Niet lang geleden, kwam één van m'n zussen me thuis ophalen. We reden met haar pick-up (echt een toffe rammelkar om mee te rijden) naar haar thuis. M'n gitaar ingepakt, samen met een bundeltje songs die ik de laatste tijd maar af en toe ter hand neem. 'k Heb gitaar spelen nooit als vermoeiend beschouwd. Integendeel. Maar nu ervaar ik dat wel degelijk zo. Doch, dat was de afspraak. Nouja, ik bedoel niet dat de afspraak was om gitaarspelen vermoeiend te vinden. De afspraak was, die gitaar mee te brengen naar haar thuis. Enfin, ondertussen had m'n nichtje, m'n zus haar dochter, gehoord dat ik kwam en ook zij wilde erbij zijn. Idem dito nog een andere zus, die een beetje later zou komen. Dat was natuurlijk een behoorlijk leuke verrassing. Gitaar en mandoline werden afgewisseld met getater en gezwans. M'n schoonzus heeft een deel van die gekdoenerij opgenomen. Hiermee zal nog wel gelachen worden nadien... We hebben ons samen verdomd goed geamuseerd. 'k Wil dat heus nog wel een keertje over doen. De tijd is voorbij gevlogen. Dit was nog eens een ferme time-out. We hebben het wel effe over kanker gehad, maar enkel het hoognodige verteld. Niet aan kanker denken is zo ontspannend.
|
