Er is 'het event'. Ze wil er beslist naartoe én, krijgt de mogelijkheid bij uitstek om het in alle rust mee te mogen doen. Chanse... Lekker meegenomen, dus zeker doen! Het moet aansluitend na 't werk, wat op zich geen probleem is. Op deze manier heeft ze haar twee vrije dagen nog om volledig over te beschikken. Doen dus...
Werk zit er op, een prachtig weertje, dus ipv op het werk de tijd af te wachten om naar 'het event' te gaan, besluit ze zich in 't zonneke op een bank te zetten voor een half uur. Midden in de drukke stad. Het is een komen en gaan van alle kanten, gelukkig niet van boven, bedenkt ze zich nog enigzins wat sarcastisch. Sarcasme is haar troef, maar op een constructieve manier. Noem het doemdenken met een positieve inslag, maar daaruit haalt ze dikwijls haar binnenpretjes. Er zit een dame op leeftijd op de bank en zij zet zich er naast. Er op, zou er over zijn hé, bedenk ik me terwijl ik dit schrijf... Uiteraard moet er worden gepraat, over koetjes en kalfjes. Het mooie weer is natuurlijk een start die de dame als opening gebruikt. Zij probeert het altijd te mijden, een babbel beginnen over het weer vindt ze zo cliché, maar dat wil niet zeggen dat ze niet op deze opening in gaat. Ze vragen zich af, waar toch al deze mensen heen gaan? Zijn er dan geen mensen meer die werken? Vraagt de oudere dame. Waarop zij denkt aan zichzelf; Er zijn wel degelijk mensen die vrij zijn tijdens de veronderstelde werkdagen. In sommige beroepen is het zo vanzelfsprekend dat men tijdens het weekeinde werkt, dat het anderen zelfs niet opvalt hoeveel mensen wel degelijk werken tijdens hùn vrije dagen. Maar ze houdt dit voor zichzelf, ze knikt de grijze dame toe, bij wijze van verstandhouding.
Het wordt heerlijk warm, té warm voor de ouden van dagen om in de zon te blijven. Zij blijft dus alleen achter op die bank. Af en toe passeert er iemand die haar iets zegt, maar de meesten stevenen gewoon op hun gemeende doel af. De bus, of tram, de taxi, een eethuisje, of één of andere winkel, of, het station... Keuze genoeg. Toch lijkt het of de meesten zijn gehaast. Het zit diep in onze maatschappelijke houding, die haast. Zij geeft ook toe, dat ze regelmatig moeite moet doen om te onthaasten, eventjes rustig ademen, alvorens verder te functioneren als een opgedraaide pop. Nu is ze daar trouwens volop mee bezig, op haar bank, kijkend naar al wat beweegt. Ze neemt een boek uit haar tas en probeert zich er in te wurmen. Ze kruipt in letters, woorden, zinnen, paragrafen. Maar het is een themaboek, het vergt emotie, om te begrijpen. Het valt niet mee, met het krioelen rondom haar. Lang wordt er dus niet gelezen, dat doet ze dan toch liever thuis, wanneer ze rustig in haar zetel zit.
