spoortje van zonsopgang in onze buurt. Tenzij binnenin mezelf.
Nee, geen pijn. Wel dat verdomde drukkend gevoel nonstop. Met pillen slikken wacht ik toch nog maar eventjes. Maar iets houdt me toch wakker deze keer. Niet op een problematische manier, maar het wringt wat. Zo kan ik het 't best formuleren. We kochten afgelopen zondag tickets voor Public Enemy. Het optreden gaat door in het Rivierenhof op 14 juli. Zelf zou ik nooit op het idee gekomen zijn om naar het optreden te gaan. Ik vind om eerlijk te zijn de kaarten te duur. Jaaahaaa, juist, de sfeer is daar wel erg leuk. Maar in mijn conditie hou ik graag rekening met het weer (het is tenslotte een openluchttheater), de erg harde zitplaatsen (kussens zijn beschikbaar, maar na een half uur voel je niet meer dat je op eentje zit), en ik ben niet bepaald een die-hard fan van PE, wat helemaal niet garant staat voor hun kwaliteit natuurlijk. We gaan met vrienden en dàt trok me over de schreef. Dàt is wat de meerwaarde geeft en waar ik wel behoefte aan heb. Ik moet blijven buiten komen en soms is zo'n duwke voldoende om er naderhand een zeer tevreden gevoel aan over te houden. Dat op zich is nog steeds één van m'n beste medicamenten. Nu... dàt gezegd zijnde, hebben we dus kaarten besteld. 33 pp. Als ge weet dat ik slechts het maatschappelijk recht heb op een inkomen van 23 dagelijks, zegt de leek econoom in mij dat dit geen goede investering is. Maar, gelukkig werkt Erik nog en mag ik hem parasiteren. Hij houdt immers van me. En, dàt is maatschappelijk gelukkig nog wel toegelaten.
Bon, het valt me op dat ik de sarcastische richting uitga. Inhouden, miekemot, diep inademen, denk aan je glimlach van daareven. Ik draai m'n denkbeeldig stuur 180° terug. Ga weer de hoofdweg op en volg de oorspronkelijke richting van m'n denkbeeld van daarnet, toen ik nog in bed lag. Een teug van m'n frisse, zoete instant chocomelk helpt me al flink op weg. Hersenprikkels, chemisch gevoed, heet dat dan. Het helpt. Wel, wat misliep met die tickets is het volgende. We hebben door een misverstand, twee teveel gekocht. Een misverstand is niet het ergste ter wereld. Zoiets kan je op z'n minst rechtzetten, of er alles aan doen om het recht te zetten. Digitale misverstanden echter... zijn uit andere deeg gebakken. Uit andere koek gesneden. Nee! Niet zomaar simpelweg recht te zetten. Telefoneren lukte gisteren niet, wegens afwezig op kantoor. Dat gaat ten vroegste woensdag. Een mail, ook een optie. Ik ben flexibel, dus mailde ik gisteren. Ik kreeg zelfs tegen de avond antwoord. Digitaal voordeel! Met de post zou het dagen duren. Nee, ik zaag dus niet hé. Antwoord, kort en bondig. 'Mevrouw, wij nemen geen tickets terug. U mag uw kaarten zelf doorverkopen.' Hoeraaaaahhhhh!!!! Da's leuk nieuws. Ik mag... rijmt op lach. Liefst zadel ik niemand op met onze misverstanden. Maar ik gooi in mijn omstandigheden helemaal niet graag 66 zomaar weg in het voordeel van de stad, de maatschappij die mij toch ook niet bepaald voortrekt. Ik wil trouwens helemaal niet voorgetrokken worden. Maar ik word wel verplicht om te overleven. Oké de omstandigheden ga ik hier niet uitleggen, het is een kruisen van lijnen met m'n werkgever, wetgeving, vakbondstoestanden en tataa... m'n ziekte, begrijp de ziekenkas, vooral. Je zou er de kanker van krijgen... Maw, verlies ik liefst niks op de vergissing die we (toegegeven) maakten. Ik dacht dat als ik tijdig aan de alarmbel trek, men deze via de ticketbalie nog makkelijk verkocht zou krijgen. Misschien verkopen ze niet goed genoeg en willen zij er niet mee blijven zitten. Dat kan natuurlijk. Ik dacht, eventueel kan ik ze dan nog ruilen, voor een ander optreden dat er ook zit aan te komen. Raf en Mich bijvoorbeeld. Die komen ook in juli. Hen zie ik maar al te graag. Liever niet in het openluchttheater om dezelfde reden die ik al opgaf. Maar onder deze omstandigheden zou ik het heus doen, omdat we nou eenmaal die vergissing begingen en er op deze manier toch nog een voldoende bevrediging uit zou volgen. En dan denk ik: 'Ben ik nou zo naïef? Kan eventueel ruilen niet? Ze kunnen echt wel makkelijk nagaan of wij dubieuze bedoelingen hebben hoor. Ik wil hier helemaal niks uit winnen. Wat ik wil is niks verliezen. Mag dat?' Zo, dat is wat ik denk. Maar je kan pas redeneren als je kan praten en dàt lukt niet voor woensdag. Ik neem dus een besluit... denk ik. Ik wacht tot woensdag, morgen dus. Alles hangt af van het eventuele (ben ik nou wéér naïef?) gesprek dat ik alsnog kan voeren met de mensen van de balie. Geeft men niet toe, word ik niet persoonlijk. Zij kunnen enkel hun opgelegde taak uitvoeren, de sukkelaars ocharme. Maar in het slechtste geval, kan ik het op fb gooien en zo proberen die tickets alsnog verkocht te krijgen. Dit doe ik echt niet graag. Nee, beslist niet! Maar ik weet geen andere optie.
Erik wuift het weg. Zo van: 't Is oké meisje, je kan alleen maar proberen. Maak je daar geen zorgen over. Hij is zo'n fijne tiep! Steeds weer legt hij de nadruk op goed, mooi, positief, knap, juist en heel soms, ook op neerleggen. (Tweede glimlach van de dag!!!) 'k Weet wel dat hij gelijk heeft. Maar af en toe zit er dat duiveltje in mij. Af en toe, vooral wanneer in mij die kleine onrechtvaardigheidsprikkel wordt gestimuleerd, prikkelt dat duiveltje met een venijnig speldje net daar waar ik door opspring en geen controle kan houden. Het zit diep, dat prikkeltje. Heel diep vanbinnen. Het lijkt dan of ik een knobbel misnoegen moet doorslikken. En dat lukt niet, daarvan moet ik braken. Braken gaat gepaard met enorme krampen. Ingewanden die samentrekken. Die met m'n lichaam dingen doen die ik wil tegenhouden, maar dat lukt niet. Machteloos moet ik die krampen, dat braken ondergaan. En het duurt lang. En, als het dan al voorbij wil gaan, eindelijk, blijft er een vieze wrange smaak en geur en sfeer hangen rond die ingewanden en in m'n hoofd.
Als ik niet beter wist, zou ik nog denken dat ik over chemoverschijnselen schrijf...
Vanmorgen was ik -in tegenstelling tot gisteren- voor 9u wakker. De rollen werden dus voor een keertje omgedraaid. De ontbijttafel werd voor de verandering, want lang geleden, nog eens gezellig aangekleed door mij, voor Erik. Een voldane nachtrust doet veel. Op m'n gemak ging het me allemaal goed af. En, ik heb het leukste geschenk van den dag gekregen, toen hij beneden kwam en blij was. Kleinigheidjes hé... 'k Heb het altijd al geweten. Daarom noem ik deze blog ook zo natuurlijk. En, zeg nu zelf... zo je dag beginnen, dan is die toch al half geslaagd.
