Eeuwen was het geleden. Nou, voor zover 18 jaar eeuwen lijkt... Maar zoiets moet het toch zeker zijn geweest. Angel neemt jaarlijks een abonnement bij de zoo. Een goed iets om regelmatig te doen met je kinderen, zo'n zoobezoek. Bij het abonnement krijg je dan enkele voordelen en daarbij zitten twee vrijkaarten voor Planckendael. Best leuk natuurlijk. Elk jaar weer, vindt hij wel iemand om die kaarten cadeau te doen. Dit jaar waren wij aan de beurt. Het liefst zou ik ons bezoekje samen met hen gedaan hebben. Maar dat zou wellicht te vermoeiend zijn. De kleinkinderen putten een enorme hoeveelheid energie uit kleine dingen wanneer ze naar zo'n plaatsen gaan. Er staan wel banken, maar dan zouden zij teveel tijd verliezen omdat ik telkens moet rusten tussendoor. We zijn dus onder ons tweetjes gegaan. Een waterzonnetje probeerde de wolken meester te worden. Af en toe lukte het, wat zorgde voor een aangename temperatuur. Geen wind, of haast geen wind. Kortom, de omstandigheden waren ideaal.
Drie uren hebben we rondgedoold. We hebben lang niet alles gezien of gedaan. De vraag is, of dat wel hoeft, 'alles doen'? Natuurlijk niet! Eén ding moet liefst wel, en dat is genieten. Geen probleem. Daarin ben ik best fenomenaal als ik m'n bescheiden mening mag schrijven. Snel snel, had ik een flesje water gevuld. Een chocolade wafel en nog twee pakjes droge koekjes en twee bananen bij mekaar geschraapt. Ik was wel m'n paracetamol vergeten bij te vullen. Dom dom dom. Maar, goeie plantrekker die ik ben, heb ik dan maar wanneer het me teveel werd, een extra morfinepil genomen. Daarvan maak ik zeer zeker geen gewoonte. Maar als oplossing kan het wel voor een keer.
Alle dieren (waaronder ook het specimen 'zoogdier mens') waren interessant om te observeren. Toen we aan een tafel plaats namen om iets te eten, vertelde Erik dat het natuurlijk niet anders kan, maar toch, dat de vele kinderen voor een te grote drukte zorgden. Dit moet toch belastend zijn voor de dieren. Trouwens, voegde hij er aan toe, de natuur vraagt stilte. En daarin kan ik hem enkel maar beamen. Maar op een plaats als deze stoorde het mij niet in het minst. Op plaatsen als De Hoge Venen bijvoorbeeld zou het me zeker wél storen, wanneer mensen lawaai maken, terwijl je vogels observeert, of daar waar je de natuur wil beleven. Weinig mensen voelen dit zo aan, spijtig genoeg. Ik, daarentegen, zei dat ik het zalig vond om hier in Planckendael, kinderen te horen wenen en me geen zorgen te hoeven maken. De ouders hun verantwoordelijkheid, die ik telkens weer zag opsteken als er iets mis liep. Maar tja, inderdaad, het moet gezegd dat sommige mensen op zulke plaatsen menen te moeten schreeuwen om iets te zeggen of om te willen opvallen wellicht
Het deed zo goed!!! Planckendael. Pinguïns, uilen, miereneters, buffels, reeën, leeuwen, patrijzen, gieren, hoenders allerhande, apen, zebra's en noem maar op. Teveel om allemaal op te sommen. Allemaal met veel te weinig ruimte. Allemaal beperkt. Allemaal hun vrijheid ontnomen of zelfs geboren in gevangenschap. Omdat wij, mensen, hoogste in de hiërarchie der natuur? zouden kunnen zien, of leren? of genieten van hen, over hen. O ja, juist. We kweken. Zodat de dieren de wij uitmoordden in het wild, niet zouden uitsterven. God? WatZijnWeTochgoed!!! Misschien, heel misschien... durf ik te denken... is dit wat we nu de natuur op z'n minst verschuldigd zijn. De dieren die daar zijn, een goed onderkomen geven. Hen goed te verzorgen. Maar vooral, onze jeugd te leren, hoe je respectvol met de natuur omgaat.
'Ik mag dan al kanker hebben. Maar, de mens op zich is één grote kanker!' denk ik wat treurig. Mag het einde van m'n blog voor een keertje in mineur? Of, zou ik toch maar eindigen met het gegeven dat deze dieren, buiten, in hun beperkte toegestane plaats, me een enorme kick hebben gegeven...?