Dàn, is het 'eventtijd'. Eens samengekomen aan de start, mag ze genieten van de nog-niet-in-gebruikzijnde-metrotunnel. Eerst moet ze een vijftal verdiepen afdalen via een ijzeren trap. Met een dertigtal mensen zijn ze, wat een enorm kabaal geeft. De stemmen worden geleid langsheen de lange ronde muren, weerkaatsen echoënd tegen vloer en wanden en glijden de lange tunnel door. Het duurt niet lang of de mensen lopen meer gespreid, wat gelijk ook het geluid dempt. Zij is in gezelschap van een collega, hij blijft bij haar, pratend en kijkend de wandeling maken. Een tunnel is ...een tunnel, niet meer of niet minder. Maar toch, heb je nu de tijd om figuurlijk stil te staan bij het creëren ervan. Hoe groot, hoe breed... hier kan maar één stel (voertuig) door, waar rijdt het stel dan in de andere richting? Het lijkt wel of ze deel neemt aan een wedstrijd en vragen moet oplossen. Maar ze komt er wel achter hoor. Sommige dingen worden vanzelfsprekend door beroepslogica opgelost. De vraag waarmee ze blijft zitten, ivm verandering in de constructie van de tunnel, stelt ze aan collega's, waarvan één toch een antwoord geeft. Nou, niet echt hét antwoord, maar ze weet dat ze haar vraag beter aan één van de ingenieurs, die op de hoogte zijn van het bouwen van deze tunnel, zou stellen. Toch is ze al best tevreden met de uitleg die ze krijgt van een kompaan, die het hele doen en laten van het pré-metrowezen in de stad blijkt te hebben gevolgd en/of van buiten geleerd.
Spijtig dat ze haar fototoestel vergat. Ze was er zo op uit foto's te nemen. Misschien is iemand wel zo lief haar enkelen op te sturen. Ze vroeg het aan een-met-statief-en-toestel-gewapend man, die vriendelijk beloofde. 't Zal toch afwachten zijn... Maar wat ze heeft gezien, gevoeld en bedacht in die tunnel, is althans haar bezit. Het water dat langs zijwanden naar beneden sijpelt, vies en zelfs slijmerig. De sfeer van de wandeling, de beelden van de constructie in die jaren van big-spending-for-nothing. Gelukkig beseffen onze politiekers nu, dat het onderhoud enkel maar baat heeft, bij in-gebruikname van de metro. Zo heeft het besteede geld op z'n minst dan toch een doel. De meters, twee kilometer om het juister te stellen zijn snel onder de voeten doorgedraaid. Is ze 'r nu al? Teneinde de tunnel, schijnt het licht, zoals hoort. De tunnelverantwoordelijke staat de mensen op te wachten. Pollen schudden, bedanken, een groet, een lach en een babbel om 'het event' af te ronden.
En dan terug boven de grond naar huis. De zon schijnt heerlijk, dus geeft het niet dat ze net haar tram mist. Boven de grond, adem haar adem, voel wat ze voelt... Zalig!!!
Het kan niet meer worden uitgesteld. Het moet, zonder dralen, er werd maar al te lang gewacht. Ik moet ermee naar de tandarts. Tandpijn is er niet om te kwellen, maar om verholpen te worden. Ik ben 9 en hou absoluut niet van de tandarts. Oké, echt pijn heeft hij me nog nooit gedaan. Maar je zit er dan met je mond open, met dat pruttelende buisje over je lip. Wanneer je lip niet goed zit, irriteert dat enorm. Dan wil je dat goed trekken en dan neemt de tandarts je hand weg, want je moet er af blijven. Om het nog wat te nuanceren, vraagt hij of alles oké is. Dan wil je wat antwoorden, maar je kan geen woord deftig articuleren, met als resultaat dat die man geen sikkepit verstaat van wat je zegt. Dat geef je dan maar op, want hij zegt wat hij meent dat je wil zeggen en zit er glad naast. Dàt wil je hem dan ook duidelijk maken, maar nee hoor, die volwassenen zeggen te luisteren, maar horen enkel wat hen goed uitkomt. Ze weten het altijd beter. Ook hij!
Ik heb dus zo lang mogelijk gezwegen over m'n tandpijn. Maar hoe lang kan een mens dat volhouden? Eens een grens overschreden, merkt je moeder al snel, dat je zelfs geen snoep meer wil eten. Als ze dàt ziet, hang je gewoon. Geen excuus is goed genoeg. Gene goesting, telt niet, want dat gelooft ze zeker niet. Buikpijn, moet je ook niet opgeven, als reden want dan zit je algauw in de wachtkamer van de huisarts ipv de tandarts. Trouwens, of ik wil of niet, mijn hand gaat steeds naar de bron-der-pijn. Ook dàt heb ik niet volledig onder controle. Ik probeer dat wel in't geniep te doen, maar mijn moeder heeft ogen op haar achterhoofd, in haar schortzakken en op haar rug, heb ik kunnen vaststellen. Ze is ook absoluut niet te vermurwen met excuses, in de zin van 'Ach, 't is direct wel over'. Ook zij is een volwassene, die weet wat haar kind voelt, niet voelt, denkt, en dus wil zeggen. Zij beslist ook voor haar kind of het ernstig is of niet. Naar de tandarts dus.