Gisteren was ik om 5u opgestaan, na al 3u wakker te hebben gelegen. Daar het kleintje van Angel en Loide er dringend zit aan te komen, heb ik me noest aan het dekentje gezet. Het moet af. Hoewel ik denk dat dit niet tijdig zal lukken, moet ik blijven doorgaan hé. Zo snel mogelijk is ook goed. Om eerlijk te zijn, ben ik niet tevreden met het resultaat. Maar toch blijf ik verder werken. Ik heb besloten alles op alles te zetten om het zo goed mogelijk te doen. Zo'n twee lapjes aan mekaar haken, is niet zo simpel. Die haakpen ligt niet goed in m'n handen. Onhandig dat ik nu ben. Niet te schatten. Maar... ook in het woord "on-handig" zit het woord "handig", denk ik dan maar. Als ik nu weer een tijdje alle dagen verder werk, moet het toch binnen de redelijke termijn lukken.
De reuzen zijn dus in Antwerpen. Ik schreef het al eerder. De stad op een leuke manier op z'n kop. Want dit is heel tof voor de volgers, maar minder voor het verkeer met momenten. Goed zo! Zo beseffen mensen (misschien) nog eens dat een gezellige stad, meestal eentje is zonder overdaad aan verkeer. Organisatorisch vraagt dit heel wat. De kleinkindjes zijn er ook geweest. Gisteren hebben we nog getelefoneerd en Gabriel en Elias hebben me piekfijn op de hoogte gebracht van het reilen en zeilen. Enthousiasme alom. Loide ocharme heeft het hard te verduren. Ze krijgt al met regelmaat voorweeën. Spannend hoor. Mij, geeft het allemaal een fantastisch gevoel. Ik zit om één of andere reden op rozen.
's Middags ben ik naar een drink geweest van een collega die op pensioen gaat. Hartje stad, Italiëlei, daar moest ik zijn. Erik heeft me gebracht en haalde me op. Met de auto, en dat viel nog heel goed mee eigenlijk. De drink op zich was best gezellig. 'k Heb niet al m'n collega's gezien, maar het zij zo. We hebben heerlijk bijgepraat over vanalles en nog wat. Vooral over het werk, maar dat stoorde me niet in het minst. Wij, Erik en ik overwogen nadien of we effe een kijkje zouden nemen bij de Reuzen, maar deden het toch maar niet. Oost West Thuis Best, besloten we. Toen ik later naar de live beelden op ATV keek, betreffende het Reuzenevenement, herkende ik twee collega's bij het uitoefenen van hun job. Controle van thuis uit. Leutig. Moet kunnen hé.
En tot slot, ben ik in de boekjes begonnen die Els me geleend heeft. Toon Hermans. Kàn ik gewoonweg niet links laten liggen. Ik lees alle versjes en noteer degene die me heel diep raken. Voor mezelf natuurlijk. Wat een woordkunstenaar. Ook z'n positieve nootjes in rijmpjes gegoten, mogen me smaken. Ondertussen was Erik aan 't boren en bedrading leggen voor de radio, die we willen laten spelen in onze eetplaats. Een stuk eenvoudiger dan telkens een kabel af te rollen en over de vloer te drapperen voor de aansluiting. Dan, met ons hoofd in de wolken, na het avondeten en de pillen te hebben geslikt, voel ik me weer opperbest. Het moment bij uitstek om te doen wat Erik eerder nog wilde. Gaan fietsen. Deurne. Heeft best mooie gezellige straten om rustig te fietsen. De temperatuur is net goed. De regen wil spel breken, maar doet het toch maar niet. Dat valt mee. Dat zal wel bijgedragen hebben tot de goede nachtrust, denk ik...
Amai mijn klak. Gisteren nog eens zo'n krampaanval gehad. Een kleine pijncrisis die ik weer effe zal onthouden. Niet gewoon. Maar goed dat 'k het heb weten te verhelpen. Anders had mijn dagje lang niet zo leuk geweest als het uiteindelijk toch was. Mijn koelbloedig optreden mocht goed resulteren en heeft het wrede onheil afgewend. Goed hé!!! Wat ben ik toch knap jaaaahhhh... Ik bedoel wijs, want ik weet wel dat ik geen fotomodel ben hoor. 't Komt er op neer dat ik, vroeg in de morgen, weer zo'n verdomd harde soort kramp kreeg in de slokdarm. Vorig jaar heeft men me onderzocht op het moment dat ik het kreeg in 't ziekenhuis. Men dacht aan een hartinfarct, omdat ik net alle symptomen beschreef, die dan vandoen zijn. Het gebeurt wel meer, maar zelden heb ik het in zo'n hoge mate. Mijn hart is oké, dat weet ik. 'k Ben altijd al een goedhartig mens geweest. (haha hoho hihi) maar nu heb ik me gepermitteerd om morfinepillen te nemen om de pijn te overmeesteren. Het lukte. Oef!
Gisteren was immers ook moekesdag hé. Niet te versmaden, zo'n luxedagje. 'k Zou het echt vreselijk gevonden hebben, moest ik niet naar Angel en Loide kunnen gaan hebben. Uiteindelijk was het een zalig dagje. Vol zen-toestanden, zelfs met de kleine schattebollen die toch altijd heel wat te vertellen hebben. Toen Loide thuis kwam met de kinderen, kwam eerst Noemi naar me. Pruillip, haast wenend. Ik ontving haar daarom met een keuzeknuffel en aanmoediging. Ze luchtte haar hartje, want had geruzied met haar broertje. Een luttele maar zéér belangrijke kinderruzie. Toen ze opgelucht aan tafel ging zitten, want papa schotelde haar een formidabele zelfgemaakte pizza voor en daardoor verdwijnen je grootste zorgen in het niets... toen, kwam Gabriel met een evengrote pruillip naar me z'n beklag doen over z'n zus. Hij, heeft een heel gevoelig hartje en hij kreeg het niet verteld zonder het bijhorend vloeien van waterlanders. Er werd toen dapper besloten dat hier dringend en streng moest worden opgetreden. Geen ontkomen aan. Men moet soms met harde hand optreden. Hij werd over de knie gelegd en dus kwam er een kriebelmoment. Z'n leed was al snel geleden, wellicht mee door het genoegdoening schenkende aroma van diezelfde pizza op tafel, bovenop de ondergane marteling van mijnentwege. Ruzie??? Welke ruzie??? O, wat gaat dat toch snel. Vergeven. Bij kinderen... Daar kunnen wij heel wat van opsteken. Elias was een pak rustiger. Hij is dan ook de man met meeste levenservaring, zijnde de jongste en trekt het zich allemaal niet aan. Hij verdiende dus zo'n knuffel, gewoon omdat hij Elias is en het moekesdag was. Simpel toch.
Erik haalde me later op en we reden naar de stad om de nieuwste attractie van http://apen.be/waar-zijn-de-reuzen-antwerpen Royal de Luxe te gaan bewonderen. Niet dat we lang zijn gebleven. Er heen, wat rondwandelen, goed kijken, en hopla naar huis.
's Avonds nog een leuk telefoontje met Sabina. Daar zal je me ook nooit over horen klagen. Als wij tweetjes maar lekker kunnen bijpraten, dan is't leven goed en met veel mededogen.
En, vandaag, is het toch nog gelukt een beetje te zingen met de zussen. Ook m'n broer Frank en Vera waren erbij. Om eerlijk te zijn hebben we veel meer gepraat dan gezongen. Dus stel ik voor om in't vervolg eerst wat te zingen en nadien ons gemak te nemen met sjauwelen, wat ook niet onbelangrijk is. Frank en Vera zijn dat zingen niet gewoon natuurlijk. Da's wennen hé... maar toch had ik de indruk dat ze't ook best leuk vonden. Wat wilt ge...? Met die gitaar in m'n handen, zing ik een nummertje, vrij gekend, en zij zingen dan met z'n allen samen, tussendoor. Dat geeft een heerlijk gevoel. Ik merk het dikwijls bij de mensen in het algemeen. Ook bij optredens van artiesten. Die gebruiken dat dikwijls meer aan het einde van de show, om hun fans een extra goed gevoel te geven. Dat pept op.
