Oké, oké... chemo dan maar. Keuze heeft ze niet. Ze is verstandig genoeg om te weten dat ze maar best de dokter z'n advies kan volgen. Dat gaat ze dus doen, met een volmondig ja! Verwerkt is de boel. Aan de telefoon tegen haar telgen, spreekt ze zichzelf moed in. Als reactie stelt de oudste voor om de volgende dag es naar 't stad te gaan. Er wordt getwijfeld, want ze kan echt niet ver stappen. Ze is bang dat iemand tegen haar zal lopen. En elke stap die ze zet geeft een klein schokje dat pijnlijk is aan de wonden. Zoonlief verzekert haar dat ze geen lastpost is. Gaat het niet, dan keren ze gewoon toch weer naar huis. Hij haalt haar op met de auto, parkeert op z'n werk, centrum stad, ondergronds en zijn dan al dicht bij de winkels. Hij wil namelijk gaan kijken of er voor hem wat interessants te vinden is in de solden. Hij heeft kleren nodig.
Ze staat tijdig klaar. En het valt allemaal goed mee. Oké, ver stappen gaat niet, maar in de winkel kan ze rusten terwijl hij de tijd neemt om te passen. Het is een goede manier om haar zinnen te verzetten. Daar had ze nooit aan gedacht. Want de stad en de daarbij horende drukte trekken haar nu absoluut niet aan. Wanneer het drukker wordt, gaat ze zodanig stappen dat de linkerkant beschermt is door haar zoon. Schrik dat er iemand tegen haar zou botsen. Ze zou het wellicht uitschreeuwen van pijn, kan ze zich voorstellen. Maar zover komt het gelukkig niet. Na twee uurtjes brengt hij haar weer naar huis, eten ze samen wat soep en een aardappelslaatje dat nog in de koelkast stond. Ze is bekaf.
Leuk, zo'n geestelijke ontspanning, want dat is redelijk moeilijk. Haar hoofd leeg maken doet goed en ze voelt zich dus echt wel best wanneer haar man thuis komt van het werk. Niettegenstaande is ze toch ook wel wat zenuwachtig voor wat morgen zal komen. Gaat het pijn doen? Die draadjes verwijderen? Wat gaat ze te horen krijgen ivm de chemotherapie?
En... de volgende dag, valt het allemaal goed mee. De pleisters zijn verwijderd voor ze iets kan zeggen. De dokter windt er geen doekjes om. Snel maar vaardig zonder haar pijn te doen verwijdert hij het verband en de draadjes zijn ook verdomd snel foetsie. Wat de chemo betreft, geeft hij geen uitleg. Vanaf nu, valt ze niet meer onder zijn hoede, maar onder de hoede van de oncoloog. Ze moet een afspraak maken, hij geeft haar het nr. Na de therapie, moet ze weer naar hem komen. Hoe lang alles zal duren, wil, kan hij niet zeggen.
Zij, de dokters willen niks verkeerd zeggen en daarom gaat het stap voor stap. Ze hebben gelijk natuurlijk. Als dingen anders verlopen dan je zou willen, heb je je verkeerd gefocust en is de tegenslag moeilijker te verwerken. Stap voor stap is beter. Het was zowiezo een agressieve kanker, laat de dokter weten. Therapie is niet leuk, maar is een must.
Vooruit dan maar... Gelukkig heeft ze nog wat om naar uit te kijken de komende dagen. Ze kan immers pas binnen vier dagen naar de raadpleging bij oncologie. En da's nu nog ver weg!
Dit lijkt haar allemaal zo onecht. Droomt ze ? Zweven tussen droom en realiteit... 't Is allemaal zo onwezenlijk. Maar, gedachten kunnen worden verzet want de jongste telg met z'n vrouwke kwamen op bezoek. Ze voelt zich fantastisch echt hoor. Tot het bezoek weer weg is, dan is ze bekaf. Dan pas voelt ze't, hoewel ze niks anders deden dan rustig praten. Altijd maar daarover, op zichzelf ook vermoeiend natuurlijk. Maar haar naasten hebben het recht om alles te weten, waarmee bedoeld wordt, op al hun vragen horen antwoorden te komen. Het zijn praktische vragen, daarop kan men antwoorden en, liefst zo positief mogelijk. Laat hen zich geen zorgen maken, het hoeft nergens voor. Geen gedramatiseer daarvan wordt niemand beter. En gelukkig heb je dat met jeugd. Die plannen reizen, of 'iets' in hun toekomst. Het werk, hun privé plannen worden gesmeed bij het jonge paar. De conversatie gaat na een tijdje die kant op en dat lucht haar op. De nachten worden stilaan lastiger.
