Heeft iemand pech wanneer de chemotherapie wordt uitgesteld? Of heeft die chanse? Nou, ze weet het niet goed of ze blij moet zijn. Ze blijft er dus maar gelaten bij, voor alle zekerheid. Vorige bezoeken aan het hospitaal had men haar al verwittigd dat die bloedlichaampjes het niet zo goed deden. Daarom moest ze trouwens die antibiotica slikken voor de NY-reis. Stel dat ze ginder hoge koorts zou krijgen hé. Oké dus. Vandaag was ze naar het ziekenhuis voor haar vierde kuur, maar het mocht niet doorgaan, net vanwege te weinig witte bloedlichaampjes. 'Dit gaat niet' zei de dokter wijs. 'Je moet vrijdag terug komen'. Verder moet ze niks onder- noch innemen of doen of laten. Ze voelt zich nochtans goed hoor. Vermoeidheid is het enige waar ze last van heeft, momenteel. De dokter gaf ook duidelijk uitsluitsel. Het heeft niks te maken met de reis die ze net ondernam. Het is van de chemo, want tevoren was het ook al niet zo goed, maar toen kon de chemo nog wel doorgaan. Nu zou het onverantwoord zijn.
't Is misschien raar, maar in de eerste plaats was ze teleurgesteld. Dàt, heeft te maken met de psychologische voorbereiding die ze nodig heeft voor zo'n chemokuur. Ze wordt op voorhand al misselijk en moet dat van zich af zetten. Als een klein kind dat echt niet moet hebben van z'n leerkracht en wenend naar school wordt gebracht door moeder of vader, moet ze zichzelf oppeppen om naar oncologie te gaan en te ontvangen waarvan ze walgt. Nu, deze keer, sterkte ze zich aan het feit dat het de laatste CEF-kuur zou worden. Daarna zou het met taxus zijn, wat een andere (welke weet ze nog niet) uitwerking heeft op het lichaam. Of dat beter is, weet ze dus niet, maar op zich was het vooruitzicht op het einde van deze kuur echt wel rooskleurig. Nu wordt alles opgeschoven want er moeten telkens minstens drie weken tussen die kuren zitten. Ze kreeg vandaag alle nieuwe afspraken in ene keer door. De naald mocht weer uit de catheterpoort gehaald worden en dan mocht ze naar huis. Oké dan maar. Vrijdag weer terug voor de chemo...
Ze is er even tussenuit geweest. En goed dat dat deed... doet! Het was eigenlijk een reis die al een hele tijd gepland was. Normaal gezien maakt ze samen met haar man langere reizen, omdat ze het de laatste jaren ook ver gaan zoeken. Maar dit jaar hadden ze geopteerd voor 10 dagen New York. Net, omdat ze voor 10 dagen zouden weggaan, lukte dit, tijdens de chemokuur net. Super natuurlijk! Tijdens het eerste bezoek aan de dienst oncologie had haar man er al aan gedacht te vragen aan de oncologe of de reis zou kunnen doorgaan. De dokter keek bedenkelijk, maar toen ze hoorde dat het een tiendagenreis zou worden, begon ze te cijferen. We gaven vertrek- en einddatum en zo rekende ze de hele chemokuur uit en raadde ons aan om deze reis te maken. Er moest wel aan voorwaarden worden voldaan, uiteraard. Er moest bij voorbaat antibiotica geslikt worden. Bij het lezen van de bijsluiter dacht ze dat dit haast een onmogelijke zaak zou worden. Ze werd haast misselijk van de bijsluiter op zich. Zoveel bijwerkingen, of beter, mogelijkheid tot bijwerkingen die heus niet mals zijn. Maar... gelukkig was dit enkel op papier en niet reëel voor haar. Ze nam de medicatie en kon vertrekken zonder problemen. Ook daar moest ze nog een tijdje de antibiotica nemen, maar alles bleef goed. Goed opgelet dus, om geen domme dingen te doen en uitdagend voedsel te gaan eten dat ze niet gewend is.
Het verblijf was uitstekend. Daar men in NY op veel plaatsen kraampjes vindt waar men vers gemaakte smoothies kan kopen, was het een makkie ervoor te zorgen een dagelijkse dosis vitaminen te nemen. Op tv of in de boekskes worden ons vooral obese Amerikanen voorgeschoteld, maar in realiteit kan men in NY zo vet of gezond eten als men maar wil. Niet duur. Dus, opteerde ze voor gezond, en dat was het ook. Geen enkele keer kwam de maag in opspraak. Geen enkele keer had ze darmkwebbelen. Integendeel. Het deed haar zo goed dat ze vooral die laatste week niet wist wat misselijkheid is.
Het hoofd leeggemaakt om het met andere, vooral aangename dingen te vullen. Dag na dag genoot ze van alles wat ze zag. De hoge gebouwen zijn gewoonweg adembenemend. Vooral de regelmatig voorkomende art deco stijl. Prachtig gewoon! 't Is heel wat anders dan dit op tv zien in een film. De musea die ze bezocht, een vijftal, om te zwijgen over de gallerijen en designshops en hun inrichting, waren subliem. Maar goed dat ze zowat alles opschreef naderhand, of ze zou de helft alweer vergeten zijn. Ook de New Yorkers op zich zijn beleefde, attente en sympathieke mensen, altijd aangenaam om met hen een gesprek te voeren. En... ze kennen tegenwoordig België. 't Is ooit anders geweest, maar daar zou ze toch nooit van wakker gelegen hebben.
Dit alles zorgde er voor dat ze geen tijd had om aan onaangename dingen te denken. Ze moest er geen moeite voor doen om niet aan kanker of ongemakken te denken. Het enige ongemak dat ze had, was vermoeidheid. Zij had regelmatig behoefte aan effe zitten uitblazen. Maar na verloop van enkele dagen hadden de anderen er evenveel last van als zij, merkte ze. Vooral het niet denken zorgde voor een zeer ontspannen gevoel. Vandaar dat haar dokter het ook aanraadde. En gelijk had ze. Gisteren thuis gekomen. Morgen naar de chemo. Maar vol met mooie herinneringen...