Meestal schrijf ik m'n blog als ik uitrust. Ik mag dan wel niet te moe zijn. Soms moet ik echt onderuit. Soms niet en dan durf ik makkelijk plaats nemen om m'n blog bij te werken. Dat is het leukst. Alles nog eens op een rijtje zetten. Het herinnert me ook aan de korte periode dat ik naar de chiro ging. Beurtelings werd verwacht dat een kind van de groep een dagverslag schreef over de activiteiten die we deden. Nu, jaren later, denk ik, dat zo'n verslag werd verwacht bij de leiding als een soort van controle. Onze leiding -die misschien niet graag schreven ofzo- loste dat op deze wijze op. Ik schreef zo graag dat ik me regelmatig opgaf voor deze job. Eén van de weinige dingen die ik echt graag deed bij de chiro. De gezamenlijke activiteiten vond ik maar stom. Verplicht pret maken, kan -en kon toen ook niet- in mijn ogen ook maar enige vorm van vermaak bieden. Nu doe ik nog steeds hetzelfde eigenlijk. Schrijven over wat was en wat ik deed of wat zou kunnen...
Gisterenmiddag voelde ik me goed. Het nemen van een morfinepil tussendoor kan me echt wel een portie energie geven. Dan kan ik tenminste eens wat doen. Erik en ik begonnen onze tuin te overzien en we bespraken nog enkele mogelijkheden voor het verder bewerken. Achteraan hebben we een opgehoopte berg met zand. Dat zand is door de weersomstandigheden erg hard geworden en staat ondertussen weer vol met onkruid allerhande. Op m'n gemak wilde ik het onkruid gaan wieden. Op het eerste zicht zou dit een job worden van toch enkele weken, rekening houdend met mijn tempo. 'k Had al wel eens overwogen te vragen aan m'n zussen of we dit samen eens zouden kunnen doen. Maar telkens ik iemand van hen zie, vergeet ik het te vragen. Tja, we babbelen over zoveel andere dingen... Oké dus, ik begon er aan. Tegen Erik zei ik dat hij niet moest helpen. Hij is meestal met heel andere zaken in de weer en dit wilde ik nu toch wel graag voor mijn rekening nemen. Maar ik zag z'n blik. De bekende Erik-blik. Zo van: dit is niks voor jou, je gaat je te erg vermoeien en dat wil ik niet. Ik stelde hem dus gerust dat ik het echt wel kalm aan zou doen. Voor ik het besefte was hij mee in de weer. Nogal wat trossen onkruid en grashoopjes kreeg ik zonder hulp niet uit de grond. Het zit allemaal zo stevig geworteld. Eigenlijk was z'n hulp heel erg welkom. Ongeveer een half uur heb ik dit uitgehouden. Dan daverde ik op m'n benen. Het ging niet meer. 'k Was zo leeg als wat. De zon bleef van de partij. Dus heb ik me in de ligstoel in de tuin gezet. Erik heeft verder gewerkt alsof de tuin in orde moest zijn tegen de avond.
Hard gewerkt, maar de tuin lang nog niet klaar. Hij besloot dat het genoeg was geweest. Het liep al tegen 18u. Overschot van het lekkere stoofvlees dat Angel een tijd geleden bereidde uit de diepvries gehaald. Frieten gebakken (ook diepvries) en het avondeten was snel klaar en lekker bovendien. Hoewel m'n gehavende kaak het eten bemoeilijkt, ging het er goed in. Merels en mezen vlogen nog dikwijls heen en weer, tsjirpend en zingend. Ik nam de gitaar nog eventjes ter hand. Niet lang, want oei, die rug... Maar vandaag had de dag een echte vakantie spirit en zorgt daarom voor een voldaan gevoel.
's Avonds voor de tv. Boek in de hand na het zien van een film. Want slapen gaan zonder lezen, is als slikken zonder kauwen. Of zoiets...
Eén mei. Dag Van De Arbeid. Dat vier ik niet echt, maar ik sta er dan toch altijd wel even bij stil. Eens nadenken over hoe 'we' het vroeger hadden. Hoe zwaar het leven was, 100 jaar terug, of langer. Rechten die we ondertussen hebben kunnen opbouwen. Proletariaat door rijken gehaat??? Of begeerd voor de te verrichten arbeid waarvoor zij zich absoluut niet wilden inspannen, maar verder geweerd. Wat wij, blanken trouwens ook deden (en nog doen) tegenover landen wiens ertsen en andere rijkdommen we op die manier hebben ontnomen van hun inwoners. Overdrijf ik? In mijn ogen niet. Ik vind het nodig om daar regelmatig bij stil te staan. Er met onze jongeren over te praten, zodat zij op hun beurt leren alles en iedereen te respecteren. Zodat zij leren dat rijkdom veel meer is dan geld en materieel.