Het ziekenhuisbed was veel confortabeler, want de bodem kon verzet worden. Helemaal plat liggen is erg vermoeiend en daarom slaapt ze niet goed. De juiste houding vinden, gaat nog, maar de hele nacht volhouden lukt niet. Maar ook daaraan zal een einde komen. Wellicht al snel, wanneer de draadjes worden uitgehaald. Nog wat geduld, de oefeningen blijven doen en voldoende rusten. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en zag opgedroogd bloed op het verband. Ze had vers verband meegekregen vanuit het hospitaal, maar kan het zelf niet verzorgen. De perfecte persoon daarvoor is haar lieve schoondochter. Zij is handig en niet bang. Ze kan het ook allemaal goed aanzien, wondes enz. Het geknipt persoontje dus, waarvoor manlief heel erg opgelucht is, want hij ziet het verzorgen niet zitten. En zo toont het 'zwakke' geslacht zich dapperder dan (knipoogje).
Halfweg tussen operatie en draadjes knippen, zit ze nu. Da's dus het perfecte moment om de boel te verversen indien nodig. Schoondochter komt langs met gezinnetje. Terwijl zoontje zich bekommerd om de kindjes, en met hen naar het speelplein trekt, verzorgt L de patiënt. Ze doet dat echt wel goed. Pleisters zitten over mekaar, het is eigenlijk een janboel. De huid danig geïrriteerd, het voelt zelfs wat aan als een brandwonde, waar de pleister zat. De huid is wat losgekomen door de pleisters. Ook dat wordt goed verzorgt. De sneetjes waar de tubes voor de drainage zaten zijn gedicht en de dikke prop onder haar arm hoeft dus niet meer. Nou, ééntje is nog niet helemaal toe, maar het ziet er alleszins goed uit. Geen proppen meer, da's al heel wat. Het lucht op. samen bekijken ze de snijwonde onder de arm. De wonde is mooi. Er loopt een lange streep onder haar oksel door in de richting van haar arm, dus niet dwars, zoals ze had gedacht. De tweede snee, zal ze pas donderdag zien. Dat verband zit nog goed, dus daar blijven ze maar liever af. Raar, haar binnenkant bovenzijde arm is zowat gevoelloos Dat zal wel normaal zijn. Een reactie op het snij- en knipwerk dat vorige week geleverd is, vermoed ze.
Gisteren, zondag, vroeg haar beste vriend man dus, of ze geen zin had een autowandelingetje te maken. Er waren al enkele buien gevallen, maar 't was rond de middag en het regende niet. Ver wandelen gaat echt nog niet, maar ze vond het een goed idee. Buiten komen, al is het met de wagen, verfrist je hoofd. Zo gezegd, zo gedaan dus. Vooruit met die geit enfin, die citroën. Toen dacht ze aan 'De Abdij' in Hemiksem. Daar zijn ze samen nog maar één keertje geweest. Misschien zou het er wel rustig zijn om een kleine wandeling te maken. Gaat het niet goed, kunnen ze altijd terug naar de auto keren. De zon brak door. Er was geen kat, noch mens aanwezig. Zoveel mooi, zacht groen. Onkruid met hopen, maar vooral een lust voor het oog. Veldbloemen, distels, en vooral lindebomen met nog wat bloesem, roken geweldig. De lucht verried de zomer. Helderblauw met her en der wat wolken verspreid. Het gebouw, de abdij, die sinds hun laatste bezoek gerenoveerd is voor het grootste deel. Het zijn nu service-flats. Nou, de Hemiksemse oudjes zullen best tevreden zijn (als ze niet aan borstkanker lijden, denkt ze sarcastisch ) Maar het fleurt haar erg op. Het doet goed. Je moet het maar kunnen als echtgenoot de perfecte voorstellen doen en uitvoeren. Ook al gaat het maar om een wandelingetje. Zij, weet het wel. Ze onderschat de kracht van de natuur niet. Ze is steevast van plan om wanneer ze wat sterker is, en langere wandelingen kan maken, veel in de natuur te gaan wandelen.
Ondertussen had ze contact met haar dokter. En, wat ze verwachtte zal zijn Niet alle uistlagen zijn bekend, maar al wel voldoende om te weten dat ze chemotherapie zal moeten volgen. Het nu, koudweg schrijven is één ding. Het moet toch wel weer door de molen gemaald worden. De dokter zei al wel in het korte telefoongesprek, dat het even moeilijk zal worden.