Hmmmmmm... zou dat ook een goed kankergeneesmiddeltje zijn...? Voor tussen de oortjes alleszins wél!!!
Stillekes aan grijp ik weer naar m'n projecten. Er moet dringend één en ander afgewerkt worden. Dra wordt het kleintje geboren en het dekentje is helemaal nog niet klaar. 'k Heb ondertussen wel de juiste haaknaald, dankzij Patricia en voldoende wol ('k ben eindelijk met Erik naar de winkel geraakt). Het staat ook vast welke stof ik zal gebruiken als voering (onderkant) zodat het properkes afgewerkt kan worden. Maar... er is meer nodig om het klaar te krijgen. Hoe ga je best te werk? 'k Ben niet bepaald een krack in dat soort zaken. Ik moet dat eerst goed bestuderen. Het is een klein beetje ten oorlog trekken. Strategie is ook belangrijk bij handwerk. Hoewel ik terug meer energie heb, is het helemaal niet vanzelfsprekend dat ik me er lang mee kan bezig houden. Een uur is snel om als je met zulke dingen bezig bent. Maar nu nog extra pijnstillers gaan nemen om het dekentje te kunnen afwerken, heb ik er voorlopig niet voor over. Dat ligt dan misschien ook weer aan het feit dat die aften in m'n mond opspelen als ik zo'n morfinepil moet laten smelten in m'n mond. Die aften zijn momenteel m'n vervelendste item.
Gisteren naar de tandarts geweest. De mondverzorging wordt verder gezet. Zowel aan de oncologe als aan de tandarts heb ik gevraagd of het niet makkelijker is dat zij samen een keer overleggen. Ik speel niet graag die tussenrol. Zij zijn de dokters hé. Allebei waren ze'r voor te vinden. Vanmiddag moet ik terug naar de tandarts. Er is nog veel werk aan mijn gebitswinkel. Maar ik ben zeer tevreden van deze arts. Het is ook niet ver. Ik ga er daarom maar al te graag te voet heen. Erna, een vriendin is gisteren speciaal langs gekomen om me te begeleiden, zodat Erik geen vrij zou moeten nemen. Ze was al lekker vroeg bij mij, dus hebben we nog heel wat kunnen konkelfoezend bijpraten. Heerlijk! Zij kent ook heel wat van quilten. Dus begon ik haar m'n dekenstrategie uiteen te zetten. Zonder omwegen gaf ze haar goed geduide mening over het waarom ik haar raad maar best zou opvolgen. Ze heeft me een heel goed idee aan de hand gedaan. Nu krijg ik terug veel zin om van het woord een daad te maken natuurlijk. En of ik gemotiveerd ben!
Gisteravond besloot ik ook om nog eens poolshoogte te nemen van het andere project. Het Moeke Bee-boek. Nog maar eens wat aan de tekst veranderd. Ik vraag me af, of een schrijver dat ook blijft overdoen, telkens hij de tekst weer doorneemt. Het lijkt me zo'n beetje als de kapper die maar niet kan stoppen met bijknippen. Gevaarlijk dus. Je mag HET PUNT niet overschrijden. Deze morgen ben ik nog maar niet verder gegaan met het dekentje, maar ben beginnen foto's scannen voor het boek. Ook een werkje dat tijd in beslag neemt, want ik scan ze één voor één. Ondertussen nostalgie troef. En, dan moet ik ze naderhand niet meer verwerken met een ander programma. De tijd die ik er nu dus in steek, win ik later. Enfin, dat hoop toch. Hoewel het zinloos is me op het subjectief tijd te gaan richten. Zou ik niet beter beseffen dat net tijd, tijdloos is? En toch... belangrijk genoeg. Want gisteren, oversliep Erik zich bijna omdat ie z'n wekker niet had gezet. Doordat ik 'tijdig' wakker werd en hem zo romantisch mogelijk wekte, zo'n kwartiertje te laat, heeft hij geen mores gehad op het werk. Dàt mag toch tellen... dacht ik.
Na het doktersbezoek en bloedonderzoek van afgelopen vrijdag, voel ik me terug beter. Ten eerste heeft de assistent waarbij ik terecht kwam echt veel tijd uitgetrokken. Oké, ik heb dan wel de oncologe niet gesproken, maar ze kreeg een dringende oproep. Daarvoor breng ik begrip op natuurlijk. 't Zou maar eens om mezelf moeten gaan, 'k zou het ook appreciëren dat men me in slechte omstandigheden zou opvangen. We hebben goed en vooral duidelijk gepraat. Als hij niet zeker was, belde hij de oncologe op. Daardoor weet ik nu bijv. dat ik maar beter niet teveel aan m'n tanden mag laten doen nu. De chemo die ik nu neem verdunt het bloed namelijk. Tanden trekken of toestanden die het bloeden bevorderen, laat ik maar beter niet doen. 't Is allemaal wat, sinds ze over mijn gebit zijn begonnen... Maar 't gaat niet enkel daarover. De pijnstillende geneesmiddelen worden nog maar wat verzwaard. Langzaamaan, zodat ik geen neveneffecten krijg te verduren. Vorige nacht heb ik m'n eerste echte nacht nog eens geslapen. Toen ik m'n ogen opende, had ik een goed gevoel. Ik kon glimlachen, voelde me helemaal niet zo ellendig als de laatste weken.
Aan Angel en Loide had ik eergisteren gevraagd of ik een kindje mocht lenen. Er was de mogelijkheid dat Erik een dagje zou uitgaan. Richting Parijs. En toen dacht ik dat ik evengoed gezelschap zou kunnen genieten van één van m'n kleinkindjes. Kwestie om de klepel wat in de goei richting te laten luiden. Het zou allemaal maar kunnen bijdragen om wat hopsasa-blij-gevoel te bewerkstelligen voor mezelf. Uiteindelijk is Erik helemaal niet naar Parijs gegaan, maar is Gabriel toch komen logeren. Reken daarbij de nieuwe zege van m'n pijnstillers en dan kom je al snel tot de slotsom dat ik totaal geen reden had tot onheilspellend zagen en zeveren. Laat staan mopperen. Toch, heb ik me nog betrapt op weinig geduld toestanden. Gabriel ten spijt, wanneer hij meende dat hij ditjes en datjes niet lust. Hoewel dat het enige was waar m'n lieve schat zich negatief over uitliet.
We hadden een geweldig weekeinde, met z'n drietjes. Redeneren met Gabriel is filosoferen. Het is ook heel veel verklaren. Het is rekenen en vooral uitleggen waarom je tot een bepaalde uitkomst nijgt. Enkel tijdens de maaltijden probeerde hij onze grenzen te verkennen. Groot gelijk natuurlijk. Wie niet waagt niet wint. En hij... zie ik toch de kant van de winners uitgaan. We plukten aardbeien. We converseerden met de merels. We keken naar de meesjes. Hij zocht met de verrekijker naar de dubbeldekker die over vloog. Tekenen, lezen, spelen, een film kijken. Naar het Middelheim kunst leren kijken, maar toch liever in de speeltuin van het Nachtegalenpark klimmen in de touwpiramide. En... als top of the bill, een body voor kleine baby-op-komst verfraaien met een supermooie tekening. Cadeau voor z'n kleine, komende zus of broertje, binnen een tweetal weken. Teveel om op te noemen, maar als iedereen zo'n weekeinde had als wij, kan er enkel positief nieuws over de wereld dwalen.
