Ik wilde graag en ik mocht nog op de koop toe. Totaal onverwacht, maar het was me toegestaan. En dus... Was ik effe die bewuste vlieg, die we soms willen zijn. Wie heeft dat nog nooit gedacht bij zichzelf? "Ik wou da'k een vlieg was." ...als je heel graag de reactie wil zien op een situatie. Voor mij was dit niet minder. Ik zei het hem nog. Dat ik o zo graag een vlieg wilde zijn, als ze het zouden vertellen aan de kids. Zij, wist het niet. Dat van die vlieg. Ze was immers niet thuis. Ze is Portugese en ik weet trouwens niet of ze daar die uitdrukking wel kennen. Maar ik ben er zeker van, dat mensen daar, even nieuwsgierig zouden zijn als ik in dezelfde situatie. Toen ze thuiskwam, liet ze de echo-foto zien. Zeer blij dat alles goed is met 't kleintje. Uitgerekend voor eind juni.
Het zal je maar overkomen. Je gaat naar het ziekenhuis. Pijn. Veel pijn. Niet normaal. Men vermoedt een ontstoken appendix. Dat is het ook. Verder onderzoek dus. Oa een echo, je-weet-wel, voor alle zekerheid. Hoort en ziet men daar een hartje kloppen. Nee, niet het hare. Een piepklein hartje. Ojee... dit was niet de bedoeling. Die appendix wordt niet geopereerd, da's onveilig. Maar met de nodige medicatie komt dat in orde. Maar wat nu? Ze hebben niks babygerief meer in huis. Daaraan zullen we dan wel een mouw weten te passen. Toch nog maar effe zwijgen tegen de kinderen, tot ze zeker zijn dat alles oké is. Die bevestiging kreeg ze nu dus.
Plechtig legt ze de echoafdruk op tafel. Ze is benieuwd hoe snel de kinderen dit zullen opmerken. Welke vragen, reacties, verwonderingen en pleziertjes er zullen volgen. En net op dat moment ben ik daar ook. Ik, een vlieg. Ik moet zeggen, dat ik me ongelooflijk goed voel in deze hoedanigheid. Bijna komen ze thuis nu en het kriebelt vanbinnen in m'n vliegenbuikje van de pret. Nog geen minuut zijn de kids thuis of N, de oudste ziet de foto. Uitleg wordt gevraagd en het antwoord geëist. In verstaanbare taal aub. Vragen worden als kogels afgevuurd tot ongeloof (want mama neemt toch alle dagen een pil om geen kindjes te krijgen...? ) omslaat in, geluk, juichen, sexevoorspelling, toekomstdromen, toekomstplannen. Er worden grapjes gemaakt. Bijna alles mag. De tolerantiegrens ligt hoog. En ik ben een blije vlieg!!! Mijn besluit: Yep!!! "De feestdagen zijn begonnen!" Feestdagen waar ik normaal gezien nooit wakker van lig. Maar dit, is de mooie nieuws show. Da's nog eens een feestgevoel.
Ook m'n zus doet mee, zonder het te beseffen. Bij het binnen komen vertelt ze me dat de sint en kerstman volop aan het muteren zijn. Die mutatie stond vanmorgen voor haar deur. Belde weliswaar aan. Een duidelijke beschrijving van het monster... sorry, die lieve goedheilig man, volgt. Ik gier ondertussen van het lachen. Buik stevig vast gehouden, want dat schuddebuiken gaat me iets te pijnlijk af. Hij, die mutant dus, vernam dat ik al een tijdje geen kapodaster (schrijf je dat wel zo? (een klem voor de gitaar)) meer heb. Omdat ik (da's geen verrassing) altijd zo braaf ben, mocht ze me van zijnentwege ene cadeau doen. Mooi verpakt. Gieren en nog eens gieren (en dan gaat het hier niet over kadaver-verscheurende gore vogels). Uiteraard zeer dankbaar m'n zusje gekust, omarmd, geknuffeld, nog eens gekust en bedankt dat 't niet schoon is. Tja, een spontane reactie hé... Bovendien, bleef E vanmorgen liggen in bed, na de wekker te hebben afgezet. Nee, niet omdat hij zich ziek voelde. Hij heeft vakantie tot na de feestdagen. En ik wist dat niet. Ik voel me net zo'n kindersurprise-eitje. 'k Zou de hele wereld wel kunnen omhelzen. Ja dus. De feestdagen zijn dubbel en dik begonnen.
Echtgenoot en vrienden vonden nog een keertje de kracht en goesting om hard werk te verzetten in huis. Weekeinde binnen gebleven dus. Je kan niet van alle walletjes snoepen, of is het eten...? Daar ik zaterdag terug met een nieuwe chemosessie moest starten, hield ik het maar rustig, want een mens wordt dat gewaar. Boekje, filmpje, oké ook een beetje karweien in de zin van stofzuigen, maar E nam het al snel over.
Een mij onbekende vroeg me per mail of ik hem het liedje dat ik in-den-tijd inzond voor 'ode aan Antwerpen' naar ATV kon opsturen. Waarom, heb ik hem niet gevraagd. Nu stel ik me die vraag wel, maar daar stond ik helemaal niet bij stil toen ik hem antwoordde. Die opname heb ik niet meer. Ik was er niet tevreden over en het nr is ondertussen ook wat gewijzigd. Kleine veranderingen, moet kunnen hé... De gitaar was dus nog maar weer eens m'n goeie vriend dit weekeinde. Het zat niet meer in de vingers. En, met die vingers heb ik nu wel wat meer problemen dan tokkelen op die gitaar. Maar... 't is niet de eerste keer dat ik dit schrijf. Voor mij is die gitaar mijn toeverlaat aan 't worden. Nee, eigenlijk is die gitaar dat al ja-ren, decennia, eeuwen. Alleen... die eerste maanden van m'n ziekte had ik de fut niet om ze te betokkelen. Dankzij m'n zus, heb ik dat de laatste tijd wél. En verdorie nog-an-toe, zoals Toon Hermans het zegt in één van z'n sketchen, da's beter dan de beste krukken, de snelste rolstoel, de duurste medicijnen.
Vandaag, terwijl E naar z'n werk was, heb ik het nr gewoontjes opgenomen met m'n smartphone. De boel omgezet naar een audioversie en hupsakee, voor een keertje staat er eens muziek in m'n blog. Niet foutloos, verre van. Niet super gezongen, nog verder dan verre van. Maar ach, het gaat over mijn koekenstad. Die mag al ne keer bezongen worden, vind ik.