Spreekuur. Aanschuiven in de wachtzaal, die vol is. Er is nog één zitplaats, die neemt m'n moeder. Ik blijf staan, in haar buurt. De mensen die er zitten lijken allemaal boos. Niemand spreekt... Of, zou het zijn omdat ze allemaal zo'n tandpijn hebben? Iemand moet hoesten maar doet het erg verdoken, waaruit ik opmaak, dat hoesten in wachtzalen ten strengste verboden is. Precies of zoiets denken, geeft aanzet, krijg ik een krevel in m'n keel. Ik probeer het tegen te houden, want iedereen zal me bekijken. Maar hoe meer ik er aan denk het te stoppen, hoe erger het gevoel wordt. Ik proest het uiteindelijk in volle kracht te onder en te boven, ik stik er haast in. Moeder bekijkt me afkeurend. Ik probeer op te houden, maar het lukt niet. Tot moeder me streng aanmaant te stoppen met hoesten. Nou, precies of zoiets kan je commanderen... Maar blijkbaar weet zij mijn lichaam te commanderen, want haar bloze blik, doet m'n hoestbui prompt afnemen. Hoe doet ze 't toch hé? Overlaatst heeft ze me ook op deze manier kunnen laten stoppen met snikken. Ik weende zo erg, ik geraakte niet meer uit m'n gesnik. Tot moeder erg boos op me werd. Op één of andere manier kan zij, met haar blik, mijn doen en laten bijsturen in haar voordeel.
Eindelijk, na een anderhalf uur wachten, is het aan mij. Moeder gaat met me de behandelkamer binnen. Ze legt uit wat er scheelt, precies of ik kan dat niet... Ik moet de tand aanwijzen, nadat ik in een ligstoel heb plaats genomen en ik haast plat lig. De man komt over me leunen, wat ik maar niks vind. Hij duwt z'n neus haast in m'n mond, die ik wijd moet openen. Net op dàt moment denk ik, dat ik toch maar hoop dat hij niet moet niezen. ... Ik nies en hoest... Ik durf niet naar moeder te kijken. De man is recht gestaan, hij lacht niet, hij is niet boos, lijkt het. Hij wacht even, en begint er dan terug aan. Hij tikt tegen die tand en de tand er naast. Hij gaat de kies vullen. Jakkes, dàt ken ik al. Vies spul in m'n mond, uren met m'n kwek open, met dat pruttelding er in. Wat een tegenslag...
Ik ben dapper, laat niet merken aan die volwassenen, dat ik liever een scène zou geven nu. Maar een schouderklopje voor m'n moedig gedrag krijg ik niet. Nee, eerder een bloemlezing over hoe ik m'n tanden driemaal daags moet poetsen, niet snoepen, en blablabla... Ik knik zwijgend, dat ik het maar weer eens begrepen heb. Want... zij denken te weten wat ik doe, voel, denk, ben... Maar ze zitten er lekker dik naast.
Ik knik ja, en denk bij mezelf... straks eet ik nog een chocolaatje, dat ik stiekem verstopt heb...
