|
De zomervakantie start heet. Niks mis mee natuurlijk. Het is voor iedeen even warm. Eergisteren bleef Elias overnachten, gisteren Noemi. Elias mocht wel iets meer profiteren. Een dag is snel om. Elias werd 's avond naar huis gebracht. Noemi echter, haalden we pas 's avonds op, vanwege de taekwando die ze doet. Gemotiveerde kinderen mogen natuurlijk eerst de sport beoefenen om dan pas daarna te komen logeren. Vandaag werden we tegen de middag opgehaald door Angel en Loide. Dat maakt dat we nogal intens tekeer gingen, want als een dag al snel om is, wat dacht je dan van een halve? Eén ding was duidelijk. De body voor Aaron zou in orde komen. Nog zo één van de projectjes waar ik m'n schouders onder wilde zetten. Onder toezicht zouden de 2 broers en zusje elk een tekening ontwerpen om die dan op een witte body voor hun kleinste aanwinst te zetten. De maat, groot genoeg om nogal wat respijt te hebben (mt 74). Maar, het ijzer smeden als het warm is, is een zeer nuttig spreekwoord. Ten eerste is de motivatie veel dieper dan wanneer je't laat aanslepen. Een gemotiveerd mens presteert beter.
Genoten heb ik. Overleggen met een 4-jarige bijvoorbeeld, over wàt hij er op zal zetten. Waarom nou net dat? Hoe? Hoe groot, of tot waar mag de tekening reiken? Of, waar zet je de tekening? Kàn je't zelf tekenen? Eerst oefenen op een blad papier. Is het zo goed? Of, kunnen we hier of daar nog iets verbeteren? En ga zo maar door. Elias, zet zich in de tuin aan de tafel. Veilig uit de zon, want die brandt hels ongezond. Eerst heeft hij heerlijk met water gespeeld. Een playmobil bootje en Indiaan en pottekes allerhande. Voetjes natspuiten. Voetsporen maken op het terras. Dan pas, zou hij tekenen. Concentratieprobleem? Huhhhh??? Nee hoor, Elias zeker en vast niet. Hij wil een tuintafereel tekenen. Onze tuin verschilt erg van die thuis. Wij hebben veel minder speelruimte, maar toch is er wel wat. De kinderen trippelen ook graag over het bakstenen gangpadje dat we maakten tussen de planten door. Voor hen is het daardoor een beetje een beleef-tuin, denk ik. Hij kijkt met kunstenaarsoogjes naar de tuin. Hij tekent planten over. Het serrehuis. Best moeilijk, maar duidelijk herkenbaar. Een bij, een vlinder. Maar die blijven niet stilletjes in dezelfde houding wachten tot ze vereeuwigd zijn natuurlijk. Moeilijk zeg! Gras, dat lukt ook wel. Zie je't voor je? Af en toe slurpend van z'n glaasje water, ijverig het hoofdje heen en weer slingerend en kijkend naar verhoudingen, kleuren en vormen, doet hij heel erg en nog meer serieus, z'n beste best. Ik smelt vertederd voor de ijver die hij aan de dag legt voor het mooie cadeau'tje dat hij maakt voor z'n broertje. Dàt, moet men later toch doorvertellen aan de kinderen. Dat zijn zo'n mooie verhalen, echt gebeurd. Oké, niet spannend, maar zo lief!
Karin kwam langs. Een digitale vriendin, al jaren lang. Voor de eerste keer een life-ontmoeting. En... geslaagd. Zo fijn! Het leek of we mekaar al jaren kenden... o, ja, natuurlijk, dat deden we dus al... dohhhhhh... We hadden een leuke babbel en het duurde niet té lang voor Elias ook z'n mondje roerde.
De nacht verliep weer op z'n amai-mijn-klak 's. Ondergaan dus. Noemi was er ook dus. En ook zij had wat last om goed te kunnen slapen. Hoewel, het tweede deel van de nacht deed ze't nog goed. Om 7u was ze fris en vrolijk uit de veren. Ik... ik was toe aan pijnstillers. Als ik die neem, blijf ik graag nog een tijd in bed tot die goed werken. Krampen vellen me. De laatste weken spelen krampen hoe langer hoe meer een vervelende rol in m'n leventje. Erik, al vertrokken naar z'n werk, liet het paradijs voor ons, dames in huis. Ze mag zich dus naast me scharen in bed. Slapen zal ik toch niet meer. Ze neemt een letterpuzzel. Een hele mooie die we in een museum kochten en zo'n beetje design speelgoed is, met zich mee. Ze vormt namen en zoekt andere manieren uit dan aangegeven om letters te vormen. Yep, van 's morgens vroeg wordt die grijze massa al gestimuleerd. En toch noemen de kindjes het vakantie bij moeke. Ik hou wel van dat prikkelen. En, zij ook, zo te merken. De body die zij beschildert is helemaal niet mis. We doen hetzelfde als met de broertjes. Bedisselen, denken, uitproberen, oefenen, kortom, goed voorbereiden. Ze is er handig in, merk ik al snel. Ze heeft opgemerkt hoe ik de stof tegen hou als je 'r op tekent en heeft het snel te pakken. Ze gaat vlotjes met de stiften over de potloodlijntjes en heeft haast geen hulp nodig. Fijn zo!!! Na ons ontbijt, zorg ik ervoor dat we van de ene actie naar de ander overgaan zonder teveel stilvallen, want de tijd vliegt en we hadden zoveel plannen. Het lukt me om tussendoor af en toe wat rust te nemen terwijl zij nog één en ander opknapt. We maken muziek, ze danst, beeldt ingestudeerde bewegingen uit op een liedje dat ik ooit maakte. We lezen en komen tja... tijd te kort.
Angel en Loide zien de tekenresultaten van hun telgen. Ze zijn terecht fier! Zelf mag ik nog een portie emoties doorslikken wanneer ik met de post enkele tekeningen ontvang van de kindjes van Tim en Wendy, m'n neef. Zo fijn!!! Ongelooflijk tof. Getroffen tot heel diep van binnen veeg ik een traan vol geluk weg. Dit zijn zo van die dingen die me enorm aangrijpen. 'k Mag echt niet vergeten hen nog een dankmail te sturen. Best vanavond nog. Ja, ik voel wel dat ik achteruit ga. Ik steek het ook bewust niet onder stoelen of banken. Niks struisvogelgedoe. Het is wat het is. M'n haren zijn nog niet zodanig uitgevallen dat ik kale plekken krijg. Maar, spannend is het zeker wel. De haartooi is gekortwiekt, de kapster heeft het geriskeerd. En ik voel me alweer stukken beter op dat vlak. Ik mòet er goed uit zien. Niet omdat iedereen me dat telkens zegt. Maar omdat ik me veel beter voel als ik kijk in de spiegel en mezelf zie, ipv zo'n ocharme-scharminkeltje. Als die korte haren nu zo lief willen zijn om me dat te gunnen, ga ik heel dankbaar zijn.
En al die lieve steuntjes onder gelijk welke vorm dan ook, draag ik mee, heel diep van binnen. Ingemetseld tussen mijn diepste geheime schatten zodat ze ermee versmelten.
|
