Zaterdagmorgen. Rustig. Grijs. Na een nacht die ik bij de goei mag rekenen, een simpel ontbijt, vlieg ik als een tornado door de keuken en de eetplaats. De vloeren worden gepoetst. Is het een vorm van masochisme? Maar soms wil ik voelen (door pijn of vermoeidheid) dat ik iets heb gedaan. Daarna kan ik zonder zwaar geweten in m'n schommelstoel of zelfs in de zetel voor tv kruipen of m'n e-boek ter hand nemen.
Van Els, m'n schoonzusje, leende ik op 'onze' donderdag een boek. Geschreven door een collega, of toch iemand die ze kent van haar werk bij de politie. Frank Camberlain. Getiteld, Oorlogswouten. Ten eerste wist ik niet dat een wout, een scheldnaam is (of was) voor een politieman. Blijkbaar zou elke antwerpenaar dat moeten weten. 'k Ben genen echte, dat staat dus vast. Ik ben een geitenkop, geboren in Wilrijk en opgevoed door mensen die geen plat aantwaarps klapten. Dialect werd toegestaan, maar 't mocht niet te plat zijn of we kregen op onzen donder van vooral ons moeder. M'n zus Patricia kon lang niet plat praten zoals ik of andere broers of zussen. Zij werd dikwijls als voorbeeld gesteld omdat ze zo mooi sprak. Zou ze het zich nog herinneren? Ik zeker wel, want ik kreeg het dikwijls te horen. Niet dat ik me er veel van aantrok hoor. Maar toch, in zekere zin heeft m'n moeder me zowel het belang van taal, dixie en hoe je je uitspraak kan aanpassen naargelang de situatie, bijgebracht. Dat maakt dat ik, voor m'n beroep, soms heel plat sprak, maar zonder problemen overschakelde naar het mooie, beleefde, respect tonende algemeen beschaafd vlaams. Ooit heeft een nederlandse buurvrouw met wie ik overigens heel goed overeen kwam, me es gezegd dat ze lang heeft gedacht dat ik nederlandse roots had. Lollig wel...
Terug naar het boek. Het is geschreven in een zeer aangename stijl. Hoe akelig het onderwerp is, er zit -gelukkig maar- een fijne toegestane humor in, die het moeilijk te bevatten naar waarheid gebeurde, iets aangenamer maakt om te lezen. We weten ondertussen dat nogal wat politiemensen meezeulden met 'den duits' om welke reden dan ook. Want, wie ben ik om te oordelen? Ik wil, kan en hoop me nooit te moeten verplaatsen in vergelijkbare situaties als toen. Het is onmogelijk om me uit te spreken hoe ik me zou gedragen of reageren in soortgelijke omstandigheden. Maar, sommige mensen -in het boek gaat het specifiek over de 'wouten' van Deurne- probeerden onze wrede vijand tegen te werken op alle mogelijke manieren. Kleine of grote schaal, het doet er niet toe. Een toegebracht nadeel voor de vijand was altijd een klein voordeel voor het overwonnen volk.
Efkes, ben ik er niet goed van geweest. Even, heb ik het boek moeten neerleggen. Iets doen, om wat ik las én de echt gebeurde waarheid is, te laten zakken. Zo'n wreedheden, zo'n onmenselijk gedrag. Het gebeurt nog. Zet het nieuws op. Het gebeurt nog. We leren er niet uit, dacht ik bij mezelf. En dat, eens je dat ten volle beseft, komt hard aan. Je walgt van 'de mens' op zich.
Ik, in mijn situatie, weet dat m'n tijd bezegeld is. Maar als ik zou mogen kiezen tussen zo'n toestanden en kanker, zou ik voor m'n kanker kiezen. Ik zit in een ferm bevoordeelde situatie, vergeleken met die mensen toen. Eerder deze week bedacht ik ook al... Ouderen. Mensen van tegen de negentig, kijken wellicht, min of meer, op dezelfde naar hun laatste jaren als ik nu doe... durf ik denken. 'k Kan het mis hebben natuurlijk. Maar 'k kan me goed inbeelden dat ouderen (in goede gezondheid) ook het gevoel kunnen hebben dat ze elke dag het uiterste moeten halen uit wat het leven hen te bieden heeft. Toen m'n zus en ik, ons moeder naar het rvt brachten, omdat het niet anders meer kon, beseften wij én moeder, dat dit haar laatste stationneke was. Vreselijk hé. We hadden echter de luxe, het haar zo aangenaam mogelijk te maken. Hoe lang het ook zou duren. Het kan raar lijken, maar zelfs die jaren, of maanden, of weken, kan je nog aangenaam maken. Da's gene flauwe zever. Ik weet dat heel goed. Dat beseffende, voel ik me goed. En, nu m'n blog deze wending neemt, ga ik het niet meer hebben over m'n tandartsbezoeken, of bezoekjes naar het ziekenhuis om m'n kaak te laseren.
