Sinds eergisteren ben ik weer thuis. Het ging best wel snel. M'n witte bloedlichaampjes stegen sneller dan gedacht en ik kwam daarom ook sneller dan gedacht op de gewenste hoogte, zodat m'n bloed weer normaal is. Het genezingsproces van al die bijkomende kwalen kwam vlug op gang en alles ging superbe. Wie ga je horen klagen? Mij niet hoor! De naprikkels nog effe verwerken, dat wel natuurlijk. En de natuur, geholpen door de chemo z'n gangetje laten gaan. Aanpassen geblazen. Waarmee ik bedoel, een voetbadje thuis of in 't ziekenhuis is niet hetzelfde. Zelf terug in het pillenslikken m'n weg vinden, is net iets minder evident dan haast alle medicatie in je baxter meekrijgen.
Ondertussen had Erik met volle moed al weer z'n antennetjes ietwat gericht op de herschikking van de kasten in de kamers op het eerste verdiep. Een groot deel uitgeladen, gespreid over de vloer, geeft het gevoel dat er ergens, dichtbij net een bom is ontploft. Da's illusie. Maar wat lijkt, of wat je voelt is wat telt. Ik werd op voorhand verwittigd en schrok me dus niet dood. Nee. Ik schrok me enkel een apin. Dat valt nog mee... In elk geval, kan ik gaan zeuren en mokken en wat nog allemaal. Maar ik besluit om met Jazz Middelheim in gedachten, met Django Reinhardt 's muziek op de achtergrond, een voetbadje te nemen. Thuis. Daar, tippen ze niet aan in het ziekenhuis.
Momenteel is m'n grootste probleem in slaap vallen. Ik kan het vermijden als er bezoek is, maar niet als ik zit te typen, lezen of ander van dat soort dingen doe. Dan val ik gewoonweg in slaap in de houding waarin ik me bevind en word dan verwonderd wakker of wakker gebeld. Schrik me nog maar eens een aapje en voel me een tijdje radeloos tot ik tot m'n positieven kom. Vreemd gevoel.
Maartje kwam gisteren nog op bezoek met haar zus. We keken toffe boeken in, die Erik net had gekocht op de bewuste boekenverkoop. Zoals steeds waren daar heel interessante boeken bij. 't Was zo gezellig... En, hoe kan het anders... we praatten nog over vanalles en nog wat. Een ware kunst ;-)
Gisteren merkte ik plots op, dat we alles wat aan het prikbord hing in het ziekenhuis, waaronder oa een leuke foto van David & Maartje met spaanse familie, hadden achter gelaten. Niet goed natuurlijk. Ik belde dus snel om te horen of mijn leuke herinneringen de vuilnisbak waren ingekieperd, of men de boel had gelaten zoals het was. En... spannend moment, dat afwachten... het hing er nog allemaal. In tegenstelling tot wat ik soms zeg, ben ik momenteel zeer tevreden over poetsvrouwen die al wel eens ergens over zien. Men zal het bewaren tot ik volgende week weer deel mag uitmaken van de dienst. Lief toch! Zo kan ik weer van de kunstwerken genieten. Het ging me vooral om die foto natuurlijk. De mooie prenten die ik kreeg opgestuurd van kleine familieliedjes zet ik er nu bij als afbeelding. Die kindertekeningetjes maken me soms zo week dat ik er van ga wenen. Maar 't zijn de liefste tranen. Zo zoet als honing.
Toch wel effe wat buiten strijd geweest door allerlei omstandigheden, waaronder GEEN gebroken been. Echt waar, die i-pad is een goed ding. Nochtans is het geen garantie dat ik ermee kan werken. Momenteel zit ik in de beruchte chemo-dip. Mijn bloedwaarden zijn enorm gezakt. Geen wittekes meer. Nee, 'k heb het niet over jenever... Mijn soldaatjes zijn effe uitgestreden. Door dat de chemo z'n werk doet en ik dus die lage bloedwaarden heb, recupereer ik ook niet van alle andere bijkomende neveneffecten die ik krijg door die chemo. Kan je niet meer volgen? De aften, talrijk en gezellig aanwezig, geraken niet opgelost zonder die verdomde witte bloedcellen. Gevoelige handen... En voeten... Slijmvliesproblemen in mond en neus... Misselijkheid (maar da's ondertussen al weer veel beter)... Draaierig... Kortom, teveel om op te noemen. Trouwens, door er over te zeuren, geraak ik het ook niet kwijt.
Het pijnlijkst was, toen men me tijdens die chemo veel vocht moest toedienen. Dat is om nierschade te voorkomen. Ik zwol zo erg op dat ik op een dag 5 kg bij kwam. Dat deed zo'n pijn, vooral in de romp. Ik werd zo dik als toen ik zwanger was. Natuurlijk niet op m'n negende maand, maar het was echt van m'n zwangerschap geleden dat ik nog zo'n big big belly had. En nu, doordat ik niet kan eten (aften weetjewel) zit ik al even plots onder m'n gewicht. Ping-Pong. Aan energie had ik het grootste gebrek. Vandaar dat ik maar geen blog meer schreef. Ik kwam er niet toe. En toen... Kwam het digitale net-monster in beeld. Ik ben er zeker van dat je me nu in je fantasie ziet wegebben, kronkelend van ellende en deernis. Ocharme ons miekemot(je). Wel, ja, af en toe moet ik m'n nood wel eens klagen en voel ik me ellendig. Pijn en ik zijn heus geen vrienden. Maar dan komt plots Erna binnen, of Erik en heeft hij daarenboven nog het vreselijk leutige lef om me te plagen. Fantastisch hoe dat werkt. Weg miserie. Weg ellende, want ik wil m'n mannetje staan tegen hem. Ik verdedig m'n standpunt en vergeet op dat moment al de rest. Hmmm... Vergeten... Geen slecht idee... Soms...
