Nacht. Woelen. Niet overdreven, maar toch... Denken. Overdenken. Emoties. Proberen, steeds maar weer, een positief sterker motief te vinden. En het lukt. Dan, wegzakken in een rustgevende leegte. Eén uur, twee uurtjes. En dan, doe 'k het nog eens over. Niettegenstaande ben ik redelijk fris 's morgens. M'n hoofd gonst. Nee, geen hoofdpijn, maar emoties in de hand proberen te houden, kan best vermoeiend zijn. Wenen, boos zijn, lachen... het zijn allemaal gezonde gevoelens. Een mens hoort ze te hebben, dan pas leef je immers.
Nog geen week geleden zei ik tegen Angel, m'n oudste zoon, die me naar het ziekenhuis reed voor verzorging, dat ik stilaan de moed terug kreeg om het woord 'hoop' te denken. Terwijl ik het zei, voelde ik, dat het woord uitspreken, ook moed vergde. Hij begreep me. Toen we gisteren naar het ziekenhuis reden, vertelde ik het Erik, m'n man. Maar toen voelde ik, dat het nog twijfelend, doch iets gemakkelijker was. Ik durfde het echt uitspreken. Tegen hèm. Ook hij begreep me. Gisteren moest ik foto's laten nemen en een ct-scan. Het was ook de dag voor m'n gewone bloedonderzoek en medicatievoorschriften na overleg met de dokter. Voor de zoveelste keer, had ik een andere dokter. Een hele jonge kerel, vriendelijk. Bovendien was het een type, aangenaam om naar te kijken. Daar ik eerst de röntgen alsook de scan had laten nemen en toch bijna 2 uren had moeten wachten voor ik bij de dokter mocht, vroeg ik of hij al iets van de uitslag wist. Het digitale tijdperk heeft z'n intrede gedaan en tijd is wel héél relatief geworden daardoor. Hij keek op de computer en ik haastte me om mee te mogen kijken. De scan viel positief uit. De longen, geen probleem. Maar het bloedonderzoek sprak de scan tegen. Hij ging polshoogte nemen bij een andere oncoloog. Naar het schijnt geeft de bloedmarker de laatste tijd geen verbetering meer aan. Integendeel, het ging de verkeerde kant uit. Nu was het verschil toch wel groot met vorige keer. Ik zag de cijfers, want keek mee. Wat wèl op de scan zichtbaar was -blijkbaar al van de eerste keer dat ik gescand ben- is, dat er duidelijk iets te merken is in het botweefsel van de ruggenwervel. Ik herinner me wel vaag dat de oncologe een hele tijd geleden me vertelde dat ze wat zag in het botweefsel maar dat het wellicht niks was om me zorgen over te maken. Nu, blijkbaar wel. Volgende week gaat men beraadslagen en ik zou woensdag terug verwacht worden in de kliniek om het verdict te horen. En hij, de jonge arts kreeg de eer. Hij, helemaal alleen, mocht me het fantastische, 'slechte' nieuws voorleggen. Z'n gezicht sprak boekdelen. Ik had compassie met hem, want geloof me, da's het laatste dat een dokter wil doen. Slecht nieuws overbrengen...
"I'm no puppet on a string" Nee! Nee! En nog es nee!!! Dan moet ik weer m'n zoon of iemand anders lastig vallen. Of Erik moet weer vrij vragen. Nee-ee!!! Laat ik kordaat maar uiteraard zo vriendelijk mogelijk weten. Vrijdag is goed genoeg, dacht ik zo. De jonge arts kijkt me aan. Ik kijk hem in de ogen en ga verder: "Van die twee dagen zal ik niet doodgaan zeker hé." Hij knikt en nogal stilletjes geeft hij toe. "We zullen het doen zoals jij het wil, je hebt gelijk." En ik, ik ben niet boos. Ik ben niks, qua gevoelens op dat moment. Leeg is misschien nog de beste beschrijving. Maar naderhand, wanneer we in de auto zitten, dringt alles tot me door. "Hoop" kan ik nog schrijven, maar niet uitspreken momenteel. Tranen dringen zich op. Ik wil niet wenen, ik wil lachen. Zoals eergisteren, donderdag, bij m'n zus en met m'n zussen. Dus stel ik voor aan Erik om ergens iets te gaan eten ipv het thuis in stilte te verwerken. We rijden via thuis -om toch eerst even te kijken hoe de gevelwerken vorderen- naar een horecazaak niet ver. We zetten ons in de overdadig warme zon op het terras en eten daar iets. Liever zo. Yin en yang. Het helpt wel hoor. Wat ben ik blij dat ik Erik heb!