En, 't is dwaas, dat weet ik ook wel, maar tegelijkertijd voel ik me schuldig voor de machteloosheid die ik voel voor m'n schoonzus. Echt weten doe ik het niet, maar ik kan het me verdomd goed inbeelden hoe zij en m'n broer zich voelen. Nu, wachtende op een operatie en verder verloop van haar 'aandoening'. Zo noemde ik mijn eerste kanker ook. Nijgend naar een negatieve balans, wil ik het van me afzetten. Want het is wel degelijk zo, dat mensen kunnen genezen van kanker. Voorlopig weegt het wachten als lood in schoenen. Ik heb ondertussen geleerd om genot te halen uit momenten. Zulke dingen wens ik hen toe. Goei momenten met hopen en de kracht om mooie dingen te blijven zien. Maar, ze hebben prachtige kinderen. Zij zijn er beslist voor hun moeder hoor. Dat voelde ik direct wanneer ik effe een dieper gesprekje onderhield met Jorn.
Toch nog effe een heel grappig gegeven noteren. Toen ik aan Greetje m'n status doorgaf en schreef dat de lever nog duidelijk niet ontzwollen is, antwoordde ze: 'Wette wà. We gon dien is goe laten verschieten se. Zoedanig hard, dat 'm ineenkrimpt en nooit meer opzwelt!' Dat vond ik zo'n goei mop, dat dit zinnetje al de hele dag in m'n hoofd rond hangt...
Wit, zacht gestoofd haaienvlees. Met hazelnootpasta, overgoten met een weinig bieslooksaus. Niet trop gekruid afgemaakt met wat peterselie, heel fijntjes gesnipperd. Nee, ik heb geen honger. Maar om één of andere reden is dit wat in m'n hoofd, van de ene wand naar de andere, kaatst tegen gladde muren. Steeds maar denk ik aan wit, zacht gestoofd haaienvlees met hazelnootpasta, overgoten met bieslooksaus. Nooit heb ik zoiets gegeten en wellicht zal ik dat ook nooit in m'n toekomst.
Om 2u word ik wakker. Niks speciaals aan. Gebeurt wel meer. Zeker de laatste tijd. Net daarom, denk ik, na het innemen van een morfinepil, dat het beter is om toch maar op te staan. Ondertussen loopt het tegen 3u, zie je. Anders ga ik toch maar weer veel te lang liggen roeren in bed. Elk geluidje horen en elke gedachtensprong zal blijven hangen. Wat -wéér op zich- natuurlijk geen probleem is. Maar... deze keer wil ik m'n gedachten kunnen plaatsen. Ze zijn immers bij m'n schoonzus, Vera. Bij m'n broer Frank. Bij hun gezinnetje. Kak kak ka-a-aàk!!! Gisteren viel een bom. Middenin m'n (ja, mijn egoistisch zelve) hoofd, leven, gedoe, lieve leventje... daarin viel die bom. Niet lang nadat ik vertelde dat ik had besloten om m'n kanker voor een tijdje (als het lukt) te taboeïseren, of hoe noem je zoiets? vertelde m'n broer, die ook op visite kwam, (Jorn en Dorien waren trouwens ook van de partij. Echt leutig op het moment zelve!) dat Vera kanker heeft. De anderen wisten het allemaal. Tja zeg... hoe vertel je je zus met haar kankerbekommernissen dat je vrouw kanker heeft? Hoe wil je iemand sparen? Hoe, hoe, hoe??? Ik begrijp hun gedachtengang heel goed. Het siert hen erg om op die manier te denken. Maar wat ben ik opgelucht dat ze't me hebben verteld, want ik moet, ik wil, ik lééf enorm mee. En de bom sloeg in. Ik bedoel maar... het is een sluipende vernietiger, die bom. Geen grootse explosie hoor. Nee, een échte kankerbom. Sluipend, groeiend kwaad. Pas binnen 2 weken wordt ze geopereerd. Klieren. Haar hals, keel... Ze zijn zeker. Slechte cellen. Wat zou ik haar graag in m'n armen nemen. Haar zodanig omarmen, dat met elke aanraking enkele cellen zouden vernietigd worden. Moorden die ik maar al te graag zou plegen.
Jorn en Dorien kwamen ons eigenlijk op de hoogte brengen van hun nakend huwelijk. Fantastisch leuk nieuws natuurlijk! Dàt nieuws hoorde ik voor de bom insloeg. Dus reageerde ik nog heerlijk à-la-ikke opgewekt vrolijk. Of, toch zoveel als nog in m'n mogelijkheden ligt. Want kom, laat me een kat een kat noemen; de laatste tijd is wel wat van m'n impulsieve overreageren verdwenen. Ik ben zwaarder geladen tegenwoordig. Het doet er niet toe, hoewel ik hun nieuws al kende, ben ik blij dat ik nog normaal heb gereageerd. Jonge mensen die hun huwelijk plannen, zo'n grote stap in hun leventje besluiten te zetten, mogen best zien dat je blij bent voor hen. De bominslag kwam daarna. Zeer tactvol van m'n broer en zussen om het zo aan te pakken. Vera, echter wordt er niet beter van. Vlam! Door slammed in her face! My brothers' face. Her childrens' faces.
Muziek moet op zo'n moment. Oké, er is niks mis met ingetogenheid. Maar muziek hebben we gemaakt. Ik mocht op de gitaar van m'n zus. Die met de mooie ventjes op getekend. Vrolijk. Simpel maar vrolijk. En we zongen samen Oh Lord, won't you buy me, a mercedes benz. Toen was m'n broer en z'n zoon al weer weg. Anders zou waarschijnlijk het zingen niet in ons zijn opgekomen, vermoed ik. Maar we zijn effe in Janis Joplin gekropen, zonder harddrugs dan... Samen zingen helpt. Stom? Nee hoor, helemaal niet. We kraakten ook nog effe onze hersentjes over een nr dat Greetje samen met Els zijn aan't maken. Dàt op zich, spreekt me enorm aan. Het raakt me, hen samen bezig te zien. Goele en Krisje en ik, proberen hen te helpen. Patricia zal ook wel helpen, maar zij zit vandaag op een groenere wei en we moesten het dus effe zonder haar stellen. We gaan van dit nr iets moois maken. Samenwerken, samen creëren of bijvullen want de creatie is eigenlijk al gemaakt. De basis staat vast. Het metsel- en voegwerk en bepleistering moet nog afgewerkt worden.
Erik haalt me op en moet (haast vergeten) 's avonds naar een receptie van de avondschool. In Brasschaat. Op het laatste nippertje besluiten we samen dat ik maar beter mee ga. We rijden (zoals het ons betaamt, met een omweg dus) naar het park in Brasschaat. Zomerweertje. Zomersfeertje. Hoewel dat niet geldt voor elke weggebruiker. Dubbel voorzichtig dus, om ongelukken te voorkomen, maar genietend van mekaars gezelschap, samen in de auto, rijden we door het groen. Veel meer groen dan Berchem rijk is. De avond is nog jong wanneer we terug thuis zijn. En ik voel het. Erik voelt het ook, merk ik aan z'n gedrag. Wij, zijn samen zen en dat doet erg goed.
De bom sluimert. Een heel moeilijke periode, die ik niemand toewens, is aangebroken. Vooral voor hen. En, ik wil, net als m'n andere zussen, dat Vera en Frank het weten. Weten, dat wij samen veel armen, schouders, oren en harten hebben om te delen en mee te dragen.
