Een weekje geleden gingen ze samen, met mama en papa minigolven. Nee, niet -golven... maar -golven, net als wolven, kolven, dolven, zolven. Wat die laatste twee zijn, weet ik ook niet, maar zij vindt dat het wel klinkt. Kolven kent ze ook niet, maar ze is taalvaardig en vermoedt blijkbaar enig bestaan van het woord, of, misschien is het gewoon een toevallig toeval, dat ze dit woord mee opsomde. Toegeven is wat anders, 't is iets waar ze minder vaardig mee is. Toegeven is verliezen in haar denkwereldje. Verliezen is 'nee'-gevoel, dat wil ze niet, zij wil altijd en eeuwig enkel en alleen 'ja'-gevoel. In mijn ogen is het kind dus eno-orm positief ingesteld, met alle bijhorende negatieve facetten ten spijt. Minigolf is één, maar minigolven is wat ze deed, niet meer, niet minder, én... 't was verdomd leuk! Nu jij...!
Het wàs echt wel leuk, vertellen haar ouders enthousiast. Met een uitermate grensloos mondiaal -wat zeg ik? universeel eerder, want daar het grensloos is- geduld, haalt ze het uiterste uit haar driejarig ziel en lijfke, om dat kleine golfballetje in zo'n holletje te krijgen. De moeilijke toestanden terzijde gelaten natuurlijk. Papa wil hier wel pronken en effectief door z'n lief kind bewonderd worden, want papa is de beste hé. Toch, daar het onmogelijke niet mag verwacht worden van een driejarige, haast zij zich naar het ronde witte projectiel der vadersbluf, neemt het ding in de snelle kleine kinderhand en floept het tussen papa's benen glippend in het gaatje... 'Gewonnen!!!!'... of zoiets, pronkt ze, gesterkt door mama's prettige overwinningskreet luidkeels gelachen. Dit is duidelijk; vrouwen tegen mannen... Ze spannen samen, dé enige manier om papa -nu broer nog klein is- nog even te domineren, wat hij dan weer helemaal niet zo opneemt, hij houdt immers erg veel van ze. Hij is te trots om gedomineerd te worden, of beter, zich te laten onderdrukken, maar helemaal niet te trots om hen een pretje te gunnen. Zijn twee gelukkige vrouwen. Later zal hij de truukjes nog wel doorgeven aan zoonlief...
Ze vertellen me het hele verhaal tot in de kleinste détails, waardoor ik niet de minste moeite heb, het me levendig voor te stellen, wat mij dan weer waarschijnlijk een lieflijke glimlach op m'n gezicht doet toveren. Kleine broer, vertelt niks, daarvoor is hij nog te klein. Maar nu doet hij ijverig mee. Mama kocht immers een minigol'v'setje voor de kinderen. Het golfterrein in de living nodigt hen vriendelijk en beleefd beidjes uit, hun vaardigheden nog een beetje bij te schaven, hun geduld te oefenen, vooral niet te verliezen en, de fijnere motoriek te trainen wat allicht nooit kwaad kan. Little brother... doet haar na, wat niet altijd lukt, maar hij is anders wel aardig op weg in de goede richting. Hij weet wat waar en hoe moet. De stick is nog wel wat te groot, want groter dan hem. Niettegenstaande, heeft hij hem halverwege stevig in het grote babyhandje, want hij mag dan wel kleine broer zijn, hij is een uit de kluiten gewassen bijna-éénjarige, die leken doet vermoeden een bijna-twee-jarige te zijn. Hij loopt al langer dan een maand het huis rond en staat dus al heel stevig op de flinke beentjes, is groot van bouw en roept ondertussen, zwierend met de houten stick in de rondte 'papa baba'. Ophouden zal hij ooit wel eens, maar nog niet het eerste kwartier, oohhhh, wat is zijn leven toch mooi! Het balletje moet naar het ronde ding daar, en het wordt wel degelijk die richting uitgestuurd, maar verlang nu ook weer niet teveel van een ukkie als hij hé, m'n beste.
Ik bestudeer hem met m'n allerliefste grootmoedersogen, genietend van het gelukkige kleintje. Zusje helpt hem. Taterend en kwetterend met lieflijke frivole toontjes hoe het wél moet, doet ze't hem voor. Ook nu gaat het balletje beslist de goede richting uit. Wanneer het net wat te hard wordt weggekieperd, laat ze een gilletje van spanning ontsnappen, wanneer het ronde spul over het gaatje rolt. Een licht teleurstellend toontje is dé oppepper bij uitstek om niet op te geven. 't Is eerder het aangeven van 'Ik Wil Nog Een Keer'.