Geen krant vandaag. Da's goed nieuws. Zo kan ik me niet laten meeslepen door het lezen van een hoop onvolledige maar in overvloed negatieve en vooral sensatie-gerichte berichten. Titels van artikels kunnen me soms overrompelen en danig boos maken. Het verdraaien van toestanden, of moedwillig achterwege laten van belangrijke punten, jaagt me dikwijls genoeg de hoogte in. Vandaag niet. Ik hoef me niet te vermannen om de krant terzijde te schuiven. Wat er niet is, kan men niet lezen. Ook al overheerst ochtendgrijs. M'n dag start goed. Allebei genieten we rustig van ons simpel ontbijt en mekaars stille gezelschap. Een heerlijke manier om wakker te worden.Tegenwoordig ben ik 's morgens een oud vrouwtje. Stijf als een hark. Een lichaam dat aanvoelt of ik de dag voorheen heel wat krachtinspanningen zou hebben gedaan. Wat helemaal niet waar is. Integendeel! Maar rustig bewegen. Rustig in de dagelijkse flow geraken, doet goed. Vandaag kan dat samen met Erik.
Gisteren had ik een formidabel fijne dag. Ten eerste zorgde de Gabrielstress die wegviel al voor een fantastisch gevoel. M'n kleinzoon is oké. Terug thuis, maar vooral oké! Hij speelt, grapt en maakt weer ruzie met z'n broertje over domme dingen, maar vooral omdat kleine broer ook een deugnietje is. De ouders, mijn zoon en schoondochter kunnen terug zuchten over minder belangrijke -zelfs leuke- dingen, zoals kinderen die lawaai maken. En ik? Greetje, m'n zus haalt me op. Spijtig genoeg komen twee zussen niet opdagen op het laatste nippertje. Maar Patricia, m'n oudste zus, wél. Ook Els is thuis. We maken pret over de onnozelste dingen. We lachen met onze ouderdomspijntjes. We lachen om en met mekaar. Als we later in de voortuin wachten op Erik, die me komt ophalen, zwaaien we naar de voorbijrijdende chauffeurs die naar ons staren. Tja, het is enorm leuk om verschillende reacties te zien. We zingen 'vrolijke vrienden' al wiegend. En hopen op één of ander publiek dat eventueel onze inzet op prijs zou stellen. Doch, dàt blijft achterwege, maar zorgt voor nog meer fantasierijke pretjes. Gelukkig laat Erik op zich wachten.
Natuurlijk komt hij toch nog wel opdagen en op weg naar huis zit ik nog lekker overvol goede energie. Ik vertel, en vertel, en vertel. En hij...? Hij glimlacht en luistert natuurlijk...
Heel nieuwsgierig wachten we af of ons kleinzoontje Gabriel morgen uit het ziekenhuis wordt ontslagen. Het enige ontslag dat ons lief is. Sinds donderdag is hij daar al, vandaag is het maandag. Straks bellen, dan weet ik meer. Indien nodig ga ik hem morgen zeker nog eens bezoeken. M'n zoon en schoondochter zijn zeer verantwoordelijke ouders. Maar toch kan m'n zoon geen vrij blijven krijgen van z'n werk om zowel de kleine zieke als de twee gezonde kindertjes mee op te vangen. Tot hiertoe deden ze het zonder enige hulp. Veel zou ik niet kunnen doen, maar ik denk altijd maar dat ik hen toch een beetje zou kunnen helpen verlichten. Even zus en broertje opvangen om de ouders op rust te laten komen. Loide is tenslotte 7maanden zwanger. Nee, dit is beslist niet leuk.
Vandaag kwamen m'n zussen op bezoek. De afspraak was al een keertje verzet vandaar dat ik het liet doorgaan. Anders was ik met de fiets naar het hospitaal gereden. Ons gebabbel heeft me niettegenstaande voldoende afgeleid en ook effe weer een fris hoofd bezorgd. Het was zeer aangenaam. We installeerden ons in de tuin. Het weer zou frisser worden, maar de zon bleef hardnekkig door de wolken dringen en een uurtje of twee was het heerlijk warm in de tuin. De merel die al heel wat stukjes touw uit onze tuin haalde om haar nest mee te verstevigen hield ook m'n zussen in de ban. En de poes van de buren die er steeds op uit is de merel haar leven te verkorten, kreeg van onzentwege de kans niet. De moordmachine werd tijdig gestopt zodat merel haar kroost groot zal krijgen zoals de natuur verlangt. Poes krijgt eten van haar mensenmeesters en hoeft dus niks te doden.
Nog efkes de gitaar boven gehaald, maar 't gaat me niet goed af. Wat pijn in m'n rug zorgt ervoor dat ik niet lang in dezelfde houding kan zitten. Dus kruip ik maar weer in de zetel onder een warm dekentje. Da's nodig want ondertussen is het alweer knap koeler dan daarstraks. En vanavond, dwalen m'n gedachten weer naar Gabriel. Hopelijk vinden de dokters snel wat er scheelt en nog hopelijk'er' mag hij snel naar huis!