Haaienvlees -vermoed ik- is taai. Hazelnootpasta is zoet. De smaken accorderen beslist niet. En de lekkere (vind ik toch) bieslooksaus, verzacht en versmelt smaken en vergemakkelijkt het slikken. 'k Heb namelijk wat last van aften in mond en slikpoortje. Verzachting is welkom, vandaar. De fijngehakte peterselie, staat voor al die kleine dingen die niet opvallen maar wel tellen. Zeker en vast. Het recept mag afgrijselijk lijken. Maar elk onderdeel heeft z'n sterke kanten. Metafoor...(en ik ga seffens maar weer naar bed)
Wat ben ik toch een vijg. Soms geen botten waard. En soms... ach, een klein botinneke waard misschien. Langs de andere kant bekeken, zijn er momenten dat ik op kan gaan in glorie. Tevreden met niks. En dan weer, hopla, ben ik slecht geluimd. Op zich is daar niks mis mee hé. Daar kampt iedereen al wel eens mee. 'k Hou toch niet erg van mezelf op zulke momenten. Telkens weer, neem ik het mezelf kwalijk als ik vind dat ik teveel op Erik z'n kop zit. En dat zijn geen loze woorden hoor, ik doe dat echt wel. 'k Zal 't er vrijdag wel eens met de dokter over hebben, want ik vermoed dat die humeurigheden van de laatste week iets te maken hebben met m'n medicatie. Moest ik mezelf willen oppeppen, zou ik als tegenargument gebruiken, dat ik toch op de goeie weg ben, daar ik besef dat ik soms vervelend doe. Da's een goed begin, want dan kan je'r ook wat aan doen. Een waarheid als een... tja... waarheid zeker... Maar het is -vind ik toch- vermoeiend. Ik wil niet steeds met mezelf bezig zijn. Ik zou heel graag eens alles rondom dat verdomde ziekzijn willen vergeten. Daarom vond ik het zo fijn dat Greet en Luc, afgelopen zondag met geen woord hebben gerept over dat ziektegedoe. Toegegeven, ik begin er soms zelf over. Dat was ook zo zondag, maar 't was zo fijn dat ze het leken te minimaliseren. Het mag raar overkomen, maar écht, 'k ben er precies effe aan toe om van die kanker toch maar eens een taboe te maken voor een tijdje. 'k Weet wel, je kan niet iets wegdenken. Maar het blijkt toch op te luchten. 'k Ga dat toch eens proberen.
Enkele keertjes kort mijn gitaar nog eens afgestoft. Dat doet weer goed in de vingers die nu weer strammer worden. Tja, andere chemo, andere kwaaltjes. Maar de goesting is er ook terug meer. Lang hou ik ze niet vast, maar voldoende om er een tinteling aan over te houden. Na een drietal weken lusteloosheid, krijg ik ook weer zin in actie. Het dekentje voor ons klein wondertje dat één van dees op de wereld komt, zou ik moeten af maken. De body'tjes voor het kleintje mogen getekend worden. Gisteren hebben Noemi en Gabriel alvast een proeftekening gemaakt op papier. Die zal ik eventueel overtekenen op zo'n body. Elias moet ik ook nog zo ver krijgen, maar dat zal geen probleem zijn. En zo, geven broers en zusje elk afzonderlijk een verpersoonlijkte body aan hun nieuwe wondertje. Loide heeft het nu best zwaar, maar ze is zo mooi. Zo bol en rond vol leven en tegelijk snel moe en hongerig (merkte ik op). Toevallig kwam nog een ex-schoonzus op bezoek toen ik bij Angel was. Haar kleinzoontje, 10 maanden jong, heb ik ook nog effe op de schoot gehad. Schattig natuurlijk.
Eerder deze week waren we langs David en Maartje gereden. Walt was zo leutig en vol energie. Hoewel ik hem toch ook efkes met z'n aandacht kon vasthouden. Die kleintjes zijn zo'n hartendiefjes. Elk met z'n eigen maniertjes en charme, weten ze je te verleiden. Ik laat me ook graag door hen verleiden.
Vannacht heb ik maar weinig geslapen. Wat er allemaal toch door m'n hoofd spookte, jongens toch. Om 4u had ik zin om vanalles te doen. Ideeën met hopen had ik. En maar wakker liggen peinzen over hoe ik ditjes en datjes zou aanpakken. En nu... enkele uurtjes later, weet ik het niet goed meer. Vergeten. Weg. Stom hé... Dus, hou ik het maar rustig. Ik besluit om maar te doen wat er op me af komt. Straks is het trouwens zusjesmiddag. 't Zou wel eens goed kunnen dat ik daar de gitaar nog eens ter hand neem. Buiten in de tuin, want... 't zonneke zal op ons bolleke schijnen (bij wijze van spreken).
Niks gepland. Gewoon de boel op ons af laten komen, dit weekeinde. Natuurlijk hadden we wel enkele doelstellingen, maar lukt het niet, dan zij het zo. En, zo zij het dus...
Hoewel de temperatuur niet zo'n hele hoge toppen scoort, volgens Frank Deboosere, wordt het in onze tuin toch heet genoeg in 't zonneke. Ik heb m'n vestje nodig als ik in de schaduw zit, maar in de zon wordt het al snel te heet. Daar ik geen huidproblemen wil oplopen, doe ik voorzichtig aan en schuw ik de zon wat. Het is toch zo gezellig in onze tuin. En stil. Niet te geloven. Ik vraag me af waar de mensen toch altijd zitten met zo'n mooi weekeinde... Het enige lawaai dat we hoorden, waren de stijgende of landende vliegtuigen in Deurne. En natuurlijk in de namiddag, de kleine pleziervliegtuigjes, meestal koffiemolenlawaai. Zij cirkelen meestal rond, dus zorgen af en toe toch wel voor wat langere overlast. Ik doe niet veel. Erik staat het niet toe, maar het lukt ook niet. Net iets te laat zegt hij dat in het Rivierenhof rozendag is. De rozentuin zal beslist wel mooi staan nu. 'k Had er graag heen gegaan maar zie het toch niet zitten om me om te kleden, nog een pep-pilleke te nemen en tussen veel volk rond te zwalken. Het wandelen gaat me niet zo goed af en als er geen zitplaats is, ben ik niet veel waard. Eerder lastig, denk ik (voor Erik toch). 'k Heb mezelf al wel betrapt op ongracieus gedrag als ik pijn krijg. Meestal ben ik dan al onvriendelijk geweest voor mijne frank valt. Natuurlijk verontschuldig ik me naderhand wel, maar ik moet mezelf toch wat beter onder controle houden, denk ik soms. Erik wuift het weg. Lief van hem. Maar toch... In elk geval besluiten we om niet te gaan. In de plaats gaat hij nog wat tuinieren en spulletjes opruimen. Hij wil ook nog wel een cake bakken.
Greet en Luc komen op visite. Leuk!!! Nog eens wat bijpraten is zalig. En, zo komt Erik er nog eens bij zitten en heeft hij ook wat rust. Luc haalt een safke boven. De twee mannen zijn in hun lieve sas, maar daar Luc ook nogal wat onder stress staat vanwege verbouwingen, voor en na z'n job enzo, doet het hen allebei goed zo te zien. Het blijft erg gezellig. Ze hadden een fles bubbels bij. We kijken verwonderd naar het licht en schaduwspel van de zon en schaduw op de glazen. Geen kanker vanmiddag. Jippie!!! We maken afspraken om dra in het Rivierenhof een optreden bij te wonen. Gokje wagen. In eerste instantie denk ik 'nee'. Maar ik wil geen spelbreker zijn en besluit om mee te gaan. Stel, dat ik me niet goed voel op het moment, kan misschien nog iemand anders in mijn plaats gaan. We zien wel. Ik duw m'n gitaar nog effe in Luc z'n handen en hij brengt me nog wat blues-wetten bij, die ik maar al te graag aanvaard en zal proberen toe te passen als ik zelf m'n gitarreke nog eens zal strelen.