Zowel Erik als ik hebben bar slecht geslapen. Na zo'n nacht denk ik wel eens: 'ach, des te beter slaap ik de volgende nacht.' Meestal is dat wel zo. Ik hoop dus dat dit ook geldt voor Erik, zodat hij morgen, lekker uitgeslapen z'n laatste vakantiedag doorgaat en tegen woensdag goed uitgerust weer kan gaan werken. Niettegenstaande vind ik het best romantisch (zonder ook maar enige bijbedoelingen) om 's nachts samen op te staan, zich wat ellendig moe te voelen en dan samen een thee drinken. De rust die de nacht uitstraalt, ook al kan je niet slapen, geeft ook een 'zen'-gevoel. 'k Heb niet direct de neiging om te gaan uitzoeken waaraan het ligt. Ik aanvaard het als feit en in dit geval, op het moment zelve -midden in de nacht dus- is het niet relevant om oorzaken te zoeken, maar tot rust proberen te komen, zodat je de eerstvolgende uren eindelijk kan wegzinken in een heerlijke roes. Tussen 9u en 9.30u sta ik op. Medicatiemoment en licht ontbijt. Ik hou het zo stil mogelijk zodat Erik nog wat verder kan slapen. Als hij wakker is, heeft ontbeten en min of meer klaar voor de aanvang van watdanook hij wil doen, pas je je dagje aan naar hoe je je voelt. Zalig vind ik dat. Vandaag is dus een luie dag, want mijn vermogen ligt redelijk laag. Zo ook voor Erik. Hoewel hij na een tijdje toch één en ander onderneemt.
Bladgrond halen, want de rozen zouden moeten worden geplant. Maar eerst de houten rekken tegen de tuinmuur bevestigen, zodat zij die willen klimmen, de mogelijkheid krijgen. Ik besluit om me toch nog maar eens naar de kliniek te laten rijden om m'n mond te laten verzorgen. Telkens weer, komen de wonden terug. Hardleerse onhebbelijkheden, die me m'n heerlijk warme koffie of thee niet gunnen. Eens terug uit het ziekenhuis, plant ik me neer, zoals het een oud wijfje betaamt. Vanavond volgt Erik z'n laatste les 'apps' maken. Daarna volgt een afscheidsfeestje. Ik zou verder moeten werken aan het lappendekentje, maar heb nog steeds geen gepaste haaknaald, een nummer 7-naald. 'k Denk dat ik beter één van m'n zussen contacteer om te vragen eentje aan te schaffen. 'k Betaal het wel terug, maar ik geraak gewoonweg niet naar de winkel. 'k Ben steeds te moe... Dat ding moet af hé, straks is ons vijfde kleinukje daar. Het zou leuk zijn, moest ik het tijdig af krijgen. Enfin, voor vandaag zal het zeker niet zijn... lolllll... Lieve Loide, wacht nog efkes alstublieft.
Het avondeten zal vandaag niks speciaals worden. Eigenlijk, als het aan mij ligt, zal het niks worden. 'k Heb Erik gezegd dat ie misschien broodjes kan meenemen naar de avondles en iets in die zin trakteren. Da's dan in ene keer z'n avondeten. Hij lachte eens vrolijk met een argeloze uitdrukking op z'n gezicht, maar antwoordde niks. Gisteren bij Dirk en Marijke gaan eten. Superlekker!!! Da's altijd zo bij hen. Maar 'k heb duidelijk teveel gegeten en 'k heb nog steeds geen honger. Ik eet maar een beetje omdat het nodig is om de medicatie in te nemen. Anders krijg ik problemen met m'n maag. 't Was heel gezellig met David en Maartje erbij. En, natuurlijk onze kleine superWalt. Die kleintjes zijn enorme tovenaars. Ze doen je gelijk wanneer de zonnige kant van alles zien. Op z'n tractortje rijdt boer Walt stralend rond in huis. Hij speelt en zingt de blues met Dirk. Na de docu die we gisteravond op tv zagen over BB King, stel ik vast dat Walt beslist een opvolger eersteklas wordt in mijn ogen. Hehe... een muzikant in de familie!!! Vergeten te vragen of Marijke eventueel het filmke wilt doorsturen. Moet ik beslist nog doen! Van al dat moois, komt nog meer moois voort. Een walnoot belandde in de voortuin en is doorgeschoten. Mooi hoor. Nieuwe notenboom in de maak. Die gaat groeien en vruchten dragen als de beste, met al die muziek in huis.
Muzieknoten, walnoten, wat maakt het uit...? Als 't maar kli(n)kt...