Hij zit op de bank. Veertien en een beetje verlegen. Ik wil me naast hem zetten, want er zijn naast hem nog twee plaatsen vrij. Hij neemt z'n schooltas, die naast hem op de bank ligt, voor me weg. Wanneer ik me wil zetten, merk ik dat er nog een vrouw naar deze bank komt, dus schuif ik in ene keer door, naast hem. Zo krijgt ook zij nog plaats. Ze bedankt me heel beleefd, da's fijn. Ik geef haar een glimlach als antwoord. Zonder het te beseffen, heb ik me met m'n gewicht op een stukje van de puber z'n jas gezet. Het valt me niet op. Hij schuifelt wat heen en weer. Ik denk bij mezelf: Hij zit ongemakkelijk met mij naast hem, zo'n veertienjarige... 'k Kan het me best inbeelden. 'k Denk terug aan m'n eigen veertienjarentijd. 'k Meen te denken, dat ik ook liever naast leeftijdsgenootjes zat dan naast zo'n madam op leeftijd. Wat valt er te zeggen of te lachen naar zo'n ouw vrouw...? 't Hangt ervan af, of er oogcontact zou zijn of niet. 't Hangt ervan af, of er aanleiding zou geweest zijn tot een woordje. 't Hangt ervan af of die dame me vriendelijk zou aankijken of niet...
Ik merk dat hij maar blijft wroeten of ie op een hete patat zit. Even negeer ik het nog, maar dan kijk ik hem aan. Hij neemt z'n jas vast, maar zegt niks. Ik voel dan pas dat ik op een hoekje van z'n vest zit. Dus zeg ik: "Oei, zit ik op je jas?" en licht m'n achterst effe op, om het gezeten stukje stof vrij te geven. Gretig trekt hij z'n jas naar zich toe, kijkt me wat verlegen aan en draait z'n hoofd ongemakkelijk weg. Het raam biedt hem soelaas, hij ontsnapt me via de straat waar we langs rijden. De voorbij ruisende huisgevels zijn z'n redding. Ik denk bij mezelf: Ziezo, nu heb ik hem gelukkig gemaakt!
Hij ruikt niet fris. Zou hij gesport hebben op school? Vraag ik me af. Of zou hij gewoon in een te warm lokaal gezeten hebben de godganse dag? Of, heeft ie gewoon last van zweet, zwaarlijvige mensen hebben daar al wat sneller last van, denk ik. Het geurtje is niet aangenaam, maar hij kan er wellicht niet aan doen. Hij ziet er toch verzorgd uit, dus ga ik ervan uit, dat ie het niet kan helpen. Telkens we stoppen en de deur open gaat, geniet ik van de frisse zucht die binnenwaait. Het doet goed. Tegenwoordig, waarmee ik wil zeggen, de laatste paar weken, valt het me op, of moet ik schrijven, irriteert het me, die mensengeurtjes. Telkens weer, ga ik controleren of ik mezelf ruik. Elke keer weer, moet ik besluiten dat ik het niet ben, trouwens, in dat geval, zou ik er thuis ook last van moeten hebben. Maar dat is niet zo, want ojee, dàn zou ik snel andere kledij aantrekken na een goeie douche te hebben genomen. Zweetgeurtjes, lijfgeurtjes, de zomer moet nog beginnen, ik moet me tijdig wapenen met spray of stick, om ergernis te voorkomen. Het wordt duidelijk wanneer hij afstapt, de geurhinder is mee weg. Die werd mee buitengezogen bij het verlaten van de bus.
Ik denk, de volgende moet ik er af. Dus ga ik maar vast staan, zo kan mevrouw met zoontje plaats nemen. Ik wacht om af te stappen tot wanneer ik ben waar ik zijn moet. Ik moet nog verder. De tram op. Bomvol! Hartstikke veel mensen rijden mee. Geperst als sardienen in blik, maar ik vind nog een zitplaats, waar ik me neer plof. Zo heb ik alvast geen last van geduw en getrek. Voorlopig geen hinder van ongewenste geurtjes, dus zit ik goed. Ik laat me langs de sporen meeglijden met het stalen ros. Wanneer ik dan weer afstap, maak ik m'n wandeling huiswaarts in de zon.
Toch flink doorstappend, want thuis wacht me een heerlijk persoontje.