Tandartsbezoek voor vrijdag afgezegd. Daar ik naar het ziekenhuis moet voor bloedonderzoek en consultatie. Zo, dat is dan ook alweer geregeld en vandaag voor de rest m'n Donna Tartt-boek verder lezen in de tuin.
Alweer thuis van eergisteren, geniet ik volop van elk leuk nanomoment dat op me afkomt. En zo zijn er wel wat. Het is zalig om samen met Erik een hoop kleine momentjes te delen. Al gaat het maar over alledaagse dingen, een glimlach tijdens het passeren, een glaasje drank voor me halen... wat heeft hij me al goei gevoelens bezorgd. Niet te beschrijven.
M'n chemo heb ik goed doorstaan. Een pilleke voor dit, en eentje voor dàt... Maar al die ditjes en datjes zorgen er toch maar voor dat ik me weer beter voel. Het was echt nodig, want de lever was er weer slechter aan toe. Niet zo erg als vorig jaar -gelukkig maar- maar het ging beslist niet de goeie kant op. Tja, dit bewijst dat ik het helemaal niet kan stellen zonder chemo. Ook niet na een jaar behandeling. Ik mocht kiezen of ik donderdag of vrijdag naar huis zou. Dat, noem ik niet kiezen hoor. Gewoon doen. Als de dokter je die keuze geeft, wil het zeggen dat het medisch verantwoord is, anders zou ik die keuze echt niet voorgeschoteld krijgen. Resultaat... Samen van het weekeinde genieten.
De zoveelste verjaardag van het stadhuis en andere stadsaangelegenheden om de politiek te proberen in een positief daglicht te stellen, zijn aanzet tot een bloementapijt met wat meer allure dan andere jaren, op de Grote Markt. Annemie Van Kerckhoven was de trotse kunstenares die het geheel mocht besturen. Weg met het klassieke ouwbollige bloementapijt als andere jaren. Hoewel het veel geld -spijts de besparingen- zal gekost hebben, was ik heel nieuwsgierig. Gisteren gingen we kijken. Ik voelde me goed genoeg. Rustig aan gaat ook. Niet met het openbaar vervoer, maar met de auto, zodat we zo dicht mogelijk zouden parkeren, begaven we ons naar centrum stad. We wandelden van de kaaien naar de Grote Markt via de stillere tussendoortjes. Nog effe de Vlaaikesgang meegepikt, aan Eriks arm, vanwege de kinderkoppekes waar ik m'n voeten onzeker voel wegdraaien. Maar ook dàt gaat zonder problemen. Zoals we verwachtten was het niet té druk, want velen zijn nog aan't werk op vrijdagmiddag. Ik vind het zeker de moeite waard, alleen al omdat het anders is dan anders. We wandelen er omheen. Nemen uiteraard ook wel enkele foto's en genieten van de kleine commentaartjes die we horen van toeristen en genieters. Iedereen is goed geluimd in 't stad! Lang blijven we niet. De terrasjes zijn te druk, dus zoeken we een stille weg naar de auto terug. We kunnen nog plaats nemen bij een theehuisje, waar we nog rustig in de schaduw een heerlijk frisse drank verteren. En, terug wat op krachten, wandelen we naar de auto om dan weer naar huis te rijden. Al bij al, waren we ongeveer 3u weg, op ons dooie gemak.
Gisteren ben ik gescand. Ach ja, we wisten het al. De lever is weer terug gezwollen. Dus is het best om zo snel mogelijk terug chemo te krijgen. Weer een broertje -want de chemofamilie is erg talrijk- van een chemo die ik tijdens die borstkanker kreeg maar nu te straf is. Maar goed dat ik kleine broer krijg, want het zit me nog allemaal te goed in het geheugen in negatieve zin. Met een klein hartje vroeg ik aan de dokter of ik erg ziek zou worden, info over haarverlies en andere bijverschijnselen. Maar eigenlijk besef ik maar al te goed dat dit voor iedereen anders is. Men kan me vertellen wat kàn zijn, maar daarom wil dit niet zeggen dat ik persé deze klachten zal ondergaan. Dat hou ik in m'n achterhoofd in het kleine geheugenbewaarkamertje om op een minder moment boven te halen.
Ik krijg meer pijnstillers, maar dit moet nog wat beter besproken worden. In plaats van drie of vier maal 's nachts een pijnstiller te nemen, zou ik veel liever wat zwaarder spul nemen voor het slapengaan bijvoorbeeld. Een onderbroken nachtrust bevordert het gemoed niet bepaald. Ik kan een hekel krijgen aan mezelf als ik de dag humeurig begin. Als het begin al niet goed is, is het eind al snel zoek. Maw, als ik niet van mezelf kan houden, zou ik wellicht al snel onhebbelijk worden tegen de mensen rondom mij. Daar voorkomen beter is dan genezen (mag ik wat kankercinysme tonen?) wil ik aan mezelf werken en daarom zorgen dat ik een -op z'n minst- tot de aangename medemens mag gerekend worden.
Lang zal ik niet in het ziekenhuis moeten blijven, zo werd me beloofd. Hoewel m'n kamergenote een aangename patiënte is, ga haar toch maar liever niet onnodig lang met mijn gezelschap plezieren. Zo ben ik, egoïstisch persoontje. Er zijn sukkelaars genoeg die in dit bed, in deze kamer mogen vertoeven buiten hun wil. Bon... seffes zou ik de chemo krijgen en wie weet mag ik morgen wel naar huis. Dàt zou nog eens tof zijn.
Thuis is het veel makkelijker om in positieve modus te blijven.
Ondertussen is 'onze' donderdagmiddag alweer voorbij. M'n zonen weten wat ze horen te weten. 't Zonneke komt af en toe door de wolken piepen. En wij hebben het nieuws z'n plaatske gegeven, voor zover mogelijk.
Gisteren belde -zoals afgesproken- de oncologe me. Het gaat niet goed met me. Bloedwaarden gaan bergafwaarts. Er moet dringend weer gescand worden. Misschien kan ik maar beter mezelf herdopen met de naam Scannemie ipv Annemie. Het moet liefst zo snel mogelijk. Maar, men neemt niet zomaar een patiënt tussen de andere afspraken. Blijkbaar ook niet als de oncologe zelf hierop aandringt. In het hospitaal waar ik ga is iedereen gelijk en moet iedereen dus braaf zijn of haar beurt afwachten. Lang leve gelijkheid!!! Dààr ga ik beslist voor. Truukjes kunnen altijd toegepast worden natuurlijk. Ik moet me laten opnemen om sneller een scan te mogen ondergaan. Opgenomen patiënten gaan voor, zie je. Ergens, houdt dit wel steek. Toegegeven. Met een beetje overleg, zal ik dinsdagmorgen opgenomen worden om dan -hopelijk- zo snel mogelijk de nodige onderzoeken te kunnen ondergaan. Ik liet voelen dat ik liever niet eerstdaags opgenomen word. Dat ik nog steeds een leven heb, en nogal wat mensen zou moeten afbellen, daar ik toevallig de komende dagen visites verwacht. Vandaar dat ik niet vandaag of morgen binnen moest. Net voor een weekeinde, zie ik echt niet zitten. Dan wordt er toch niks ondernomen. En... ik krijg toch zo graag het laatste woord hé.
Een beetje angstig schuif ik té snel naar m'n zin richting afscheid. Er is nog zoveel dat ik wil doen, zien, meemaken. Dankzij m'n familie in de eerste plaats, maar ook al die andere leukerds en zeker niet te vergeten, die lieve vrienden van me. Er zijn mensen waaraan ik m'n hart verpand heb. Het is moeilijk, te weten dat je hen gaat mislopen, hen nooit meer zal zien. Het is iets dat we allemaal zullen ondergaan, maar als je'r voor staat, is het idee alles behalve.