'Haaa", denk ik plots. "Er zàl gebeuren wat moet gebeuren. Er mag gebeuren wat wil. Maar dàt, leuke dingen die ik doe of deed met anderen, plezier, kan niks of niemand van me afnemen. De pret die ik al beleefd heb, zit in me." Ik krijg het gevoel of ik moet me haasten. Ik wil nog dit, ik wil nog dat... doen! Ik wil, ik wil! En dan neem ik diep adem. Ik rust effe uit. Volgende vrijdag komt m'n kleindochtertje logeren. Dat is zo gepland. Na een hele lange tijd zonder vrolijke logeerpartijtjes, door m'n gezondheid, was het nu toch gepland, meer nog, beloofd. Ze is er op verheugd. Ze kijkt er erg naar uit. Goed zo!!! Diezelfde dag zal ik het verdict krijgen. Verandering van chemo, andere aanpak van medicatie, da's oké... Maar ik zal/wij zullen moeten verwerken wat er meer aan de hand is. En die dag, zal ik plezier maken met Noemi en Erik. We zullen de dag nadien naar Brussel trekken en niks of niemand zal me tegenhouden.
En naderhand, zal niks of niemand het me weer kunnen afnemen...
Verzuchting... De Lente Is In't Land!!! Het kriebelt. Ja hoor, op z'n minst. Eens ik recht kom, want, zin heb in een wandeling, liefst in't groen, weet ik het. Ahum... njet, 't is niet voor vandaag. Alleen in huis, ongemakje hier, pijntje daar, misselijkheidje ginder... Maar ach, ik kan me ook in de zon zetten thuis. Ik leg me'r niet bij neer, maar ik ben flexibel. Gisteren heb ik zelfs de hele voormiddag in de zetel gelegen. Het was het waard, want naderhand voelde ik me beter. Dat wil niet zeggen dat ik niks doe. Als ik even naar boven ga, naar de badkamer, dan profiteer ik ervan om in ene keer de wasmachine te vullen en op te zetten. Als ik even naar de keuken ga om iets te drinken te halen, ledig ik in ene keer de afwasmachine. Daarna hijg ik uit in de schommelstoel. Maar met horten en stoten maak ik het avondeten klaar. Gisteravond aten we een koude schotel met pasta. Heerlijk vind ik dat. En Erik was ook tevreden. En zo lukt er wel wat. Gitaar spelen was er gisteren niet bij, maar de vorige dagen heb ik geoefend.
Ondertussen krijg ik her en der weer wat info bij mekaar om nog eens aan de brustenblog te werken. Ik bedank m'n neef, die zo lief is het één en ander op fb te zetten. 'k Verzamel de boel en zet het in de blog. Regelmatig krijg ik leuke reacties van de familie als ze nog eens op de blog zijn gaan kijken. Ik beloofde het m'n engelse familie. Ik zou het volhouden. Zolang ik aan info over de familie kom, blijft de blog doorgaan. Ook een slak gaat vooruit, ja toch. Daar Erik me nog maar eens heeft uiteengezet dat ik in m'n blogs net iets te weinig links vermeld, zet ik er -bij deze- nu dan die voor de blog in: brustenblog. Nu dàt karweitje ook weeral is geklaard, ga ik me in de zon zetten.
Ik lees, lees en lees nog meer. Men spreekt wel eens over 'boeken verslinden', maar ik heb het gevoel dat de boeken mij verslinden. Ik kan de verhalen niet lossen. Ik neem ze overal mee naartoe. Ze bezitten me, overheersen me. Dat gevoel krijg ik soms. En, als het weemoedig wordt, ween ik. Echte, zoute boekentranen. 't Zou beter zijn, moest ik dat soort emoties onder controle kunnen houden. Ik hou niet echt van mezelf als ik voel dat een fantast-verhaal het commando in m'n brein overneemt. Maar toch, kan ik het lezen niet laten. Net zoals ik dat met muziek ook niet kan. O, en er zijn nog van die dingen hoor. 'Maar' een mens zijnde, zal het wel normaal zijn zeker. Iedereen heeft zo z'n 'op' en 'afje', of op z'n engels z'n 'up' en 'down-tje'...
