Tweeduizend vijftien, twee januari. That 's it folks!!! The new year is in town...
We hielden het zo rustig als mogelijk, die feestdagen. Dat wil zeggen, dat we kerst niet extra in de bloemetjes hebben gezet. Op oudejaarsavond lag ik net voor 24u in bed. Als je dat doet, klinkt het vuurwerk des te harder blijkbaar. Tjonge toch, vuurwerk op eigen houtje afschieten is verboden in Antwerpen. Maar nogal wat mensen trekken zich daarvan niks aan. Soms was de kamer helemaal verlicht door die knallers. Een beetje ongerust, schrik voor brandende daken of tuinhuisjes, hield me een stuk wakkerder dan ik wilde. We slapen weer in onze eerste klas slaapkamer. Ze is nog niet helemaal up to date, maar het is er een pak stiller dan de kamer langs de straatkant. En... tot hiertoe hoor ik de wansmakelijke badkamergeluidjes van de buurman niet. Volgende week zullen we echt weten of de isolatie voldoende is. Dan zal onze buurman z'n normale werkuren weer aanvatten, zoals de meesten onder ons.
De morfinepleisters zijn sinds vorige week verdubbeld. Het is beter. 'k Heb minder last. 's Nachts word ik nog steeds wakker, en neem ik een extra pil in, maar tijdens de dag gaat het veel beter nu. Blijkt dat die pleisters obstructie in de darmen veroorzaken. Ondervinding doet me herinneren dat iemand me dat vertelde toen ik bedlegerig was. Uit noodzaak grijp ik dus terug naar stimulerende medicatie, want fruit is niet voldoende. Voor de rest is alles oké, zolang ik het rustig hou. En da's soms moeilijk. Doeme toch! Ik heb er een enorme hekel aan steeds vanalles te moeten vragen aan E. Hij is zo dikwijls druk in de weer en moet dan zowat het hele huishouden erbij nemen. Dus wil ik af en toe m'n plan trekken. En dat gaat wel. Maar dan moet ik erbij nemen dat ik soms hijgend dubbel plooi en ter plekke rust moet nemen. Eigenlijk vind ik ook dàt niet zo erg. Alleen, kan E het niet aanzien en wordt hij wat chagrijnig. Ik begrijp het wel. Je partner zien afzien is alles behalve. Dat wil je voorkomen, en dat gaat enkel door die partner te vragen om rust te nemen. Als de situatie op E's zenuwen werkt, vraagt hij het me niet. Dan commandeert hij het me. De zenuwee enzo. Ergens begrijp ik dat ook wel natuurlijk. Maar dat wil er dan wel eens voor zorgen dat we één en ander moeten uitpraten. En dàn... krijg ik het helemaal moeilijk. Omdat ik door heb dat dit wel eens de rest van m'n levensverhaal zou kunnen worden. Niks kunnen. Niks doen. Niks, niks, niks.
Gelukkig hadden we afgesproken dat de zonen met gezinnetje zouden komen, gisteren, den eerste. Dat brak mijn sleur, mijn doemdenken waarmee ik bezig was. De kinderen waren weer overheerlijk om mee te redeneren. Na het lezen van de nieuwjaarsbrieven, tafelden we wat samen. Gezellig. En daarna, wanneer het wat te druk werd, trok ik me terug in de sofa. De kindjes nestelden zich bij me en hielden zich zalig rustig. Grote mensenbabbel heb ik niet veel gehad, maar ach, die schade wordt wel ingehaald.
We hebben een hele leuke nieuwe kalender uit het magazine 'Flow'. We moesten met behulp van geperforeerde lijnen een boel scheurwerk verrichten. Een kaartje per dag. Die bundel hangt nu in onze eetplaats. Het is de bedoeling dat we dagelijks zo'n plaatje omdraaien. Het is geen scheurkalender. Op elk plaatje, staat een tekeningetje of kriebel met een doordenkertje. Niet te diep. Heel gewoon. Vandaag stond er: "Mijn hart klopt zachter in het bos, omdat het stil staat bij de bomen." Ik vind het prachtig en zet me weer met beide voeten op de grond. Mens toch, ook al kan je niet veel en wil je man het beste voor je. Sta stil bij de schoonheid van de bedoeling en (be)leef elk moment zolang je met die twee veertigers (voetjes) rondloopt op deze aardkloot!