Oké. Er uren over doorgaan helpt niemand. Maar je moet eerlijk zijn. Het vertellen. Vooral aan diegenen die er recht hebben om het te weten. Het aan hen vertellen, is net het allermoeilijkste. Enfin, da's iets dat ik heel slecht kan. Kijk je lieverd in de ogen en vertel dat het echt niet goed met je gaat. Mensen toch, dat snijdt als een scherp mes door zachte boter. Telkens weer, schiet m'n gemoed vol en dan word ik boos op mezelf omdat ik m'n controle verlies. Gisteren vertelde ik het over de telefoon aan Loide. Gelukkig sprak ik eerst met Noemi, m'n kleindochter. Dat kind kan toveren. Als ik haar opgewekt stemmetje hoor door de foon, slaat mijn stemming altijd in super-positieve-overdrive. Dankzij dit gegeven, lukte het me aardig om in grote lijnen die hele uitleg te doen. Godzijdank, bestaat niet. Noemizijdank, wél. Vandaag zou ik 'het' vertellen aan m'n zussen, maar eerst mocht ik oefenen met de sociale assistente die zou komen om een aanvraag in te dienen voor bijstand van de zorgkas. Een beetje krakend moest ik het relaas wel doen, want ze stelde nogal wat vragen. Maar, het ging wel. Kort nadien belde David. En ook bij hem lukte het. Oef! Ik heb een hekel aan mezelf als ik ga zitten janken aan de telefoon. Maar nee, dat gebeurde niet dus. Het ligt er ook altijd wel aan, hoe die ander klinkt. En, aan de telefoon kan je niemand in de ogen kijken terwijl je je ding vertelt.
Greetje en Sinita kwamen me ophalen. Weer moest ik m'n verhaal doen. Ik kan hen echt niet in het ongewisse laten. Lap! Waterlanders. Maar ook een arm om me heen. Een schouder om m'n snottebellen aan af te kuisen. (Niet verklappen, want ze weet niet dat ik dat deed.) Maar opluchten doet het wel. Eens bij haar thuis, waren Patricia en René er ook. Zij, met een gescheurde tuinbroek, een pet en... tja... een straatjong leek ze wel. Maar ze was zo jolig dat de pannen van het dak zwiepten. René, rustig afwachtend typisch zichzelve. Raar hoor. Hier klopte duidelijk iets niet. Ik had iets gemist. 'k Moet toegeven, als mijn zussen iets willen verzwijgen, doen ze't goed. Ik merkte vanalles maar had toch niet door dat ze iets samen hadden bekokstooft, tot helemaal le moment suprème. Goele en Astrid kwamen er ook nog door. Toevallig ook in zo'n streetware-achtige outfit. Toegegeven, niet zò verschillend met hoe ze zich anders kleden, maar toch... anders dan anders. Plots zag ik Greetje zich ook opsmukken met een sjaaltje en pet. En toen gingen de bellekes rinkelen. Hier was wat loos. De bel ging. Broer Frank kwam er ook nog aan. Precies opendeurdag vandaag bij m'n zus. En ik, stil in die stoel, want ojee, 'k voelde me niet opperbest. Ze hadden een rap in mekaar gestoken. De titel: Mieke. Leutig hoor!!! Over mij, voor mij, in mij... zoiets... 'k Merkte dat ze er echt wel voor hadden geoefend. Voor de zoveelste keer liep ik weeral over. Tranen met tuiten. Maar, ach, zeker niet van geweeklaag. De geste is zo mooi. En de pret die ze er hebben aan beleefd. Zo leuk om aan te horen. 't Is dat lachen nu ook wat pijnlijk is. Maar da's niet erg. Met plezier hou ik m'n buikje wel vast tegen het schudden. Dank jullie!!! Dat was een oppepper van formaat. Ge moet geen kanker krijgen om dit plezier te kunnen delen. Maar als je't dan toch hebt, maakt het veel krommigheid, weer recht. Loodrecht. Die zusmiddagen zijn met niks te vergelijken. Daarin zie ik pure schoonheid. 'k Zie ze niet alleen, ik voel ze ook.
Gisteren is Angel me komen ophalen na z'n werk. Tegen 14u wilde ik graag naar het hospitaal om nog maar eens m'n mond te laten verzorgen. En, blijkbaar was het echt nodig, want m'n kaak ligt zowat helemaal open. Eigenlijk valt wat ik voel dus nog goed mee. Het bemoeilijkt zowiezo het eten, kauwen enz. Omdat ik m'n huisarts heel moeilijk kan bereiken, tenzij om een afspraak te maken voor een onderzoek, bracht ik een lijst mee met voor te schrijven medicatie. Zowat alles wat ik neem. Daar ik pas in juli terug naar het hospitaal moet, dacht ik dat dit dan in ene keer zou in orde kunnen gebracht worden. Vervelend is, dat ik terug alle ongemakken -...oké, ik zal het pijn noemen- heb, als toen ik moest worden opgenomen. Ik heb terug dat gezwollen gevoel en neem nogal wat pijnstillers.
We, de verpleegster die me steeds helpt met m'n kaak te verzorgen, en ik, overnamen de medicatielijst. En ze vroeg me welke chemo ik neem. Ik antwoordde Femara. Ze vertelde me dat dit geen chemo is, maar een hormoonbehandeling. Men geeft dit om de groei van de hormonen die oorzaak zijn voor de kanker, oestrogeen in mijn geval, te blokkeren. Dit remt dus de kanker op zich ook af. Wel, ik had eerder begrepen dat Femara een hormonenchemokuur is. Dat is niet zo, maar het kan wel effect hebben. Ze (de verpleegster) ging de dokter zoeken om een voorschrift te schrijven. Ondertussen bleef ik met m'n zoon daarover nog wat napraten. Toen vertelde ik hem wat ik de laatste tijd fysiek heb ondervonden en ik trok de conclusie dat het dan wel echt kan zijn, dat het gezwel terug groeit. Hij vond dat ik dit toch maar beter kon zeggen, nu we daar toch waren. Ik... was het niet zinnens, uit schrik dat ik zou moeten blijven voor verder onderzoek. Maar, ik begreep wel dat hij groot gelijk had. Dus, toch maar weer heel die uitleg tegen de verpleegster gedaan, als ze terug kwam met het voorschrift. Resultaat... ze trok direct weer naar de oncologe en kwam weer met gegevens om bloed te laten nemen. Dat kon ik onmiddellijk doen en zou morgen -vandaag dus- een telefoontje krijgen met de uitslag. Op weg naar huis heb ik Angel bedankt voor zijn duwke. Ik voelde me opgelucht.
Ik wacht dus. Maar ik heb geduld. Een slechte nacht gehad en daardoor voel ik me een voos kieken. Op gegeven moment had ik genoeg energie om effe naar de badkamer te trekken en de was te sorteren om een machientje te draaien. Gelukkig bleef ik nog effe boven. Het water gutste onderaan uit de machine. Langs de filter. Direct de boel afgezet. Hoe snel zo'n vloer onder water staat, niet te geloven. Tijd om te vloeken, zuchten of treuren had ik niet. 'k Vloog er direct in. Hoewel ik ondertussen binnensmonds toch enige bezwering op wasmachinefilters liet ontsnappen. 'k Kreeg het in orde, maar ben nadien direct onderuit gaan liggen om te bekomen.Vandaag las ik onze kalender nog niet. Gisteren echter, nam ik toevallig zelfs een foto van de 'wijsheid-van-den-dag'.
Pinkstermaandag. Of Sinksenmaandag, hoewel ik die benaming nog nooit heb gehoord... Allez vooruit, de Sinksenfoor is geopend en het openingsweekend is voor de foorkramers wellicht hoopgevend geweest. Gisteren was een prachtige zomerdag. 'k Heb zowat de hele dag in de tuin gezeten en m'n spannend boek (alweer een ander) uitgelezen. Energieloos als ik ben, kan ik toch enorm genieten van het e-boek dat ik nog niet zo lang geleden kreeg van Erik. Hij, Erik dus, loopt van hot naar her. Hij is zowat overal tegelijk in huis in de weer. Toch komt hij af en toe met momenten effe mee in de tuin zitten. En, dat laat ik me wel gevallen.
