Ze is jong, pakweg een jaar of vier, vijf. Haar zus, een jaartje ouder is kwik en lenig, zij... is eerder plomp. Groter dan haar oudere zus en navenant gebouwd, niet dat ze dik is, maar z' is een stevige brok. Zus kan rolschaatsen, hoe ze't leerde mag joost weten. Feit is, dat zij het ook wil kunnen. Samen met zus in de tuin. Zus, eeuwig geduld tonende zus, wil het voordoen. Nou ja, eerst moeten die dingen nog stevig aan je voet zitten, da's de basis van het kunnen. Toch, niet zo eenvoudig als kleuter die net leerde veters te knopen. Velcro? Moet nog uitgevonden worden vrees is, het speelt zich af in een lang vervlogen velcroloze tijd. Veters dus, goed gerijgd, goed geknoopt, want als ze lossen, zou ze wel eens een gangetje kunnen gaan, dat ze niet te snel zou vergeten. Grote zus helpt haar. Zij heeft een geduld met die snotneus, dat grenst aan het oneindige. Zo lijkt het althans, en kleine zus vindt het maar normaal, die... weet gewoonweg niet beter. Kleine vingertjes veteren prutsend de rolschaats vooraan. Met het puntje van de tong tussen de lippen geknepen, snoeren ze de gesp zo straf mogelijk toe, rond de enkel. Mama, is binnen, poetsen, wassen, koken, kleine broer verzorgen en nog kleinere babyzus verschonen. Werk genoeg dus, om niet alles op te merken in de tuin. Spijtig mama, je mist wat hier. Namelijk, één van de mooiste dingen ter wereld, kids loving and taking care of each other...
Het lukt, alles zit zowat waar het moet zitten en, vast, rond die voeten. Eerst moet ze dus rechtop komen te staan. Ze schat het niet juist in, ze vergeet, of gaf er eerder nog nooit aandacht aan, dat alles wat rond is, wel degelijk rolt. Ze wil rechtstaan, maar haar voeten blijven gelijk niet ter plaatse, die rollen gewoon mee. Whaaaa... een kreetje helpt misschien om geen evenwicht te verliezen... Ze zit sneller weer op de grond dan ze recht kwam. Grote zus maant jongste aan zich vast te houden bij het rechtkomen. Zij is zelf nog te klein om haar zus tegen te houden bij het rechttrekken. Ze vallen allebei, wanneer ze't probeert. 't Lijkt zo'n beetje op het cliché van de ruiter die voor de eerste keer op de rug van een paard springt, en er los over tuimelt. Ze doen zich niet pijn, maar vinden vallen nu ook weer niet zo leuk dat ze't dikwijls willen herhalen. Jongste zoekt iets om zich aan op te trekken. Zus staat recht met een gemak waar jongste jaloers van wordt. Na enkele malen proberen wordt het volhouden beloond, ze geraakt eindelijk op die twee oncontroleerbare rolvoeten.
Stokstijf staat ze daar, haar evenwicht proberen te behouden. Ze durft haast niet te bewegen om niet weg te rollen. De haag, liguster is gelukkig stevig, alhoewel enkele blaadjes toch sneuvelen onder het anti-kindervalpartijgeweld. Dankzij die liguster houdt ze haar evenwicht en lukt het haar te stappen. Zus toont nu hoe je rolt, naar waar je wil. Hmmm... 't lijkt simpel. Stappen is makkelijker, ze besluit het bij stappen te houden. Zus is niet akkoord, daarvoor heeft ze die hele rompslomp met die veters niet doorgemarteld. Kijk nou, zooooooo!!!! Ze kijkt nog eens goed naar zus... hoe doet ze't toch? Maar na lang volhouden durft ze die heg los te laten en wel degelijk te rollen. Na nog even kennis te hebben gemaakt met de zwaartekracht en gevolgen vandien, durft ze wel degelijk het tuinpad achter zus af te rollebollen en knotst dan tegen de paal waar de wasdraad is bevestigd.
Eerste snelheidsoverwinning... eerste kennis met vaststaand voorwerp op haar weg...
