Een wandelstok wezen kopen. Neuhhhh... niet voor zichzelf. 't Is een cadeau'tje voor haar broer. Neuhhh... hij is niet mank. Er is niks mis met hem. 't Is een pracht van een wandelstok, vindt ze toch. Ze weet het wel, smaken verschillen, maar ze hoopt toch dat hij 'm ook mooi vindt. Voor de gelegenheid heeft ze de stok getooid met een haast décadent glinsterflikkerend sierlint in een strik. Roze en goudkleurig. Geen man zal het mooi vinden, vermoed ze. Die absurde overdadige nep is nou net wat ze beoogt. Met lelijkheid kan men het mooie bevestigen, zie je... Hij is van de beste kwaliteit ook. En, hopelijk heeft broerlief hem nooit nodig, tenzij om het oog te strelen. Het is een symbolisch geschenkje. Hij komt maar weer eens aan een grens-van-jaren. Al zes decennia verwerkt hij goed en slecht op aard. Die stok is de nodige steun, moest het ooit nodig zijn, om z'n weg te blijven volgen. Wellicht zal er wel verschillende malen gezegd worden dat de tijd snel vooruit gaat en zo nog meer van die dingen, denkt zij nog voor ze samen met haar Hij vertrekt naar het feestje. Maar nee hoor, niet één keer hoorde ze het typische verjaardagscliché. Jarige broer is enorm enthousiast en laat direct weten dat stokje mee zal gaan naar z'n volgende vakantie. Daar, zal gewandeld worden dat de st(o)ukken er af vliegen. Hopelijk wordt hij niet vergeetachtig. Zelf heeft ze daar ook wel eens last van.
Toen ze vorige week op werk ging overleggen hoe ze terug aan de slag zou kunnen, na haar lange afwezigheid, liet ze zonder dralen weten dat ze zoveel jaren telt. Ze meende iets van onzekerheid te voelen, nadat ze het gesprek overdacht op weg naar huis. Maar verder niks. En toen ze gisteren aan haar broer dacht, viel haar nikkeltje dat we wel degelijk in het jaar des heren 2013 leven. Als hij zoveel jaren telt, klopt er iets niet, dacht ze zo. Ze vergeet namelijk helemaal niet hoeveel haar broer ouder is dan haar. 't Is lang geleden dat ze nog echt rekenoefeningskes heeft gemaakt, maar ze is toch maar eens gaan rekenen. Blijkt dat ze een jaar ouder is dan ze dacht. Bummer zegggg... Ze vraagt zich echt af, hoe dat ene jaartje haar is ontsnapt. Maar bon, ze denkt dat ze dan maar eens een feestje moet houden. Confetti, slingers en toeters!!! Liefst redelijk snel, voor ze alweer jarig wordt.
't Kan anders verlopen dan ze nu aanvoelt. Maar ze denkt dat dit de laatste blog wordt waarin ze wil schrijven over haar aandoening. Er is ook nog wat anders in 't leven hé...
Bij het ontwaken (goed geslapen overigens) had ze zoiets van; oké, de laatste maal... we zullen wel zien wat nog wel of niet komt...
Hoewel ze voelde dat haar omgeving verwachtte dat ze zou moeten jubelen, had zij niet dat gevoel. Ze had anders wel uitgekeken naar het einde van die therapiejacht. En ja hoor, een kriebelgevoel in het buikje, was er wel. Maar ze wilde met de voetjes stevig op de grond blijven. Cynisme is soms nodig. Hoe hoger je vliegt, hoe dieper je kan vallen; is toch wel meer haar visie, als 't er op neerkomt. Blijkbaar. Het irriteert haar zelfs de laatste dagen dat 'men' een breedsmoelkikkerlach verwacht, wat het hele therapiegedoe betreft.
Er schijnt een prachtig zonneke. Daarom besluit ze om een uurtje vroeger te vertrekken naar het hospitaal. Ze stapt uit aan Middelheimpark. Nog koud, maar zonnig en vooral heel erg rustig zoekt ze Antony Gormley's installatie op. Die wordt buiten door de zon extra in de schijnwerpers gezet. Hier en daar weerkaatst het licht en geeft een extra dimensie. Het lijkt wel of sommige delen uit het geheel gaan zweven, naar de bezoeker toe om die te groeten. Beslist, het heeft iets uitnodigend. Het slokt haar op en da's de bedoeling. Nog effe, voor zover het kan, niet aan witte jassen, aan Mercurius of aan pillen slikken gedacht. Voor een examen is het ook goed, je geest te ontspannen, heeft ze altijd gemeend. Vandaar dat ze zichzelf op deze manier in toom houdt. Rust, cool'te', geestelijk nuchter blijven, lukt allemaal veel beter dankzij het park, het verdrinken in cultuur en omgeving. Lang kan het niet duren, want voor die laatste keer wil ze absoluut niet te laat komen. Tijdens de korte tijd dat ze in de bestralingskamer is, wordt ze er drie keer aan herinnerd dat het de laatste beurt is. Jaah-aaahhh, zegggg... denkt ze, maar ze glimlacht en zegt: yep, een streepke trekken dus. Zo enthousiast als ze maar kan. Maar ze merken het wel en ze krijgt een vragende blik toegeworpen. Nee, met hen wil ze hier niet over praten. Ze bedoelen het wel goed hoor, maar hoe vaak verpleging ook met de patiënten in contact komt, ze voelen het niet aan zoals een patiënt dat doet.
Na de behandeling (hiphiphoera... zucht) moet ze nog naar de dokter. Wanneer die haar komt halen, moet ze haast lopen om mevrouw bij te houden. (zucht) Gaat het goed? Ja? 'We' zullen es kijken hoe het verder moet. Je bent wel ingelicht over de medicatie die je nog moet nemen hé... Dat laatste is al geen vraag meer maar een (verkeerde) vaststelling. Patiënte moet zich reppen om er een 'nee' tussen te gooien. Ze voelt zich hoe langer hoe rotter. Ze moet de dokter er zelfs van overtuigen dat ze nog absoluut geen info kreeg, noch een voorschrift, noch een afspraak enz. (zucht, slik, zucht... moet het echt zo??? tandengeknars en goesting om te vloeken) Aaach toch... het komt er op neer, dat door vakantie te nemen en andere (...)toestanden, men één en ander vergeten is blijkbaar. Dat moet patiënte dan zelf maar effe allemaal in orde brengen, papieren enzo. Enfin, wanneer ze eindelijk buiten gaat, is ze boos. Boos op alles, op de wereld, op het systeem, op zichzelf. Soms heeft ze't gevoel dat ze strafwerk krijgt omdat ze kanker kreeg. Ze besluit om haar kleinkinderen op te zoeken. 't Is woensdagmiddag. School is seffes uit. Da's tenminste een therapie se.
En wat... als ze nou die stomme, omdat-het-MOET-pillen en verdere onderzoeken nou eens laat voor wat het is en gewoon regelmatig bij die kleine, fantastische wondertjes op therapie zou gaan...?