Spijtig toch, al enkele dagen merk ik geen mees-activiteiten meer. Ik hoor de kleintjes niet. Eén van de ouders heb ik nog een keertje rond het nest zien vliegen met veel lawaai. Maar ging er niet in. Toen ik het m'n man vertelde, had hij het ook al opgemerkt. Voorzichtig ging hij kijken. We hoorden helemaal geen jong meer. Zouden ze uitgevlogen zijn? Zo vlug? Ik weet niet voldoende over die vogeltjes, maar vind het toch wat vroeg. We ruiken, een dood vogeltje zou in de warmte toch moeten stinken. Dus, dan toch maar heel voorzichtig besloten om het dakje op te lichten, zodat we zekerheid krijgen. En, gelukkig, geen dode vogeltjes te zien, maar een mooi onderhouden maar leeg nest. Zelfs de eierschalen ontbreken. Ik vermoed dat de ouders zich daarvan eerder hebben ontdaan om voldoende plaats te hebben in het nestje. Op de grond liggen ook geen dode vogeltjes. We merken helemaal niks van hen. Het is stil en het zal stil blijven. Ik mis hen, geloof het of niet. Maar goed dat de merels nog wat leven in onze tuin brengen. De buurkatten komen nu ook niet meer zo veel op bezoek. Tevoren -de laatste tijd toch- was dat verschillende malen dagelijks. Ik begon al te vrezen dat ik stillekesaan katbezitster was geworden. De vraag blijft door m'n hoofd spoken. Hebben die twee gluiperds er iets mee te maken, ja of nee?
Ik ben geen 100% en doe niet veel fysieks. Erik haalde de oude foto's weer naar beneden. Af en toe rommel ik wat in de doos, met de bedoeling om m'n boek 'Moeke Bee' te illustreren. Natuurlijk zit er veel materiaal tussen dat hiervoor niet geschikt is. Maar het is daarom niet minder leuk om er tussen te rommelen. Veel foto's van m'n zonen als kind, opgroeiend. Op vakantie, thuis of pret makend tijdens uitstapjes of in één van de parken of groene zones dichterbij. Er zitten niet enkel foto's in de dozen. Ik vind ook stapels postzegels, die ik nog beter moet bekijken. Ik vind enkele uitgesneden afbeeldingen van stekkedozekes. Lucifersdoosjes voor diegenen die me niet goed begrijpen. Toevallig zitten er ook meesjes bij. Properkes afgebeeld, ingekleurd. Het heeft wel iets. Weggooien? Maar nee, dat doe ik niet. Scannen wél.
Zaterdagmorgen. Rustig. Grijs. Na een nacht die ik bij de goei mag rekenen, een simpel ontbijt, vlieg ik als een tornado door de keuken en de eetplaats. De vloeren worden gepoetst. Is het een vorm van masochisme? Maar soms wil ik voelen (door pijn of vermoeidheid) dat ik iets heb gedaan. Daarna kan ik zonder zwaar geweten in m'n schommelstoel of zelfs in de zetel voor tv kruipen of m'n e-boek ter hand nemen.
Van Els, m'n schoonzusje, leende ik op 'onze' donderdag een boek. Geschreven door een collega, of toch iemand die ze kent van haar werk bij de politie. Frank Camberlain. Getiteld, Oorlogswouten. Ten eerste wist ik niet dat een wout, een scheldnaam is (of was) voor een politieman. Blijkbaar zou elke antwerpenaar dat moeten weten. 'k Ben genen echte, dat staat dus vast. Ik ben een geitenkop, geboren in Wilrijk en opgevoed door mensen die geen plat aantwaarps klapten. Dialect werd toegestaan, maar 't mocht niet te plat zijn of we kregen op onzen donder van vooral ons moeder. M'n zus Patricia kon lang niet plat praten zoals ik of andere broers of zussen. Zij werd dikwijls als voorbeeld gesteld omdat ze zo mooi sprak. Zou ze het zich nog herinneren? Ik zeker wel, want ik kreeg het dikwijls te horen. Niet dat ik me er veel van aantrok hoor. Maar toch, in zekere zin heeft m'n moeder me zowel het belang van taal, dixie en hoe je je uitspraak kan aanpassen naargelang de situatie, bijgebracht. Dat maakt dat ik, voor m'n beroep, soms heel plat sprak, maar zonder problemen overschakelde naar het mooie, beleefde, respect tonende algemeen beschaafd vlaams. Ooit heeft een nederlandse buurvrouw met wie ik overigens heel goed overeen kwam, me es gezegd dat ze lang heeft gedacht dat ik nederlandse roots had. Lollig wel...
Terug naar het boek. Het is geschreven in een zeer aangename stijl. Hoe akelig het onderwerp is, er zit -gelukkig maar- een fijne toegestane humor in, die het moeilijk te bevatten naar waarheid gebeurde, iets aangenamer maakt om te lezen. We weten ondertussen dat nogal wat politiemensen meezeulden met 'den duits' om welke reden dan ook. Want, wie ben ik om te oordelen? Ik wil, kan en hoop me nooit te moeten verplaatsen in vergelijkbare situaties als toen. Het is onmogelijk om me uit te spreken hoe ik me zou gedragen of reageren in soortgelijke omstandigheden. Maar, sommige mensen -in het boek gaat het specifiek over de 'wouten' van Deurne- probeerden onze wrede vijand tegen te werken op alle mogelijke manieren. Kleine of grote schaal, het doet er niet toe. Een toegebracht nadeel voor de vijand was altijd een klein voordeel voor het overwonnen volk.
Efkes, ben ik er niet goed van geweest. Even, heb ik het boek moeten neerleggen. Iets doen, om wat ik las én de echt gebeurde waarheid is, te laten zakken. Zo'n wreedheden, zo'n onmenselijk gedrag. Het gebeurt nog. Zet het nieuws op. Het gebeurt nog. We leren er niet uit, dacht ik bij mezelf. En dat, eens je dat ten volle beseft, komt hard aan. Je walgt van 'de mens' op zich.
Ik, in mijn situatie, weet dat m'n tijd bezegeld is. Maar als ik zou mogen kiezen tussen zo'n toestanden en kanker, zou ik voor m'n kanker kiezen. Ik zit in een ferm bevoordeelde situatie, vergeleken met die mensen toen. Eerder deze week bedacht ik ook al... Ouderen. Mensen van tegen de negentig, kijken wellicht, min of meer, op dezelfde naar hun laatste jaren als ik nu doe... durf ik denken. 'k Kan het mis hebben natuurlijk. Maar 'k kan me goed inbeelden dat ouderen (in goede gezondheid) ook het gevoel kunnen hebben dat ze elke dag het uiterste moeten halen uit wat het leven hen te bieden heeft. Toen m'n zus en ik, ons moeder naar het rvt brachten, omdat het niet anders meer kon, beseften wij én moeder, dat dit haar laatste stationneke was. Vreselijk hé. We hadden echter de luxe, het haar zo aangenaam mogelijk te maken. Hoe lang het ook zou duren. Het kan raar lijken, maar zelfs die jaren, of maanden, of weken, kan je nog aangenaam maken. Da's gene flauwe zever. Ik weet dat heel goed. Dat beseffende, voel ik me goed. En, nu m'n blog deze wending neemt, ga ik het niet meer hebben over m'n tandartsbezoeken, of bezoekjes naar het ziekenhuis om m'n kaak te laseren.
)
