Wat ben ik blij dat Erik toch weer meer dan een week thuis is. Nog enkele dagen. Pas woensdag gaat hij weer werken. Die dag, zal ik waarschijnlijk naar Loide en Angel gaan, nou, opgehaald worden. Donderdag zal ik dan weer naar m'n zus Greetje gaan en misschien de andere zussen zien. Samen zullen we weer heel wat te vertellen hebben. O, ja, en dinsdag komt Sabina op bezoek. Daar kijk ik beslist naar uit. Zoals steeds hebben wij mekaar erg veel te vertellen. Het lijkt altijd of we mekaar eeuwen niet zagen. En, als we dan enkele uurtjes gekeuveld hebben, en we uit elkaar gaan, nog steeds met het gevoel dat we nog veel te vertellen hebben. Hoe we dat flikken, begrijpen we geen van beiden. Maar het is een feit. Da's misschien interessant om eens wetenschappelijk te onderzoeken... Hoe komt het dat sommige mensen maar niet uitgepraat geraken en mekaar maar niet beu worden? Neehee... durf nu niet te denken dat dit iets typisch vrouwelijks is. Trouwens wij roddelen (haast) niet. Wij converseren over interessante onderwerpen, vooral over mekaar (...) En vrijdag, volgende week vrijdag, is Erik alweer thuis. Dan moet ik starten met de tandartsbezoeken. Die mogen niet worden uitgesteld, want hoe sneller ik kan beginnen met de daaropvolgende baxters om het gezwel in de botten te bestrijden, hoe beter.
Vrijdag zal ook de dag zijn van Christine haar uitvaart. Wat zou ik daar graag bij zijn. Hoewel het nogal wat zal vragen op emotioneel vlak. Ik weet niet of ik zal kunnen gaan. Dat hangt af van het uur waarop we moeten samenkomen. Zij, laat me niet los. Maar, nogal wat collega's hebben via fb, privé berichten gestuurd. Het is zo fijn wat ze doen. Al lijkt het peanuts, zo'n berichtje sturen. Ik weet dat het voor sommige mensen vrij moeilijk is om tactvol te schrijven met iemand die kanker heeft over een gemeenschappelijke vriend die net is gestorven. Het is lang niet simpel. Ook het samenzijn met Erik helpt me enorm. Het help heel wat m'n gedachten verzetten en tegelijk haar dood te plaatsen.
Gisteren reden we naar Oudenburg, bij Jabbeke. We kochten daar rozen. Die gaan we een plaats geven in onze tuin. Dra zullen ze hopelijk bloeien en die rozen zullen me een kick van jewelste geven. Op weg huiswaarts passeerden we de Permeke-woning in Jabbeke. Het is een museum. De stijl deed me in eerste instantie denken aan Renaat Braem. Het bezoekje was zalig. Schilderijen, borstbeelden en andere sculpturen hadden een verdienstelijke plaats in de woning die hij zelf ontworp en bouwde. Een prachtige tuin gaf een heerlijk gevoel tijdens onze wandeling. En nee, ik voel me helemaal niet schuldig om de gedachte aan een gestorven vriendin weg te dringen op deze manier. Door mijn tranen komt ze echt niet meer tot leven. Ze heeft deze rust meer dan verdiend. Tranen zijn moeilijk onder controle te houden en wenen kan heel vermoeiend zijn. Deze volle week is meer dan welkom dus.
Enkele dagen al, heb ik volop genoten van onze tuin, het weer en al het mooie dat dit meebrengt. De verslaafde lezer uithangen, is heel makkelijk in een ligstoel. Misschien net omdat ik zoveel lees en dus stil zit, valt het me hoe langer hoe meer op, hoe veel energie inspanningen me kost. Maar de lente maakt de dagen mooi. En ik zie en voel de schoonheid. Ik wil ze eigenlijk niet lossen. Erik, die weer een aantal dagen vrij is, maakt het me natuurlijk ook makkelijker het hoofd te bieden aan humeurwisselingen.
Daar we zondag zijn uitgenodigd bij Dirk en Marijke, wilde ik een boek kopen om hen cadeau te doen. 'k Had ook een idee over een onderwerp. Maar, we vonden het niet direct. Twee winkels zijn we afgelopen, maar meer kon ik gewoonweg niet. Op zo'n moment moet ik me in de hand houden want ik nijg naar slecht humeur daardoor. Het zullen wellicht lege handen worden, zondag.
Al een tijdje heb ik geen contact meer met een collega die ook kanker heeft. Ook hervallen. Ik weet, geen nieuws is slecht nieuws. Daarvoor ken ik haar te goed. Door het mooie weer en minder energie-gedoe kom ik eigenlijk veel minder aan de computer te zitten. Daardoor ga ik maar gauw gauw kijken op fb. En telkens denk ik een tijdje later, 'verdorie, ik ben Christine vergeten te contacteren'. De laatste dagen dacht ik heel dikwijls aan haar. Contact nemen, was er echter nog steeds niet van gekomen. Ik voelde dat er wat scheelde. Heel misschien stelde ik wel uit, moet ik toegeven als ik in mezelf kijk.
Vijf minuten geleden, las ik op fb dat ze is overleden. 'k Ben er gedorie echt niet goed van. Dit, ga ik toch effe moeten laten zakken... Nu spookt het meest vervelende door m'n hoofd. Ik stop dus met schrijven en ga maar effe wat met mezelf knokken.