Vanmiddag ga ik naar m'n zus Greetje. De gitaar gaat mee. Hopelijk komen er nog zussen, dan kunnen we samen wat muziek beleven. Samen zingen onder gitaarbegeleiding. Als er dan tranen bij komen, zullen het er zijn van geluk en plezier. Emoties? Laat ze maar komen!
Het is paasmaandag. De rust overheerst. De tijd genomen voor het ontbijt, maar nu ook weer niet te lang getafeld. De laatste tijd blijken we op dat moment de zwaardere gesprekken des levens te voeren. Er wordt gereageerd op krantenartikels. Er wordt gefilosofeerd. Onze persoonlijke politieke mening doet ons beiden lichtjes dwalen en mekaar vinden. Meestal toch. Steeds weer, besluiten we dat het leven hoe dan ook geleefd moet worden. Liefst op een zo positief mogelijke manier. Zucht. Ingeademd. Het besluit. Da's dan het startsein om op te ruimen.
De lucht is grijs. Veel hemel. Meer dan anders. Kingsize, sinds gisteren. De tuin van de achterburen grenst naast de achterkant van de onze. Daar staat, sorry, stond een conifeer. Een hele hoge boom. Met de storm, niet lang geleden, zal hij dus heel wat wind gevangen hebben. Daarvan ben ik zeker. Enkele keren ben ik -toch een beetje ongerust- wezen kijken naar de achterliggende tuinen. Als een boom met die omvang zou omvallen, zou er beslist bij buren (niet bij ons, maar de anderen) schade zijn. Ik keek graag naar deze boom omdat die indrukwekkend was. En... er huisden volgens mij nogal wat vogels en nog heel wat ander leven. Voor mij een belangrijk punt.
Toen wij onze perenboom hebben gesnoeid en de andere omgedaan, hebben we rekening gehouden met de vogels. Ik wilde geen pasgebouwde nesten kapot maken en nog minder eitjes en/of jonge vogeltjes doden. Ik word graag gerespecteerd, maar ik moet ook voldoende respect opbrengen voor al wat leeft. Zo hoort het. En zo is het gegaan. Gisteren, werd de reuze conifeer omgezaagd op vrij primitieve methode. Gelukkig maar, waren de heren 'leken' zagers (geen boomhakkers, want er werd niet gehakt) toch slim genoeg om stuk per stuk te werken en de boom in delen naar beneden te halen. Met een elektrische en handzaag werd het karwei geklaard. We konden het redelijk goed volgen, door het duidelijke zicht dat we hebben. De schaduw is weg, we hebben meer licht. Telkens ik een foto van de wolken wilde nemen, stond de top van de boom er mee op. Het ging niet anders. O, wat een verschil aan zon en licht waar we meer van zullen genieten. Maar o jee, de vogels en hun nesten. Ze waren al zo ijverig in de weer, die te bouwen. Ik genoot er zo van.
Tijdens ons eerste ontbijt na deze frappante verandering in onze nabije omgeving, is het lichter in onze eetplaats die grenst aan de tuin. Beeld ik het me in? Het lijkt me ook stiller. Ik open de tuindeur even. Luister naar wat ik graag hoor. Het is er. Stilletjes. Verder weg, zou ik zeggen. Een beetje mijmerend moet ik er me toch bij neer leggen. De zaterdagkrant had ik nog niet gelezen en verzet m'n zinnen. Nou ja... de dood van Steve Stevaert, de vluchtelingen in Syrië, de vermindering van de taks op schenkingen... Het wekt eerder weer een bevestigend gesprek op tussen Erik en mij. Tot...
Een merel huppelt over het gras in onze tuin. Aha... onderbreek ik mezelf in het gesprek. 'Een merel' zeg ik opgewekt tegen m'n man. Hij kijkt ook op. Oef... die is er dan toch nog. Hij laat zich niet zomaar vermurwen, de dappere merel. Enige standvastigheid in het leven mag er zijn.
